Hate To Grab You

It was the most horrifying night that ever happened in my life. What actually happened these past few days keeps on coming back inside my mind. The light that almost blinds me, the terrifying heat, the shattering fire, the deadly pain and so on are the worst feelings I have ever felt before. Everything... seemed so new to me. I could still feel it. I could still remember it clearly. Like, a crystal glass... so transparent to see the happenings from the past.

And I hate the fact that I couldn't remove it in my mind. I was so afraid. So so afraid. I think . . . I am at my worst point. No. I'm hell sure. I'm at my worst point. Why on earth let this happen to me? Why damn the earth allowed some fucking humans do this to me?!

Many people do want to live longer, and I am not one of them of course. I hate my life to the edge. I hated the way I created. I was repeatedly asking the world, what was the reason for it to let me breathe? Was it to suffer? Was it to shed in tears all day? Was it to endure the pain to the fullest?

Fuck. I hate my damn life.

"Ahhhh!" My voice echoed the whole place in fear. Nanginginig ang boses ko habang nakaupo sa gilid ng kalsada, naka sabunot ang mga kamay sa sariling buhok.

I looked around when I heard something, it was a sound of a nearly approaching car. While watching the car, I imagined some things that could ever happen to me. Kapag mawawala ako, mawawala na rin ang mga sakit sa dibdib ko. Lahat ng paghihirap... matatapos na.

Walang alinlangan kong mabilis na sinalubong ang kotseng parating. Ayoko nang umiyak, ayoko nang magdusa, kaya kung mawawala ako, mawawala na rin lahat ng iyon. Napapikit ako ng madiin nang sobrang lapit na ng kotse sa akin. Huminto ako, at naghintay na mabunggo pero halos bumuhos ang tubig sa mga mata ko nang wala man lang nangyari sa akin.

Nakatayo ako, umiiyak, habang pinapakinggan ang bawat mura ng lalaking nagda-drive ng kotse.

"Fuck! What the hell is happening with you!? Are you insane!?" The man's voice thundered. "Get away from there! Hey! Aren't you hearing me?! Are you deaf?! Goodness!" sunod-sunod na reklamo ang narinig ko.

I did not answer him. I just cried.

Buhay pa ako. Buhay pa rin ako. Bakit.. nabuhay pa ako?

Naramdaman kong hindi pa rin umaalis ang lalaking muntik nang makabangga sa akin kaya umiiyak man, dahan-dahan kong hinaling ang tingin sa kaniya. And the moment our eyes met, I caught a surprise crossed his eyes. Na... para bang nagulat at mangha siya sa nakita nya.

He sighed. "I'm asking, why? Ano ba ang nangyayari sa'yo? Bakit ka... nagkakaganyan?" Lumambing ang boses ng lalaki.

I slowly averted my eyes off him. "Please... I want you to kill me... I want you to end my life... please, just do it for me..." I begged. "P-Please..." I cried.

"You want me to be a killer?"

"I'm willing to be killed. Don't worry. No one will know about it." Para akong nababaliw habang binibigkas ang mga salitang iyon.

Tumawa siya na parang hindi totoo ang pinagsasabi ko kaya mabilis kong binalik ang tingin sa kaniya. Nakita ko siyang naglalakad na papasok sa kotse niya kaya dali-dali akong tumayo at pinigil siya. "Please! Please! Do it for me! Please..." Nakayakap ako sa kaliwa niyang binti, nagmamakaawa.

"Bullshit! Ano bang nangyayari sa'yo?!" His voice thundered again.

Dahan-dahan kong pinakawalan ang binti niya, nanginginig, nanghihina, nananamlay sa sobrang takot. Tumakas ang isang butil ng luha mula sa mga mata ko. "My whole family died. They left me alone. I just want to be with them..." nanghihina ang boses ko. Sinabi ko sa kaniya lahat ng hinanakit ko. Lahat ng problema ko, lahat ng wala ako.

Itiniklop niya ang mga binti niya upang magkapantay kami. Nakaukit ang tipid na ngiti sa kaniyang labi, hinawakan niya ang baba ko at dahan dahang inangat iyon. Naluluha pa rin ako. "I can help you..." he mutted.

Nagsalubong ang dalawang kilay ko. "Just help me too.." he added.

Lalo akong nagulumihanan. "W-What? A-Anong ibig-sabihin mo?" tanong ko.

"I can give you the house... money... I can provide financial assistance.. I can even help you in your studies. But give me the most beautiful thing I want..." There was a suspense in his voice, nakahawak pa rin siya sa baba ko.

Sinalubong ko ang mga mata niya. "Then what's that..."

Lalong tumaas ang isang bahagi ng labi niya, forming a smirk. Unti-unti niyang nilapit ang mukha sa mukha ko. "Your body..." he muttered.

It was the hardest choices I encountered in my whole life. It was a simple yes or no but I can't quickly choose which. Pinag-isipan kong mabuti ang sinabi niya. Kung papayag ako, lahat ng nawala sa akin mababalik. Maliban nga lang sa pamilya ko.

Kaya sa isang pikit lang, nakita ko na lamang ang sarili kong nasa loob ng kuwarto ng lalaking muntikan nang makabunggo sa akin. Nakasuot ako ng bathrobe, handa ng ibigay ang buong sarili sa kanya.

He introduced himself to me. As far as I remember, his name is Cedrick Wagner, a twenty five year old business man. Wari kong nagmamay-ari siya ng isang napakalaking kompanya dahil bahay nya pa lang, napakalaki na.

Nakita kong pumasok na siya kaya kinabahan ako. He walked towards me and as soon as he reached my place.. he started kissing me. Nadala ako ng maiinit na halik kaya nakita ko na lamang ang sarili kong hubad sa kama katulad niya.

Mabibigat ang paghinga naming dalawa, nanginginig ako at pawis na pawis at sa sandaling nalalapit na naming marating ang rurok ng kaligayahan, bigla siyang natigilan sa ibabaw ko dahil sa narinig na katok mula sa labas.

"Who is there?!" sigaw ni Cedrick.

"Sir! Nandito po si Ma'am, Elise!" Parang may kung anong tumusok sa dibdib ko matapos marinig ang sinabi ni Aling Marta sa labas ng pinto.

She was Elise, the girl Cedrick was courting.

Dahil doon, natigilan ang lalaking nakapaibabaw sa akin. Nag-iinit ang dibdib ko hindi dahil sa sarap. Hindi ko alam kung saan ito nanggagaling pero ramdam na ramdam ko ang kirot sa dibdib ko.

Ilang sandali lang, naramdaman ko ang mabikis na pagtayo ni Cedrick. Nilingon ko siya at nakita siyang tumatayo na, inaayos ang sarili para harapin ang babaeng ninanais niya.

Nanatili lamang akong nakaupo sa kama, hubo't hubad, habang pinapanood siyang bihisan ang sarili.

Mabilis siyang natapos kaya mabilis din siyang naglakad palabas. Rinig ko ang malakas na pagsarado ng pinto sa sandaling umalis siya.

Tumulo ang isang patak ng luha sa mata ko.

Ito lang kasi ako, e. Pasarap lang. Hindi pwedeng mahalin.

Tumayo na ako para bihisan ang sarili ko. Nang matapos, bumalik ako sa kwarto para doon maligo. Dinaanan ko pa ang railings ng second floor, mula dito, tanaw na tanaw ko ang living room kung nasaan sina Cedrick at Elise, kasalukuyan silang nakaupo dalawa sa couch. Magkatabi at the same time, magkaharap.

Pasimple ko silang pinanood, ang saya saya nilang nagku-kuwentuhan. Hindi pa naman sila official pero alam kong may feelings na si Elise para kay Cedrick.

Matatamis ang ngitian nilang dalawa, na ang siyang kailanman, hindi ko pa nararanasan. Sabi ng nanay ko noon, totoo ang fairy tails, gusto kong maniwala na totoo nga. Kasi sa sobrang sakit ng buhay, parang gusto ko nalang mabuhay sa imahinasyon ko. Kung saan, puro kasiyahan lamang, kung saan malayo sa lungkot.

Mula sa kinatatayuan ko, rinig na rinig ko pa ang mga tawanan nila. Namuo ang inggit sa dibdib ko habang pinapakinggan ang usapan nila. Ano kayang pakiramdam ng ganoon? Ano kayang pakiramdam ng iniingatan ka? Ng minamahal? Dahil simula noong nawala ang pamilya ko... Nabuhay akong may takot sa dibdib. Nabuhay akong plane lang, wala ng kilig kilig, wala ng saya.

Huminga ako ng malalim bago naglakad pabalik sa sarili kong kwarto. Dumiretso agad ako sa bath room at agad na binasa ang sarili gamit ang malamig na tubig matapos maghubad. Dumaloy ang malamig na tubig sa katawan ko, napapikit ako ng bayad habang pinapakiramdaman iyon. Somehow, nakahinga ako ng maluwag sa ginhawang dulot nito.

Tumulo ang luha ko habang naliligo. Iniisip pa din ang nangyari kanina. Bakit ba nangyayari sa akin ito? Bakit ako nasasaktan? Hindi ba dapat wala lang sa akin iyon? Wala lang dapat sa akin ang pag-iwan ni Cedrick kanina.

Mabigat pa din ang dibdib ko sa nangyari kanina. We're both lustiing for each other's body but he just abandoned me like a trash. Ang sakit sa part ko, pero dapat ko itong tanggapin kasi... sino ba naman ako, hindi ba?

Isa lang naman akong babaeng palamunin. Simula nang masunog ang bahay namin, wala nang naging patutunguhan ang buhay ko. Nawala ang ari-arian ko pati na ang mga magulang ko. Lahat sila... nilamon ng apoy.

Akala ko noon, mawawalan na ng direksyon ang buhay ko. Pero nang magkrus ang landas ko at ni Cedrick, nagsimula akong bumangon. Pero ang pagbangon na iyon, sa kadiliman ang punta. He offered me a help and I accepted it immediately. Pero lahat ng binibigay niya sa akin, may kapalit.

Ilang beses kong ibinibigay ang katawan sa kaniya gabi-gabi. Hinahayaan ko siyang hawak-hawakan ako, silipan ako, at hubaran ako. Dahil sabi niya... siya ang bahala sa pag-aaral ko. Noong unang pagtatalik namin, masakit sa akin, pero gusto kong mag-aral, e. Gusto kong magkaroon ng bahay. Gusto ko nang may masisilungan. Gusto ko ng maayos na buhay.

Kaya sa kabila ng bigat sa dibdib, ng mga sarap bawat gabi... tiniis ko lahat. Dahil sa oras na makapagtapos ako... aalis na ako dito. Iyon lang naman ang usapan namin.

I will give him the satisfaction he wants. The pleasure.

Sa simula palang, nilinaw ko na sa sarili ko na... sarap lang ang ibibigay ko kay Cedrick. Iniingatan ko ang sariling hindi mahulog sa kabila ng kaguwapuhang taglay niya.

Nakakatakot na mahulog sa kaniya dahil alam kong hindi niya iyon ibabalik sa akin.

Sarap lang ang usapan. Sarap lang. Walang pagmamahal.

Matapos kong maligo, pinihit ko ang shower at pinuluputan ang sarili ng isang tuwalya. Lumabas ako sa bath room habang kinukusot ang buhok ng puting tuwalya. Nang makatuyo, kinuha ko ang lotion at pinahid sa katawan ko. Nagsimula na rin akong magbihis para magawa ko na ang mga requirements ko.

Bukas, lalabas ako para mag-enroll sa school na pagpapasukan ko. Second year college na ako tapos sa isang prestigious school pa ako naisipang pag-aralin ng lalaking kasama ko sa mansyong ito. Sapat na sa akin ang public, pero dahil siguro sa mayaman siya, hindi niya inda ang laki ng tuition fee doon. Hindi mabigat sa bulsa niya, barya lang ang hundred thousands.

Kinuha ko ang penguin shorts at white shirt sa closet. Maayos naman ang buhay ko dito, kaya siguro, dapat lang na hindi na ako magreklamo. Tama hindi na ako magreklamo.

Tanggapin ko na lang siguro ang buhay na naka tadhana sa akin, dahil kahit bali-baliktarin man ang mundo... hanggang dito lang ako.. Oo, tama, hanggang dito lang ako.

I put some powder on my face to freshen my mood. I had also sprayed some perfume. Pagkatapos ko, nilakad ko ang ko ang kinaroroonan ng mini table ko sa room. Hinila ko ang upuan at naupo. Dahan-dahan kong binuksan ang laptop at chineck ang website ng university na pagpapasukan ko.

Nag-prepare na rin ako ng mga gamit na dadalhin ko bukas. Simula sa birth certificate, two by two picture, good moral, at iba pang mahahalagang papeles.

Sa gitna ng paghahanda, nakaramdam ako ng gutom. Hinawakan ko ang tiyan ko matapos marinig ang pagkalam nito. Tumayo ako at lumalabas sa kwarto. Nakasalubong ko pa si aling Marta pagbaba ko kaya nagkipagngitian pa ako.

Alam niya kung ano ang namamagitan sa amin ni Cedrick, mabuti nalang at hindi siya iyong tipo ng tao na agad agad na manghuhusga.

Habang bumababa sa hagdan, naririnig ko na ang nagsasayang boses ni Cedrick at ni Elise. Hindi pa pala siya nakakaalis. Anong oras na, ah? Pumunta siya dito nang alas tres ng hapon, alas syete na ng gabi. Dito kaya siya matutulog?oses

Nang marating ang ground floor, didire-diretso na lang sana ako sa kusina para direktang kumuha ng pagkain pero narinig ko ang pagtawag ng pangalan ko. "Sherin!" sigaw niya. Kinabahan pa ako ng kaunti. Kilala ko iyon. Boses iyon ni Elise dahil boses babae. Siya lang naman ang babaeng kasama namin dito maliban kay aling Marta.

Sa kabila ng kaba, nilingon ko siya. I flashed an embarrassed smile. Rinig ko ang bawat kabog ng dibdib ko habang hinihintay ang sasabihin niya. Magkalapit sila ngayon ni Cedrick, nasa hita ng babae ang kamay niya. Sinubukan kong iwaglit ang paningin sa kamay nilang magkahawak.

"B-Bakit po?" magalang na tanong ko dahil alam kong maganda sila siya sa akin.

Cedrick was five years older than me. Mukhang magka edad lang naman sila ni Cedrick kaya alam kong mas matanda rin siya sa akin.

The woman smiled so sweet at me. "You're so pretty. You're Cedrick's cousin, right?" tanong niya. Ilang minuto akong hindi nakasagot dahil sa sinabi niya. Ako? Pinsan ni Cedrick? E, inampon lang naman ako ng manliligaw niya.

Sinulyapan ko ang lalaking katabi niya sa pagtataka. Ngumiti ito sa akin ng makahulugan. Dahil doon, nagets ko ang ibig-sabihin niya.

Ngumiti ako ng malawak, pati ang mata ko ay pinangiti ko na rin para makumbinsi siya. "Ah! Opo! Pinsan niya ako. Pinsan po ako ni kuya Cedrick" bahagya akong tumatawa.

Elise lips rounded. "Ugh! I'm glad I've meet you. Wala siyang kinukwento sa aking pinsan niya. Akala ko, wala na siyang kamag-anak. Ngayon lang niya nakuwento sa akin na may pinsan pala siyang babae." sambit niya.

Ngumiti ulit ako ng alanganin. "Ah, opo, ngayon lang kasi ako napunta dito. Dito na kasi ako mag-aaral. Last week, my parents always passed away because of a car accident. Kakauwi ko lang ng Pilipinas galing states nitong nakaraang araw. Hindi rin in-expect ni kuya Cedrick iyon" salaysay ko at nilingon ang lalaking nasa tabi niya. "Di ba kuya Cedrick?" I raised my brow while pouting, making myself looked so sad in their eyes.

"U-Uh. Yeah... that's actually the reason why..." balisang tumango si Cedrick kaya halos matawa ako sa isip. Hindi siya marunong um-acting. Kung audition lang ito, hinding hindi siya matatanggap!

Tinuro ko ang kusina. "Gusto niyong kumain? Kakain din ako, magluluto ako. Gusto niyo?" tanong ko sa kanila.

Lumiwanag ang mga mata ni Elise. "Oh, you know how to cook?" She asked shock.

"Oo? Madali lang naman magluto?" Ganito ba kabig deal sa kaniya ang cooking?

"Haha, I hope I can say that too." She shook her head. Tinawanan ko nalang siya. Hindi na ako magtataka pa. Lumaki siyang mayaman. Baka nga pati ang paghawak ng takip ng kaldero sa tuwing kakain siya e katulong pa nila ang gumagawa.

"O sige, tuloy na ko." sabi ko at dumiretso na sa kusina.