Death Wish

She woke up feeling lifeless again.

A woman like her should enjoy her life to the fullest. But, in her case. . .She can't enjoy it when she's living her life full of guilt and regret.

It's been six years since the last time she feels alive when she wakes up. That time when her grandmother is still alive.

She blankly look at the ceiling of her room and reminisce again. Ini-imagine niya noong mga time na masaya pa silang nagku-kuwentuhan at nagtatawanan ng lola niya.

A sad smile crept on her face.

"I miss you so much L'la, "she said in a crack voice. A tear escape in her eyes as she look at her elementary graduation photo. They're smiling genuinely in that picture together.

Matagal na rin simula ng sinanay niya ang sarili niyang maging masaya kahit papaano. But, those memories of the past keep haunting her. Ni-hindi nga niya magawang ngumiti kapag naaalala niya iyong dati.

Past keeps eating her conscience.

Those hurtful and painful words from her mother, uncles and other relatives keeps flashing in her mind. Up until now she's blaming herself for her grandmother's death.

Kasalanan niya kung bakit patay na ang lola niya.

A painful sob escape in her lips.

Humagulhol na lang siya habang pinagpu-pokpok ang sarili.

"Wala kang kwenta!" Sigaw niya sa sarili. She keeps on punching and hitting her head.

"T*ng*na! Sana ako na lang ang nawala! Sana ako na lang ang namatay! Wala akong kwenta! Pabigat lang ako! Kasalanan ko!" napaluhod na lang siya at napasalampak sa sahig. Niyakap niya ang tuhod niya at inabot ang picture nila ng lola niya sa gilid.

Niyakap niya ito ng mahigpit.

"La, ayoko na. . ." She mumbled while her lips trembling. "Ang sakit-sakit na, L'la." She keeps on hugging the picture.

Wishing that it was still alive and hugging her back.

Mas lalo na lang siyang napahagulhol nang maalala niya ang pangako ng lola niya dati.

-

"La, dapat sa graduation picture ko present kayong dalawa ni mama, ah! Dapat buo tayong tatlo ro'n!

Her grandmother smiled." Syempre apo, dapat ko bang palagpasin iyan? Syempre hindi!"

Lyrae's eyes smiled with happiness."Sabi mo iyan ah!"

A reassuring smile crept on her grandmother's lips. "Pangako apo, susubaybayan kita hanggang sa maabot mo ang mga pangarap mo."

-

"La, bakit ang daya mo. . ."

Akala niya ay makakasama pa niya ito ng matagal, ngunit bigla na lang isang araw ay nagising siyang wala na ito. Namaalam na ito sa mundo.

Parang kahapon lang na nasaksihan niya ito kung gaano ito kasaya habang nakikipagkuwentuhan sa kaniya. Ngunit, hindi niya pala alam na iyon na ang huling ngiti na masisilayan niya.

Kung sana alam niya, sana ay sinulit na niya. Sana, binuhos niya lahat ng pagmamahal at pag-aalaga.

Sana ngayon, hindi niya sinisi ang sarili niya dahil sa kapabayaan niya. Hindi sana siya kinakain ng konsensya niya at sinisi.

Nang sa ganoon ay napatawad na niya ang sarili niya.

She wants to scream all of her agonies but she cant. She can't just lalo na kapag nandiyan ang ina niya.

She wipe her tears with the back of her hand. She tried to calm and cheering up herself.

"Tahan na ha, Lyrae..." She looked up. "Tahan na. . .kaya natin 'to."

"Oh, buti naman at lumabas ka na sa kwarto mo. . ." Bungad sa kaniya ng ina niya pagkasara niya ng pinto ng kwarto. Nakataas ang kilay nito at sarkastikong nakatingin sa kaniya.

Tipid lang siyang tumango at pumunta sa kusina upang uminom ng tubig, ngunit natigil na lang siya ng binungangaan na agad siya ng ina.

"Anong nangyari diyan sa mata mo at namamaga? Kaka-basa na naman iyan? Tsk! Wala ka talagang kwenta ano? Puro na lang walang kabuluhan ang inaatupag mo, magtrabaho ka kaya nang sa ganoon ay may silbi ka! Puro ka na lang cellphone. . .pabigat ka lang dito sa bahay!"

Pakiramdam niya sumama lalo ang pakiramdam niya nang marinig ang sinabi ng ina. Kinagat na lang niya ang ibabang labi upang pigilan ang panibagong luha sa mata niya.

"H-huwag kang mag-alala ma, hahanap ako ng trabaho bukas." Saad niya habang nakahawak sa lamesa. Kumukuha ng suporta upang 'di siya mabuwal sa kinatatayuan.

Tumingala siya sa kisame ng bahay upang pigilan ang sarili na maiyak.

Ngunit, dahil may sinabi pa ang kaniyang ina kaya tuluyan nang bumagsak ang luha na kanina pa niya pinipigilan.

"Aba dapat lang! Para magkaroon ka rin ng silbi sa pamamahay na ito! Huwag kang feeling prinsesa dahil hindi bagay sa'yo. . .at isa pa dapat marunong ka ng kumayod. Ikaw na magtrabaho simula ngayon! Huwag kang magpakasarap sa buhay at maging pabigat lang!"

Kahit na masama ang loob niya sa sinabi ng ina at pilit niyang pinatatag amg sarili. Lumabas siya ng bahay para kahit papano ay makalanghap ng sariwang hangin, ngunit imbes na sariwang hangin ang malalanghap niya ay kabaligtaran ang nangyari.

Nakalanghap siya ng chismis.

"Oh lumabas na!" Dinig pa niyang bulong ng isa sa mga marites sa kanilang lugar. Si aling Fe.

Nakaupo ito sa tindahan ni Lukring kasama sila Gemma at Bernadette habang may dalang pamaypay. Nakasoot ito ng duster at mayroong kolorete sa mukha.

Ang kilay nito ay parang kilay ng angry birds. Masyadong on-fleek at matulis, pwede na ngang pansaksak.

"Lumabas na rin sa wakas ang pokpok na anak ni Lucile," pinilit niyang huwag pagtoonan ng pansin ang sinabi nito. Ayaw niya ng gulo kaya pinigilan niya.

"Ilan kayang lalaki ang nai-kama nito kagabi ano? Nakita ko pa 'yan sa kanto. . .may kinitang tatlong lalaki. Siguro regular customer niya!" Saad nito na may halong panunuya. Nagtawanan ang mga ito. Hindi na niya napigilan pa ang sarili.

She walk towards her with anger. Nakakuyom ang kamao niya.

"Anong sabi mo!" She yelled.

Napa-isa ang kilay nito na para bang nakumpirma nito ang sinabi. A smirk plastered on aling Fe's face.

"Ay! Natamaan!" Fe and the other marites laugh. "Pasensya na iha ha. . .masakit ba?" Then they continue laughing like there's no tommorow.

Lyrae look around and saw that most of thier neighbors looking at her. Mas lalo lang siyang nagalit ng makita niya si Noel na ang dating ex-boyfriend na nakangisi.

That jerk!

She inhales deeply while glacing at her with daggers.

"Oh talaga sigurado kang totoo lahat ng sinabi mo?" Bato pa niya. She grabbed her phone inside her pocket.

"Baka ikaw? Nakita kasi rin kasi kita kagabi na kumakarengkeng sa kay kuya George. . ." Then she look at Bernadette who's looking at her with disbelief.

Napakurap-kurap naman si Bernadette na bumaling kay Fe. Looking at her and asking a confirmation.

Bahagya namang natigilan at namutla si Fe. Tumawa ito ng hilaw at sininghalan siya.

"Kumakarengkeng?! Wala akong alam sa pinagsasabi mo!" Pinaypay nito ang sarili at saka inirapan siya. She clenched her teeth with so much anger.

Tumango-tango siya. "Ah wala," she said flatly then continued." Eh, ano 'to?!"

Pinakita niya ang nakuha niyang litrato ng dalawa. At kitang-kita roon kung gaano ito ka intimate sa isat-isa. Halos maghubaran na nga ito ng makunan niya.

A evil grin plastered in her face when she saw Fe's face. Para itong natakasan ng dugo na napabaling kay Bernadette.

"H-hindi. . .a-ako-"

"Eh, punyeta! Sino iyan ha?!" Singhal ni Bernadette. Tumayo ito at sinabunutan si Fe. She saw herself laughing internally.

"Malandi kang babae ka!"

Serves her!

Nagsabungan na ito at walang umawat sa kanila. Nadamay pa si Gemma sa kanila, kaya ang kinalabasan ay silang tatlo ang nagrambulan.

Ibinulsa na ang cellphone at nilisan niya ang lugar.

She know that what she did is out of her business. Ngunit, sumobra na rin ito. Inapakan na ang kaniyang dignidad at pagkatao.

Isang matagumpay na ngiti ang ihinawad niya ng bumaling ulit siya sa nag-aaway.

"You mess with the person who knows how to fight back now. To bad for you guys, because I'm no longer good anymore. You teach me how to be bad, so bear with me because I'm just going to payback everything you did to me." She said and continue walking towards her destination.

"Ibabalik ko sa inyo lahat ng sakit na dinanas ko."

***

Hindi alam ni Lyrae kung magpapasalamat ba siya sa buhay niya o ano. How can she will be thankful if all of her life she's living in pain?

Life supposed to be beautiful, lively and full of colors. But as of her, life is just a piece of shit. It's colorless and dull.

Magmula ng bata pa siya ay walang araw na hindi siya umuuwing umiiyak dahil sa pangbu-bully ng ibang bata na wala siyang ama. Nasa sinapupunan pa lang kasi siya ay iniwan na sila ng ama niyang seaman.

Ang sabi ng kaniyang ina ay nakipagtanan ito sa ibang babae na nagustuhan ng kaniyang step-mother. Lyrae wants to get mad at her father but she can't. Hindi siya ganoong tao na kapag kung ano ang sinabi ng iba ay maniniwala na agad siya.

She knows that behind her mother's story, it has also a different story of her father's side. Kaya hanggang sa kaya pa niyang tiisin ang lahat ng pangungutya ay titiisin niya. She wants to know her fathers side first.

Lyrae look outside her window.

It's nine in the morning yet she's still inside her room. Umuulan kasi simula pa kaninang alas-sais ng umaga. She wants to go out and cook something for herself but she can't.

Wala siyang gana.

It's really hard to eat and enjoy your food lalo na kapag marami kang iniisip. When your brain is flooded with too much information, all you want to do is to sleep. You became lazy and uninterested in everything.

That's what happened to those people who suffer depression.

Lyrae get the picture in her study table. Pinakatitigan niya itong mabuti at niyakap.

"I miss you, L'la." She smile timidly and kiss the picture. Ibinaba na niya ang frame at may kinalkal sa ilalim ng kama.

It was her favorite dress na gawa ng lola niya. Napangiti naman siya habang pinagmasdan ito.

"Kasya pa kaya 'to?" She said then tried to wear it.

"Ayos, kasya pa pala sa akin," masayang saad niya at saka umikot ikot sa harap ng salamin.

* * *

"Oh kita niyo 'yan? Aalis na naman. Siguro maghahanap na naman iyan ng maikakama," nagpakawala na lang siya ng buntong hininga at nilagpasan ang mga marites sa kanilang lugar.

Kung dati ay sina Fe, ngayon may iba na namang batch. Kakaiba rin talaga ang lugar nila. Napakaraming chismoso at chismosa. Palibhasa ay walang mga trabaho kung 'di ang dumaldal at gumawa ng kuwento.

Napailing-iling na lang si Lyrae.

'Eh, kung maghanap kaya sila ng mapag-libangan.'

Maghanap ng matinong trabaho o hindi kaya gumawa ng gawaing bahay. Hindi iyong umaga pa lang ay inaalmusal na ang chismis.

Nang makarating siya sa may tulay ay umupo siya sa isang bench sa gilid. She inhales deeply and close her eyes. Letting the air hug her body.

It's already night, maririnig mo na sa paligid ang mga huni ng mga kuliglig. Nang magdilat siya ay napatingin na lang siya sa tubig sa ilalim ng tulay.

The moon reflects to the water and it's like a scenery.

Even though the moon is not full, it's still beautiful. The way it shine, it captivates her heart. Mabuti pa ang buwan ay naa-appreciate niya. Eh siya kaya? Kailan kaya niya mararamdaman na mahalaga at importante siya?

Maya-maya pa ay hindi niya namalayan na tumulo na pala ang luha niya. Napayuko na lang siya at humagulhol. She's crying again, and it's because she remembered her grandmother. Ganiyan na ganiyan siya, whenever she remembered her she's getting emotional.

Iyong Lola lang kasi niya ang nagmamahal sa kaniya at tumanggap sa pagkatao niya.

She's still sobbing hard, hinayaan na lang niya ang sarili na ibuhos lahat ng hinanakit niya.

"Miss?" She stopped. Pinahid niya ang luha niya at hinarap ito.

The guy was wearing a black hoodie and a black sweatpants.

"Y-yes?" A fake smile appear in her face. The man sit and grab a handkerchief in his pocket. Tiningnan niya lang ito.

The guy blew a breath, nabasa nito ang nasa utak ng dalaga. "Common, I'm not a kidnapper or something. Walang pampatulog iyan," even though she's hesitant, tinanggap niya ang panyo at pinahid sa luha niya. Wala siyang oras para mag-inarte. At isa pa, kahit na ma-kidnapp siya ay wala namang may pake sa kaniya.

Binalingan niya ito ng tingin at ngumiti siya ng tipid. "Salamat," she said in almost a whisper. The guy look at her again. Also smiling at her with assurance. Like it's telling her that everything will be okay.

Umiwas na lang siya ng tingin. "Lahat ng problema may sulusyon," natawa na lang si Lyrae sa tinuran nito. Problema? May solusyon? Kung mayroon edi sana noon pa. Eh ngayon nga ay wala pa rin siyang nakikitang solusyon.

Solution my ass. She said in her mind.

"Alam mo, mali ka eh. Hindi lahat ng problema ay may solusyon. Hindi lahat ng problema ay naayos. Hindi lahat ng problema ay kayang idaan sa dasal. At higit sa lahat, hindi lahat ng problema ay kaya mong harapin," the guy was silent. Tila ba binabasa kung ano ang nasa loob ng utak niya. She looks away and stand up.

The guy immediately grab her left hand kaya napa-upo ulit siya. Napatingin na lang siya sa kamay nitong naka-hawak sa kaniya.

"Chuma-chansing ka rin eh," aniya. Doon pa natauhan ang lalaki at bumitaw sa pagka-hawak. She holds her bracelet and looks at it. Tahimik lang sila sa loob ng ilang minuto hanggang sa nagsalita na iyong lalaki.

"You may believe that there's no solution in everything. But, problems can be solve by commiting suicide? Hindi ba't hindi. Problems can't be solve by commiting suicide. And suicide can put your soul in hell. Therefore, you need to share it to to others or to someone who can help you and make you feel at ease. . . and that someone is me."

Hindi lang nagsalita si Lyrae. Natawa na lang siya sa isip niya. He's full of poetic words huh!

She slightly shake her head.

"Alam mo. . . masyado kang malalim magsalita. Councelor ka ba?" She ask in a casual way. Though it's half-ment.

The guys just chuckle. "No, I'm not," tapos umayos ito ng upo. "Lumabas lang iyon sa bibig ko."

Katahimikan ang bumalot sa kanila. They just stare at the stars from above habang pinakikinggan ang mga kuliglig sa paligid.

The guy look at his phone, checking the time.

Bumaling ito sa kaniya. " Umuwi ka na, gabi na." Hindi lang siya nagsalita, nakatitig pa rin sa mga ulap. "Mamaya," iyan na lang nasabi niya.

Hindi na niya namalayan na naka-alis na pala iyong lalaking hindi niya alam ang pangalan. Masyado siyang ukopado at hindi niya napansin ang pagkawala ng lalaki. "Teka-"

Nabitin na lang siya sa ere. Balak pa sana niyang nagpasalamat sa lalaki. Napatingin naman siya sa panyong nasa kamay niya.

"Ano kaya 'tong EJF na initial?" Tanong niya sa sarili. Inamoy niya ulit ito at napangiti.

"In fairness, mabango." At saka siya naglakad pauwi.

Pagkapasok at pagkapasok pa lang niya sa bahay ay sampal agad ang sumalubong sa kaniya. Hindi siya nakapagsalita at natabingi ang kaniyang mukha dahil sa lakas ng sampal. Sa kaloob-looban niya ay gusto niyang magsalita. Ngunit, para saan pa't ipagtatanggol niya ang sarili.

"Ano na naman 'to ha Lyrae?! Wala ka talagang kwenta! Napaka-landi mo pa! Ano?! Saan ka naman galing?! Kumakarengkeng ka na naman! T*ng*na! Sana pinalaglag na lang kita dati! Wala ka talagang silbi!" Saka siya nito hinawakan sa buhok at kinaladkad papunta sa cr. Pinaharap siya sa isang baldeng puno sa tubig at iniloblob doon. kahit anong pilit niyang pagwawala at pagpupumiglas ay wala pa rin.

Kusa na lang siyang bumitaw at hinayaan ang ina. Wala siyang ibang nasa isip kung 'di ang mawala. Pagod na siya. Siguro ito na iyon. Eto na iyong araw na pinakahihintay niya.

Hindi niya namalayan na ini-angat siya ng ina. Kusa itong bumitaw at napa-upo siya sa sahig ng cr. Umiiyak na rin siya ngunit walang imik. Padabog na umalis ang ina at iniwan siya roon. Doon na bumuhos lahat ng dinadamdam niya.

"Bakit hindi na lang ako pinatay!" Binagok niya ang sarili sa semento. "Bakit kailangan ko pang magdusa! Sana hindi na lang ako nabuhay!" Mahinang sigaw niya.

Tanging pag-iyak na lang ang nagawa niya. Sukong-suko na siya. Mas namuo pa iyong galit at sama ng loob niya sa kaniyang puso.

Tumayo siya pumasok sa kwarto kahit basang-basa ang kaniyang mukha sa tubig. Umiiyak pa rin siya at wala siyang pakialam doon.

Gusto niya na lang mamatay.

Kinuha niya ang picture nila ng Lola niya at umalis ng bahay. Nakasalubong pa nga niya si Tiyo Pedring na galing sa trabaho. Nakatingin lang ito sa kaniya na puno ng pag-aalala. Hindi niya ito pinansin at nilagpasan ang matanda.

Bumalik ulit siya sa tulay na dala ang sama ng loob na naipon niya sa loob ng napakahabang panahon. Malalim na ang gabi at wala ng katao-tao sa paligid. Tanging siya lang ang nakatayo sa tulay habang nakatingin sa kulay asul na tubig na sa tantya niya ay hindi masukat sa kung anong lalim nito. Malungkot siyang ngumiti at hinalikan ang picture frame nila ng Lola niya. Nilapag niya ito at pinunasan ang kaniyang luha. Tumingin ulit siya sa kalangitan at sa huling pagkakataon ay ngumiti.

"Sorry po, L'la pero pagod na po ako. . ." Her voice cracked. "Pagod na pagod na akong umiyak at intindihin ang mga bagay-bagay," a painful sob escape from her lips even more.

"Patawarin mo ako, L'la ah. Hindi ko na po kaya." At sa huling patak ng kaniyang luha ay nagmulat siya.

Hinanda na niya ang sarili at pumikit ulit para gawin ang kaniyang binabalak. Handa na siyang magpahulog.

"Shit! Miss!" Isang matipunong katawan ang humila sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit. Wala siyang lakas upang pumalag. Mas lalo lang siyang naiyak kasi may sumabotahe sa plano niya. Nandoon na iyon, hindi pa natuloy.

Doon na siya nagkaroon ng lakas para magpumiglas kahit alam niyang mahina siya.

"Iyon na 'yon eh! Bakit mo pa ako pinigilan! Mamatay na sana ako eh! Gusto ko ng mawala dito. Ayoko na, masakit na sobra. Please! Gusto ko ng mamatay!"

The mysterious guy didn't react and just being silent. Letting her burst out all of her pain and agonies she have in her heart. Buong puso siyang umiyak sa bisig nito.

Namamaos na siya kakaiyak pero hindi pa rin siya nito binibitawan. Tulala lang siya at parang bangkay na kalong ng lalaking naglistas sa kaniya.

Bahagya lang itong gumalaw at pinunasan ang luha niya. She didn't even throw a stare at him and let him do whatever he want. She was there, but her mind is in another dimension. Not even minding him.

Niyugyog siya nito. "Miss? Okay ka na?" Tanging pag-kurap lang ang ginawa niya. Inayos siya nito ng pagka-upo. Pinaharap siya nito ngunit ni titigan ang mukha ay 'di niya magawa.

Sinikap niyang ibuka ang bibig niya. "B-bakit. . .bakit ang malas ko?" Iyon na lang ang lumabas. " Bakit kailangan kong magtiis at umabot sa ganito?" Nakatitig ito sa kaniya at nakikinig.

"Pagod na pagod na ako. Araw-araw umiiyak ako dahil sa kaniya, pinipilit ko namang patunayan na worth it lahat ng paghihirap niya pero wala pa rin. Isa pa rin akong basura at walang kwenta sa paningin niya. May nagawa ba akong mali? May kulang pa ba? May dapat pa ba akong pagsikapan para ma-meet ko iyong standards niya? Ano?! Ano pa nga bang kulang? Ginawa ko na lahat-lahat ngunit pinaramdam niya sa akin na mas mabuti pang wala ako sa buhay niya. Kaunting pagdepensa sa sarili, nagagalit na. Binabastos ko raw siya, wala daw akong utang na loob. Mag-eefort na sana ako kaso hindi ko matuloy-tuloy dahil binubungangaan na naman ako. Nawawalan ako ng gana. Napupuno na ng what if's iyong utak ko. Nangliliit ako sa sarili ko, kasi napaka-inutil kong anak. Wala akong kakwenta-kwenta. Tapos sila, pinagsasalitaan nila ako ng hindi maganda. Pokpok, pabaya, pasanin ng magulang, bobo, inutil, lampa, walang ama, salot at kung anu-ano pa!" Huminga siya ng malalim dahil sa sunod-sunod na paglabas niya ng sama ng loob at nagsalita muli.

"Ano ba ang kasalanan ko at pinaparusahan ako ng ganito? Masama ba akong tao? May nagawa ba ako?" Hinarap niya ang lalaki at pagod itong tiningnan."Kaya gusto ko ng mawala. Gusto ko ng matapos lahat ng ito. . ." Napayuko na lang siya at umiyak ulit. Her shoulders is shaking while she cried even harder. Her loud sobs echoed in the entire area. Even the other creatures behind the dark witness on how broke she is.

Tumunghay ulit siya at nagmaka-awa. "Parang awa mo na. Hayaan mo na lang akong mamatay, Renz."

"Ang sakit-sakit na. Hindi ko na kaya."