Until We Met

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either products of the Author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. This story contains mature themes and strong language that are not suitable for very young audiences. Read at your own risk. Thank you.

PROLOGUE

MAXIMILION COLLAB POINT OF VIEW

"Love is just a distraction, kaya p'wede ba Lala? H'wag mong ipilit sa akin 'yang pakikipag relasyon," asik ko sa assisstant kong si Lala. Paano ba naman kasi ay pinipilit na naman niya akong makipag date.

Sa ngayon ay gusto ko munang mag focus sa trabaho, I'm a Doctor at alam naman siguro nating lahat kung gaano ka-busy ang trabahong ito.

I'm 23 years old at hanggang ngayon ay wala pa rin akong nagiging karelasyon. Bakit? Dahil ang turo sa akin ni daddy ay distraction lamang iyon.

Napabalik ako sa wisyo nang bigla na lamang akong hilahin sa kung saan ni Lala, nang huminto na kami ay agad ko siyang sinamaan ng tingin, "Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?" masama pa rin ang tingin kong asik sa kaniya.

Sinenyasan niya akong tumahimik, aba't!

"Ano bang-" hindi ko na naituloy ang sasabihin nang may biglang lumapit sa amin na kung sino. Isa itong matangkad at masasabi kong matipunong lalaki.

"Alam ninyo bang hindi kayo dapat narito?" anito na nakataas pa ang isang kilay.

Kumuno't ang noo ko at luminga sa paligid, nanlaki ang mga mata ko nang makitang nasa lugar kami kung saan nag mi-meeting ang mga boss!

Nag panic ako kaya agad kong hinila si Lala paalis sana do'n ngunit hinawakan ng lalaki ang braso ko! Patay na kami nito!

"Names," malamig ang tonong usal ng lalaki. Napapikit na lamang ako ng mariin, please remind me to kill Lala after this.

"L-Lalabs Alejandro..." utal-utal na sambit ni Lala. Hindi ko o namin alam kung sino ba ang lalaking ito, maaring isa siya sa mga boss namin, paniguradong wala na akong trabaho kinabukasan.

"Milion Collab," deretsang tugon ko. May sarili talaga buhay itong dila ko! Hindi man lang nautal.

"Hmm... You can go now," aniya na ikinataka ko o namin. Bipolar yata 'tong taong 'to e.

Mag sasalita pa sana ako ngunit hinila na naman ako ni Lala. Nawiwili na siya ng kahihila sa akin ah! Feeling close amp.

Nang marating na namin ang office ko ay napa-upo na lamang ako sa couch, sana lang ay hindi ako matanggal sa trabaho.

"Veronica, kapag talaga ako natanggal sa trabaho dahil sa kahihitak mo sa akin!" pag babanta ko na parang wala lamang sa kaniya.

Should I kill her now?

Veronica Lalabs Alejandro is my assistant, sa totoo lang hindi naman kami ganoon ka-close! Feeling close lang talaga siya. Amfee.

I am Maximilion Collab, maraming nag sasabi na panglalaki ang pangalan ko kahit hindi ko naman hinihingi opinyon nila.

My phone suddenly rang, when I saw the caller I.D mabilis na tumibok ang puso ko. For Pete's sake, it was our Director!

It's either good or bad.

Huminga muna ako ng malalim bago sinagot ang call.

"Doc Collab," bati niya mula sa kabilang linya.

"Director!" energetic kong bati pabalik, hindi ipinapahalata ang kaba.

"I want you to... keep up the good work," aniya at ibinaba na ang call. Ano 'yon? Anong trip 'yon?

TAKANG taka pa rin ako hanggang ngayon, nakauwi na ako sa bahay namin. Apparently, kasama ko pa din sa bahay ang parents ko, kahit na gusto kong lumipat na, ayaw naman akong payagan ni Daddy.

"Feith," pag pukaw ni daddy sa atensyon ko. Ang parents ko lamang ang tumatawag sa akin ng second name ko, which is I kept secret.

I kinda not like it.

"Yes, dad?" tugon ko. Tipid niya akong nginitian.

"You look pale," tipid ang ngiting puna niya na sinegundahan naman ni mommy.

"Your dad's right, honey. Are you okay?" segunda ni mommy. Nginitian ko sila ng isang matamis na ngiti.

"I'm fine, please don't worry about me. I can take care of myself," matamis ang ngiting sambit ko. Ayaw kong mag alala pa sila sa akin. Ang totoo n'yan ay hindi mawala sa isip ko ang itsura ng lalaki kanina.

Ano ba 'tong iniisip ko?!

"Gusto mo ba talagang lumipat na sa condo, baby?" my mom suddenly talked. Napataas agad ang tingin ko sa kanila. Did I heard it right?

"M-Mom?"

"We decided to let you go," nakangiting sabi ni daddy. "May edad na kami ng mommy mo at gusto naming mag tungo sa iba't ibang bansa kaysa mag trabaho. Itong bahay na ito ay ibibigay na lamang natin kay Nanay Xelia," he added.

Hindi ako nakapag salita, napakabait talaga nila! Nanay Xelia is the one who took care of us for more that forty years.

"Why is it too much?" nag aalalang tanong ni mommy sa akin. Agad ko namang iniiling ang aking ulo.

"No! Of course not. It's just... Too nice of you guys. Thank you so much, Mom and Dad!" I stood up from my seat and hugged them. I know that my parents are nice but they're so nice to give Nanay Xelia our house, minana pa kasi ito ni daddy sa daddy n'ya. Nanay Xelia deserves it.

"Your dad and I will let you go now," may bahid na lungkot na usal ni mommy na ikinatawa namin ni daddy.

Because of excitement, I immediately called my cousins, Love, and Marigold to tell them the good news.

***

-KLV