His name is Luis Salvacion. SA kanya na ang lahat, mayaman, gwapo tinitiliian ng mga babae. Ngunit sa likod ng mga ngiti niyang pinapakita sa iba, tinatago niya ang sakit, lungkot galit para sa ama na siyang dahilan kong bakit bata pa lang nawalan na siya ng ina. Pero ng nakilala niya si Samantha manalo. Nagbago ang lahat.Tinuruan siya nito kung anong ibig sabihin ng pamilya, tinuruan siya nito kung ano ang ibig sabihin ng pamamahal. Ngunit magbago ba ang pagtingin niya sa dalaga kung makilala niya ito nang husto? Kung makilala niya kong sino talaga si Samantha Manalo? Tunghayan ang pag-iibigan nina Luis at Sam at kung paano nila ipaglalaban ang pagmamahal para sa isat isa.
Chapter 1 Sam
"You're here." Ang mata niya kaninang nasa kung saan saan ay napatingin sa nag salita. Si lolo Mario. Lumapit ito at umupo sa sofa. Umupo rin siya, ilang ulit din siyang bumuntong hininga para pakalmahin ang sarili.
"I'm glad that you are here." Wala man lang ka ngiti ngiti ang labi nito kaya hindi niya alam kung galit ba ito o masaya ngayong andito na siya sa pamamahay nito.
"Hi po." Bati niya nag hindi nakatingin dito, pinili niya na lang na huwag tumingin dahil nakakatulong 'yon na hindi siya masyadong kabahan. Natawa ito.
Napa angat siya nang tingin, napanguso siya at napabaling ang tingin sa iba. Sinaniban ata at biglang natawa.
"I'm sorry, natakot ba kita?" tanong nito. Ay swempre, sino ba naman ang hindi matatakot dito, parang nangangain ng buhay na tao sa tapang. Pero ngayong ngumiti ito, gwapo naman pala. Mukha na siyang tao.
"Hindi naman po pero ang sungit mo lang tingnan," ani niya. Pinagkrus nito ang mga braso at tumungin sa kanya.
"Im sorry." Natatawang ani nito. Naka hinga naman siya nang maluwag dahil naka ngiti na ang matanda.
"Welcome to my house," ani nito at pinalibot ang tingin sa bahay. "Ikaw lang ang ka isa isang kamag anak ni paring Voxx at hindi kita pwedeng pabayaan. Parang kapatid na sa'kin si Voxx at pamilya na rin kita. Kung may kailangan ka, puntahan mo lang ako sa study room ko, kung gagawa ka naman ng gawaing bahay or hindi nasasayo na 'yon. Basta ang akin lang dito ka tumira, kung may pupuntahan ka naman mag paalam ka para alam ko kung saan ka pumunta and then if you need money to buy something, just tell me. Okey?"
Mabait naman pala ito, ilang beses niya na itong nakita nong buhay pa ang lolo niya dahil dumadalaw ito sa kanila. Pero hindi niya naman ito kinakausap dahil english nang english hindi niya maintindihan. Naiintindihan niya naman minsan hindi naman siya marunong mag salita kaya na manahimik nalang siya.
"Im so happy that your already here, I know we're not close but still you trust me and thank you for that. All I want is your safety dahil 'yon ang gusto ng lolo mo, kahit papano nakahinga ako nanv maluwag at siguradong hindi na ako mumultuhin 'non dahil andito kana." Nakangising sabi nito.
"Thank you po ulit, kahit papano safe po ako dito, kaya ko naman pong mag isa, kaso nakakatakot po ako. Promise po gagawa ako ng gawaing bahay, hindi po ako tamad kaya makakaasa po kayo sakin." Umiling na ngumiti ito sa sinabi niya.
"Just stay safe always Sam, para hindi ako multuhin ng lolo mo," ani nito na kinatawa niya. Napatingin ito sa orasan at binalik ang tingin sa kanya. "It's already late, i have to go I'm sorry, si manag fe na ang bahala sayo." Napatayo siya ng tumayo ito.
"Sige po, salamat po ulit lolo Mario." Nakangiting tumingin ito sa kanya at nagulat nalang siyang nang pinatong nito ang kamay sa ulo niya at ginulo ang buhok niya.
"Be safe always okey." Paalam nito at tumalikod na.
Close ba kami ? bahala na lolo ko naman siya. Bumuntong hininga siya at umupo ulit bago ginala ang mata paikot sa loob ng bahay. Totoo pala ang sabi nila na may mansion talaga.
Ang totoo, mag dadalawang taon ng patay ang lolo niya kaya dalawang taon din siyang mag-isa sa bahay nila. Noong libing ng lolo niya pumunta si lolo Mario at gusto siyang isama pag uwi nito ang kaso ayaw niyang iwan ang bahay nila. Kaya hindi siya sumama dito.
Kaso muntikan ng may pumasok sa bahay niya kagabi kaya napa tawag siya kay lolo Mario bigla at nag pasundo, pero kung tutuusin mas gusto niya 'don kung turuusin. Wala nga siyang magagawa dahil baka pasukin na naman siya ng mag nanakaw at mapatay pa siya.
"Hi." Napalingon siya sa nag sasalita at ngayon ay papalapit sa kanya. Umupo ang tatlo sa kina upuan ni lolo kanina at nilapag ang dalang meryenda.
"Kumain kana, para ihatid na kita sa kwarto mo mamaya, teka ako si manang fe." Turo nito sa sarili.
"Siya si Elsa " turo nito sa kaliwa. "Siya si Anna." Turo nito sa kanan. "Pamangkin ko silang dalawa." Ang ganda ng pangalan parang frozen lang ang peg. Natawa siya sa sariling naisip.
"Lola tanong ko lang , uso naba ang frozen nong dati?" nangunot na tanong niya sa matanda. "Kapangalang po nila si Anna at Elsa sa frozen." Biro niya.
Agad na umiling ito. "Ay iwan ko, hindi ako mahilig manood ng palabas," ani naman nito. Natawa ang dalawang dalaga sa gilid niya.
"Samantha po ang pangalan ko." Pag pakilala niya sa sarili.
Tumango si Manang Fe. "Sige kain kana para ihatid kana ni Elsa." Natatawang sabi nito at nilapit ang pag kain sa kanya. Kinuha niya 'yon at nagsimula nang kumain.
"Sam, sabihin mo sa'kin kung ano ang sabon mo ha, para kuminis naman ako," bulong ni Anna at tumabi na sa kanya. Hinawakan siya nito sa kamay at hinahaplos.
"Safeguard sabon ko, para hindi bumaho ang kilikili," sagot niya at naiilang. Hindi mapaniwalang nag-angat ito nang tingin sa kanya.
"Ana wag mong isturbuhin at kumakain." Sita ni manang Fe dito at tumayo na hila hila ang kamay ng dalaga palayo sa kanya.
"Iwan kana namin, si Elsa ang maghahatid sayo sa itaas at pagtapos kana doon bumaba kana para mag kwentuhan tayo," ani nito. Tumango siya tsaka naman tumalikod ang dalawa. Kumaway naman si Anna sa kanya.
Napanguso at napangiti siya, kumain na siya ulit.
"Kain kapa." Nakangiting tumingin
siya kay Elsa .
"Ihahatid kita sa kwarto ni boss Luis, ang swerte mo. Ang sabi kasi ni Don Mario matagal pa uuwi si boss Luis kaya doon ka muna, marami naman ding kwarto sa taas Ewan ko lang kung bakit gusto niyang doon ka." Ang haba ng nguso nitong tiningnan siya. Hindi niya naman alam kung bakit kaya hindi niya na lang pinansin. Pagkatapos kumain ay sinamahan nga siya ng dalaga. Namamanghang napatingin siya sa magagandang bagay.
Ang ganda ng bahay, may tatlong palapag. Sa itaas ang kwarto ng mag asawa at may dalawang pang kwarto na hindi niya alam kung ano ang mga laman. Sa pangalawa naman apat na kwarto at nalaman niyang ang isa doon ay kwarto nila manang Fe at mga pamangkin niya. Iba talaga pag mayaman ang mga painting nila alam na agad na mamahalin at binilang niya pa na may apat na chandelier sila, ang gaganda 'non at ang lalaki, pero pag 'yon natanggal at nahulog sayo malamang patay ka rin.
"Dito ang kwarto mo." Agad binuksan ni Elsa ang kwarto, amoy pa lang ay okey na okey na sa kanya.
"Mag ayos kana ng gamit mo, pag katapos mo bumaba kana lang. Sakto sakto 'yong niluto nila nanay pagtapos kana." Umupo siya sa kama, namamangha siya sa ganda ng kwarto. Kitang kita sa mukha niya ang ngiti.
"Iiwan na kita." Tumango siya sa dalaga. Napangiti naman ito dahil sa reaksiyon niya.
"Kwarto ko ba talaga to?" Tanong niya sa sarili. "Bakit ang ganda naman." Nilapag niya ang dalang bag at dali daling sumampa sa kama. Kaagad na humiga siya at napapikit pa dahil ang sarap sa likod. Ngayon lang siya nakahiga sa ganito kalambot na kama.
Nagmamadaling tumayo siya at nilibot ang loob ng kwarto. Sa sobrang laki parang isang bahay na kung tutuusin. At ang mga gamit 'don ay alam niyang mamahalin, nakakatakot na hawakan