Change of Hearts

I was always the patient one. But not now when my blood is boiling and my temper is running out. And speaking to my grandpa is not helping at all.

"Apo, pinabili ko lang naman kasi.."

"But you didn't tell me before that." I gritted my teeth. I was fuming mad, so mad. I bit my lip and breathed deeply to control myself.

To control my temper. I love lolo and I don't want to leave hurtful words to him. Just because I'm mad doesn't mean I have to disrespect him.

"Lolo, you know how much I love that land. At ganun ganun lang? Pinabili mo lang sa iba?"

"Hindi naman ganoon apo. I also love it from the bottom of my heart pero kailangan natin ang pera panggamot sa lola mo."

Oo alam ko na mahal nya rin ang lupaing iyon. Sa mansyon doon, sinabi nyang importante yun dahil sa babaeng pinakamamahal nya, si lola. Lagi nya sakin sinasabi anh babaeng mahal nya.

Humugot ako ng malalim na hininga.

"Hindi mo lang ba naisip ang kapakanan ko? Sinabi mo sana para makatulong ako. I have a job, and I have savings lolo."

"Sereia, apo, Intindihin mo naman ako."

"Sige po, naintindihan ko. Pero sana po maintindihan nyo rin ako sa gagawin ko." I said before leaving him.

Ipinangako sakin ni lolo na mana ko raw ang lupain namin sa probinsya. At ngayon nakauwi ako, nalaman ko nalang na sa iba ito?

Dad had agreed to this. Also mom. But I was against it. I had plans for this land.

Hinding hindi ko sila hayaang ipabebenta nila ang lupaing iyon. Atsaka, ang raming alaala roon. Ganun ganun lang ba iyon kadali para kay lolo na ipabenta to sa iba?

I sighed. I know what I did was disrespectful. Pero hindi ako makapagpigil. I need to find a solution to this.

"Apo." Natigilan ako sa pintuan. Nakaupo sa wheelchair ang lola ko, nakatingin sakin.

She was weak. But she smiled. "Pagpasensyahan mo na ang lolo mo." Sabi nya pa.

Tumango ako. "Pahinga ka nalang lola."

"Sige, ingat."

"Mom?" I called out.

"Anak?"

"Sasama ako sayo."

"I knew you would. O sya sige. Maghanda kana. bukas ng alas syete ng umaga para makaalis na tayo."

"Okay, mom"

I went to my room to prepare. Bukas na bukas ay pupuntahan ko ang lupaing iyon. Maaga pa kami sa byahe. I slept after that.

When morning came, para sunduin ako at sabay kaming pupunta sa bukid.

"Aalis na tayo?"

"No, anak. Pupuntahan ko pa ang lola mo, sumasakit daw ang ulo nya eh, alam mo na ang matanda. Mauna ka nalang anak, susunod ako."

I sighed. "Fine."

"Sigurado ka ba sa desisyon mo anak?"

"Opo, mommy."

"Wala na bang ibang paraan para mapigilan kita?"

"Wala na."

"Hay, manang mana ka talaga sa papa mo." Bumuntong hininga nalang sya.

"Anak, sana maintindihan mo ang lolo mo."

"Mom, we talked about this already."

"Sige, ingat ka sa byahe. Mag-text ka kapag nakarating kana."

I took a taxi to reach the bus terminal.

Once I was in the bus, I took a small nap. Tutal may apat na oras pa bago ako makadating sa Glan.

When I woke up, I was groggy. Alerto akong tumingin sa paligid. Thank God. Hindi pa nalalagpasan ang destinasyon ko.

"Oh gensan." Ani ng driver. I fixed myself before standing up and exit. I took a tricycle to reach the place and took a single motor papasok sa kanto. I looked around as the wind blew my hair. I inhaled.

Ibang-iba na ang lugar na to kumpara noong mga panahong nagbabakasyon ako rito. Nakasemento na rin ang daanan at may mga poste na.

I spotted a mansion. Our mansion.

"Diri ra manong." I said to the driver in bisaya dialect and handed him the payment. Dito lang manong.

He stopped the motor and I hopped off before he drive away.

Napatigil ako sa mansyon sa harapan ko.

Lahat nagbago pero ganito pa rin ang mukha nito. I look at my wristwatch. So I came here first than mom...I texted her saying na nakarating na ako para naman di sya mag worry.

My eyes scanned around to look for a person. Sa loob ng gate, may tao na nakasuot ng salakot at nagbubunot ng mga damo. I took a deep breath and aprroached the person.

I cleared my throat. "Manong? Asa ang tag iya ng balay?" Manong? Saan ang may-ari ng bahay?

Humarap ang tao na nakaawang ang bibig. Hindi ko makita ng maigi ang mukha nya dahil sa salakot na suot.

Tiningnan nya ako ng maiigi na parang galit.

"Ahm...hello?" I said when he was just staring at me.

He seemed to wake up as he removed his cap and I was shocked to see that he is not that old. At tinawag ko pa tong manong...nakakahiya.

He looked like he was the same age as me or maybe older and he crossed his arms in front of him, raising his eyebrows.

"Manong? Parehas ra tang edad maam. At sa akoang kapogian gitawag mo kong manong?" He chuckled. Manong? Pareho lang tayo ng edad maam. At sa kagwapuhang kong to tinawag mo akong manong?

"Oh...sorry. Anyways, asa ang tag-iya ng mansyon?" (Saan ang may-ari ng mansyon?)

"Unsa muna ang imong pangalan maam at nganu man gapangita ka sa tag-iya?" Ano muna ang pangalan nyo maam at bakit nyo po hinahanap ang may-ari?

I offered a polite smile. "I'm Ms. Sereia Philomena Isolde, at nandirito ako para bilhin ang lupaing ito."

***

AUTHOR'S NOTE:

Hello readers! Sana naenjoy nyo ang first chap! If you're confused, Sereia is Bisaya (Living in the Gensan, Philippines) and for those who couldn't understand the language, I put the translation in every sentence na may Bisaya.

Hope you'll understand! Happy reading ♥️💜