Kakaibang Pag-ibig: Ang Asawa Ko Ang Aking Sinumpaang Kaaway

"Caroline!"

Nagising si Caroline Hughes ng biglang umungol sa kanyang tainga. Nanlaki ang mga mata niya sa gulat at nakasalubong niya ang isang pares ng malisyosong mga mata na kumikinang sa kanya.

Ilang segundo rin ang lumipas bago niya napagtanto na nakahandusay siya sa higaan ni Rafael Patel.

Nakaramdam si Caroline ng matinding sakit sa buong katawan dahil sa pananalasa ng marahas na pakikipagtalik kagabi. Nang bumaling ang matalim na mata ni Rafael sa kanyang balingkinitang pigura, biglang nagkontrata ang kanyang mga pupil, at umigting ang kanyang panga. Dali-dali niyang kinuha ang kubrekama at ibinato sa kanya.

Binalot ni Caroline ang sarili sa kubrekama, ang kanyang mukha ay kasing putla ng kumot, at ang maiinit na luha ay tumulo sa kanyang mga mata nang maramdaman niya ang sitwasyon.

Nakita niyang tumayo si Rafael, tumalikod, at pumunta sa banyo nang hindi siya tinitignan. Siya ay nalilito ngunit nagawa niyang hanapin ang kanyang boses para tawagin siya, "Rafael..."

Bahagyang napawi ang boses niya nang matalim na titig sa kanya ni Rafael. "Anong tinawag mo sa akin?"

Masungit ang tono nito, parang malamig na saksak sa puso ni Caroline, na nanginginig. Nagmamadali niyang inayos ang sarili, "Mr. Patel..."

Kagabi, nang umuwi siya, lahat ng ilaw ay nakapatay, na bumulusok sa bahay sa ganap na dilim. Bago pa niya malaman ang nangyayari, nahuli na siya ni Rafael at kinaladkad papasok sa kwarto.

Hindi siya sigurado kung lasing ba siya o hindi. Nabulag siya sa dilim, naamoy niya ang amoy ng alak at dugo. Sinubukan niyang tumutol sa abot ng kanyang makakaya, umiiyak at lumalaban, ngunit masyadong malakas si Rafael. Hindi niya pinansin ang mga luha nito at pinahirapan siya sa magdamag, mabangis na parang hindi makatwiran na hayop.

Ngayon, huli na. Ang kagabi ay sinunog sa isip ni Caroline na parang isang nakakapangilabot na bangungot. Sobrang sakit na nararamdaman niya na parang nabaliw at nabalian ang kanyang mga buto.

Bumuka ang bibig ni Caroline para magpaliwanag ngunit biglang may nakita akong mantsa ng dugo, mga sampung sentimetro ang lapad, sa likod ng matibay na baywang ni Rafael.

Bago pa niya ito matingnan ng maayos, umikot si Rafael at sumugod pabalik sa kanya, sa gilid ng kama. Inabot niya ang kamay niya at kinurot ang baba niya sa pagitan ng mahahabang daliri niya, pinilit itong tumingala sa mga mata nito. Ang kanyang malalim na boses ay umalingawngaw habang sinabi niya, "Caroline, sa tingin mo ba ay mananatili kita sa tabi ko kung gagawin mo ito? Ha?"

"Hindi, ako..." Nagmamadaling tinanggihan ito ni Caroline.

Ngunit halos hindi na siya nakapagsalita nang makita ang pagkislap ng pagkasuklam sa mga mata ni Rafael.

Habang pinagmamasdan ang kanyang di-disguised na ekspresyon, nadama ni Caroline ang matinding kalungkutan sa kanyang puso. Ang kanyang pagtanggi ay namatay sa kanyang lalamunan, at siya ay nanlamig.

Maya-maya lang ay may narinig akong boses mula sa labas ng pinto. Si Iris, isang katulong, ang maririnig na sumisigaw sa pagkagulat, "Hindi ba ito ang damit ni Caroline? Bakit dito nakahiga sa pinto?"

Binitawan ni Rafael si Caroline sa pagkakahawak niya. Hinugot niya ang isa niyang t-shirt at inihagis sa kanya. Pagkatapos ay utos niya sa mahinang boses, "Palitan mo 'yan at lumabas ka."

Sinabi ba niyang umalis siya ngayon?

Ngunit napakaraming tao sa labas na makakakita sa kanya at malaman kung ano ang nangyari!

Nataranta si Caroline kaya hindi niya maiwasang manginig. Masakit ang kanyang katawan, at tumulo ang mga luha sa kanyang pisngi. Namumuo ang desperasyon sa kanyang dibdib, hinawakan niya ang isang braso ni Rafael at tumingin sa kanya ng basa, nagmamakaawa na mga mata, nagmamakaawa, "Rafael, makinig ka sa akin, okay? Kagabi, ako..."

Gayunpaman, hindi ito narinig ni Rafael. Binawi niya ang kamay niya at, na may malamig na ekspresyon, nginitian siya, "Caroline Hughes, kasing mura ka ng nanay mo."

Itinulak niya ito ng napakalakas kaya napabalikwas si Caroline sa kama. Nanginginig ang kanyang mga pasa, at ang kanyang mga buto ay tila nananangis sa sakit.

Gayunpaman, ang mas masakit sa kanya ay ang pangungusap na binawi ni Rafael sa kanya ngayon.

Noong anim na taong gulang si Caroline, naghiwalay ang kanyang mga magulang. Ang kanyang ina, si Bella Moore, ay hinimok ng ambisyon at dinala siya sa pamilya Patel. Determinado na makakuha ng lugar sa pamilya Patel, hinimok ni Bella si Caroline na paboran ang malamig na binata. At ginawa niya.

Alam ni Caroline na hindi siya gusto ni Rafael at ayaw nitong dumikit sa kanya.

Ngunit kahit na siya ay likas na lumayo at hindi sinang-ayunan ng kanyang pagiging nasa paligid, hindi niya ito tinatrato ng ganoong paghamak.

Hindi alam ni Caroline kung ano ang mali. Blangko ang isip niya. Hindi niya maalis sa isip niya kung bakit biglang nagbago si Rafael at kung paano siya naging ganito pagkatapos lamang ng ilang araw. The last time they saw each other before he left, he promised he will come with her favorite cake.

"Bibigyan kita ng sampung segundo. Umalis ka dito!"

Nagngangalit ang kanyang mga ngipin, nagbabantang sinabi ni Rafael, ang kanyang malalim na boses ay may halong pagkainip.

Hindi maalis sa isip ni Caroline ang tingin at tulalang tumingin sa kanya, malamig at nanlalamig ang mga palad.