Silent Heartbreak: Ang Pag-ibig Ko'y Hindi Na Pag-aari

Tumagos sa katahimikan ng silid ang matunog na tono ng isang lalaki. "Masakit ba?"

Ang mabibigat, hindi pantay na paghinga ay nagpakapal sa hangin. Siya ay nasa itaas, ang bawat kalamnan ay naninigas habang siya ay nagpupumilit na suyuin ang isang tugon mula sa babaeng naka-pin sa ilalim niya. Lumaban siya, ang kanyang katawan ay naninigas at hindi sumusuko, na pinilit siyang subukang muli at muli.

Marahil ito ay ang alak na nagpapahina sa kanilang mga sentido, ngunit ang kanyang kamay ay dumausdos sa kanyang makitid na baywang, dahan-dahang hinila siya palapit, sinusubukang mabawasan ang tensyon sa pagitan nila.

Tanging nang ang unang liwanag ng bukang-liwayway ay tumama sa magkagusot na mga kumot, sa wakas ay tumahimik ang dalawang pigura, na ang pagod ay umabot sa kanilang dalawa.

Nabasag ang katahimikan dahil sa lagaslas ng tubig sa banyo. Gumalaw si Evelina Quinn, na lumabas mula sa mahimbing na pagtulog. Nakabalot ng mahigpit sa kumot, niyakap niya ang sarili, nagtutulak sa isip na pagdugtungin ang mga pira-piraso ng kagabi.

Kahapon, ipinagdiwang niya ang kanyang pakikipag-ugnayan kay Cole Dawson.

Ang kanilang mga pamilya ay naging todo para sa kaganapan, na nagho-host ng isang marangyang party na puno ng makapangyarihang mga kasama sa negosyo mula sa magkabilang panig.

Gabi na nang magtipon ang mga kaibigan ni Cole para uminom. Si Evelina, na hindi maipahayag ang kanyang mga pagtanggi, ay patuloy na tumanggap ng mga baso hanggang sa lumabo ang silid.

Ang huling natatandaan niya ay ang marahang pagmaneho ni Cole sa kanya patungo sa presidential suite sa pinakatuktok.

Ang natitira ay naglaho sa isang manipis na ulap ng alak-maliban sa mga pira-piraso na lumalabas paminsan-minsan: mainit na pagpindot, hindi pantay na paghinga, at isang gabi ng pagsinta.

Biglang tumahimik nang maputol ang tubig sa banyo. Bumukas ang pinto, nagpapadala ng mainit na singaw. Lumabas ang isang lalaki, nakasukbit ang isang tuwalya sa kanyang balakang, hindi mapag-aalinlanganan ang kanyang makapangyarihang katawan-malapad na balikat na patulis sa isang payat na baywang, mga butil ng tubig na umaagos sa nililok na kalamnan.

Si Evelina, na inaalala ang kanyang unang matalik na karanasan sa kanyang kasintahan mula kagabi, ay namula at mabilis na nag-iwas ng tingin, ang kanyang puso ay pumipintig habang pinipilit niyang huwag balikan ang matitinding sandali na naganap sa dilim.

"Gising ka na pala." Tumagilid ang isang kilay ni Andreas Wright, naka-lock ang kanyang tingin kay Evelina na nakakunot sa ilalim ng mga takip. Ngayon pa lang, isang bahagyang pamumula ang nananatili sa kanyang malambot na pisngi, ang kanyang balat ay napakalinis na naisip niya na ang isang haplos ay maaaring mag-iwan ng marka. Siya ay tumingin lubos na nabighani, mga mata na kumikinang sa isang mandaragit na kasiyahan.

Isang lamig ang bumalot kay Evelina nang basagin ng boses niya ang katahimikan. Hindi iyon boses ni Cole!

Itinaas niya ang kanyang ulo, nakipagtitigan sa lalaki-at agad na sinalubong ng isang mabagyo, matalim na titig na nagniningning ng hilaw na pangingibabaw.

Nawala ang kulay sa mukha niya dahil sa gulat. Sa sandaling makilala niya ang kanyang mga tampok, ang kanyang hininga ay napigilan at ang kanyang mga pag-iisip ay nagkalat, ang takot ay tumataas sa kanyang dibdib. Tahimik na tumulo ang mga luha mula sa mapupungay niyang mga mata, nabahiran ng mga gusot na bedsheet.

Ang katotohanan ay sumalubong kaagad kay Evelina-bawat bakas ng init at kaligayahan noong nakaraang gabi ay nagmula sa isang lalaking hindi pa niya nakilala.

Nanginginig ang buo niyang katawan habang tahimik na hikbi ang dumampi sa kanyang katawan, tumulo ang mga luha sa kanyang pisngi. Nilamon siya ng gulat at kawalan ng pag-asa, na nag-iiwan sa kanya na naghahanap ng mga sagot. Ang nanginginig niyang mga kamay ay lumipad sa ere, paulit-ulit na pumipirma.

"Sino ka? bakit ka nandito? Ikaw ba talaga ang kasama ko kagabi?"

Napakurap si Andreas, bakas sa mukha niya ang pagtataka nang mapansin niyang hindi ito makapagsalita.

Ngayon ay nagkaroon na ng katuturan-ang kanyang walang tunog na pag-iyak at tahimik na pagdurusa noong nakaraang gabi.

Tinitigan siya nito, madilim ang mga mata at hindi mabasa, ang tensyon sa silid ay lumalapot sa bawat pintig ng puso.

Huminga nang malalim, idiniin ni Andreas ang kanyang mga daliri sa kanyang mga templo, na nilalabanan ang tumitibok na ulo at ang alon ng galit na nag-aalab sa kanyang dibdib. Halos hindi na siya makakabalik sa bansa bago siya nakorner ng mga dati niyang kaibigan sa isang bar, nilunod siya sa mga inumin at inilagay ang isang susi ng hotel sa kanyang kamay bilang isang uri ng nakakaaliw na regalo para sa kanyang paghihiwalay.

Ang silid ay mabigat sa mga anino, ang simoy ng hangin sa sobrang daming inumin. Naaalala pa rin niya kung paano siya sumandal, ninakaw ang una, hindi inaasahang halik. Ang kilig ay swept sa kanya kasama, at sa kanyang kalasingan, hindi siya kailanman nag-abalang tingnan kung sino siya bago sumuko sa pang-akit.

Ngayon, nakikita siyang dilat ang mata at nanginginig, hindi niya mawari ang biglaang pagkataranta nito-lalo na pagkatapos niyang gumawa ng unang hakbang.

Kinaladkad ni Andreas ang isang kamay sa kanyang buhok, ang mga labi ay pumulupot sa isang mapang-uyam na kalahating ngiti. "Kung ano man ang gusto mong sabihin, hindi ko maintindihan. Magbihis ka na lang at umalis ka na."

Napagtanto ni Evelina na hindi siya maaaring manatili sa ilalim ng mga takip magpakailanman. Nagmamadali siyang pumasok sa kanyang damit, kinakapa ang kanyang punit na damit na panloob at nag-ayos sa kung ano man ang kanyang makakaya.

Sa wakas, pinilit niyang tumayo nang matangkad sa harapan niya.

Nanatili si Andreas malapit sa bintana, nagulat sa nakitang nasa harapan niya.

Sa tahimik na liwanag ng umaga, nakatayo si Evelina roon-maselan ang kanyang mga tampok, maningning ang mga mata, nakagat ang mga labi at bahagyang namamaga. Ang kanyang maitim na buhok ay bumagsak sa ligaw na gusot pababa sa kanyang likod, ang mascara ay namumula sa ilalim ng mga mata na namumula pa rin dahil sa pag-iyak. Kahit na magulo, mayroon siyang hindi maipaliwanag na pang-akit, mahina ngunit kapansin-pansin.

Ang kama sa likod niya ay isang magulong gulo, puting kumot na pilipit at may bahid ng matingkad na pulang marka na gumuhit ng tingin ni Andreas, na sumikip sa dibdib niya nang tumama sa kanya ang katotohanan-kagabi ang unang pagkakataon niya.

Nang makita siyang nakatayo roon, ayaw umalis, naunawaan ni Andreas kung bakit. Walang sabi-sabi, naglabas siya ng isang stack ng cash at pilit itong inilagay sa kamay ni Evelina.