Why Do You Love Me

KUMURAP ako nang medyo nanlalabo na ang paningin. Mukhang tinamaan na yata ako ng alak na iniinom kaya nilapag ko na ang hawak na baso sa table. Kumportable akong sumandal sa kinauupuan habang pumapadyak ang paa dahil sa naririnig na music. Sa ganda at sobrang sikat ngayon ng pinapatugtog ay nagsisitayuan na ang ibang bisita para sumayaw. Ang bongga ng birthday celebration na ito, sobra akong nag-i-enjoy.

“Ayos ka lang?” bulong ng katabi. Bahagya akong napapitlag nang maramdaman ang hininga niya sa tenga ko. Bigla agad akong kinilabutan.

Hindi na ako sumagot at nag-thumbs-up na lang saka kinuha ang baso na may lamang alak.

“Oy, tama na ‘yan. Lasing ka na,” ang pigil niya sabay kuha ng baso.

Nairita ako nang ilayo niya pa para hindi ko makuha. “Hindi pa ‘ko lasing! Nakikita ko pa nga nang malinaw ang mukha mo.”

“Ang mas mabuti pa ay iuuwi na kita sa inyo.” Sabay hawak sa braso ko para itayo.

“Nag-i-enjoy pa ‘ko Felipe!” Nakipaghilahan pa ako sa kanya dahil gusto ko pang mag-stay.

“Ilang beses ko bang sasabihing ‘wag mo ‘kong tatawagin ng gan’yan. Ang bantot-bantot na nga ng Felix, mas lalo mo pang pinapabantot!”

Bigla ko siyang tinuro sa mukha. “Isusumbong kita sa Tatay mo.” Ito kasi ang dapat niyang pangalan. Ang ama niya mismo ang nag-isip kaso hindi natuloy at sa huli ay naging Felix pero patuloy pa rin naman siyang tinatawag sa ganoong pangalan kapag nasa loob ng pamamahay nila. Kumbaga ay nickname niya ito pero ayaw na ayaw namang tinatawag ko siya sa ganoon.

“Lagi mo naman ‘yang sinasabi.” Pagkatapos ay hinila ako papunta sa gate. Hindi na lang ako nagpumiglas, kakapagod. Pero mayamaya ay bigla siyang nahinto, iyon pala ay may lumapit sa amin.

“Aalis na kayo?” ang tanong ng pamilyar na boses.

“Oo, mukhang lasing na kasi ‘tong si Kenan,” sagot ni Felix. Nasa kanya ang tingin ko kasi nakaharang siya kaya nang bahagya siyang tumabi ay tuluyan ko ng nakilala ang kausap niya.

Walang sabi-sabi ay lumapit ako. “Oy, Marlon. Sobrang thank you sa pag-invite sa ‘min dito sa birthday party mo, nag-enjoy ako, sobra.”

“Salamat din at nakapunta kayo pero ‘wag muna kayong umalis. Nag-uumpisa pa lang ang kasiyahan, e.”

Tinuro ko naman si Felix. “Gusto na akong iuwi, e.” Ngumisi pa ko na parang binibigyan ng ibang kahulugan ang sinabi.

“Sira ka talaga,” ang komento ni Marlon. “Dinudumihan mo utak ko.” Pero nakikingisi rin sa akin.

“Matagal na ‘yang madumi kaya ‘wag ako.”

“Tara na,” singit naman ni Felix. “Sige, Marlon. Aalis na kami, baka bigla na lang ‘tong sumuka ng kamanyakan.”

Naningkit ang mga mata ko sa sinabi niya. “Sinong manyak? Ikaw lang kaya ‘yun,” pagkatapos ay niyakap ang sarili na parang kino-comfort. “Ang linis-linis ko kaya,” sinadya ko pang magboses nakakaawa.

“Oo na,” ani Felix pero halata ang sarcasm. Inakbayan niya ako sabay hila palabas ng bahay.

Sayang, gusto ko pa sanang mag-stay at baka bihira na lang kami magkita. Sa ibang University kasi ito papasok pati ang iba kaya paniguradong hindi na madalas magkikita ang buong barkada. Tanging ako at si Felix lang ang papasok sa same University.

“Kaya mo pa?” ang tanong niya nang makasakay na sa motor. “Yumakap ka para hindi ka mahulog.”

“Kaya ko, hindi naman ako lasing na lasing.” Pero sinunod ko na lang ang sinabi niya matapos masuot ang helmet.

Mabilis niyang pinatakbo ang motor kaya mas lalo kong hinigpitan ang kapit. “Bagalan mo naman!” ang sigaw ko dahil sa lakas ng hangin na sumasalubong idagdag pa ang ingay sa makina ng motor. Buti na lang talaga at may suot akong helmet kundi ay baka hindi lang tenga ko ang nasasaktan kung hindi ay pati na rin ang mukha. Tapos nahihilo pa ako sa bilis niyang magpatakbo.

“Uwing-uwi na kasi ako!” sigaw niya pabalik para magkarinigan kami.

Hindi na lang ako nagreklamo at sa halip ay pumikit. Nakakadagdag ng hilo ang ilaw ng mga bahay na nadadaanan namin. Saka ko lang minulat ang mata nang hininto na niya ang motor. Nasa may kanto kami kung saan ay isang bahay na lang ang layo sa mismong bahay ko. Ni hindi ko man lang napansin na nandito na kami sa subdivision sa bilis niyang magpatakbo. Kulang na lang isipin ko ay lumipad kami pauwi.

“Nandito na tayo sa inyo,” aniya kaya bumaba na ako sabay sauli ng helmet.

“Salamat, sa paghatid.”

Tumango lang siya at saka na humarurot palayo. Nang mawala na sa paningin ay saka lang ako tumalikod para umuwi. Mukhang nawala ang tama ng alak dahil sa pagpapatakbo niya.

Bago tuluyang makauwi ay may madadaanan muna akong isang malaking bahay. Madalas akong tumitingin dito kapag pauwi na, kumbaga ay daily routine ko na ito. Sa parteng ito lang din ang may ilaw ng poste dahil nasira noong nakaraang araw ang ilaw sa side namin pero ayos lang dahil maaaninag pa naman ang gate namin.

Bubuksan ko na sana ang gate nang mapahinto. May napansin kasi akong parang anino sa may gilid na nakasandal pa sa pader ng gate. Mabilis akong napaatras sa gulat at muntik pang mapasigaw sa pag-aakalang maligno na ang nakita kung hindi lang ito nagsalita, “Ba’t ngayon ka lang?”

Umatras ako at hinanda ang sarili kung sakaling masamang tao ang kaharap.

“Sino ka? Anong kailangan mo?”

“Past ten na pero ngayon ka pa lang uuwi at lasing ka pa.”

Pilit kong inaaninag kung sino ba itong tao na kumakausap sa akin. Isama pa na parang pamilyar ang boses.

“Sino ka ba?!” ang singhal ko na malapit nang tumakbo papasok sa bahay.

Bigla itong gumalaw at unti-unting naglakad papunta sa poste ng ilaw at doon ay tuluyan ko itong nakilala. Ang buhok niyang ni minsan ay hindi ko nakitang nagulo. Ang ilong niya na noon ko pa kinaiinggitan dahil sa sobrang tangos. At ang mga mata niya na daan-daang babae ang nabibihag dahil sa ganda at kayumanggi nitong kulay.

Sa isang iglap ay biglang sumikip ang dibdib ko kasabay ng isang emosiyon na matagal ko ng hindi naipapakita. “Anong ginagawa mo rito?!” Nagngingitngit ang ngipin ko dahil sa galit.

“Hinihintay ka?” sarkastikong sagot niya.

Hinihintay ako?! At bakit?! Nakalimutan na ba niya ang kasalanan sa akin?!

Lumapit siya at tinabig ko nang malakas ang kamay niyang akmang hahawak sa balikat ko. “’Wag mo ‘kong hahawakan!”

“Hanggang ngayon ba ay galit ka pa rin? Ang tagal na no’n, 2 years ago na.”

Nagtagis ang bagang ko sa narinig. “Kahit ilang libong taon pa ang dumaan ay hinding-hindi ko makakalimutan ang ginawa mo sa ‘kin!”

“How many times should I say sorry to hear your forgiveness?”

“Walang katumbas na sorry ang ginawa mo!” mahina pero ramdam ang galit sa boses ko.

“Alam mo, kulang na lang isipin ko na nag-iinarte—“

Sa isang iglap ay kinuwelyuhan ko siya. “Tang*na mo!” malutong kong mura sa pagmumukha niya.

Ang kalmado niyang mukha ay biglang nagdilim. “Kailan ka pa natutong magmura?”

“Wala kang pakialam!” Sabay tulak sa kanya. Tumalikod ako para pumasok sa gate pero mabilis niya akong hinila at isinandal sa may pader. Napadaing pa ako nang tumama ang likod ko rito.