Het portret van Dorian Gray

en verwonderde zich, dat zijn jonge meester toch zoo lang sliep. Eindelijk klonk zijn bel, en Victor kwam zachtjes binnen, een kop thee en een

lapen van morgen, spra

Victor? vroeg Do

ver eene

ne of andere liefhebberijvoorstelling, programma's van liefdadigheidsconcerten, die ieder uitgaand jongmensch gedurende den season krijgt. Er was ook bij eene heel hooge rekening van een gedreven zilveren Louis XV toiletgarnituur, die hij nog geen moed had gehad aan zijne voogden op

badkamer. Het koude water frischte hem op na zijn langen slaap. Hij scheen alles wat er gebeurd was te zijn vergeten. E

lijke dag. De warme lucht scheen zwaar van sterke aroom. Een bij vloog binnen en gonsde om de groenblauwe vaas, gevuld met zwave

ie een omelette op tafel zette. Zal ik het

niet koud, f

spel van verbeelding geweest? Een beschilderd doek kon toch niet veranderen? Het

t voor het oogenblik, dat de knecht de kamer zo? verlaten. Hij voelde dat, zoodra hij alleen was, hij het portret zo? bezien. En hij huiverde voor de zekerheid. Toen de knecht koffie en ci

iemand thuis, Victor,

boog, en

m. Het was een oud scherm van Spaansch goudleer met bloemerig Louis XIV patroon. Hij beschouwde het

m er dan over te tobben? Maar als, door eene noodlottige omstandigheid, andere oogen dan de zijne het bespiedden en die afschuwelijke verandering zagen,

t beschouwen van zijne schaduw van schande. Toen schoof hij het scherm weg

ets gebeuren kon. En toch was het een feit. Bestond er dan eene affiniteit tusschen de chemische atomen, die zich op doek tot vorm en kleur lieten voegen, en zijne ziel in hem? Kon het wezen, dat zij ter

zich voegen naar een hoogeren invloed, zo? herschapen worden in een mooier gevoel en het portret, dat Basil Hallward van hem geschilderd had, zo? voor hem zijn, wat heiligheid voor den een, geweten voor den ander, vreeze voor God voor ons al

te denken. Eindelijk zette hij zich aan de tafel en schreef een brief, vol hartstocht, aan de vrouw, die hij had liefgehad, haar smeekend om vergeving, zichzelven beschuldigend van dolle drift. Hij beschreef bladzijde op bladzijde met gloeiende betuigingen van smart. Er is weelde in zelfverwijt. D

zien. Laat me toch binnen. Ik vind

innen te laten, te zeggen, dat hij een nieuw leven wenschte, met hem te kibbelen, zoo dit noodig ware, afscheid van

sprak Lord Henry binnenkomend. Maar je m

Sybil Vane? vr

ndschoenen afschoof. Het is natuurlijk iets verschrikkelijks, maar jij kon er toch niets aan

J

! Heb je een sc?n

alles in orde. Ik heb geen spijt van hetgeen er ge

opneemt. Ik was al bang je diep wanhopig

een geweten is. Het is niet, dat wat jij bewe?rt. Het is het mooiste in ons, Je hoeft er niet om te lachen, Harry, t

een moraal, Dorian. Ik felicit

il Vane t

enry opstaande en hem in stomme ver

Zeg het maar niet. Zeg nooit meer zoo iets tegen mij. Twee dagen geleden vroeg ik Sy

iet gekregen? Ik heb je van morgen geschr

, Harry. Ik was bang, dat er iets in zo? staan, wat ik niet prettig

et dus

een je

naast Dorian zitten, nam beide zijne

brief-schrik niet-wa

Vane d

r Dorians lippen, hij vloog

is niet waar! Het is ee

je het

j moet er je buiten houden. In Parijs zo? door zoo een geschiedenis je naam gemaakt zijn. Maar hier in Londen zijn ze nog zoo ouderwetsch op dat punt. Hier moet je maar liever niet je débuut maken met een schandaaltje.

rd. Hij was versuft van schrik. Eindelijk st

je daarme?? Heeft Sybil ...? O, Harry, ik kan he

, toen zij beweerde, boven wat vergeten te hebben. Zij wachtten even op haar, maar Sybil kwam niet terug. En eindelijk vonden ze haar dood op den grond in de kleedkamer. Zij schijnt iets ingenomen te hebben,

, het is verschrikke

er gegeven. Zij was nog een kind, en kon niets van acteeren.-Dorian, trek je dit nu niet te veel aan. Ga met mij me? dineeren, dan kunnen we later eens even

d voor tranen. Hier is mijn eerste brief van liefde, dien ik in mijn leven schreef aan een doode. Zouden ze nog voelen die witte, stille menschen, die wij de dooden noemen? Sybil! Zo? zij nog voelen, nog weten, nog hooren! O Harry! Ik had haar zoo lief! Het is mij nu of dat jaren geleden is. Ze was mijn alles. Toen kwam die avond-was dat pas gisteren?-die verschrikkelijke avond toen zij zoo slecht speelde, en toen mijn hart brak. Ze heeft mij later alles verklaard. Het was zoo

getrouwd hadt, was je diep ongelukkig geworden. Je zo? natuurlijk wel aardig tegen haar geweest zijn, ach, het is zoo gemakkelijk lief te zijn voor menschen, die je niet schelen kunnen. Maar zij zo? heel gauw uitgevonden hebben, dat je totaal niets om haar

k het doen moest. Het is niet mijn schuld, dat dit drama mij belet heeft mijn plicht te doen. Ik herinner me, dat

ten van de natuur. Ze komen voort uit ijdelheid. Hun uitslag is n

t het toch, dat ik al dit drama niet voel, zooals ik het zo? willen

en gedaan, om dat te kunnen zijn, Dorian! antwoordde

onste even h

bekennen, dat het gebeurde mij niet zoo aandoet, als het moest doen. Het is voor mij niets dan een mooi slot van een mooi stuk. Het h

ven een tragedie met artistieke elementen voor. Zijn deze elementen waar en levend, toch maakt het geheel een theatralen indruk op ons. Op eens zijn wij niet langer de acteurs, maar het publiek. Of liever, wij zijn beiden. Wij beschouwen onszelve en alleen het wonder van het drama houdt ons als betooverd. Wat is er nu in dit geval gebeurd. Iemand heeft zich uit liefde voor jou om het leven gebracht. Wel, ik wo?, dat mij ook eens zoo iets overkwam. Ik zo? mijn geheele verdere leven verliefd op mezelf zijn geweest. Maar de me

mijn leven moeten za

we?r op en verweet me haar leven verwoest te hebben. Ik moet er bij vertellen, dat ze copieus dineerde, dus had ik niet de minste gewetenswroeging; maar wat een gemis aan smaak nu toch! De eenige charme van het verleden is juist, dat het het verleden is. Maar vrouwen weten nooit, wanneer het gordijn vallen moet. Ze willen altijd nog een zesde acte. Als je ze haar eigen gang liet gaan, zo? iedere comedie eindigen in een treurspel, en iedere tragedie in een klucht. Zij zijn allerliefst gekunsteld maar van kunst weten ze niets af. Jij bent gelukkiger dan ik. Ik verzeker je, Dorian, dat geen van de vrouwen, die ik gekend heb, voor mij zo? gedaan hebben wat Sybil Vane voor jou deed. Ge

ry, vroeg de jo

de meeste vrouwen, moet Sybil Vane geweest zijn. Ik vind zoo iets moois in haar dood! Ik ben blij, dat ik leef in een eeuw, waarin

lijk wreed tegen ha

ij houden ervan overheerscht te worden. Je zal er prachtig uitgezien hebben in je drift, daar ben ik zeker van. Ik heb je nog nooit werkelijk goed kwaad gezien, maar ik kan me voorstellen hoe prachtig je

re's heldinnen, dat zij den eenen avond Desdemona en den volgenden Ofelia wa

t meer tot het leven

org het gelaat

eleefd, dus kan zij ook niet werkelijk sterven. Voor jou tenminste was zij altijd als een droom; een schim, die even zweefde door Shakespeare's drama's, en ze mooier maakte door haar wezen; een riet, waarin Shakespeare's muziek rijker en voller klonk. Het oogenblik, dat het werkelijke

ilveren voeten, slopen de schaduwen uit den tuin naar binnen. Mo? we

och was ik er bang voor en ik begreep mijzelven niet. Wat ken je mij toch goed. Maar we zullen niet meer spreken, over wat er ge

ggelegd, Dorian. Daar is niets, wat jij,

Harry, dat ik leelijk,

t

en. Neen, je moet je mooie jeugd trachten te behouden. We leven in een tijd, waarin men te veel leest, om verstandig te zijn en te ve

, Harry. Ik ben te moe om te eten. Wat

oof ik. Je zal haar na

e, dat je niet m

ben je dankbaar voor alles wat je met mij gesproken hebt.

antwoordde Lord Henry, hem de hand schuddend. Nu adieu. I

am met de lampen, liet de gordijnen vallen. Dorian wachtte ongeduldig, tot hi

ogen. Eene rilling liep over hem, terwijl hij dit hoopte. Arme Sybil! Wat een drama was het geweest. Zij had zoo dikwijls verbeeld te sterven op de planken. Toen had de dood zelve haar beroerd en haar met zich me?genomen. Hoe had zij die wanhopige laatste sc?ne afgespeeld? Had zij hem vervloekt, toen zij stierf? Neen, zij was uit liefde voor hem gestorven, en voortaan zo? liefde een heilig sacrament voor hem zijn. Zij had voor alles boete gedaan, door de opoffering van haar leven. Hij wilde niet de

n, het leven en zijn eigen groote nieuwsgierigheid naar het leven. Eeuwige jeugd, eindelooze passies, subtiele en geheime genoegen

licht, dat zoo vaak het krulgoud van het haar helder had verguld? O, het was jammer, zoo jammer, Even nog dacht hij er over te bidden, dat die afgrijslijke sympathie tusschen hem en dat portret zo? ophouden. Het was veranderd in verhooring van een gebed, misschien zo? het onveranderd blijven in verhooring van een ander gebed. En toch, wie, die iets van het leven afwist, zo? de kans van altijd jong te kunnen blijven willen verliezen, hoe fantastisch die kans ook scheen, met welke noodlottige gevolgen die ook gekoc

en verschrikkelijke macht verzoeken. Zoo het portret veranderen moest, moest

hij zo? nog staan op de grens van zomer en lente. Wanneer het bloed wegkroop uit dat gezicht, en een bleek masker van kalk met doode oogen achterliet, zo? hij nog alle glans en jeugd behouden hebben. Niet één bloesem zijner schoonheid zo? verwelken. Geen polsslag van zijn leven zo? verzwakken. Als de goden der Grieken, z

de opera, en leunde Lord