Huli Na Ang Lahat, Mahal

Ang plano kong sorpresahin si Leandro ng pinakamagandang balita sa aming buhay ay naging pinakamadilim na bangungot ko.

Sa opisina niya, hinarang ako ng kanyang project manager na si Zaira. Tinawag niya akong hamak na tagahanga, itinapon ang pagkaing dala ko, at kinaladkad ako sa isang silid.

Doon, sinampal niya ako, binuhusan ng mainit na sabaw, at pinunit ang aking damit. Sa harap ng maraming tao, sinulatan niya ng lipstick ang aking mukha at tiyan: "Hamak na babae. Walang kwenta."

Nagsimula akong magdugo. Nang dumating si Leandro, hindi niya ako nakilala. Malamig ang kanyang mga mata nang sabihin niyang, "Paalisin ninyo ang babaeng ito."

Ngunit nang marinig niya ang bulong ko, "Leo... ang anak natin," bigla siyang natigilan. Huli na ang lahat. Sa ospital, inanunsyo ng doktor na hindi lang ang apat na buwang sanggol ko ang nawala, kundi pati na rin ang aking kakayahang magkaanak pa habambuhay.

Sa labas ng pinto, narinig ko ang isang sigaw na parang hayop na nasasaktan-ang sigaw ni Leandro.

Kabanata 1

Ilang linggo na akong nakakaramdam ng kakaiba. Ang tiyan ko ay tila may bukol tuwing umaga, at ang dating paborito kong kape ay nagiging sanhi ng matinding pagduduwal. Akala ko'y simpleng pagod lang. Ang aming lihim na relasyon ni Leandro ay nakakapagod, puno ng pagtatago at paghihintay.

Ngunit nagpatuloy ang kakaibang pakiramdam. Nagbago ang aking panlasa. Ang mga matatamis ay nagiging maasim, at ang mga amoy na dati'y hindi ko napapansin ay biglang nakakasuka. Hindi ko na matiis. Kailangan kong malaman kung ano ang nangyayari sa akin.

Nagpasya akong pumunta sa isang maliit na klinika, malayo sa mga kilalang ospital na baka may makakilala sa akin. Ayoko ng atensyon. Ayoko ng tsismis. Gusto ko lang ng kasagutan. Habang naghihintay, nanginginig ang mga kamay ko. May takot, oo, pero mas matindi ang kuryosidad.

Mabagal ang oras sa waiting area. Bawat segundo ay parang isang oras. Nang tawagin ang pangalan ko, dahan-dahan akong tumayo, pakiramdam ko ay lumulutang ang mga paa ko. Pumasok ako sa silid ng doktor na kabado.

Binati ako ng doktor na may ngiti. Ang ngiti niya ay umabot sa kanyang mga mata, puno ng init. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin. Naupo ako sa upuan, humawak nang mahigpit sa aking bag.

"Congratulations, Ginang Rivas," sabi niya, dahan-dahan. "Buntis kayo."

Agad akong umiyak. Hindi ko mapigilan ang luha ng kagalakan. Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib, sabay may sumabog na fireworks sa aking puso. Ang mga salita niya ay parang musika sa aking pandinig. Hindi ko inaasahang maririnig ko iyon.

Ilang taon na naming pangarap ito ni Leandro. Simula nang magsimula ang aming relasyon, palagi kaming nangangarap ng sarili naming pamilya. Maraming beses na kaming nabigo. Ilang beses na akong umasa, tapos ay masakit na madidismaya. Ang bawat buwan na dumaraan nang walang balita ay parang isang suntok sa aking sikmura.

Naaalala ko pa ang mga gabing umiiyak ako sa kanyang balikat. Yakap niya ako nang mahigpit, hinahaplos ang aking buhok. "Huwag kang mag-alala, Rita," sabi niya noon, ang kanyang boses ay malalim at nagpapagaan ng loob. "Darating din ang tamang panahon para sa atin. Ang importante ay magkasama tayo." Ang mga salitang iyon ay naging sandalan ko sa bawat pagkabigo.

Ngayon, narito na. Ito na ang tamang panahon. Ito na ang himala na matagal naming ipinagdarasal. Hindi ko maipaliwanag ang gaan ng pakiramdam sa aking dibdib. Ang lahat ng paghihirap, pagtatago, at pagkabigo ay naglaho. May bagong pag-asa.

"Apat na buwan na kayong buntis," dagdag ng doktor, na nagbalik sa akin sa katotohanan.

Apat na buwan na? Gulat akong napatingin sa kanya. Hindi ko maintindihan. Bakit hindi ko ito agad naramdaman? Bakit ngayon lang?

"Kailangan mo ng pahinga," payo niya. "Kumain ng masustansiya. At iwasan ang stress. Mahalaga ang unang mga buwan ng pagbubuntis."

Hinaplos ko ang aking tiyan. Nandito ka pala, aking munting anghel. Apat na buwan ka nang kasama ko. Nanginginig ang aking mga kamay habang dinadama ang bahagyang umbok sa aking puson. Ang liit pa niya.

Sa dami ng iniisip ko tungkol sa aming relasyon, sa dami ng lihim na kailangan naming itago, akala ko'y pagod lang ang lahat. Ang pagitan ng aking trabaho bilang librarian at ang aming tagong pagmamahalan ni Leandro ay nakakalito at nakakapagod. Kailangan kong maging maingat sa bawat hakbang, bawat salita. Siguro iyon ang dahilan kung bakit hindi ko agad napansin. Ang isip ko ay puno ng mga alalahanin, na tinatabunan ang mga senyales na ibinibigay ng aking katawan.

Pero ngayon, wala na akong pakialam sa mga alalahanin. Labis ang kagalakan na nararamdaman ko. Hindi ko na mapakali. Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo ang balitang ito. Ngunit alam kong hindi ko magagawa.

May isang tao lang ang una kong pagbabahaginan nito. Si Leandro. Gusto kong makita ang kanyang reaksyon. Ang kanyang ngiti. Ang kanyang yakap. Gusto kong maramdaman ang kanyang kagalakan na kasing-tindi ng akin.

Agad akong umuwi at naghanda ng paborito niyang adobo. Niluto ko ito nang may pagmamahal, bawat hiwa ng baboy at bawat sarsa ay puno ng aking pag-asa. May kasama pa itong sinigang na hipon, na paborito niyang ulamin kasama ng adobo. Hindi ito basta-bastang pagkain. Ito ay simbolo ng aming bagong simula.

At may dala pa akong regalo. Isang lumang libro ng arkitektura na matagal na niyang hinahanap. Nakita ko ito sa isang lumang bookstore. Ito ang perpektong regalo para sa kanya, na magpapaalala sa kanya ng aming mga pangarap.

Dadalhin ko ito sa opisina niya. Gusto kong makita ang kanyang reaksyon nang personal. Ang kaba at excitement ay naghahalo sa aking dibdib. Ito ang pinakamahalagang balita sa aming buhay. Nararamdaman kong ito na ang magiging susi upang maisapubliko na namin ang aming relasyon.

Bumyahe ako patungo sa kumpanya ni Leandro. Bitbit ang pag-asa at pagmamahal. Ang araw ay maliwanag, at ang mga ulap ay tila nagbubunyi kasama ko. Nakarating ako sa tapat ng kanyang opisina, isang malaking gusali na gawa sa salamin at bakal. Bumilis ang tibok ng puso ko.

Nang akmang papasok na ako sa kanyang suite, isang matangkad na babae ang humarang sa akin. Ang kanyang tindig ay matikas, at ang kanyang mga mata ay matalim. Nakasuot siya ng isang mamahaling business suit. Naramdaman ko agad ang lamig sa kanyang presensya.

"Sino ka?" tanong niya, ang kanyang boses ay malamig at hindi palakaibigan. "At ano ang kailangan mo dito?"

Nagulat ako sa kanyang biglaang pagharang. Ngumiti ako, sinusubukang maging magiliw. "May dala akong regalo para kay Leandro. Isang libro na mahalaga sa amin." Ipinakita ko ang lalagyan ng pagkain at ang nakabalot na libro.

Hindi ko binanggit ang kanyang palayaw na "Leo." May respeto ako sa kanilang propesyonal na mundo, at alam kong lihim ang aming relasyon. Ayokong magbigay ng anumang dahilan para magkaroon ng problema.

Naningkit ang kanyang mga mata habang tinititigan ang aking kasuotan. Isang simpleng dress at sandalyas lang ang suot ko. Hindi ito ang tipikal na fashion sa isang kumpanya ng arkitektura. "Isa ka na namang tagahanga?" may pagka-irita sa kanyang boses. "Hindi ka namin pinapapasok dito. Maraming trabaho si Mr. Estrella."

Kumunot ang noo ko. Hindi niya ako naiintindihan. "Hindi po ako-"

"Ako si Zaira Casanovas," putol niya sa aking sasabihin. Ang kanyang boses ay puno ng awtoridad, tila nagbibigay ng babala. "Ako ang lead project manager ni Leandro Estrella. At sa opisina na ito, ako ang nagpapatakbo."

Tinaasan niya ako ng kilay. "Ibigay mo sa akin iyan," sabi niya, tinuro ang aking dala. "At umalis ka na. Hindi siya interesado sa mga hamak na tagahanga."