Ang Tumakas na nobya: Hindi Mo Ako Iiwan

Camila Nagpakasal si Haynes ngayon. Sa kasamaang-palad para sa kanya, wala ang kanyang mapapangasawa.

Tiningnan niya ang bakanteng silid, at ang kanyang mukha ay namutla gaya ng isang papel.

Sobra ang kanyang pagkahiya. Tumanggi si Camila na tiisin ang ganitong insulto!

Ngunit ano ang magagawa niya?

Mula pa nang siya ay isinilang, lahat ng aspeto ng kanyang buhay ay kontrolado ng ibang tao. Hindi na kailangang sabihin, kabilang na rito ang usapin ng kanyang kasal.

Napilitang pumasok sa pagsasamang ito si Camila ng kanyang ama, isang lalaking inaalipin ng kanyang kasakiman.

Ang kanyang lolo ay naging tsuper ni Robin Johnston, ang patriyarka ng makapangyarihang pamilya Johnston. Sa isang kapus-palad na pagkakataon, nadisgrasya sila sa isang kakila-kilabot na aksidente kung saan namatay ang lolo ni Camila upang iligtas si Robin.

Sa mga nakaraang buwan, ang maliit na kumpanyang pinapatakbo ng kanilang pamilya ay nagkaroon ng malalaking utang sa kaliwa't kanan. Sila ay nasa bingit ng pagkalugi. Kahit na ganoon, ang kanyang tusong ama ay tumangging humingi ng tulong sa pamilyang Johnston, alam na mapapawalang-bisa nito ang utang na kanilang inutang sa pamilyang Haynes. Sa halip, nag-isip siya ng plano upang ipakasal ang apo ni Robin na si Isaac Johnston kay Camila.

Dahil sa kayamanan ng pamilyang Johnston, tiyak na magbibigay sila ng malaking halaga kapalit ng kamay ni Camila.

At, bilang karagdagang benepisyo, sa wakas ay makakabuo sila ng mas matibay na koneksyon sa pamilya Johnston, isang ugnayang nakatali sa batas.

Siyempre, hindi matitiis ng pamilya Johnston na tanggihan ang panukala, kundi'y manganganib silang mawalan ng dangal sa kahit ano mang paraan.

Pinili ni Isaac na ipahayag ang kanyang pagkadismaya sa buong kaayusan sa pamamagitan ng hindi pagdalo sa handaan, kahit na walang sinuman mula sa alinmang pamilya ang naroroon. Ipinagkait din niya kay Camila ang paggamit ng apelyido ng pamilya Johnston, at ipinagbabawal sa kanya na sabihing siya ay kanyang asawa.

Sa kabila ng lahat, mula sa simula hanggang wakas, wala ni isa mang nag-abala na tanungin si Camila sa kanyang opinyon.

Ngayon, nakatindig siya ng tuwid, may tikas ng balikat. Maaaring bahagyang nanginginig ang kanyang mga pilikmata, ngunit may matigas na determinasyon sa kanyang mga mata. Hindi siya magpapadala sa kahihiyan.

Paano ba siya dapat magpatuloy? Patuloy pa rin siyang nag-iisip kung paano niya gugugulin ang gabi na sana ay ang kanilang unang gabi, nang makatanggap siya ng mensahe mula sa isa sa kanyang mga kasamahan.

Ang babae ay humihiling kay Camila na siya ang pumalit sa kanyang shift para sa gabi.

Hindi nag-atubili si Camila. Lumabas siya ng silid at nagparada ng taxi upang pumunta sa ospital.

Makalipas ang ilang sandali, nasa ospital na siya, nasa staff lounge, at tinitingnan ang mga tala ng pasyente, ang kanyang damit pan-disco ay matagal nang napalitan ng puting lab coat.

Sa malakas na pagbagsak, biglang nabuksan ang pinto mula sa labas, at bumangga ito sa dingding.

Bago pa man makatingin si Camila para makita kung ano ang nangyayari, muling isinarado nang malakas ang pinto. Narinig niya ang pag-click ng switch, at naging madilim ang silid.

Parang may malamig na hangin na dumaloy sa kanyang gulugod.

"Sino-"

Napatigil ang natitirang bahagi ng kanyang pangungusap nang itulak siya pababa sa mesa. Isang bungkos ng gamit pang-opisina ang bumagsak sa sahig kasabay ng pagdama niya sa malamig at matalas na talim ng kutsilyo sa kanyang leeg. "Tahimik!" bumulong ang umaatake sa kanya nang matindi.

Halos hindi makilala ni Camila ang mukha ng lalaki, ngunit ang kanyang mga mata ay kapansin-pansin. Nagkislap ang mga mata nito sa malabong liwanag, puno ng pag-iingat ang kanyang tingin.

May pamilyar na amoy ng bakal na kumalat sa paligid nila, kaya napagtanto niyang may sugat ang lalaking ito.

Dahil sa mga taon ng pagsasanay at karanasan ni Camila bilang doktor, nagawa niyang panatilihing kalmado ang kanyang isip.

Dahan-dahan niyang iniangat ang isa sa kanyang mga binti, binabalak na salakayin ang lalaki gamit ang kanyang tuhod. Subalit, nabasa ito ng lalaki sa kanya. Nang maramdaman niyang gumalaw ito, mariin niyang pinagdikit ang kanyang mga binti at iniipit siya sa mesa gamit ang kanyang malalakas na hita.

Bigla nilang narinig ang sunod-sunod na yabag sa pasilyo. Papunta sila direkta sa silid ng mga kawani.

"Bilisan mo, nakita kong dumaan siya rito!"

Isang sigaw lang ng saklolo ang kailangan, at ang mga taong iyon ay papasok na sa silid.

Sa pagkapanaig ng desperasyon, nagpakumbaba ang lalaki at hinalikan si Camila.

Siya'y nagpumiglas, at laking gulat niya nang magawa niyang itulak ito ng madali. Lalo pa nang hindi siya muling tinakot ng lalaki ng kutsilyo.

Ang mga isipin ni Camila ay nag-aagaw.

Sa sandaling ito, ang sino mang nasa kabila ng pinto ay hawak na ang doorknob.

Sa pagbuo ng desisyon, hinila ni Camila ang lalaki palapit at ipinalupot ang kanyang mga braso sa leeg nito. Ngayon, siya ang unang humalik sa kanya.

"Maaari kitang tulungan," bulong niya, umaasang hindi makita ang kanyang takot.

Nilunok ng lalaki nang malakas ang kanyang laway. Kumuha siya ng isang sandali upang magdesisyon, at pagkatapos ay naramdaman niya ang mainit na hininga nito sa kanyang tainga. "Aakuhin ko ang responsibilidad para rito." Ang boses niya ay mababa at makahimok.

Ngunit tila nagkaroon siya ng maling pagkakaintindi. Ang lahat ng ito ay bahagi lang ng kanyang pagpapanggap. Wala siyang dapat panagutan.

Sa sumunod na sandali, muling bumukas ang pinto.

Agad na naglapat ang mga labi nina Camila at ng lalaki sa isa pang halik. Nagpakawala pa siya ng mahaba at makabagbag-damdaming ungol, katulad ng mga narinig niya sa mga pornong video. Sa kabila ng kanilang sitwasyon, naramdaman ng lalaki ang reaksyon ng kanyang katawan sa tunog.

Marahil ay nawala siya sa sarili kung hindi lamang nagsalita ang mga tao sa pinto.

Nakakainis! Magkasintahan lang na naghahalikan. Naku, ginagawa talaga nila ito sa ospital. Magpakita ka naman ng dangal!

Ang liwanag mula sa pasilyo ay tumagos sa kwarto, tumambad ang magkasintahang magkahinang. Ang katawan ng lalaki ay nakayakap kay Camila, na epektibong nagtatago ng kanyang mukha mula sa mapanuring mata ng kanilang mga nanghihimasok.

"Sa totoo lang, hindi iyan si Isaac. Grabe, malalang-malala ang pinsala ng hayup na iyon. "Kahit gaano pa kaakit-akit ang isang babae, duda akong may lakas siyang gawin ang anumang bagay sa kanya."

"Pero pare, ang ganda ng tunog na ginagawa ng babaeng iyon, ha?"

"Tumahimik ka at kumilos! "Kailangan nating hanapin si Isaac sa lalong madaling panahon, kung hindi, mawawalan tayo ng ulo!"

May kumaluskos, at may pag-gaod ng mga paa habang nagmamadali ang mga lalaki palayo, na nag-iwan sa pintuan para bumalik sa lugar.

Alam ng lalaki na umalis na ang kanyang mga tagasunod, ngunit ang kaalaman na nag-iisa na sila ngayon ay may nagawa sa kanyang pagpipigil sa sarili. Bigla na lang siyang nagalit, at isang di-inaasahang alon ng pagnanasa ang dumaluyong sa kanya.

Ang agos ng pagnanasa ay hindi rin pinalampas si Camila. Marahil ito'y dahil sa kanilang lapit sa isa't isa, o sa masuyo nilang pagkakaayos, o kaya'y sa biglaang bugso ng adrenalina, ngunit isang mapaghimagsik na ugali na di niya akalain na sa kanya pala nagmula, ang lumitaw sa ibabaw.

Hanggang sa mga panahong iyon, namuhay siya sa isang monotonous na kulay abong pamumuhay, palaging tumatalima sa mga patakaran at planong itinakda ng iba para sa kanya.

Sa pagkakataong ito-minsan lang-ay paluluguran niya ang sarili.

Binitiwan ni Camila ang kanyang mga alinlangan at maluwag na ibinigay sa lalaki ang kalayaang gawin ang anumang nais nito. Ganun na lang, ibinigay niya sa kanya ang kanyang unang karanasan sa isang di-maiiwasang magaspang at masakit na pagniniig.

Nang sila'y natapos, marahan siyang hinalikan ng lalaki sa pisngi. "Pupunta ako para sa'yo," aniya, ang boses niya ay puno pa ng nalalabing init. At pagkatapos, umalis siya, kasing bigla ng kanyang pagdating.

Matagal bago nakatayo muli si Camila. Masakit ang kanyang baywang at likod, at pati na rin ang kanyang kaselanan.

Ang katahimikan ng silid ay naputol ng pag-ring ng kanyang telepono. Nilingon-lingon niya at natagpuan itong nakasabit sa gilid ng mesa.

Nahawakan ito ni Camila bago pa man ito mahulog, saka swipe para sagutin. "Doktor!" sigaw ng takot na boses. "Isang pasyente ang bagong dinala sa emergency center. Naaksidente siya sa sasakyan at malubha ang kanyang mga sugat. "Kailangan namin na magbigay ka ng lunas kaagad!"

Si Camila ay nag-cleared ng kanyang lalamunan upang mapanatili ang kanyang boses na matatag. "Sige, nandiyan na ako sandali lang."

Binaba niya ang telepono at lumapit sa pintuan, ngunit huminto siya bigla. Tumingin siya sa kanyang sarili.

Magulo at lukot ang kanyang damit, at may malagkit na pakiramdam sa pagitan ng kanyang mga binti. Nabigla si Camila nang matanto niya ang sitwasyon. Totoo ngang nakipagsiping siya sa isang estranghero sa kanyang gabi ng kasal.

Ito ang pinakawalang-awang bagay na nagawa niya!

Ngunit hindi ito ang oras para ipagdiwang ang kanyang mga nagawa o isiping mabuti ang kanilang mga kahihinatnan. Nag-ayos si Camila ng kanyang sarili at pumunta sa emergency center.

Abala siya sa trabaho sa buong gabi.

Nang siya'y tuluyang nakalaya, malapit nang magbukang-liwayway. Bumalik siya sa staff lounge at natuklasan na ang silid ay magulo pa rin tulad ng kanyang iniwan.

Namuo sa mga kamao ni Camila ang kanyang mga kamay habang bumabalik sa kanyang isipan ang mga alaala ng nagdaang gabi-ilang oras lang ang nakalipas.

"Salamat sa pagpapalit ng aking shift, Dr. Haynes." Pumasok ang kasamahan ni Camila na si Debora Griffith na may pasasalamat na ngiti.

Pinilit ni Camila ang isang ngiti. "Walang anuman."

"Ako na ang bahala rito. Dapat kang bumalik at magpahinga." Tumingin si Debora sa mga papel na nakakalat sa sahig at itinaas ang kanyang kilay. "Anong nangyari dito? Bakit ang lahat ng mga gamit ay nasa sahig?"

Iniiwas ni Camila ang kanyang mga mata at nagsabi, "Oh, nahulog ko sila ng aksidente. Paki-linis na lang para sa akin. Pagod na ako, kaya aalis na muna ako."

Naramdaman ni Debora na kakaiba ang tugon ni Camila, ngunit hindi niya ito pinag-isipan nang mabuti. Nagpalitan sila ng pamamaalam, at sinimulan niyang pulutin ang mga bagay na nagkalat sa sahig.

Halos nagsisimula pa lamang siya nang biglang dumating mismo ang direktor ng ospital sa pinto, kasunod ang katulong ni Isaac.