Isinilang muli bilang Martial God

Imperyo ng Violet Orchid, Bundok ng Araw, Sekta ng Araw.

Ang mga Bundok ng Araw ay isa sa mga pangunahing hanay ng bundok sa teritoryo ng Imperyo ng Violet Orchid. Ang base ng Sekta ng Araw ay matatagpuan sa Bundok ng Araw dahil ito ang pinakamataas na tuktok.

Sa paanan ng Bundok ng Araw ay isang malawak na lugar na puno ng mga terraced na bahay. Ang mga ito ay kalat-kalat sa kapatagan ng kalupaan. Sa lugar na ito naninirahan ang mga alagad ng Sekta ng Araw.

Isang malamig at kaaya-ayang umaga ito. Ang araw ay kakasimula pa lamang sumilip mula sa likod ng silangang abot-tanaw. Ang langit ay parang sariwa at malinis tulad ng rosas na namulaklak pagkatapos ng buong gabi ng ulan. Ang malambot at marupok na sinag ng araw ay banayad at mahina na kumikinang pababa sa mga terraced na bahay ng mga alagad.

Ang mga bundok, mga bahay, at mga naglalakihang puno ay nakabalot sa liwanag ng bagong silang na araw at malamig, sariwang hangin ng umaga. Medyo malayo mula sa tirahan ng mga alagad, sa isang liblib na sulok ng paanan ng bundok, matatagpuan ang isang maliit at gusgusing kubo.

Isang pandak na binatang lalaki ang naglakad papunta sa isang kubo mula sa kagubatan. Tila siya'y mga labing-anim o labing-pitong taong gulang. Sa mga kamay niyang may hawak na mga siopao na ngayo'y malamig at matigas na, siya'y naglakad papunta sa kubo. Nang makarating siya rito, tinulak niya ang pinto gamit ang kanyang paa at pumasok.

Ang espasyo sa loob ng kubo ay napakaliit. Halos walang laman ang silid dahil kaunti lamang ang pag-aari ng binata.

Isang kupas na mesa, isang nanginginig at may bitak na kahoy na upuan, at isang kama lamang ang mga kasangkapan sa silid.

Inilagay ng malakas na binata ang mga tinapay sa mesa at naglakad papunta sa kama.

Isang walang malay na binata ang nakahiga sa kama. Maputla ang kanyang mukha, malalim at mabagal ang kanyang paghinga, at ang kanyang damit ay punit-punit at sira-sira na.

Ang kanyang damit ay puno ng mga mantsa ng dugo mula sa maraming laban na kanyang sinalihan. Siya ay mga labing-anim o labing-pitong taong gulang din, ngunit may kung anong sa kanya na nagpapakita na siya ay parang mas matanda. Ang amoy ng dugo ay kumakalat sa hangin.

Ang pangalan ng malakas na binata ay Evan. Isa siyang mababang disipulo ng Sekta ng Araw.

"Tin? Tin?"

Sumigaw si Evan habang sinubukan nitong gisingin ang kabataang lalaki sa kama. Gayunpaman, hindi tumugon ang lalaki. Nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata habang patuloy siyang nawawala sa kanyang walang malay na mundo.

Si Evan ay medyo magaspang at bastos na tao. Isa siyang taong laging sumusunod sa kanyang emosyon at hindi nag-iisip o nagbibigay-pansin sa kanyang mga gawain.

Nang makita niyang hindi pa rin gumagalaw ang kanyang kaibigan, nakaramdam siya ng pagkabahala at pag-aalala. Balisa, pabalik-balik na naglakad-lakad si Evan sa maliit na espasyo ng silid. Makalipas ang ilang sandali, bumalik siya sa gilid ng kama at sinubukang gisingin muli ang lalaking iyon.

"Tin, gising na please! Tinatakot mo ako nang husto. Ngayon ay ang ikatlong araw, at hindi ka pa rin nagigising. Basta ka na lang ba mamamatay ng ganito? Sa murang edad na ito, may napakarami ka pang bagay na dapat makita at hindi mo pa natutupad ang iyong pangarap?

Nag-alala ka ba para sa akin kahit minsan? Kung mamamatay ka, mag-iisa na lang ako sa Sun Sect. Wala na akong magiging kaibigan na makakausap. Hindi mo dapat maging makasarili. "Para sa akin, at para sa iyong sarili din, gising ka na, okay?"

Dumaloy ang mga luha mula sa kanyang mga mata na parang agos mula sa isang bukas na lagusan. Patuloy na nagsalita si Evan sa kanyang paos at sirang boses, "Tin, ikaw ang laging nagpoprotekta sa akin. Kasama kita, walang nangahas na mambully o manghiya sa akin. Ikaw ang laging tumatayo at nagtuturo ng leksyon sa mga taong walang modo. Lagi kong iniisip kung anong mga mabubuting bagay ang nagawa ko para magkaroon ng katulad mong kahanga-hangang kaibigan.

Pero kapag inaapi ka ng iba, wala akong magawa. Ano ba namang walang kwentang kaibigan ako sa iyo! Siguro lubos kitang binigo. Patawad talaga, aking kaibigan. Huwag kang mamatay, pakiusap! Huwag mo akong iwan mag-isa!"

Habang lumalalim ang kalungkutan sa kanyang puso, unti-unti nang nag-iba ang reaksyon ni Evan mula sa paghikbi patungo sa pag-iyak.

Ang ingay ng kanyang iyak ay napakalakas sa maliit at masikip na espasyo ng kubo na parang nanginginig ang kisame sa kanyang mga sigaw.

"Tin, wala akong balak na mabuhay sa mundong ito kung ikaw ay mawawala. Lahat ng ito ay dahil sa mga hayup na iyon. Sandali lang, kaibigan, pupunta ako at papatayin ko sila."

Pagkasabi noon, bumaling si Evan at nagmadaling lumabas para maghiganti.

Palagi siyang ganito noon. Hinahayaan lagi ni Evan ang kanyang damdamin, ginagawa niya agad ang anumang pumapasok sa kanyang isip.

Gayunpaman, sa kanyang paglabas, narinig ni Evan ang pagmamaktol ng isa pang lalaki.

"Ano ang ingay na iyon? Naku, ang aking mga tainga! Pakiramdam ko ay nabibingi na ako!

Sino ang gumagawa ng kakila-kilabot na ingay na yan?" Napakunot ang lalaki sa kama nang marinig ang sigaw ni Evan.

Agad na huminto si Evan at lumingon.

Nakita niya ang lalaki sa kama na mahina ateng itinaas ang kanyang braso na parang may sinisikap abutin. Nagmamadali bumalik si Evan sa kahoy na kama at mahigpit na hinawakan ang taas na kamay nito habang may sigla niyang sinabi, "Tin! Ako ito, si Evan. Kumusta ang pakiramdam mo?"

'Tin? Matagal nang panahon simula noong may tumawag sa akin sa pangalang iyon.'

Ang pangalan ay nagbalik ng mga alaala mula sa kanyang nakaraan. Oo, sila nga. Ang mga kaibigan ko lang na naglalaro ng Basketbol kasama ko noong nasa paaralan ako ang nakakaalam at tumatawag sa akin sa pangalang ito.

Unti-unting inalis ni Austin ang kanyang sarili mula sa kanyang mga alaala at nagtuon ng pansin sa kasalukuyan. Naramdaman niya ang matinding sakit na dumaloy sa kanyang noo habang sinubukan niyang gumalaw. Hindi siya naglakas-loob na mag-isip pa nang mas malalim.

Dahan-dahan niyang idinilat ang kanyang mga mata. Ang sikat ng araw ay tumatagos sa mga lamat sa kisame na gawa sa dayami at kumakalat sa kanyang mukha. Pinikit ni Austin ang kanyang mga mata at sinubukang maalala kung nasaan siya. Lumingon-lingon siya sa maliit at lumaot na silid.

Nabigla si Austin sa kanyang nakita. Nasaan ako?

Paano ako napunta sa isang lumang bahay na ito? Sino ang nagdala sa akin dito? Ako ba'y nananaginip? 'Anong lugar ito?' Buong sikap na hinanap ni Austin ang mga kasagutan sa kanyang mga katanungan. Siya'y napapikit sa sakit habang ang pagsusumikap ay nagpapalala sa kanyang sakit ng ulo.

Si Austin ay isa lamang karaniwang empleyado ng isang kumpanya sa magandang, masagana, baybayin ng lungsod ng S, na bahagi ng Cathay Nation.

Matapos makapagtapos sa kolehiyo, pumunta si Austin sa lungsod ng S kasama ang kanyang kasintahan. Nais nilang itaguyod ang kanilang mga karera at simulan ang kanilang buhay na magkasama sa lungsod ng S, bilang isang bagong kabanata.

Pagkaraan ng ilang taon ng dedikadong pagtatrabaho, na-promote si Austin mula sa kanyang posisyon bilang manggagawa patungong Deputy Director ng Sales department. Ang promosyon ay isang maligayang kaganapan sapagkat ito'y nagdala ng pag-asa at higit pang sigla sa kanyang diwa. Siya'y nagtrabaho nang mas mahirap kaysa dati.

Gayunpaman, hindi naging kasing-dali ng inaasahan niya ang lahat. Isang biglaan at kakila-kilabot na pangyayari ang tumama sa kanyang umaangat na karera.