Sinungaling na Pag-ibig

Dapat bang ibigay ng isang babae ang kanyang unang karanasan sa taong kanyang mahal?

Sa sandaling tumagos ang matinding sakit sa kanya, napagtanto ni Katherine Clarke na ang pagkakataon niya para dito ay tuluyan nang nawala.

Napaharap sa isang estrangherong pilit siyang sinasaktan, umiyak siya nang labis hanggang sa lumabo ang kanyang paningin. Sinabi ng kanyang likas na pag-iisip na tumakbo siya, ngunit ang kanyang mahina at litong katawan ay hindi makagalaw. Ang tanging magagawa niya ay magpadaig sa bangungot at lumubog sa kawalan ng pag-asa.

Nang sa wakas ay tanggapin niyang walang takas, ikinuyom niya ang kanyang panga at sinubukang itago kung gaano siya katakot. Ang kanyang boses ay tuyo at basag nang siya'y bumulong, "Gumamit ka man lang sana ng proteksyon."

Ang lalaking nasa ibabaw niya ay huminto lamang ng isang saglit ngunit hindi nagsalita. Sa halip, ang kanyang mga aksyon ay naging mas marahas pa.

Hindi niya alam kung gaano katagal ang lumipas bago ito natapos. Lubos na nanghihina, nawalan siya ng malay.

Kinabukasan, nang siya'y magising, ang suite ay tahimik at walang tao. Ang magulong kama at ang sakit sa kanyang katawan ay malinaw na nagsabi sa kanya-hindi iyon isang bangungot. Talagang nangyari iyon.

Planado ang lahat. Ang dapat sana'y isang ordinaryong hapunan ng negosyo ay naging isang patibong. Binigyan siya ng sunud-sunod na inumin hanggang sa halos hindi na siya makatulog, pagkatapos ay ipinadala sa silid na iyon upang pagsamantalahan.

Noong nakaraang gabi, nang mapagtanto niyang siya ay biktima, sa kanyang halos walang malay na kalagayan, naisip niya si Julian Nash-ang kanyang asawa-na kababalik lamang mula sa isang business trip. Paulit-ulit niya siyang tinetext, walang tigil na tumatawag. Nang sa wakas ay sagutin niya, ang kanyang boses ay malamig at malayo. "Abala ako. Tumawag ka ng pulis."

Kahit ngayon, ang kanyang mga salita ay patuloy na tumataghoy sa kanyang mga tainga.

Sa ilang salita lamang, dinurog niya ang lahat ng pagmamahal na ibinahagi nila at ang natitirang kaunting pagmamalaki na mayroon siya.

Isang mapait na halakhak ang kumawala habang ang sakit sa kanyang puso ay naging manhid. Dahan-dahan niyang itinulak ang kumot at bumangon sa kama.

Sa sandaling iyon, isang business card ang dumulas mula sa kama at nahulog sa sahig.

Huminto siya sa kanyang kinatatayuan. Dahan-dahan niya itong pinulot, at sa sandaling makita niya ang logo, nanlamig ang kanyang dugo.

Galing iyon sa Nash Group.

Madilim ang silid, at hindi niya nakita ang mukha ng lalaki. Ngunit sa lahat ng mga bagay na kanyang naiisip, hindi niya naisip na ang lalaki kagabi ay konektado sa kumpanya ni Julian.

May kinalaman kaya si Julian dito?

.......

Pagbalik ni Katherine sa bahay, nakita niya ang isang pares ng sapatos na kilala niya-bumalik na si Julian. Tumigil siya, huminga ng malalim, at nagtungo sa itaas.

Lumabas si Julian mula sa banyo, nakasuot ng malinis na bathrobe. Kahit sa isang bagay na napakasimple, ang kanyang likas na kumpiyansa at matalas na hitsura ay namumukod-tangi. Ang kanyang buhok ay basa, ang kanyang mga katangian ay matalim, at dinala niya ang kanyang sarili na may karaniwang malamig na distansya.

Bumagsak ang kanyang tingin kay Katherine, at isang bahagyang pagkunot ang nabuo sa pagitan ng kanyang mga kilay. Ang tingin sa kanyang mga mata ay malamig at malayo. Marahil kahit na puno ng paghamak. "Ano iyon?" tanong niya ng walang gana.

Tumingin lang si Katherine sa kanya.

Hindi dapat sila nagkatuluyan. Ang kanilang mga mundo ay palaging milya ang layo. Tatlong taon na ang nakalipas, nang naghihingalo ang ama ni Julian, siya ang donor ng bone marrow na nagligtas sa kanya. Bilang kapalit, nangako siyang pagbibigyan ang isa niyang hiling.

Ginamit niya ang hiling na iyon upang pakasalan si Julian.

Noong mga panahong iyon, siya ay bata at hangal. Akala niya mapapagana niya-na kahit ang isang lalaking sarado ang damdamin ay maaaring mabuksan sa paglipas ng panahon.

Ngunit para kay Julian, wala siyang iba kundi isang oportunista.

Kinayamuan niya siya. Sa loob ng tatlong taon, inaasahan niyang paglilingkuran at aalagaan siya nito, habang hindi talaga siya nakikita bilang kanyang asawa.

At tinanggap lahat ni Katherine iyon nang walang reklamo.

Matapos magkawatak-watak ang kanyang pamilya, ang pagkakaroon kay Julian ay hindi lamang tungkol sa pangangailangan ng masisilungan-ito ay tungkol sa pag-ibig. Gusto niyang mahalin siya nito. Kaya, gaano man siya kalamig, patuloy siyang humanap ng mga paraan upang kumbinsihin ang kanyang sarili na ayos lang.

Ngunit pagkatapos ng kagabi, wala na siyang maibibigay pa.

Hindi pa rin niya alam kung may kinalaman si Julian sa nangyari. Ngunit may kutob siya na may kinalaman ito sa kanyang pamilya. Pumasok siya sa bahay na ito na handang komprontahin siya, ngunit sa pagtayo pa lamang dito, sa pagtingin sa kanya, alam na niya. Magtatapos lamang ito sa pagkawasak ng kanyang pagkatao.

Ang kanyang boses ay lumabas na magaspang, hirap na hirap mula sa lahat ng kanyang pinagdaanan. "Julian..."

Ngunit hindi man lang siya nito sinulyapan. Dumiretso siya sa aparador, inaabot ang damit at kurbata na inihanda ni Katherine para sa kanya, na parang isa lamang itong ordinaryong umaga.

Habang nakatalikod sa kanya, ang kanyang tono ay malamig at walang pakialam. "Huwag kang tumayo diyan. Maghanda ka ng almusal. Aalis ako sa loob ng kalahating oras."

Hindi gumalaw si Katherine. Nanindigan siya, ang kanyang boses ay mahina ngunit matatag. "Julian, magdiborsyo na tayo."