Niloko, Tinanggihan, At Biglang Madungis

Ang gabi ay nakakabighani, naliligo sa malambot na liwanag ng buwan na dumadaloy sa mga malalawak na bintana, na nagdulot ng napakaliit na liwanag sa dalawang pigurang magkadikit sa kama. Ang kanilang mga halik ay nag-iinit at desperado, na sinisingil ng isang malalim, ramdam na pananabik na tila pumupuno sa silid, na naghahabi ng hangin ng hilaw na pagnanasa sa kanilang paligid.

Sa ilang sandali, natigilan ang mga galaw ng lalaki. Bahagya siyang napaatras, nanlaki ang mga mata niya sa gulat nang mapagtantong virgin pa ang babaeng nasa ilalim niya.

Ngunit bago pa niya maproseso ang paghahayag na ito, yumakap sa kanyang leeg ang mga payat na braso, hinila siya palapit habang ang malabo nitong titig ay bumihag sa kanya-isang tawag ng sirena na hinabi sa ulap ng kalasingan at pangunahing pangangailangan. Ang paglaban ay naging imposible sa ilalim ng epekto ng aphrodisiac at hilaw na pagnanais; sa isang guttural na daing, siya ay sumuko sa nakalalasing na spell ng gabi.

Gumapang ang liwanag ng umaga sa gusot na mga kumot, na hinihimok si Eleanor Marsh sa malay. Lumingon siya sa natutulog na pigura sa tabi niya, pinagmamasdan ang sikat ng araw na ginintuan ang kanyang mga nililok na katangian sa isang bagay na halos hindi makamundo sa pagiging perpekto nito.

Ang mga alaala ng kanilang walang ingat na pag-iibigan ay bumaha pabalik ng napakalinaw. Ilang taon na niyang pinoprotektahan ang kanyang virginity, para lang ibigay ito nang walang ingat-at sa isang escort, hindi kukulangin.

Napaawang ang labi niya sa mapait na saya. Nang banggitin ng kanyang bestie ang pag-aayos ng isang escort, ipinalagay ni Eleanor na ito ay isang biro-hindi niya akalain na ito ay magkakatotoo.

Gayunpaman, sa hapdi ng alak at sa sakit ng pagpapaalis sa kanyang tahanan, siya ay kumilos nang padalus-dalos, na sumuko nang walang pag-aalinlangan.

"Given your extraordinary looks, I suppose I did have my share of fun," bulong ni Eleanor, sinusundan ng mga daliri niya ang pait na panga ng lalaki na may matagal na pagpapahalaga.

Matapos titigan siya saglit, binawi niya ang kanyang yakap at bumangon mula sa kama, ang kanyang tingin ay bumabagsak sa mapupulang mga landas na nagmamarka sa kanilang magkabilang balat, tahimik na patunay ng kanilang nilalagnat na pagsinta.

Nang hindi iniistorbo ang kanyang pagkakatulog, nagbihis si Eleanor ng tahimik na kahusayan bago naglagay ng makinis na itim na credit card sa nightstand. Ang pinto ay nag-click sa pagsara nang may wakas sa likod niya.

Noon lamang gumalaw ang lalaki, ang kanyang mga mata ay pumipikit, isang matalim na kislap na kumikislap sa kanila. Dahan-dahan niyang itinayo ang sarili, ang sikat ng araw ay dumausdos sa kanyang nililok na dibdib at abs.

"Umalis ng walang salita? Quite the player," napapangiti niyang sabi, dumapo ang tingin niya sa bank card na naiwan. "So, akala niya kasama ko siya para sa pera. Interesting yun."

Inabot ng lalaki ang kanyang telepono, bumangon na may mala-panther na biyaya habang ang liwanag ng umaga ay pinatuyo ang kanyang nililok na anyo-isang buhay na testamento sa pagiging perpekto na parang inukit ng mga banal na kamay.

Nakasandal sa frame ng bintana, nag-dial siya gamit ang mga daliring may layunin. "Ako na," aniya sabay kumonekta sa tawag, panay ang boses at nag-uutos. "Kailangan ko ng impormasyon tungkol sa isang babae."

Samantala, nakapasok na si Eleanor sa kanyang makinis na convertible. May sunglasses na eleganteng nakadapo sa kanyang mukha, ang kanyang mahabang buhok ay malayang umaagos sa simoy ng hangin, siya ay nagpamalas ng kalmado at walang pakialam na aura. Para bang ang kawalang-ingat ng nakaraang gabi ay nagpalaya sa kanya mula sa ilang hindi nakikitang pasanin, na nagbigay sa kanya ng isang pambihirang pakiramdam ng kalayaan.

Habang nagmamaneho si Eleanor, isang katanungan ang gumugulo sa kanyang isipan. Nagsisi ba siya sa kanyang ginawa? Malinaw ang sagot-hindi. Hindi niya kailanman pinagsisihan ang isang piniling ginawa niya, kahit na ang bigat ng kanyang nakaraan ay nananatili.

Ang tanging ikinalulungkot niya ay ang mga taon na ginugol niya sa pagsisikap na matupad ang mga inaasahan ng kanyang mga magulang, na tinitiis ang kanilang mahigpit na kahilingan nang walang tanong.

Sila ay humingi ng walang mas mababa kaysa sa pagiging perpekto, at siya ay naghatid. Ang kanyang mga tagumpay sa akademiko ay walang kapintasan, at siya ay nangunguna sa bawat pagsusulit. Nang ayaw nilang makagambala sa kanya ang pag-iibigan, sumunod siya, tinalikuran ang mga manliligaw at ni minsan ay hindi nakaranas ng intimacy hanggang sa nakaraang gabi.

Siya ay nagtrabaho nang walang pagod upang makuha ang kanilang pag-apruba, naghihintay ng kahit na pinakamaliit na papuri, ngunit ang tanging natanggap niya bilang kapalit ay malamig na pagwawalang-bahala at mas malupit na pagtrato.

Sa loob ng maraming taon, siya ay kumapit sa paniniwala na ang kanilang kalubhaan ay nagmumula sa pangangalaga. Ang marupok na ilusyong iyon ay nabasag noong nakalipas na mga araw nang matagpuan ang kanilang matagal nang nawawalang biyolohikal na anak na babae.

Ang pagmamahal na kanyang nagutom ay malayang ibinuhos sa kanilang biyolohikal na anak na babae, na kailangan lamang na paluin ang kanyang mga pilikmata upang kumita ng hindi kayang gawin ng mga taon ng pagiging perpekto.

Gayunpaman, ang pinaka-nakakagalit na bahagi ay noong nakaraang gabi. Sinisi ng kanilang biyolohikal na anak na babae ang pagbasag ng isang plorera sa kanya, na nagresulta sa kanyang pagpapalayas ng bahay nang walang kabuluhan.

Nawala sa mapait na pag-iisip, hindi namalayan ni Eleanor na likas na itinulak siya ng kanyang mga kamay pabalik sa Marsh estate hanggang sa tumili ang mga gulong sa mga cobblestones.

Paglabas, ang kanyang mga mata ay agad na dumapo sa kanyang bagahe, walang ingat na itinabi sa pintuan.

Nakatayo roon, nakakrus ang mga braso, at nakataas ang baba sa mayabang na pagsuway, si Camila Marsh, ang tunay na tagapagmana ng pamilya, ay tumingin kay Eleanor na may halong paghamak at kasiyahan. "You've been kicked out of the Marsh family, Eleanor Harris," she said, her voice dripping with superiority as if savoring every moment of Eleanor's discomfort.

Nanatiling malamig at hindi gumagalaw ang ekspresyon ni Eleanor habang nakaturo sa tambak ng kanyang mga gamit. "Ganyan ka na ba talaga kasabik na makita akong umalis sa bahay na ito?"

"Of course," sambit ni Camila, namumula ang boses sa paghamak. "Ang nakikita mo lang ay nasasaktan na ako. Ang pag-iisip tungkol sa iyo, isang nagpapanggap, namumuhay sa buhay ng isang mayamang tagapagmana sa aking lugar-naiinis ako. Anong karapatan mo sa anumang bagay na mayroon ang pamilyang ito?" Nabaluktot ang mukha ni Camila sa galit, ang kanyang mga salita ay may bahid ng kamandag. "Ngayong nakabalik na ako, umalis ka na. Ang impostor ay walang lugar dito."