Pagbawi sa Kanyang Korona, Isang Hakbang Sa Isang Oras

"Noelle, lumuhod ka at mag-sorry kay Willa ngayon din!"

Isang boses ng lalaki ang umalingawngaw, matalas at malamig, umalingawngaw sa malawak na sala.

Nakatayo si Noelle Moss na frozen sa gitna ng silid, bumaba ang kanyang mahahabang pilikmata habang hinihigpitan ang hawak sa voice recorder na nakasuksok sa loob ng kanyang bulsa. Dahan-dahang dumilat ang kanyang mga mata sa lalaking nasa sofa-ang kanyang ikatlong kapatid na si Gerard Moss.

Sa tabi niya ay nakaupo si Willa Moss, ang adopted daughter ng pamilya Moss. Hindi man lang siya kadugo sa kanila.

Ngunit siya ay sinabihan ng kanyang sariling nakatatandang kapatid na lumuhod at humingi ng tawad kay Willa.

"Kusa mong tinulak si Willa pababa ng hagdan. Paano ka naging malupit? Ikaw ay lubos na nakakadiri! Tumanggi akong kilalanin ang isang tulad mo bilang kapatid ko!" putol ni Gerard.

Ganap na kasuklam-suklam?

Bahagyang nanginginig ang mga pilikmata ni Noelle habang pinipigilan ang masikip at masakit na presyon sa kanyang dibdib. "Hindi ko-"

Bago pa siya makatapos, kumuha si Gerard ng baso sa mesa at malakas na ibinato sa kanya. "How dare you talk back!"

Ang salamin ay tumama sa kanyang paa at pagkatapos ay bumagsak sa sahig, na nabasag sa hindi mabilang na mga fragment.

Agad na namula ang maselang paa ni Noelle at nagsimulang mamaga.

Pinutol ng manipis na pira-pirasong salamin ang kanyang makinis na binti, na gumuhit ng sariwa at matingkad na pulang dugo.

Pero hindi nagpatinag si Noelle. Nakatayo lang siya doon na parang walang masakit.

Hindi ito ang unang beses na sinigawan siya ni Gerard ng ganito-o sinaktan siya.

"Gerard, please... Don't be so harsh on Noelle," mabilis na sabi ni Willa, mahina at malumanay ang boses. "Hindi niya ako sinasadyang itulak. Hindi niya kasalanan. Aksidente lang yun. Talaga-ako ang may kasalanan."

Biglang natunaw ang puso ni Gerard sa sinabi niya. "Bakit mo pa siya pinagtatanggol, Willa? Naisip mo ba kung ano ang maaaring mangyari kung napunta ka sa isang peklat? Babae ka. Hindi iyon isang bagay na basta-basta!"

"Pero Gerard..."

"Tama na. Itigil mo na ang pagtatanggol sa kanya. Lumapit ka-tingnan ko kung nasaktan ka."

"Okay lang ako, Gerard. wala yun..."

Nang makita nilang ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin bilang pamilya, nadama ni Noelle ang isang malalim, nakakapagod na pagod na dumapo sa kanya.

Labis na nag-aalala si Gerard kung baka masira ni Willa ang kanyang hitsura. Ngunit ilang sandali ang nakalipas, walang pag-aalinlangan niyang binato siya ng baso, na iniwang dumudugo ang binti nito. Akala ba niya hindi siya mapilat? Hindi ba mahalaga na siya-ang kanyang sariling kapatid na babae sa dugo-ay maaaring nag-aalala rin sa kanyang hitsura?

Natutunan ni Noelle na mabuhay nang mag-isa mula sa murang edad, lumaki sa isang orphanage na walang maaasahan. Nang maglaon, kinuha siya ng isang matandang mag-asawa, sina Jeffery at Babette Hobbes, at pinalaki siya nang may init at pangangalaga. Sa ilalim ng kanilang pangangalaga, hindi siya kailanman pinagmalupitan, hindi kailanman pinaramdam na isang pasanin.

Matapos pag-usapan si Willa, lumingon si Gerard at nakita niya ang mahina at mapanuksong ngiti sa magandang mukha ni Noelle. Halos magwala siya sa iritasyon. "Anong nginingiti ngiti mo dyan? Noelle, nilinaw namin nang ibalik ka namin dalawang taon na ang nakararaan-lumaki si Willa sa bahay na ito. Kahit na hindi ka kadugo, inaasahang tratuhin mo siya na parang sarili mong kapatid. Ikaw, bilang mas nakatatanda, ay dapat na protektahan siya-spoil her! Pero anong ginawa mo simula nung bumalik ka?"

Ngumiti ng mapait si Noelle. Bahagyang nanginginig ang labi niyang malambot at kulay rosas.

Dalawang taon na ang nakararaan, nang dumating ang pamilya Moss upang hanapin siya at inangkin siya bilang isa sa kanila, naisip niyang sa wakas ay natagpuan na niya ang kanyang mga tao. Pumanaw na sina Jeffery at Babette, at walang natitira, kumapit siya sa ideyang muling makasama ang kanyang pamilya. Tinanggihan pa niya ang isang mapagbigay na alok na tumira sa kanya mula kay Levi Martin, ang dating kaibigan ni Jeffery-para lang makasama niya ang mga Mosses.

Sa loob ng dalawang taon, ginawa niya ang lahat para magkasya siya. Siya ay magtiis ng higit sa dapat gawin ng sinuman, palaging umaatras.

Palagi niyang binibigyan si Willa ng mga magagandang bagay. Tanging tinatanggap ang tinanggihan ni Willa. Nabuhay siyang parang anino sa likuran niya, hindi na humihingi ng higit pa.

Talagang naniniwala siya na kung patuloy siyang magiging matiyaga at mabait, unti-unti siyang tatanggapin ng pamilya. Na baka makita siya ng kanyang mga magulang at limang kapatid na lalaki bilang bahagi nila.

Ngunit ang tanging natanggap niya ay ang walang katapusang papuri nila kay Willa at patuloy na paninisi sa kanya. Ang bawat pagkakamali ay palaging kasalanan niya.

Isang araw, narinig niya ang isang bagay na tuluyang nagpadurog sa kanya. "Kung namatay lang si Noelle doon, wala na sanang pasanin ang pamilya natin."

Kung namatay lang si Noelle diyan?

Ang mga salitang iyon ay parang isang kamay na bakal sa kanyang puso. Hindi siya makahinga. Hindi siya makagalaw.

Bakit? Bakit sila galit sa kanya? Ano ang ginawa niya upang maging karapat-dapat sa gayong kalamigan mula sa kanyang sariling pamilya? Ano ang dahilan kung bakit hindi niya kayang tiisin ang mga ito na hinihiling nila na sana ay namatay na siya bago bumalik? At kung talagang ganoon ang naramdaman nila, bakit ibabalik siya sa unang lugar dalawang taon na ang nakakaraan?

Pumikit siya. Ang puso niya ay parang isang walang laman na lawa ngayon. Walang emosyong naiwan dito.

Iyon lang. Siya ay nagkaroon ng sapat na. Hindi na niya gusto ang pamilyang ito. Ayaw niyang humabol sa mga taong nakikita lang siya bilang isang pagkakamali.

Nang muling tumingala si Gerard, nagbago ang mukha ni Noelle. Walang sakit, walang lungkot. Kalmado lang. Isang kakaibang kalmado na nagpagulo sa kanya. Parang may pinakawalan siya sa wakas.

Itinaas niya ang palad niya, handa siyang sampalin, at nagbabala, "Kung hindi ka pa rin luluhod at humingi ng tawad kay Willa, tuturuan kita ng leksyon!"

Pero bago pa man siya makahampas ay may humawak sa kanyang pulso.

Si Noelle iyon.

Pinigilan niya siya.

"Ikaw-" napanganga si Gerard na hindi makapaniwala. Sa loob ng dalawang taon, hindi kailanman lumaban si Noelle. Palagi niyang tinatanggap ang anumang parusa na ibinigay nila. Ngunit ngayon... ngayon ay nagkaroon na siya ng lakas ng loob na tumayo sa kanya?

Nang mapansin ang pagkabigla sa mukha ni Gerard, nagpakawala si Noelle ng isang tahimik at sarkastikong tawa, ang kanyang nakamamanghang mukha ay kumikinang sa isang bagong tuklas na katapangan. "Sabi ko hindi ko itinulak si Willa."

Mukhang gulat na gulat si Gerard. "Nagsisinungaling pa rin? Ang lakas ng loob mo!"

"Gerard," sabi ni Noelle, nanlamig ang mga mata, walang anumang emosyon. "Kung makapagpapakita ako ng patunay na hindi ko siya itinulak, luluhod kayo ni Willa at hihingi ng tawad sa akin."

"Anong sabi mo?" For a second, naisip niyang mali ang narinig niya. Pagkatapos ay sumabog ang kanyang galit. "Gusto mo lumuhod ako sayo? Ikaw na mayabang na bata!"

Tumanggi siyang tanggapin ang isang taong napakahiyang bilang kanyang kapatid.

Sa sofa, kanina pa ninanamnam ni Willa ang kaguluhan. Hinihintay niyang mailagay ni Gerard si Noelle sa pwesto niya. Ngunit nang marinig niya ang mga salita ni Noelle, bumungad sa kanyang mga mata ang pag-aalinlangan.

Patunay? Anong uri ng patunay ang maaaring mayroon siya?

Gayunpaman, mabilis na tinakpan ni Willa ang kanyang panunuya at bumangon, naglagay ng banayad na pagkilos. "Gerard, please, wag ka nang magalit. Hayaan mo na. Hindi katumbas ng halaga-"

"Tigilan mo na ang pagtatanggol sa kanya!" Putol ni Gerard, nanginginig ang boses. "Gusto kong makita itong tinatawag na patunay na sa tingin niya ay mayroon siya!"

Hindi kumibo si Noelle. Tahimik siyang dumukot sa kanyang bulsa at inilabas ang isang maliit at makinis na aparato.

Bumilis ang tibok ng puso ni Willa. Napatitig ang kanyang mga mata dito, at sa isang segundo, nawalan ng kulay ang kanyang mukha. Isang voice recorder. Paano ito nagawa ni Noelle? Paano siya nagkaroon ng voice recorder?

Hindi umimik si Noelle. Pinindot niya ang play.

Nagkaroon ng maikling buzz ng static, at pagkatapos ay ang tunog ng isang matamis, maingat na kinokontrol na boses ang pumuno sa silid. "Noelle, ano sa tingin mo ang lugar na ito?"

Nakilala agad ito ni Gerard-boses ni Willa.

Pagkatapos ay dumating ang isa pang boses. Kalmado, magaan. "Willa, bakit ka nakatayo sa taas ng hagdan?"

Alam ni Gerald na boses iyon ni Noelle.

Sa sumunod na sandali, muling napuno ng malambot na boses ni Willa ang silid, ngunit sa pagkakataong ito, malisyoso ang kanyang mga salita. "Noelle, kung sasabihin ko kay Gerard na tinulak mo ako pababa ng hagdan, sa tingin mo paano ka niya paparusahan?"