Billionaires Love Tagalog

ASHINA'S POV:

Tumunog ang telepono ko dahilan ng aking pagka-gising. Kinusot-kusot ko muna ang mga mata ko bago sagutin ang telepono.

"Who's this?! Did you know what time is it?! It's already eight a.m. in the morning, what the fuck are you want!?" sigaw ko sa kabilang linya.

"Pasensya na Ash, I just want to inform you na you need to stop your hobby. Alam mong nasa mundo ka ng mga mortal, kailangan nating umayon sa pamumuhay na meron sila. Kahapon nakita kitang umaaligid sa mga gubat-gubat, stop na, okay?" she said.

"What the fuck!? Para diyan ay ginising mo ako? I need to sleep, bukas gigising ako nang maaga, I promise, stop calling me I need some rest," I said.

"Shut the fuck up, goodnight, don't you dare to call me again, Louve, isusunod kita sa mga hayop na napatay ko kagabi," ani ko rito ng akmang mag-sasalitang muli.

Natulog lang ako ng buong araw. Kapag nakakaramdam ng gutom ay gumigising ako at kumakain. Nasanay na rin naman ako sa pagkain ng tao kaya hindi na baguhan sa akin. Kailangan namin umayon sa kanila.

"Tao po?" sigaw ng kung sinong kumakatok sa pinto.

"Sino 'yan?" sigaw ko naman.

May kalayuan ang pinto sa may kusina kaya kung s'ya ay tao maaaring hindi n'ya ako marinig.

"Ashina, ako ito." Nagulat ako nang tawagin n'ya ang pangalan ko.

"Kilala n'ya ako?" tanong ko sa sarili.

"Sino 'yan?" tanong ko nang buksan ko ang pinto.

Tumambad sa akin ang babaeng sugatan na halos maligo na sa sariling dugo.

"Ashina, t-tulungan m-mo a-a-ako." Hirap na hirap itong humihingi ng tulong.

Tumingala ito sa akin at bahagyang nag-kulay abo ang mga mata n'ya.

I'm not aware na may pakalat-kalat na mga taong lobo sa mundo ng mga tao. Inilalayan ko s'yang makaupo sa isang couch at agad akong kumuha ng first aid kit para sa kan'ya.

"Kilala mo ako?" Walang emosyong tanong ko rito.

"Ashina, nakalimutan mo na ba ako?" Nanghihina pa din ito.

"Introduce yourself, I won't ask if I know your name," I coldly said.

"I'm Ylfa." Nagulat ako nang sabihin n'ya iyon.

"Ang akala ko ay pinatay ka na ng mga bampira noong huling laban, buti at nakaligtas ka." Hindi pa din ako makapaniwala, buhay s'ya.

"Ang akala ko rin ay mamamatay ako ng mga araw na iyon, malalim ang sugat ko at nag-aagaw buhay na rin ako ng mga panahong iyon, ngunit may isang matandang dalaga na tumulong sa akin, but she's not like us, pero napagaling n'ya ako," salaysay nito.

"It's impossible Ylfa, kung hindi s'ya taong lobo, baka isa s'yang bampira na tinulungan ka," I sarcastic said.

"No she's not, maybe she's a good witch?" she said.

"By the way, where's Louve? Kasama mo ba s'yang naligtas? O kasama rin s'ya sa mga napatay?" May pag-alala at halong lungkot sa tono ng boses nito.

"Buhay si Louve, naghahanap s'ya ng trabaho," ani ko dito.

"T-trabaho? Gaya nang panghuhuli ng mga ligaw na hayop sa gubat upang makain natin?" Binatukan ko naman ito.

"Gaga, hindi, nasa mundo tayo ng mga mortal, kailangan nating umayon sa kanilang pamumuhay. Paki-abot nga no'ng asul na likido sa may kanan mo, masyadong malalim ang mga sugat mo," I said.

Iniabot n'ya iyon sa akin.

"Dahan-dahan lang ha," pakiusap n'ya.

"Tsh," bulong ko.

"Waaaaaah, araaaay ko—shut up," putol ko dito at saka nilagyan ng damit ang bibig nito.

"Ash naman e, masakit," angal nito.

"It's not my fault, I'm not a doctor but I'm treating you as best as I can, so keep quiet," I coldy said.

Ylfa's POV:

"It's not my fault, I'm not a doctor but I'm treating you as best as I can, so keep quiet," she coldy said.

Wala na akong magawa kung 'di tiisin lahat ng sakit na nararamdaman at mararamdaman ko sa kada patak ng asul na likido sa aking balat.

Kung hindi ako nagkakamali iyon ang kalimitang ginagamit pag nanggagamot. Madalas ko iyon makita sa mga ninuno namin noon.

"Alam mo ba—shh quite," putol nito sa sinasabi ko.

"Teka lang, mag hintay ka rito, may kukunin lamang ako," she said.

Ang laki ng pinagbago n'ya. Masayahin s'ya noon...... Noong buo pa ang pamilya n'ya, noong buo pa ang lahi ng mga taong lobo. Pero dahil sa pagkakamatay ng mga magulang n'ya at kasabay nito ang pagkaubos ng lahi namin— unti-unti kaming naubos dahil sa mga bampira.

"Uminom ka muna," she said.

"Ano ito?" I curiously asked.

"Just drink it, it's not poison, tsk," she said.

Inamoy ko muna iyon bago inumin. Nakita ko ang pag-irap n'ya kasabay nito ang pag dilim ng paligid at unti-unti kong pagkahilo.

Napahawak ako sa ulo ko at inalalayan ang sarili ng magkaroon ng ulirat. Ang bigat ng ulo ko. Tangina ano ba 'yong pinainom sa akin ni Ashina.

"Kailangan mo ng umuwi," bulong ni Ashina.

"Basta kailangan mo ng umuwi, h'wag kang maraming tanong, umuwi ka na lang pagkatapos n'yan," dugtong nito.

Agad akong bumalik sa inuupuan ko kanina.

"Tsk," bulong ko.

"What did you do to me?" I asked.

"Nothing," she answered.

"Tsk, eh bakit ako nawalan ng malay kanina?" I asked.

"Bakit hindi mo tanungin ang sarili mo," she sarcastic said.

Tinignan n'ya ako mula ulo hanggang paa.

"Ahhh," ani ko ng tignan ko ang katawan kong wala ng mga sugat.

"Ashinaaa!" sigaw na narinig ko mula sa labasan ng pinto.

Pumasok ito nang buksan ni Ashina ang pinto. Pareho kaming nagulat ng makita namin ang isa't isa.

"Ylfaaa!" sigaw n'ya.