Kapag ang Pagmamahal ay Nakatagpo ng Kawalan ng Katapatan

Ang asawa ko, si Alejandro "Alex" de Villa, ang star prosecutor ng Makati, ang lalaking sumagip sa akin mula sa isang madilim na nakaraan. O 'yun ang akala ko.

Siya ang lalaking nagpakulong sa akin, isinabit ako sa isang krimen na hindi ko ginawa para protektahan ang ex-girlfriend niya, si Katrina.

Ang tatlong taon ko sa Bilangguan ng Muntinlupa ay isang malabong alaala ng semento at kulay-abong uniporme. Ang babaeng pumasok doon, isang matagumpay na graphic designer na nagmamahal sa kanyang asawa, ay doon na namatay. Nang sa wakas ay nakalaya ako, inaasahan kong sasalubungin niya ako, pero isang assistant lang ang pinapunta niya para "linisin ang masamang enerhiya" ko.

Pagkatapos ay nakita ko sila: si Alex at Katrina, nag-host ng isang "welcome home" party para sa akin, ang babaeng ipinakulong nila. Ipinagparada nila ako, pinilit uminom ng champagne hanggang sa duguin ang loob ng tiyan ko dahil sa butas na ulcer.

Si Alex, ang laging tapat na tagapagtanggol, ay agad na tumakbo sa tabi ni Katrina, iniwan akong nagdurugo sa sahig. Pinalsipika pa niya ang medical report ko, isinisi sa alak ang aking kondisyon.

Nakahiga ako sa kama ng ospital na iyon, ang mga huling piraso ng pag-asa ay nalalanta at namamatay. Hindi ako makaiyak. Masyadong malalim ang sakit para sa mga luha. Tumawa na lang ako, isang tawang baliw at wala sa sarili.

Gusto ko siyang wasakin. Hindi kulungan. Gusto kong mawala sa kanya ang lahat. Ang kanyang karera. Ang kanyang reputasyon. Ang kanyang mahal na si Katrina. Gusto kong maramdaman niya ang naramdaman ko.

Kabanata 1

Si Alejandro "Alex" de Villa ang star prosecutor ng Makati. Ipinakukulong niya ang masasamang tao, at mahal siya ng buong siyudad para doon. Sa TV, karismatiko siya at makatarungan. Sa bahay, asawa ko siya. Akala ko, siya ang lalaking sumagip sa akin mula sa isang madilim na nakaraan.

Nagkamali ako. Siya ang lalaking nagpakulong sa akin.

Isinabit niya ako sa isang krimen na hindi ko ginawa. Vehicular manslaughter. Tumayo siya sa korte at ginamit ang pinakamalalim at pinakapribado kong mga trauma laban sa akin, ipininta ang isang larawan ng isang babaeng nawala sa sarili at pinatay ang sariling mapang-abusong ama. Naniwala sa kanya ang mga hurado. Binigyan nila ako ng tatlong taon.

Ang totoong salarin ay si Katrina Sandoval, ang kanyang ex-girlfriend mula sa law school. Isang maganda, at hindi estableng corporate lawyer na pakiramdam niya ay habambuhay niyang responsibilidad. Mayroon siyang limang pangako dito, at ang pagprotekta sa kanya mula sa kasong DUI manslaughter ay isa sa mga iyon.

Ang tatlong taon ko sa Bilangguan ng Muntinlupa ay isang malabong alaala ng semento at kulay-abong uniporme. Ang babaeng pumasok doon, isang matagumpay na graphic designer na nagmamahal sa kanyang asawa, ay doon na namatay. Noong araw na dumating si Alex para sa huling pagbisita bago ang paglilitis sa akin, hinawakan niya ang mga kamay ko sa makapal na salamin ng visitation booth.

"Magtiwala ka lang sa akin, Celeste," sabi niya, ang boses niya ay mababa at mapanghikayat. "Ito lang ang paraan. Para sa atin."

Nagtiwala ako. At winasak ako nito.

Ngayon, bumukas ang mabigat na bakal na tarangkahan. Kalayaan. Ang hangin, na may amoy ng ulan at usok ng sasakyan, ay parang banyaga pagkatapos ng tatlong taon ng recycled na hangin sa kulungan. Inaasahan kong makita ang kanyang makintab na itim na SUV na naghihintay. Inaasahan kong makita siya.

Isang ibang kotse ang huminto, isang ordinaryong silver na sedan.

Isang binatang naka-suit na hindi ko kilala ang bumaba. Mukha siyang kinakabahan.

"Mrs. de Villa?" tanong niya, bahagyang pumiyok ang boses.

Ang pangalan ay parang isang kasuotan na pilit kong isinusuot. Hindi ako sumagot, tinitigan ko lang siya ng parehong blangkong ekspresyon na pinagsanayan ko sa aking selda. Mas payat ang mukha ko, ang mga mata ko ay may guwang na wala roon dati.

Ang assistant, na nataranta sa aking katahimikan, ay binuksan ang pinto sa likod. Bago ako makapasok, kumuha siya ng isang maliit na bungkos ng tawas at insenso mula sa kanyang bulsa at isang lighter. Sinindihan niya ang dulo, at isang makapal at nakakasulasok na usok ang pumuno sa hangin. Iwinagayway niya ito sa paligid ng aking katawan, isang clumsy at awkward na ritwal.

"Anong ginagawa mo?" Ang boses ko ay kinakalawang, hindi sanay magsalita nang higit sa isang bulong.

Napatalon siya, nagulat. "Utos po ni Mr. de Villa. Sabi niya... para linisin daw po ang masamang enerhiya. Bago kayo umuwi."

Linisin ako. Ang kahihiyan ay isang malamig at pamilyar na bigat sa aking sikmura. Hindi man lang siya mismo ang pumunta. Nagpadala siya ng isang bata para magsagawa ng ritwal ng paglilinis sa akin, na para bang ako ay isang bahay na minumulto, hindi ang kanyang asawang bumabalik mula sa isang kulungan na siya mismo ang naglagay sa akin.

"Gano'n ba ang tawag niya doon?" tanong ko, matalas ang mga salita. "Masamang enerhiya?"