Saved

"Hoy, Amaia. Ito ang cellphone na binili ko para sa iyo. Tingnan mo at sabihin mo kung nagustuhan mo."

Punung-puno ng tao ang liwasan ng Rinas.

Ang mga neon na ilaw sa kalsada ay nagbigay liwanag sa mga daan sa pagbaba ng gabi. Maraming mga kabataang naka-fashion ang pumunta roon upang mag-enjoy sa weekend.

Ang pagdating ni Horace Warren doon ay pumukaw ng atensyon ng mga tao sa paligid. Tinitigan siya ng mga tao nang may pag-uusisa habang siya ay lumalapit sa isang babae.

Binuksan niya ang pinong kahon ng regalo sa kanyang kamay. May bagong cellphone sa loob.

Simula ng bagong semestre, si Horace ay nagtrabaho ng part-time pagkatapos ng klase. Iniipon niya ang karamihan ng pera at nabubuhay ng kaunti lamang. Sa wakas ay nakabili siya ng bagong cellphone para sa kanyang crush sa araw ng kanilang pagtatapos.

Sa may pagmamahal na ngiti, iniabot niya ang nakabukas na kahon sa kanya.

Inaasahan niyang makikita ang kanyang mukha na nagliliwanag sa sorpresa at kaligayahan.

Sa kanyang labis na pagkagulat, sinulyapan lang ni Amaia Todd ang cellphone, tumikhim, at tumalikod nang hindi nagsabi ng kahit ano.

"Amaia?" Tinawag ni Horace ang kanyang pangalan sa kalituhan.

Piniglas ni Amaia ang kanyang buhok at tinitigan siya ng malamig na tingin. "Horace, pakiusap, huwag mo na akong kontakin." "Ayokong magkaroon ng anumang kinalaman sa iyo!"

"Wow!" Lahat ng nakapaligid ay nagulat. Ang ilan sa kanila ay nanlaki ang mga mata. Ang iba naman ay nagbukas ng bibig at kahit pa bumulong sa mga taong nasa gilid nila.

Mula sa mga salita ni Amaia, nahinuha nila na ang binata ay nanliligaw sa dalaga ngunit siya ay tinanggihan ng lubos. Gustong-gusto ng mga tao na masdan ang ganitong kagila-gilalas na eksena.

"Bakit? May nagawa ba akong mali, Amaia?" "Pakiusap, sabihin mo kung ano ang kasalanan ko upang ako'y humingi ng tawad at hindi na maulit pa."

Nakaramdam si Horace ng kirot sa kanyang puso nang marinig niya ang kanyang mga salita. Litong-lito siya. Matagal na niyang pinlano ang araw na ito para sa buong semestre. Malayo ito sa tugon na inaasahan niyang matatanggap.

Alam ng lahat sa kanilang klase na matagal na siyang humahabol kay Amaia.

Labis ang kanyang pagkabighani sa kanya, kaya't inaalagaan niya siya ng mabuti. Araw-araw, binibilhan niya siya ng almusal at tinutulungan siyang magtala ng mga nota sa klase.

Tiniyak ni Horace na hindi nawawalan ng saya si Amaia sa paaralan. Ibinigay niya ang lahat ng hinihingi ni Amaia para lamang mapasaya siya.

Ipinagpapalayaw ni Amaia si Horace at tinatanggap ang lahat ng kanyang mga regalo. Minsan pa ngang nakikipaglandian si Amaia sa kanya.

Kahit hindi siya sinagot ni Amaia, sila na ang turing ng kanilang mga kaklase bilang magkasintahan.

Ngayon ang araw ng kanilang pagtatapos. Dahil patapos na sila ng high school, naisip ni Horace na ito na ang tamang panahon para ipahayag ang kanyang pag-ibig kay Amaia.

Ang pag-amin ng kanyang pag-ibig ang magpapatibay sa kanilang relasyon.

Naisalaysay na niya sa kanyang isipan ang buong gabi. Ngunit hindi inaasahan ni Horace na ganito ang magiging tugon ni Amaia.

"Huwag mo na akong kontakin dahil may boyfriend na ako!" Sa isang mataray na ekspresyon, malamig siyang nagsabi, "Ayoko na isipin ng boyfriend ko na may nangyayari sa pagitan mo at ako. Mabuti pa, huwag mo na akong kontakin!"

"Boyfriend mo? Akala ko ako ang boyfriend mo!" Tiningnan siya ni Horace na may kalituhan sa kanyang mukha.

"Bah! Huwag kang magpasikat, Horace. Kaibigan lang kita!"

Tinitingnan siya mula ulo hanggang paa, ipinagpatuloy niya, "Nakikisama lang ako sa iyo. Tingnan mo ang iyong sarili. Sa tingin mo ba karapat-dapat ka para makipag-date sa akin? Tsk, tsk, tsk!"

"Pero... Pero mahal kita at binili ko ito bilang tanda ng aking pagmamahal."

Magulo ang isip ni Horace. Muli niyang iniabot ang telepono nang nanginginig ang mga kamay.

Nagtrabaho siya ng husto at nag-ipon buong semestre para lang ma-afford ang cellphone na ito.

Gusto niyang maging simbolo ito ng kanyang pagmamahal para sa kanya.

Pinagpapagan ni Amaia ang kanyang kamay nang may pagkadismaya.

Ang bago niyang telepono ay nahulog sa lupa. Ang tunog ng pagbunggo nito ay ikinasakit ni Horace. Parang pakiramdam niya ay parang ang kanyang puso ang itinapon palayo.

"Paano mo nagawa ang ibigay ito sa akin ngayon?" Tinanong siya ni Amaia.

Dagdag pa niya, "Oo, sinabi ko noong gusto ko ng bagong telepono, pero iyon ay simula pa lang ng semestre. Hindi mo ito binili hangga't hindi tayo nagtapos ng pag-aaral. Seryoso ka ba ngayon?"

Muling iniayos ni Amaia ang kanyang buhok. Paimpit na pinikit ang kanyang labi sa kayabangan, kinuha niya ang rose gold na iPhone mula sa kanyang bulsa at ipinakita ito sa kanya.

"Kita mo? Ito ang pinakabagong iPhone. Binili ito ng boyfriend ko para sa akin. Higit sa isanlibong dolyar ang halaga nito. Maliit na halaga lang iyan para sa kanya. Kaya mo bang makihalubilo sa kanya?"

Hindi makahanap ng tamang salita si Horace. Parang nadudurog ang kanyang puso sa libu-libong piraso. Yumuko siya para pulutin ang nabasag na telepono.

Sa mga sandaling iyon, may isang binatang tila kaedad ni Horace na lumapit sa kanila.

"Hey, baby. Napaaga ka. Tara na. Nai-book ko na ang isang kwarto!

Nang makita siya ni Amaia, nagningning ang kanyang mukha. Medyo napatalon siya na parang bata at saka sinabi kay Horace, "Tingnan mo, ito ang boyfriend ko!"

Sa sandaling nakita ni Horace ang lalaki, agad niya itong nakilala. Siya rin ay kanyang kaklase noong high school, si Addy Moran. Isa siya sa mga sikat na lalaki sa paaralan dahil galing siya sa mayamang pamilya.

Tumakbo si Amaia na may kasabikan at kumapit sa kanyang braso. Tumayo siya para bumulong ng isang bagay sa kanya.

Tiningnan ni Addy si Horace na may interes at lumapit sa kanya. May masamang ngiti, tinanong niya, "Naisip mo na ba kung gaano ka kabobo, Horace? Minsan kong sinabi sa iyo na ipagmatch mo ako kay Amaia. Nag-alok ako na bayaran ka ng sampung libong dolyar, pero direkta mong tinanggihan. Siya na ang girlfriend ko ngayon. Wala kang nakuha ni isang babae o pera. Pinagsisisihan mo ba ngayon?"

Isang malaking kasinungalingan ito. Hindi naman hiningi ni Addy na ipagmatch siya kay Amaia. Gusto niyang lagyan ito ng gamot para makatulog siya sa kanya. Inisip ni Addy na tatanggapin agad ni Horace ang alok dahil siya ay mula sa mahirap na pamilya. Pero sa kanyang pagkagulat, tinanggihan siya nang mariin at sinabayan pa ng mainit na pagbatikos.

Natuwa si Addy na makita ang nagtatampong ekspresyon sa mukha ni Horace.

"Basta, pakinggan mo ang babala ko. "Lumayo ka sa aking kasintahan, kundi babanatan kita ng todo!" seryoso niyang sabi habang tinuturo siya.

Pilyong hinaplos niya ang pwetan ni Amaia at saka hinawakan ang kanyang kamay, balak nang umalis.

"Tumigil ka diyan!" Sumigaw si Horace bago pa sila makalayo.

Lumingon sina Addy at Amaia at tinitigan siya nang may mapagmataas na ekspresyon. Nais nilang makita kung ano ang kanyang balak gawin.

Sa isang iglap, ibinato ni Horace ang basag na cellphone at tumama sa noo ni Addy nang malakas.

"Dalhin mo ang telepono!" sigaw niya nang galit.

Wala na! Ikaw, tarantado! Paano mo nagawa ito? Nagmura si Addy habang hawak ang kanyang noo. Sobra ang sakit kaya napaurong siya at bumagsak sa lupa.

Talagang nagulat din si Amaia. Itinuturo siya ni Amaia at sumigaw, "Ano ba yan! Horace, ano problema mo? Nababaliw ka na ba?

Tumayo si Addy at sinuntok si Horace sa mukha.

Putragis!

Nabugbog si Horace sa mabigat na suntok, pero mabilis siyang nakabawi.

Hindi nagpahuli, sinipa niya si Addy sa tiyan. Ang maalikabok na sapatos niya ay nag-iwan ng malinaw na bakas sa mahal na suit.

Diyos ko po! Nag-aaway sila! Nag-aaway sila!

Inakala ng mga tagapanood na matagal nang natapos ang pagtatalo. Nabigla sila nang si Horace ang nagsimula ng laban.