The Way It Should Be

Padabog kong nilagay ang mga maleta ko sa gilid ng kwarto. May dalawa pang mga malalaking box na puno ng kung anong mga appliances, at ang isa ay puno ng mga gadgets na ako mismo ang gumawa.

Hindi naman gan'on kalaki ang bahay na nakita kong pwede kong tuluyan sa mga susunod na buwan. Sakto lang ito para lang talaga sa 'kin at... sa bisita ko na rin.

It's been a week of constantly thinking on whether or not should I take my father's offer or not. But now, I guess I'm hella doing it. With no regrets, hopefully.

Sinuyod ng mga mata ko ang kabuoan ng maliit kong silid, at pinag-isipan nang mabuti ang pwedeng gawin para maging maganda at maayos ito. Mamaya ko na sisimulan ang kabilang kwarto, kung saan ko papatuluyin ang bisita ko.

I smirked at the idea of living with someone that is just a few years older than me, pero ako pa ang maatasang magiging tagapag-alaga niya. With my friends' description about him, that guy can't still be called a man. Bantay-bata ang peg ko sa buong limang buwan ko sa trabahong 'to.

Pawisan ang spaghetti strap kong pang-itaas nang matapos na ako sa pag-ayos sa aking silid. Maayos na ang lahat ng gamit, at halos lahat ng mga damit at iba pang mga furniture ko ay nakapwesto na nga sa kung saan ko ito gusto.

Agad akong napahiga sa kama kong hindi ko pa nilagyan ng bedsheet, at nagpahinga muna ng ilang sandali. Hindi pa nga akong nag-iisang araw mula sa pagdating ko rito, puro pag-aayos pa ang ginawa ko.

I'm not complaining, though. I have to finish this job fast, if I still want to be acknowledged as my father's daughter. As the heiress of the great Venge Intellegence Org., being an agent with the ability to finish a task done before the assigned deadline is a must. I should be a good example to my fellow agents. And I also can't decline my father's request. So, because this job is already assigned to me, even with months to finish it, I will always strive to do it fast, but correctly, too.

Ang mga unang araw ko sa Negros ay ginawa kong mga araw para linisin ang buong bahay na tutuluyan ko para sa misyong ito. Ngayon, makalipas ang tatlong araw, kompleto na ang lahat ng mga gamit sa bahay at nasa mga lugar na ito kung saan ko ito gustong ilagay.

Ayos na talaga ang lahat. Ang bisita ko na lang ang kulang.

I smirked at the idea of my soon visitor. Ewan. Hindi ko naman talaga yata siya pwedeng tawagin na visitor lang. Siguro mas maganda ang... housemate.

Mas lalo lang akong napangisi sa naisip ko. Sa gilid ng kwarto ko, kung saan may nakalagay na maliit na study table, nakalagay ang isang maliit na papel na ang tanging laman lang ay isang pangalan ng tao.

Sidapa Aiden Delgado.

Napangisi ulit ako sa pagkadugyot ng pangalan niya. Sure ba talagang galing sa mayamang angkan 'tong g*gong 'to? Ang dugyot ng pangalan. Apelyido niya lang ang nakakapagpaganda sa pangalan niya.

Delgados are one of the most richest families in the country. Just, not that known. Not that famous to be acknowledge by the crowd, even to certain business tycoons and politicians. Sadyang masyadong nagpaka-lowkey ang pamilyang 'to sa mga nagdaang taon. Kahit na mayaman nga, ayaw talagang maging center of attraction.

People who knows them even concluded that they might be richer than the President of the country. Pero nitong nakaraan lang sila sumikat. Nang mamatay ang Mr. at Mrs. Delgado, at ang kanilang natatanging anak na lang ang natira.

It was like they were a new giant mushroom in the middle of a desert. Bigla na lang sumulpot sa hindi inaasahang lugar at pagkakataon. Even when like I said, the majority of the people of this country doesn't know them, they became attentive to their son's life once the death of his parents reached the townsfolks.

Lahat nakiususyo, lahat gustong makaalam ng chismis. But our agency knew all along their secret cup of tea, that is yet to be spilled by their heiress... which is me!

Okay, maybe not spilled. Just... taken away from their hands.

My excitement can extend up to the farthest side of heavens. Talagang walang makakatibag sa excitement ko para dito sa mission ko. Kapag nagkataon, then I will be the luckiest agent alive for having the gem of rarity in my hands.

It looks like a simple job at first, though. Finding a rare gem in this country that is mostly filled with just nature and other nonsense pollutions the government can't even try to act on, is indeed an easy job. Pwede lang din naman akong maghanap na lang sa mismong bansa kung saan mayaman sa diyamanteng ito.

But the gem I'm looking for is not just any normal tanzanite gem. As rare as that gem is, diamonds still cost much higher. The agency's not looking for the financial value of the gem, but rather in something more than that.

Patuloy akong nakangising nakatitig sa papel na hawak ko. And that gem can only be in the hands of this boy. And I sure am getting it from him, no matter what it takes.

Sa sumunod na araw ay maaga akong naghanda para sa plano. Ngayon ko siya kukunin sa kanila. At dahil may sasakyan naman ako at pinili ko naman ang bahay na tinutuluyan ko ngayon na medyo malayo nga ang distansya mula sa pinakamalapit na kapitbahay, I am already set for this day. Ang housemate ko na lang ang kulang at mamaya'y tatalbog-talbog na ako sa saya.

"You're already on your way there?" Tanong ng kaibigan kong si Stephan sa 'kin sa kabilang linya.

I'm now casually holding my phone while driving, like I'm just having a normal business day, and will not be facing something expectedly hard yet enjoyable journey ahead. Can't blame me, though. I'm just really excited for this!

"Hm-hmm," I hummed as a response to him.

I heard him sigh. "Seph, just be careful out there, okay? Actually, hindi na ako mapakali simula n'ong umalis ka para sa misyon mo. The job sounds easy but we both now it's not. Please take care of yourself there always, alright?"

I playfully rolled my eyes. "Of course, I will. I need to hang up now. Better take care of yourself, too! And stop worrying about me, you moron! I'll be fine!"

"Alright, alright. Whatever you say."