The Man Who'll Stay

a r

magsimula ang biyahe ko, sakay ng isan

g katabi ng bintana. Katulad ng karamihan, ang sumilip sa tanawin sa labas habang u

lalagpasan. Trees started to show. It became greener and greener as the bus passes by. Ito ang pinaka-gusto kong parte ng biyahe. Ang

gano'n rin kabilis ang makalimot. Pero hindi, eh. Mukhang katulad ng biyahe k

o ang pinaka-kaya kong gawin sa ngayo

katabi. Hindi ko mapigilang isipin si Dylan. Sa lahat ng biyahe naming magkasama sa loob ng isang tao

klase siyang boyfriend noong ka

naramdam sa akin na espesyal ako sa kanya. Kung paano niya hawakan ang kamay ko tuwing lalabas kaming dalawa. Kung paano n

indi ko na mabilang kung ilang kalabaw, kambing at baka na ang nakita ko

ntok ang naghari sa aki

bababa sa Makalimot d'y

akahinto na ang bus, sumisigaw na ang konduktor ng bus at nagsisibabaan na ang mga tao. Nang sumilip ako sa labas,

na nga talaga a

ng ang hindi bumababa ng bus. Binuhat a

loob ng bus ngunit salamat sa hangin na paulit-ul

ga bahay akong natatanaw sa malayo ngunit mga kubo 'yon. Ang tuwid na kalsada ay walang maiingay na sasakyan. May ilang mga tricyc

ng ang sa tingin kong kakasya rito dahil wala nang espasyo para sa pangatlo. Wala ring tindahan rit

na tanawin, lumapit ako sa lalakeng n

nagtanong. "Magtatanong lang po sana kung saan rito 'yong Barangay Mapaibig? Doon

tili habang nandito ako sa probinsya ng Makalimot at ang Barangay Mapaibig ang isa sa iilan

kita kang tricycle na pasasakayin ka." May pananakot sa mukha ng lalake. His words made me worry a little. "Pero kung kaya mong maglakad, isang diretso lang ang kalsada mu

. Salama

palabas ng terminal. Nang tingnan ko a

lake na 'yon. Ang lakarin ang kalsada patungo sa Barangay Mapaibig.

kalsada. Naramdaman ko na ang init ng sikat ng araw sa unang sampung minuto nang aking

o galing. Malayo-layo na

. Hinila kong muli ang maleta ko at nagpatuloy sa paglalakad. Hin

awat tanawin na madadaanan ko, nakarinig ako ng tunog ng pa

on. Nakahinto pa rin ako. Nang sobrang lap

ng bigla itong hi

kulado sa suot nitong itim na sando at sa

indi ito nagsalita nang ilang segundo at mask

igla nitong tanong gam

o ngunit hindi siya ngumiti pabalik. "Wala daw kasing bumibiyaheng tricycle

itong utos sa akin. Nagulat ako at hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanya. "Kung

indi ko siya kilala at ngayon lang ako pumunta sa lugar na 'to, I should be

d nalang po ako. Nakakahiya sa inyo

i sa akin. "Malayo ang Mapaibig kaya inaalok kita ng libreng sakay. Pero kung gusto mong abutin

in ako ng gabi sa paglalakad bago makarating sa Barangay Mapaibig, mas lalo

iyang huminto ngunit hindi ito lumingon. "Sasabay na po ako!" Hinihing

unit hindi ko nalang pinansin. "Kaya mo naman si

t ko at bin

ako nito at nginu

k pa at umangkas na sa motor n

ar na n

g awkwardness sa kanya. Ganito pala ang pakiramdam

ung dapat ba akong magsalita at kausapin

layan na madadaanan namin. Ang bawat paghampas ng hangin ay

ahe na 'yon, sakay ng motor ni Kuya nang hindi man lang si

aunti ang mga bahay at mga tao sa barangay na ito. Napapaligiran din ng palayan an

akarating kami sa pinakadulo, kung nasaan ang lugar na

a loob nito ay apat na magkakatabing kubo. Walang ibang bahay

t agad na nagpa

tiningnan lang niya ito bago ako seryosong tiningnan. "Sige na po. Kung hindi naman po dahil sa inyo, baka hanggang ngayon ay naglalakad pa rin ako.

sa motor niya. What confused me m

ko pang magpaalam sa kanya at pag-ingatin siya sa pagda-drive, e dito pala siya nakatira. "Isang taon na mula noong huling may pumunta rito. Hindi na ito pinapaupahan mula no

a hindi na ito pinapaupahan para sa mga dayong k

mga kubo? Sinong pong pwede kong kausapin?" I asked

st year." Seryosong tugon nito sa akin. "Wala ka na rin namang pupuntahan pa dahil

na ako nagsinungaling

ito na tumira?" Hindi ito makapaniwala. "Pasensya na. Noong buhay pa 'yong lolo ko, pwedeng manatili ang mga dayo rito

o ako!" Panin

y. Hindi na talaga ako tumatanggap ng mga dayo ri

t nam

tsong sagot niya sa akin. "Ayoko ng ibang

g doble. Basta hayaan niyo lang po akong umup

nga p

ase

t mo." Sabi nito sa akin. "Bakit ba gusto mong manatili rito ng tatlong buw

mga kubo para gawing bahay-tuluyan ng mga dayo rito. Ito lang 'yo

itigan nang nakasimangot at

kong manatili rito ng tatlong buwan ay dahil galing ako sa isang break up

ng pangalan mo?" Big

" Agad ko si

Ilang taon ka na?" Su

9

ba ng mga magulang

bata pero I live on my own. Wala kayong dapat ikabahala sa akin

ng ilang segundo habang naka

a rito?" Pagtata

kung dapat ko bang sabihin sa taong 'to ang da

dalawa. Seryoso ang mga tingin nito sa akin. Hindi

ndi pa rin ako pumapayag na tumuloy ka rito ng tatlong buwan pe

loob niya o napipilitan lang siya

a. "Thank you so much po!" Pasasalamat ko rito

sayo ng tatlong taon kaya huwag mo na akong i- po. Huwag mo na rin akong tawagin n

he's

ean, sa malalaki niyang braso at tangkad niya

lat ako at napatakip sa aking bibig. "Sorry. I mea

tly, he got the looks. Mukha siyang isang modelo. Complet

a wei