MAHAL PA RIN KITA

gkainan si Isla nang marinig niya ang isang pamilya

n ni Vincent ang kitchen door kaya naman inihanda na niya

g makapasok ito ng kusina. Marahil dahil siyang ma

ang nahihiya niyang bati sa bin

i ko naman sa iyo di ba, tawagin mo nalang akong Vincent, o kaya

pagkawala ng sakit na nararamdaman niya kanina. Kaya sa h

e," aniya pang tum

n," si Vincent sa tono na napakalambing at totoong nanoot sa kaibuturan ng kaniyang pus

n niyang iwasan ang mga titig nito. "Kumain ka na ba ng hapunan?" ang naisipa

atatayuan. "Sa tingin ko parang gusto kong kumain at m

eeg ng binata. Napakalapit nito sa kanya kaya naman hindi naging mahirap para sa kanya ang m

ka muna sandali," sagot ni Isla na itinuro ang kitche

niya mapigilan ang sarili niyang hangaan ang binata dahil sa husay nitong pagkain ng naka-kam

usto," anitong inubos ang ma

dami mo ngang nakain," aniyang hindi n

ow, stress eating, that’s why,”

orry to hear that, at isa pa, sorry din kung hindi kita mabigyan ng kahit anong advice. W

t sa iba pa nitong sinabi kanina. "Pero seryoso, sa ganda mong iyan tapos sobrang talino mo pa. Paanong nangyari na

ang ang mga iyon sa pag-aaral ko, at kapag ganoon ang nangyari siguradong mawawala sa a

"Kung marami lang sana ang mga babaeng katulad mo,

alungkot ka. For sure pagkatapos ng lahat ng ito hindi mo na naman ako makikita katulad ng dati," na

ent nang sulyapan niya ito. "Hindi totoo iyon ah, nakik

o at hindi nakat

mga mata ay humakbang ito at nagsimulang naglakad palapit sa kanya. “I promise t

paghalik ni Vincent sa kanyang ulo. “Sweet dreams, sweetheart,” dagd

*

sla nang bigla siyang puntahan ni Vincent sa klase ni

niya lalo na si Renz na siyang naging pinaka-maingay kahit binigyan na niya ito ng warning lo

pakalapad ng pagkakangiti habang naghih

ang pinto para mapigilan an

hindi niya napigilan ang matinding pagkabog ng kani

isang napakagandang ngiti. “I would like to invite you for lunch,

ndi parin siya makapaniwala sa kanyang narinig. "A-

naging reaskyon niya. “What

uti niyang iwasan ang mga titig ng lalaki. "S-So

ou think?”

ig ng lalaki. "Nagbabaon kasi ako ng lunch. Ibig sabihin kung saan-saan lang a

d,” Vincent said with a bright aura. “Anyway, nothing to worry, hindi problema sa akin ang g

iyon ni Vincent. "Naku huwag na! Hindi mo naman kailangan ang hintayin

hagyang kinurot ang kaniyang pisngi habang nasa mga

a na sa klase mo. H

a mananalo makipagtalo man siya dito kaya sa huli ay pini