Kaderin Seçimi: Sevilmez Dedikleri Adamla Evlendi

Bugün Sude Alpsoy'un kuzeni Aylin Alpsoy'un düğünü vardı.

Sude bütün sabah koşturmuş, mekânın hazırlanmasına yardım etmiş ve her şeyin mükemmel olduğundan emin olmuştu.

Buketi taşıyarak, belirlenen yere yerleştirmeye hazır bir şekilde gelin odasına doğru yöneldi. Ama kapının hemen dışında dondu kaldı. Çatlaktan gelen inleme sesiyle kalbi yerinden fırlayacak gibi oldu.

"Oh, bebeğim, kim daha iyi? Ben mi Sude mi?" Bir kadın sesi mırıldandı, şakacı ve ballı.

Adamın sesi alçak ve arzu dolu bir şekilde devam etti. "Kimse sana yaklaşamaz. O çirkin ucubeyle evlenirken beni baştan çıkardığına inanamıyorum."

Sude'nin midesi bulandı. O sesleri tanıyordu. Titreyen elleriyle kapıyı iterek açtı.

Tuvalet masasının üzerinde Aylin yatıyordu, tamamen açıkta ve bir adamla sarılmıştı. Gelinliği yere atılmıştı.

Ve o adam Doğan Lider'di. Sude'nin üç yıllık erkek arkadaşı.

Zihni birkaç gün önceki sözlerine geri döndü. "Kuzeninin düğününe bakmak istiyorum. Bizimkini planlamamıza yardımcı olacak."

Aylin daha yüksek sesle inleyerek Doğan'a sarıldı. "Doğan, seni seviyorum! Hadi birlikte kaçalım!"

Sude'nin içinde öfke kaynıyordu. Elindeki buketi tüm gücüyle onlara doğru fırlattı.

Ani saldırı ikisinin de şok içinde irkilmesine neden oldu.

Doğan pantolonunu yukarı çekmek için çabaladı, Sude'nin öfkeli bakışlarıyla karşılaşınca yüzü ağardı. "Sude, bekle! Her şeyi yanlış anladınız! Bana asıldı!" diye kekeledi.

Sude acı bir kahkaha attı. Sonra da yanağına sert bir tokat attı. "Gerçekten mi? Seni zorladı mı?"

Doğan dondu kaldı, tamamen felç olmuştu.

Aylin kıyafetlerini giydi ve onu savunmak için koştu. "Sude, ne yaptığını sanıyorsun?"

Sude'nin buz gibi bakışları onu anında yere serdi. Aylin'in yanağına sert bir tokat daha indi.

"Sen... bana vurmaya nasıl cüret edersin?" Aylin tısladı, yaşadığı şok saf öfkeye dönüşmüştü.

Sude ilk kez kuzenine elini sürmüştü.

Sude'nin çocukluğu kolay geçmemişti. Babası ortada yoktu ve annesi o daha beş yaşındayken hiçbir açıklama yapmadan ortadan kaybolmuştu.

Annesinin erkek kardeşi Korhan Alpsoy ve eşi Meral Alpsoy onu yanlarına almış ve ona bir ev vermişlerdi.

Kendi kızları Aylin şımarık ve hak sahibi olarak büyümüş, her şeyin ve herkesin onun olduğuna inanmıştı.

Sude'yi her zaman bir davetsiz misafir, kendisinden aşağı biri olarak görmüştü.

Sude yıllarca Aylin'in hakaretlerine, küçük hırsızlıklarına ve sürekli kışkırtmalarına Korhan'a duyduğu minnettarlık ve saygıdan dolayı tahammül etmişti.

Ama gözlerinin önünde gerçekleşen bu ihaneti gören Sude, kendini tutmayı reddetti.

Aylin öfkeyle yüzünü tutarak karşılık vermeye çalıştı ama Sude onun elini yakaladı ve sert bir tokat daha attı.

"Utanmaz, genç bir kuzene ders vermek benim sorumluluğum değil mi?" Sude tersledi.

O anda kapının dışında aceleci ayak sesleri duyuldu.

"Burada neler oluyor?"

Korhan ve Meral içeri daldı.

Aylin'in yarım bağlanmış bornozuna ve Doğan'ın ruj lekeli boynuna bir bakış yetti. Anında anladılar.

Korhan'ın yüzü öfkeyle kızararak karardı. "Bu inanılmaz! Düğün gününde mi, Aylin? Bunu Şövalyelere nasıl açıklayacağım?"

Öfkelenerek Aylin'e tokat atmak için kolunu salladı ama Meral onu hızla kendine çekerek yaklaşan tokattan korudu.

Aylin hıçkırıklar arasında, "Arda Korkut'la evlenmek istemiyorum! Yaralı, bir maskenin arkasına saklanıyor ve herkes onun bir zampara olduğunu söylüyor! Beni bir kabusa zorluyorsun!"

Meral bunu duyduğunda gözlerinden yaşlar boşandı.

Korhan'ın çenesi gerildi. "Nişanı ayarladığımızda yara almamıştı. Şövalyeler şehrin en zengin ailesi. Onları geçmek bir seçenek değil."

"Sude de bir Alpsoy değil mi?" Aylin doğrudan kuzenini işaret ederek ağzından kaçırdı. "Onun yerine onunla evlensin!"

Aylin'in sinir krizini soğukkanlılıkla izleyen Sude, onun sözleri karşısında hazırlıksız yakalanmıştı.

Sırıttı. "Neden yapayım ki?"

Sessiz kalan Meral kızını bıraktı ve Sude'nin elini tuttu. "Sude, senin için yaptığımız onca şeyden sonra, seni yetiştirdikten sonra... sadece bunu yap," diye yalvarırken gözleri yaşlarla parlıyordu. Aylin'in yerine onunla evlen."

Sude suçluluk duygusunun tanıdık ağırlığını göğsünde hissetti.

"Senin için yaptığımız onca şeyden sonra..." Bu sözler hayatı boyunca peşini bırakmamış, onu hizada tutmak, kendi arzularına tekrar tekrar teslim olmasını sağlamak için kullanılmıştı.

Feda ettiği her şey -oyuncakları, ilk aşkı, zor kazanılmış parası- her zaman beklenen şeylerdi.

Ve şimdi onun da mutluluğunu takas etmesini istiyorlardı.

Ama bu sefer değil. Sude doğruldu, sesi sertti. "Hayır. Onunla evlenmeyeceğim. Sana borcumu ödemek için çok çalışacağım elbette, ama Aylin için hayatımdan vazgeçmeyeceğim ve sevmediğim biriyle evlenmeyeceğim."

Meral'in ifadesi sertleşti. Sude'nin kendisine bu kadar açık bir şekilde karşı çıkmasını beklemiyordu.

Ama hâlâ bir silahı kalmıştı.

Yakınına eğilerek, "Annenin nerede olduğunu biliyorum," diye fısıldadı.

Sude dondu kaldı, ağzı kurudu. Meral'a baktı, içinde inançsızlık ve küçük bir umut titreşimi savaşıyordu.

Meral geri adım atarak sözlerin havada asılı kalmasına izin verdi ve ona bilmiş bir bakış attı.

Sude hemen anladı. Ya Arda'yla evlenecekti ya da annesini hiç görmeyecekti. Orta yol yoktu.

Bakışları, Aylin'in ruju boynuna bulaşmış halde garip görünen Doğan'a takıldı.

Acı bir kahkaha attı. Bir zamanlar aşk için evlenmeyi hayal etmişti, ama Doğan'ın ihaneti yüzünden aşkın gerçekte ne olduğunu görebildi bir şaka, bir yalan.

Annesinin nazik elleri aklına geldi ve eğer evlilik sadece bir pazarlıksa, en azından bunun gerçek bir karşılığı olması gerektiğine karar verdi.

Eğilerek, şimdi kir ve ezilmiş yapraklarla tozlanmış olan buketi aldı ve çenesini kaldırdı. "Pekala," dedi sonunda. "Arda Korkut'la evleneceğim."