De Wonderen van den Antichrist

n van San

n een kind. Zij kon er nog zoo uitzien als een voorname dame van de wereld, zij was toch niets ander

alles zijn immers slechts speelplaatsen. Zij was nog nooit alleen op straat geweest. Zij had nooit

daan zou hebben. En het bleek dat zij de spelende phantasie van een kind bezat en dat zij alles wat ha

deed. Het kwam haar zeer natuurlijk voor dat zoo iets in Diamante gebeurde. Zij had dadelijk gezien, dat Diamante een stad was

ond een diepe beteekenis in al de liefdestooneelen, die tusschen de herders en herderinnetjes op de wandschilderingen werden afgespeeld. Z

als het paleis in Catania en het slot in de bergen. En indien hij een kort buis en een puntige muts droeg gel

hand te nemen, en zich te plaatsen op de koortrap van de muziekzaal in het zomerpaleis om canzones te zingen. Ter

end. Hij sprak gaarne met de iemkers en de wijngaardeniers, die hij in het café Europa trof; en hij vermaakte zich iederen dag met het rijden naar den voet van den Etna om naar historische ove

il geworden en hield zich

hij haar jaar na jaar zou kunnen blijven haten. Hij zou in haar nabijheid leven, haar stem hoor

hoe het zou gaan als hij tot de erkentenis kwam, dat hij overwonnen wa

n haar vader, die op een kleine donkerbruine ponny wegreed, t

hem gelukt was voor haar vader een plaats te koope

uidelijk sprak, scheen donna Mica

dat het hem gelukt was cavaliere Palmeri een plaats te verscha

?Wat wil dit zeggen

oor je vader te laten komen en kan ik geen lust hebben zelf eens op Domenico te rijd

rst wat voor een broeder

aar wonen vele

oude m

zijn juist

zeker geen

zeer groote

innen borden aan

len wel uit p

nder taf

dat, indien de tafe

goede menschen. En als je het wilt weten, dan was het

aar ook zeer verontwaardigd. Haar scheen het, dat hij zich ber

dat het zomerpaleis slechts een groot en leelijk

n, dat haar vader vertrok. Don Fe

on Ferrante naar café Europa gaan om dom

rondom den tuin liep. Toen ze ver genoeg van de eetzaal verwijd

ts tegen m

is te

bent imme

erteld? Zie je dan niet

ver zuinig me

ets anders. Giannita heeft nu

houd mij l

ote, jij zult het houde

acht na wat zij hem zou kunnen

oote ben, weet je dan ook w

,

at don Matteo

o's zaak, maar ik

mijn vrienden in Catania toen ik vernam, dat mijn

wee

dat hij hen niet langer behoefde te

k niet in de

ben je dan niet bang iets

or mijn vrouw b

gelukkig gemaakt

woordde hij

ield voor den edelmoedigsten man van geheel Sicili?? Vondt je het niet prettig,

op haar schouder e

gehuwd bent met een voor

ne

en haar mannen. En wij storen ons weinig aan schoone woorden. Maar

bang. Het volgende oogenblik

oomde zoo'n heldere lichtschijn uit de

heerlijk als sterren, w

Je weet niet hoe

hadt je moeten beginnen. Nu

s onbeweeglijk en

t je voor het vervolg weet

lag ze op h

ik het hem zeggen of

zij zich zoo verootmoedigd had. Z

et vóór den laatsten dag. En ji

j, haar nasprekend. ?Een korte

Ferrante, omdat hij meende, dat hij met haar vader kon doe

zich een wonderdoend Madonnabe

p een nacht, dat er in de haven van Catania een schip lag, dat geladen was met heiligenbeelden. Onder deze was er

te, begaf hij zich naar Catania. Toen hij daar

as er één van de Madonna, dat heiliger was dan alle andere. Nu smeekte de heremiet den

pitein wei

zei hij, ?en de Engelschen z

t liet de kapitein hem door zijn matrozen van

u gaan, maar de heremiet zonk op de knie?n naast een der lav

geschie

n waren geheschen en de wind was gunstig, maar gedurende volle

ierp het den heremiet toe, die nog op het strand lag

Chiaro en nu bevindt het zich nog in Diamante, wa

naar deze Madonna om vo

a op, die gebouwd was in een

een belofte vereerd, met zilveren harten en schilderijen, gescho

g staan, hoog en duister, bijna geheel verborgen achter het vergulde traliehek, m

t was vervu

Maria, hier was de bedroefde, die aller smarten begreep, hier was

nders behoeven te doen dan op haar knie?n vallen en haar

dat don Ferrante reeds op hetzelfd

oet loopen om haar te zeggen, dat haar

orgen, drie

is te gaan, maar vóórdat zij zich naar de kerk begaf, gi

zij was blijde, dat zij een geschenk kon meenemen voor de zwarte Madonna. Er was niemand in den winkel, toen don

nd, maar het was niet donna

ederen keer, dat zij donna Elisa bezocht, had hij zich in zijn werkplaats opgesloten. Donna Micaela wist niets anders van hem dan dat hij Diamante wilde verl

ar hem te kijken. Wel was ze angstig als een gejaagd hert, maar geen smart t

herinnerde zich, dat zij zijn gezicht kende van haar vaders

en, vilten hoed met lange, wuivende witte pluimen en een breeden, kanten kraag o

rs in de lade der rozenkransen en in de doozen der kleine medaillons. Hij kon er geen vinden en toen werd hij zoo ongeduldig, dat hij laden omver smeet en doozen kapot drukte. En het werd een groote wanorde en verwoesting. 't Zou donna E

st iets te zien,

le heeren die door den grooten Van Dijck geschi

weemoedig hebt ge niet kunnen zijn. En zulke vuuroogen hebt ge niet b

icht kon gevonden worden en dat de meester niet noodig had gehad er iets

sen gevonden, die op dezelfde plaats onder de

zij die later wel kon betalen. Toen zij om een stuk papier verzocht om de

k een man er aan dacht naa

ver, de kaars in te pakken, terw

eken haar nu niet aan te zien, nu niets anders

chouwd, toen hij op een kleine trap sprong en een beeld

engel, voorstellende San Micha?l in strijd met de

ertuigd dat dit grooter macht bezat dan zijn andere beelden dat hij dit op de bovenste plank geplaatst had, opdat niet de eerste de beste dit beeld zou zien en koopen. Hij

d, zij vond hem h

g zij wel, dat de vleugels van den aartsengel in toorn opstonden en dat

ijn lans velde en hoe hij zijn voorhoofd

n haar hand leggen, maar zij

kon helpen. Zij dankte hem voor zijn geschenk, maar zij wilde het niet aannemen. Toen tro

op de bovenste plank st

zij dan niet, dat hij de machtigste der engelen was en dat hij het was, die Lucifer overwonnen en in den Etna geworpen had? Twijfelde zij of dat waar was? Wist

geen heilige haar helpen kon? En hij dan, die iederen dag in zijn werkplaats heiligen snee

ge was als Gaetano, vond zij zijn woorden onrec

ze een onweerstaanbare neiging hem te overtuigen; en zij zei hem, dat men haar uit naam der Madonna beloofd

die arm was als een armhuis en streng als een gevangenis. En de M

erde aandacht

em haar gansche gesch

ge moet u wenden tot de zwa

dat ik niet tot h

ar Gaetano's wangen en

dat ge u tevergeefs gewend

n tevergeefs tot haar gebede

dit zei, kon zij na

acht had en iederen dag teleurgesteld werd en toch geen bet

at zij geleden had, toen zij elken dag de vervulling van haar

en, maar stond glimlachend te trommelen op een der

tot de Madonna

! Maar zij had de Madonna ook be

r zij eerst gewoond had om de vr

laar voorbij, zonder h

en, zij tevreden had moeten zijn met haar gebeden. Zij had haar dagen in de domkerk doorge

schouders op. ?Had zij

eproefd had. Zij had de Madonna zilveren harten en waskaars

oorden wond

ad wilde hij rekenen,

ders? Nie

iet zooveel geld. Ik kan niet meer doen. Nu eindelijk is het mij gelukt

heftigheid kende, die over hen was als ze God dwongen hun gebeden te verhooren, lachte hoonen

den armen heiligen nu altijd. De gansche wereld riep hen aan om hulp, maar slechts weinigen wist

hoe ze moesten bidd

kracht en overtuiging uit Gaetano's woorden, dat zij begon te

eer in de lade en zeide haar wat ze doen moest. Hij verbood haar de Madonn

rkleed zou verscheuren, indien z

oor u beteekent," zei hij, terwijl hij ha

bedenken, dat haar bewijst da

rouw te blijven aan don Ferrante, indien hij uw vader wegzendt? Ja, dat denkt ge zeker. En als de Mad

plotseling achter de toonbank vandaan en h

ge geen hulp krijgt. Dat ge u in zonde en verderf zult storten als ge n

nkel. Zij haastte zich langs de kronkelende straat, bereikte den dom e

aetano opnieuw. De maan scheen helder en in Diamante is het gebruikel

valiere Palmeri's arm genomen en sindaco Voltaro had zich bij don Ferrante gevoegd om met hem over de

en aan het altaar

hem, dat ze den gansche

zaak, dat ge niet geholp

ulp meer voor mij mo

ergens over spreken. Toen ze bij de Porta Etnea kwamen, liepen ze door de poort e

de drukke strate

in Diamante haar gesteenigd zouden hebben

oor de eerste maal gezien. De Madonna was misschien in zoo'n donkeren hoek van den dom geplaatst, opdat n

aald. De vloer en de wanden van haar kapel waren versierd met witte amandelbloemen en zij zelf ha

geraakt. Want dat beeld stelde geen Madonna voor. Neen, degene, tot

ich daarin niet vergissen. Zij droeg geen kroon, maar een helm, ze

Madonna. O, n

k een godslastering vereerde! En wis

n oud, ook was ze nooit een kunstwerk geweest. Zij

zenden gaven, die in de kapel hingen, bedrogen was

spild met het

geholpen! Het was geen Mad

e rondom den Monte Chiaro

ereld rondom

den was met bloemen, alsof hij in een bad van zilver gedompeld was. De maneschijn lag zoo verblindend wit op de aarde, dat alles van zijn kleuren beroofd werd en wit scheen. Men was bijna verbaasd, dat men die niet voelde,

zij was bevreesd voor hetgeen hij doen zou. Doc

dat zij den ganschen dag beproefd had aan de werkelijke Madonna te denken, en

ude godin zich voor haar stelde. En zij zag haar komen gelijk een rimpelige, oude jonkvrouw om

zij nu haar aangezicht en genade van haar afwendde. Maar ter wille van de valsche Madonna zou h

t zijn vergiff

d! O,

o, die de zwarte Madonna van Diam

dat haar laatste uur geslagen had. Zij zei me

angst maakt me waanzi

niets anders gedacht dan welk een kind zij was, en

as kind was. Ze werd door zulk een verbazing aangegrepen, dat zij er in het geheel niet aan dacht weg te loopen. En ze gilde noch v

emand, die sterk en goed was en die haar in bescherming nam. Het was een ongeluk, dat zij hoewel zij e

lle snikken, voelde hij hoe ook hij begon te beve

r arm. Toen hij sprak, was zijn stem niet luid

naar Argentini?, indien

seling, dat hij niet meer tot haar sprak als tot een

waar hij haar gekust had en het was hem alsof hij noo

na Micaela, maar op den derden dag ging hij

en hij zei haar dadelijk, da

cht, sedert ze van el

nzen over alles, wat er gebeurd was,

ukt en ruw door de lucht geslingerd, opdat zij des te beter

haar te helpen, dan was dat, omdat ze haar wilde ontslaan van haar trouwbelofte aan don Ferrante. Want alle hemelsche goden wisten, dat zij de zijne was. Zij was voor hem geschapen, voor hem was zij opgegroeid, voo

aar zij was zijn t

em toegedacht had, het eenige

chterlaten. Ze moest hem v

kt niet voor ha

nde oogen. Hij smeekte haar niet, maar beval ha

veeleer zijn plicht dat te doen. Hoe zou het

eweging te maken. Een langen tijd zweeg zi

ekt ge?" vroeg

Zaterdag v

r gaat de

Zondagavond

op en liep naar de

terdag naar Catani

verzoeken hem daarh

teenen trap, alsof zij niets meer

atania ontmoet, zal ik u

houden. Er zou zeker eens een tijd komen, dat zij niet voor hem z

in de domkerk doorgebracht. Zij had zich in w

ouwe echtgenoote zijn? Zullen de menschen dan het re

wist niet hoe zij het zou kunnen uithouden bij don Ferrante. Zij haatte den eene zoowe

de Madonna haar

ano te vluchten, dan te blijven bij don Ferrante. Was het de moeite wa

elijkers dan te vluchten met e

r een verterende onrust. Het vreeselijkste was, dat ze nooi

ar toen dacht zij opeens: De Madonna kan mij ni

beeld, dat haar eens bijgestaan had, toen zij in groote wanhoop verkeerde. En nu ric

ader en help mij zelf, opdat ik mij ni

ggen, streed zij nog steeds

uur slapen," zei ze, ?da

sluit met hem te spreken, vóórdat hij vertrok, en hem te zeggen, dat zij hem niet

tano reeds vertrokken. Zij kon hem niet meer zeggen, dat ze berouw had van haar besluit. Maar daaraan dacht zij niet meer. In den slaap was er iets

in het bosch of op het veld staan te praten en dat ze óf kwaad van iemand spreken óf plannen beramen tot iets slechts? Nu, let eens op, a

e moeite waard dat ze opstuiven om dengene te zoeken,

het San Pasquale die hoorde, dat zij over iets slechts sprak

e troosten, dat San Pasquale's steenenvoorraad spoedig uitgeput zal raken. Zijn steenen zullen n

ge waaraan hij meer dacht, dan aan iets anders? San Pasquale lette op al de

mede naar den hemel en daar zit hij nu en werpt allen, die iets slechts beramen, met een zijner steenen. Maar dit is zeker niet het eenige nut, dat San Pa

chuwen. Hoe werd de moeder toen intijds gewekt? Hoe werd ze gewekt, zoodat ze iemand kon zenden om den pastoor te halen? Door niets anders dan dat een stoel heen

Castagni. Hij is geen kwade man, maar hij had zich een slechte gewoonte eigen gemaakt, hij kon zijn mo

elp, dat zijn vrouw en bu

e helpen. Iederen nacht slingerde het heen en weer in zijn lijst, slingerde hard of zacht, naarmate Kristoforo o

een weinig beneden de stad. Die kerk is heel klein en arm, maar de witte

ste godstempel in Diamante. Want de bloeiende takken welven zich daarbove

en, in Diamante kwamen, sloegen ze hun leger op in San Pasquale en in het Franciscanerklooster, dat naast de kerk ligt. En ze waagden het redelooze dieren in de kerk te brenge

San Pasquale's kerk opmerken. Want hoewel dan de geheele voet van den Etna wit is van

en om raad te vragen aan den heilige. Want bij den ingang staat onder een groot steenen baldakijn een beeld van hem,

e vertrok, wolken uit den Etna nederdaalden, zoo dicht alsof ze u

de vloer was even vochtig als het dak, van de deurposten droppelde het water, de treden der trap waren overstroomd: nevel hing en trilde in alle vertrekken, zoodat men had kunnen denken dat ze met rook gevuld waren. Maar zeer vroeg op dezen morgen, nog vo

de missen, besloot ze de naastbijzijnde stad binnen te rijden en daar t

in haar koffer meevoerde, was ook het Christusbeeld, dat donna Micaela eens had aangeroepen. Want dit beeld, dat nu oud en onooglijk

ant het scheen als wilde hij het begroeten. Op hetzelfde oogenblik, dat miss Tottenham's re

rende den ganschen

eidsvolk naar huis te roepen en evenals deze hangen ze boven op het dak onder een kleinen luifel;

omen. Degene, die gezien heeft, hoe de oude fra Felice van het Franciscanerklooster zijn voet zet in een lus van het klokke

d, die het aanraakte. En er was ook niemand op het dak gekropen om de klokken in beweging te brengen. Men kon duidelijk zien hoe de klok

ds en zij lag langen tijd stil te luisteren en te lu

wonder was, maar ze vond sl

dat aardsche metalen kl

klokken haar zeiden, dat ze nu blijde moest zijn, nu zou ze leven en liefhebben, nu zou ze nooit meer angstig of bedroefd zijn. Toen b

ot, dan de liefde? Men kan het niet langer verbergen, toen donna Micaela ontwaakte, voeld

raam wegschoof en den grauwen morgen zag

, gij zijt de schoonste morgen, dien ik nog ooit gezien heb

t haar liefde sterk was, want alle andere menschen vonden het pijnli

f uur, toen hoorde men nauwelijks het klokgel

klank, maar nu was het alsof het geluid in haar groeide en groeide. Spoedig scheen het, alsof er niets anders dan klokke

der vijf kloosters en zeven kerken. Ze meende het geluid van elk afzonderlijk te onderscheiden, tot ze vroeg en hoorde, dat het slechts de kleine klokken van San Pasquale waren, die luidden. Gedurende de eerste uren, toen men ook nog niet overal wist, dat de klokken geheel vanzelf luidden, bemerkte men slechts, dat de regendroppels op de maat van het klokgelui neervi

aan lange stengels hingen, ze schenen heen en weer te wiegelen. En de me

t klokgelui bewoog, en ze zeiden, dat de slingers van alle pendules zich daarnaar richt

n het gelui nog krachtiger te worden en enkelen stopten watten in de ooren, terwijl anderen onder dikke dekens kropen. Maar eve

enen, die zich in den diepen kelder verstopten, hoorden het daar zoo sterk en dreunend, alsof San Pasquale's kerk in de onderwe

ch af wat de heilige voorspelde. En ieder had zijn eigen vrees en geloofde dat San Pasquale juist hem profeteerde, wat hij het min

overtuigd, dat San Pasquale zulk een ramp over Diamante luidde, dat men nie

chreiende bij donna Micaela en klaagde, dat

et slechts een ander was

zoo ver te zien als hij wil. Hij ziet, dat een vijandelijke vloot op zee nadert, hij ziet

n meende, dat zij wel wist

e amandelbloemen, die door den regen v

e klokken slechts voor haar luidden. Ze wiegden haar in droomen.

d rondom haar was in

lijven. Men kon aan niets anders denken da

dat zij een volgenden dag zouden beleven. En de priesters waren niet verheugd, hoewel zij zoo vele biechtelingen hadden, da

fel onder de loggia van het raadhuis belegerde en hem gaarne een soldo per woord wilde betalen, indie

tegen den middag kwamen de moeders met een gelaat, verstijfd van ontzetting, en namen de

rs een vrijen dag. Maar de arme knapen waagden het niet daarvan t

ven tot in den na

ortwachter, die zelf een bedelaar was en gekleed ging in de ellendigste lompen, en trok zijn

vrees aangegrepen te worden, want men wist, dat de grijsaard verwachtte, dat ge

n riep dat de tijd nu gekomen was, dat allen die hem bedrogen en bestolen hadden hun straf zouden ontvangen. Hij ging in al de kleine winkels aan d

t aan de speeltafel gezeten, en men had nooit gedacht dat ze iets anders konden doen dan spelen. Maar nu lieten ze plotseling de kaart

, kochten ze al de heilige zaken, die donna Elisa te verkoopen had. Maar donna Elisa dacht slechts aan

lstrekt niet over al het

en ganschen namiddag bleven doorluiden,

dbeving voorspelden, en dat gehe

droegen zelfs de kleine kinderen in hun wiegen naar buiten en wierpen doeken over hen heen. Trots den regen was er zulk een gedrang op de corso, dat men er nauwelijks door kon komen. Want een ieder wilde door de Porta Etnea gaan om de klokken te zien sl

r daar buiten ging de oude monnik fra Felice tusschen de biddend

ne parapluie beschermde. Het was een glas, gevuld met water en olie, waarop een pitje dreef dat met zwakken glans lichtte. Dat plaatste zij vóór het beeld, en daarna zonk ze er voor op de k

ra Felice kon zijn om geld te verzamelen. Fra Felice was be

ze had haar vader bij zich. Zij liep met f

te danken, hem die den grootste

oos en kwaad was hij! Want allen gingen naar zijn winkel om hem te zeggen wat zij van 't klokgelui dachten en he

, angstige menschen in zijn win

i, don Ferrante. Wat zal er v

te's winkel kwam om hem te raadplegen. Zoo lang het klokgelui duurde,

ging achter de toonbank zitten. En den ganschen dag bleef hij daar, doodsbleek, vo

sloeg met de vuist op de toonbank en zei, dat nu het uu

nd anders. En hoe langer hij ze hoorde, hoe meer hij zich verwonderde, dat alle me

wilden stellen voor het klokgelui e

elfde dachten, ofschoon zij niet waagden het te zeggen. Hij dacht, dat de advocaat er op zat te wachten, dat hij z

zond gedurig de oude Pacifica naar hem om te vragen, wat hij dacht van het klokgelu

vreeselijk klokgelui

t en don Matteo en al de anderen slechts kwamen om hem

winkel begon met hem rond te draaien. En ono

k een vreeselijk

strekt geen angst gevoelde. Zij was slechts trotsch en opgetogen,

kind was geweest. Zij zou vertrekken met den postwagen, die om tien uur 's avonds voorbij Diamante kwam. Toen

?. Zij zou hem vragen eenige maanden geduld te hebben tot ze een thuis hadden om hem aan t

Alles wat haar vreeselijk moest sc

geen gevaar,

t ratelen van den nadere

appen. Zij zag menschen gaan door de open zuilengangen, die rondom den binnenhof liepen en waardoor men moest gaan om in de vertr

don Ferranto Torino uit den winkel had willen jage

nte was reeds verbonden en zou na

maar om cavaliere Palmeri te zoeken. Toen hij hem zag, deed hij zonder een woord te spreken, met eenig

der zou niet vertrekken? Zij was dus gered. Er was een wonder ge

niet. Zij voelde

dus moest zij don Ferrante trouw zijn. Zij deed

niet ver

schien was dit een valsche gevolgtrekking. Zij was zoo

t gaan. Zij zonk ineen, een bezwijming nabij. Er bleef haar niets over dan te rusten na de verre reis, die zij gemaakt had. Maar dat zou zij zeker n