Het leven van Rozeke van Dalen, deel 1

hte Begijntje

or 't schreien, stond in den killen, naakten gang van het Couvent ter Bloemen vóór het jon

t, haast fluisterend, als in een

n; 'k kome nicht Begijntje neun[2] veur d

begijntje, de handen in elkaar gesl

soeur van de Weghe es zelve heul

Alfons haar met ang

toch zeker!" riep h

Wilt er gij ne kier bij komen: moar 'k

nd over de roode tegeltjes, haar frisch gelaat in het doorschijnend-hagelblanke van

den drempel en bleef er ev

kom binnen,"

ij binnen en zi

haast onzichtbaar onder 't blanke van de groote vleugelkap, en van tusschen haar gerimpeld-bruine, roerloos-saamgevouwen handen, kronkelden de donkerbruine kralen van den rozenkrans met koperen kruis gelijk een dubbel snoer van gro

aanwezigheid, noch hoorde zelfs den klank van zijne woorden. Haar wit-gedoekte hoofd bleef onbewegelijk op de witte b

oofd naar hem, als om hem te beduiden

anen in zijn oogen. Eerst zoo plotseling zijn moeder en nu ook nicht B

Heilig Olie g' had," flui

oe ze mij nie heuren?"

er, kwam met haar lieve, frissche wang tot dichtbij 't geel, gerimpeld en ver

r van de Weghe...

iet meer. Geen trek verroerde zich op haar getaand gelaat, geen ander leven was aan haar

komen?" fluis

vier doagen tijd," antwoor

? Hij was op 't punt van het te vragen, doch hield zich in, uit een gevoel

hudde hij 't hoofd en w

oen; 't es euk al uit mee he

antwoordde stil h

digen blik op de in elkaar gezonken, witte gedaante, verliet hij

zou hij nooit in l

gaan, kwam het doodsbericht. Zij was 's avonds te voren zacht ontslapen. Meteen was er een brief van

o

itnoo