De Kerels van Vlaanderen

verdekt geweest met een enkel oorspronkelijk woud, slechts hier

uchtbare akkers herschapen, de lage boorden der beken van alle houtgewas gezuiverd, de staande wateren door dijken en

k verwonderd op, wanner hij eensklaps, in den schoot van het bosch zelf, of langs de grasrijke

beschijnen. Alles was benuttigd: de waterloopen tot het bewegen van molens, de poelen tot het kweeken van visch,

ne huizen of hutten stonden eenzaam en als bij geval gezaaid langs de beken of

r vlakke gewesten deze uitroeier

nten schier onveranderd behouden. Alhoewel zij Christenen waren en des Zondags in de naastgelegen dorp ter misse gingen, oefenden zij nog vele gebruiken die klaarblijkend hei

verspreid leefden, zouden zij, bij gebrek aan middelpunt, weinig

k vormden eene gemeente welke zij M

die men zale of zele heette. Hier hielden zij hunne vergaderingen van allen aard. Men koos er, bij meerderheid van stemmen, de Keurmans of bestierders en rech

ein, stond de hooge wip, om met hand-

eurmans, volgens oud Germaansch gebruik, de misdadigers veroordeelden of boeten uitspraken tegen degenen die de wet van het Gilde of der

men eigenaar van eenen akker moest zijn om stemrecht in de vergaderingen te hebben. Om deze reden zelve

stond zulke groote brouwerij, d

i ouderdom, met vrouwen en kinderen. Hier en daar hingen steenen lampen, uit welker dikke lemmers, zwemmende te midden van drabbige olie, het roet in

mannen hadden voor deze omstandigheid hunne lange baarden zorgvuldig gewasschen,

wde meisjes het haar tot op den rug nederviel, had de bruid, ten teeken dat zij geene dochter meer was, het haar zeer gekort. Zij droeg eene k

tafel, zaten drie speellieden: twe

et groote stoopen door de schuur en vulden alle kannen met schuimend gerstebier. Maar nauwelijks had elk zijnen dorst door een

het hoofd duizelig zou gemaakt hebben. Evenwel was er zekere orde in dezen woesten dans. Bij tusschenpoozen hielden al de paren stil op eenen vasteren slag der maat, om oogenblikkelijk weder met vernie

het huis had stilgehouden ... maar nu klonk, eensklaps, boven het geluid der speeltuigen en boven de galmen hunner vroolijkhe

gd; de vrouwen slaakten een angstgeschreeuw, de kinderen liepen te hoop in eenen hoek; maar allen hielden het oo

urchard

dat hij spreken wilde, stapte dan te midden der zaal, haalde uit zijne tasch eenen kleinen menschenvoet waaraan nog bloed kle

urchard, wiens sterkmoedigheid zij kenden, deed hun voorgevoelen dat hem een groot ongeluk moest ge

g der hand, wreef de tranen uit zijne

r uw gastvrij dak gedronken! Gij hadt hem lief om zijne geestigheid. Ik beminde hem als mijnen zoon, niet slechts omdat hij het kind mijner zuster zaliger was, maar bov

epen al de

" klaagden de vrouwen

" gromden

s!" antwoor

n en zwaarden opsteken, hoorde men niets dan wraakkreten en

mannen zoek ik, en die zijn er genoeg. Gaat nu naar huis, wekt onderwege de Kerels en zendt ze herwaarts. Zegt hun dat zij hunne korenwannen medebrengen. De Isegrims, die mijnen armen Eric vermoord hebben, wonen op eenen sterken burcht. Dit nest moet

den zich de Kerels met hunne vrouwen en kinderen door verschillige wegen. Men ho

ge mannen waren bezig met aan de ijzeren stangen groote vlokken kemp t

ig, Wijgbert?"

en wat tijd gebruiken; maar wees gerust, mher Knap; als onze Houtkerels di

ne krachten benomen. Ik moet wat rusten. Verzoek onze gezellen in de schuur te gaan; doe hun te

trad in de woonkamer, waar hij zic

w met drie kinderen, die bezig waren eene soor

jongen Eric had vernomen, wilde hem nu eenige woorden van troost toesturen, doch daar z

e kinderen, die gedaan

et den Drolle niet.

mannenhoogte, in den muur eene kleine holte als een kapelleken was uitgespaard. Nu stond daar een Lieve-Vrouwebeeldje, ma

ad doen of uwen slaap storen

revelden zeer godvruchtig het Vader-ons, waarna

een Burchard een weinig van

", vroeg hij, "

weg van Eeneghem om de Kerels te wekken", a

de oude Bald

bij het minste dat er voorvalt. Ik h

rd, trad binnen. Hij naderde tot Burchard, ze

n verjaagd; maar ik weet nog eenen boom, eenen eik, die gespaard is gebleven. Het is de boom van Thor, den machtigen Go

?" mompelde Burchard met

Wilt gij dat ik de R

d op en nam eenen lijnwaden zak uit eene kas. Hij keerde terug, schudde den zak en stortte op de

hij, "of het lot

was een man van ongeveer veertig jaar, tame

n moed ... Mher Burchard, ik moet u melden dat er in de schuur wel vijftig of zestig Kerels reeds vergaderd zijn. Zij gloeien allen van wraakzucht; want zij vertellen elkander den ongelukkigen dood van Eric, dien iedereen hie

as beschaduwd. Het grootste getal was voorzien van eenen zwaren kruisboog, eenigen droegen lange handbogen. Volgens de aanbeveling die hun was gedaan geworden hadden zij hunne dorschwannen medegebracht,

eenigen zijner bijzondere vrienden de

ten strijde. Het is Rambold, de neef van den hofraadsheer Tancmar, die niet alleen het kind mijner zuster heeft vermoord, maar daarbij nog een tiental vrije Kerels. Hij woont nu op den burcht te Straten,

n tot in den grond!" kreten de Kerels

pogen wij onze vijanden te verrassen. Onverwachts, als de

sparen?" vroeg

j een arm, onschul

mand!" kreten

Maar hij heeft geene kinderen. Vooruit nu, gezellen! vooruit naar den burcht te Straten. Het is bi

s op hunnen rug en schikten zich in zekere orde. Burchard en de twee Keurmans spro

de Kerels moeilijk te zamen blijven; maar eindelijk geraa

l aan Burchards zijde, en vroegen hem eeni

de volgend

dien vrede. Op hun verzoek heb ik toegestemd den bedoelden grond ongebruikt te laten totdat de graaf, bij zijne terugkomst, over den twist kon oordeelen en zijne onrechtvaardige gift herroepen. Maar de Tancmars, die niets zoeken dan de Kerels tot geweld aan te hitsen, om ze dus bij den graaf gehaat te maken, hebben den vrede niet ge?erbiedigd en mij dagelijks met zooveel boosheid getergd en vernederd, dat ik eindelijk, bij die laffe verduldigheid, mij zelven begon te verachten. Nu laatst, na vele andere uitdagingen, hadden zij mijnen grond met paalwerk omsloten en mijne gezellen mishandeld. Ik heb het paalwerk omverre geworpen e

. "Hun de voeten afsnijden en ze den hofraadsheer Tancmar toez

et stroo en hout op zulke wijze, dat ze tot pulver verteerd worden in den brandenden gloed. De puinen van den burcht zullen n

"Zijnen rechtervoet moet ik hebben: zijn

tot eene bloedige wraak aanmanende, geraakten

rels stilhouden. De paarden werden toevertrouwd aan

igt u of stapt verborgen in het kreupelhout. Hier omtrent staan hofsteden en hutten van Tancmars lieden. Indien men onze tegenwoor

pten zoekende en met de korenwannen op den rug over de baan slingerende als eene reu

st staan; zij meenden eenen man tusschen het kreupelhout te hebb

uwvoet?" riep

heesters. Drie of vier gezellen volgden hem hierin na. Uit den schoot van het gebladerte

n had aangedreven om te dezer plaat

erels schuddde hij het

een schildwacht of bespied

ne die het laatste schot gelost had. "Mijn pi

zijne klacht was een smartkreet, maar geen doodsschreeuw. Daarenboven, gij hebt hem hooren wegloopen, zooverre d

rchard. "Hoe het zij, gaan wij m

ndgoed, dat wel geen eigenlijke burcht was, doch waarvan het voorname geb

, en klopte daar op der Kerlen wijze, dit is te zeggen twe

voet?" vroeg een

rdde Burchard. "Doe op

hengels en al de Kerels traden binne

n en alles tot den aanval tegen den bu

ijzeren ramshoofd met dikke banden was vastgesmeed. Een weinig verder had men vele in olie gedoopte kempbund

kleine benden en schikte ze op de

ers der drie groote ladders, dan de twintig man op wier schouders de eiken balk rustte, en eindelijk degenen die de koo

tsen uitgedoofd en de stoet trok in de die

lijk tot bij den uitersten boord van het bosch. Hier toonde hij hun den burcht van Straten die, op een goed

erzamelt uwe krachten", fluisterde Burchard, te

zijne vrienden de Keurmans, met Ivo-den-wolvenjag

daar, boven den muur, nevens de poort, die bew

cht, maar staal glinstert nog in de duist

en wijl zijne gezicht

ezellen in ruime maat kunnen wreken. Ziehier wat wij gaan beproeven: de twee minst zware ladders zullen wij over de gracht tot voor de ophaalbrug leggen om de ketens te bereiken en ze te verbrijzelen. Dan zullen wij met den stormram teg

al. Bij elken ladderdrager stond een gezel die

tsels boven elk ladder een voortloopend dak, waaronder dragers en stri

p dat men bij eene volledige stilte missch

rtoonden zich eensklaps vele hoofden boven den hoogen muur; de boogpezen klonken en de p

t daar boven de poort. Geeft dien lachers spel, totdat wij hun

, en was nu bezig met mokers, tangen en hefboomen op de ketens der valbruggen te slaan en

daar onder twee breede wannen, waarop des vijands pij

ren, zwaar gewond, het bosch ingedragen, toen een der Keurman

snapte hem; hij greep Bu

n mij, ik

geschied?" vr

n pijl, dwars door mijne bors

unc, mijn vriend, gij zoudt sterven?

ste de bezwijm

r gekomen met de

plotselijke inspanning van krachten op zijnen schouder en liep met die

en boord van het graf, dacht slechts aan de overwinning en aan de wraak, en deed Burchard

leen bevocht met pijlen en steenen, maar tevens met vlammend werpvuur, en dat de Kerels, die de ket

eg van boven zijn hoofd, liep vooruit over de ladder, greep eenen grooten ijzeren hefboom uit de hand van eenen der gezellen, stak dien met het

k vuur zengde hem de haren, maar hij wrong immer voort, boog zich, kronkelde zich en spande zij

e baan tot aan de poort geheel vrij en, kon men die insgelijks verbr

n over de brug en beukten zoo geweldig tegen de poort, dat de hol

p en beukten met meerdere kracht nog, maar de poort bleef onwrikbaar. Pijlen, steenen en vuur vielen als hagel op d

én man door de pijlen van buiten zijn getroffen geworden, dewijl nu en dan

. Burchard zelf had zich nu aan den stormram gesteld; en, of zijne kracht waarlijk overmatig was, en of zijne tegenwoordigheid de kracht zijner mannen had v

Nog eene goede poging en zij sto

tand van de brug onder de opgehevene wannen v

ot ... Maar wat drijft daarginder langs den muur? Mannen die zich verwijderen van de p

t onder eenen dubbelen dondergalm, en

rd, terwijl hij met zijne gezellen als een

n weg in het gebouw of in duistere hoeken en kanten om, ware het mogelijk, nog een uitkomen te vi

er toortsen ontsteken, en liep op en af de verdiepen van den burcht, alles doorsnuffelende wat maar eene schuilpl

in den burcht, de vuige moordenaar van mijnen arm

oorden moede en met bloed bedekt, hem omringden, stond h

mij!" zuchtte hi

htermuur eenen Isegrim doodelijk getroffen. Die heeft mij, om zijn leven smeekend, mij verklaard dat zij

van mijnen armen Eric blijft onbetaald! Hadden wij hier dan slecht

de laatste klacht van Bu

vreden, mher Burchard: daarbeneden, in

r? Ah!" kreet Burchard

af en kwam in eenen overwelfden gang waar inderdaad

hard stom en beweegloo

zal ook de smart, nu zal ook de rouw he

n?" vroeg een Kerel, zijn zwa

oordde hij. "Men drage nu de lijken te zamen in den burcht en ste

en neerhof en bleef daar staan

vuur liep voort en verhief zich en kronkelde allengs om muren en torens, totdat eindelijk d

en feestelijk vreugdevuur, totdat het halfverteerde dakwerk met ijselijk

zeide Burchard. "Nu de gekwetsten

verte nog hergalmen, en eindelijk achter de bosschen ge

bommele,

cht en si

dwingers, mae

Kerels van

hoedt u vor

oelen wat si

deren w

so bl

hert, dat

eerlenboe

bommele,

cht en si

tno

3

ken van Vlaanderen, de bewoners der

er des Sc. etc. de Gand

3

vement moderne; ceste chose s'appelai