Lente

end heb: kort, zwaar, scheefgeschouderd, met ingedrongen hals en kromme beenen; met hoekige, vooruitstekende kinnebak en brutale, g

sie van mijn geest en de heri

en, bleeke huisjes met gesloten blinden, als in geheimzinnige bespiegeling verzonken; en ginds, bij den ouden, grijzen molen, die, met het geraamte van zijn vier gekruiste, naakte wieleen op d

mond gestooten. Doch het was slechts een schijn-kwaadaardigheid, en de brutaalste en heftigste beweringen hadden steeds bij hem een ondertoon van leukheid die tot lachen wekte en waarover hij ook trouwens gaarne medelachte.

ouden molen, een donker troepje van een acht-of tiental, vaag-nevelig gehuld in den damp hunner pijpen, waarvan de brandstipjes soms roodend

l Gabri?l op oarde! Woar was da euk dat hij hem op de weir

t hem nog eens te hooren vertellen en Soarelke liet zich

ezeid, dwoasheufden die-ge zijt; in 't

oarelke! Hoe en wa

zond, om e-kier te kijken hoe dat 't hie

la, toe, Soarelke

uit, kuchte eens, bromde wat en vertelde ei

ijngel Gabri?l aan zijn voeten. Den ijngel zat op

ier tegen hem, 't dijnke mij dat-e gij h

wakker en schu

?n dienst, ons Hi

m te zien wat dat er ginter gebeurt. K'en hè doar in doanig lank nie mier van g'heurd en 't 'n zoe mij nie verwonderen da ze mij

ene vleeren aan, ons Hiere zendt hem 'n wolke, hij schiet er hem op en

n 't Muizenhol dat hij neere gevallen

hier zitte, en op 'n wolke! Moar zwij

en, en 'n dansen en sprijngen mee 't jonk vreiwevolk! en den ijngel Gabri?l, die da nog noeit van zijn leven nie gezien 'n ha en hem heule doagen aan de voeten

leeren aan! Es 't o

gost oavend te worden, en ons Hiere, die kwoad wierd omda zijnen ijngel te lang wigbl

komen zijn, keirel; woar hè-je gij zeu lank gezeten?" vroag Sente-Pieter hem in 't binnenvliegen. Moar den ijngel 'n hoa zelfs gienen tijd om t' antwoorden hij sc

. 'K 'n wiste niet da

egt onze lieven Hiere, die eindelijk uitschie

recht goe ge?mezeerd: 'k zoe liegen als

ant?" vroagt onze lieven Hiere, die d'r

ijnck en Oarseele, aan 't Muizenhol, en 't 'n hè mij niet gespeten, zille!'t Was doar kirmesse, en plezier en dansen, en e

Wierd er van mij doar nie gekl

"'T 'n wierd het doar van nie anders geklapt of van de leute. Ala ge 'n ke

zat. Hij begost nog ne kier of twie? te weerluchten en te donderen. Toens deed hij den i

eere mee zijn vleeren toe aan de voeten van onze lieven H

e en kom mij zeggen wat dat er ginter noù gebeurt. En deze kier 'n moet ou nie

nze lieven Hiere zendt hem 'n wolke en hij

aan 't Muizen

agen. Hij goa wig, komt in 'n ander hirbirge, goa noar 'n boerenhof, in wirkmanshuizekes, moar,... woar dat hij euk komt, overal, in ploatse van lachen, en dansen, en drijnken, es 't zuchten en kloagen en schriemen! De meinschen komen van alle kanten noar hem toegeleupen en ze smieke

van deze kier nie g'amezeerd. dan?" vroagt Sente-Pieter,

zijn vleeren toe trekt hij al druipsteir

gt onze lieven Hiere. "Hewèl hoe ès 't ginter

n en kloagen! en nievers gien beetste leute mier! 't Regent heule godsche doagen op de weireld, 't es er koud en donker; de boeren hén de koeploag in ulder stallen, ulderen oest es verhoageld en ulder eirdappels zijn

mee zijn sluinkerhand aan zijn veurheufd en

zeu lichte nie mier 'n zille vergeten.-Weet-e wat dat-e gij doet, jongen: Goa zeg gij aan

ijding. Geluidloos fladderden de grauwe vledermuizen heen en weer en onbewegelijk stond daar de verweerde houten molen in vage zilverschemering op zijn berg te droomen. Eentonig en aanhoudend kriepte ergens in het gras een krekel. Op een verre hoeve blafte hol een waakhond en uit den onzichtbaren kerktoren galmden melancholisch-langzaam tien heldere

lingsken. 't Es toch te scheu

ebromd te hebben, klopte de asch uit zijn