Lente

t kleine station gesloten. Een trein komt aan.

laag, plat neergehurkt als 't ware naast het dubbele railspoor. Aan beide uitei

bij den sluitboom, staat een tweede herbergje. En, aan de overzijde van de spoorlijn, d

of bruine herfstvelden; en, in 't verschiet, de rood-en goud-getinte hooge

er herbergjes dicht bij de sluitboomen komt een vrouw even kijken, vergezeld van een klein zwart hondje, dat op drie pooten loopt. Eerst denk ik dat he

emmeren. Het dartelt vlug en wakker rond, hoewel hinkend, en zoekt

houden. Reizigers stijgen in, andere stappen uit, een fluitje gilt en

het lijkt wel of ik niet vooruit kan! Mijn voeten bewegen heel langzaam en mijn geest, strak in zichzelf gekeerd, is halsstarri

htig-onnoozel en flauw, die obsessie! Wat kan het mij toch schelen hoe of dat hondje zijn vierden poot verloren heeft? En hoe en waarom zal ik daar ook naar informeeren? En wat zal die vrouw van 't herbergje van mij wel

open, maar,... geen mensch in het s

ik, meteen op de s

achterdeur, komt op zijn drie pootj

j en klop het streelend over zijn glad-glan

ijnt dat niets

kelt zich, en strekt het stompje naar mij uit, terwijl het mi

omt de

sje bier,

wordt mij

er, e-woar

oanig sch

ur smaakt, en weet niets meer te zeggen.

zegt de vrouw, mijn aandacht merkend.-

is de a

omen? haast ik

ven, meniere, wat dat er hier al deur die treins kapot gereên wordt! Kiekens, honden, katten, en onlangs nog da schrikkelijk ongeluk mee die twie wirkmeinschen! G' hèt doar toch van g'heurd, meniere? E

ij door. Ik denk alleen aan het verminkte hondje en aan 't gevaar dat al die kleine hondjes bij die groote treinen

en een weg die kruist over de rails, of daar komt onvermijdelijk in mijn geest een klein, zwart hondje op drie pootjes bij gehinkt; een hondje dat mij eigenwijs en snugger aankijkt, en, met zijn stompje wringen