Lente

agel lag st

ijn leven lang geweest. Ik zie hem nog in verbeelding vóór mij staan: groot, zwaar, vierkant-geschouderd, met

en benauwend-lang aankijkend. Zijn dunne lippen konden uren

k bang voor hem. Zelf werkte hij heel weinig, maar scherp hield hij toezic

Toch hield hij wel van vrouwen, maar enkel bij buien, in zijn woeste uren, wanneer hij, zooa

radisch verschijnsel. 't Begon doorgaans plotseling, zonder eenige bizondere aanleiding noch oorzaak. Op een of anderen ochtend, 't zij werkdag

nog vóór hij iets gedronken had. En het bericht liep rond van hu

it de wig! Teum Grondno

jven, vechten, dagen en nachten achtereen, tot

iep hij dan den volgenden dag weer op zijn land en in zijn stallen, scherper dan ooit toeziende, onverbiddelijk hard voor de minste nalatigheid, voor het onschuldigst verzuim. Wee hem of haar die dan iets goed te maken had! En wee ook wie met hem moest onderhandelen, wie iets van hem te koopera of te krijgen had! Met helsche, boersche schraapzuchtige slimheid en sluwheid, door ontelbare geniepige, onnaspeurlijke bedrogjes, door een dagelijksche kleine mengeling van water in de melk, van vet in de boter, door een gering, maar aanhoudend te kort geven in maat of in gewicht, allemaal kl

m slaan! De reus werd zelf een zwakkeling; zijn ijzersterk ges

niets meer genieten en met somberen nijd en afgunst volgde hij gansche dagen, machteloos-razend, het leven van hen die, nog vol jeugd en vol gezondheid, zich om hem heen bewogen en nu ook, wanneer ze wilden, aan zi

iet mishandeld en bedrogen en bestolen! Zij wisten 't niet, maar Hij, de Groote Rechter, vóór wiens troon hij weldra zou verschijnen, die wist alles, en die zou hem rekening vragen en hem tot het einde der eeuwigheid, die geen einde had, in de Hellevlammen doen folteren! Dan zat hij in zijn leunstoel zich te kronkelen, alsof hij de gruwelijke brandpijnen reeds voelde; en zijn koorts-gloeiende oogen spalkten zich

t duurde weer lange, lange dagen. Telkens kwamen er nieuwe namen bij, geput uit de diepste diepten van zijn oude-schelmsgeheugen. Maar eindelijk was hij er mee klaar en hij begon te zinnen wie hij met de netelige boodschap wel gelasten zou. Het moest iemand van groote discretie en volmaakt vertrouwen zijn. Na eindeloos wikken en wegen viel zijn keus op Jantje, een oud ventje uit het Armenhuis, dat hem w

onverwachte opbiechting, stemde Ja

zijn zonden op te sommen, e

betoald hè, worden d'r negen honderd vijftig. 'K hè ou dus dien dag veur honderd vijftig kilos bestolen! Honderd vijftig kilos aan zeven centiemen de kilo, da moakt tien fran en hal

rbouwereerdheid. Een vloed van hooge kleur kwam plotseling over zijn oude gerimpelde

de hij eindelijk, met droogslikkende stem, zon

in de handen brandde. En toen dit eindelijk geschied was, haal

Weghe veur gewichte te kurt op ti

en tsjestig fran aan Theofiel De Mispeloare ve

je k

we van Lierde, veur mijngel

am legde Teum met bevende, ontvleesde hand de som, die Jantje met zijn niet minder

ast. En uitgeput zonk hij somber in zijn leunstoel weg, terwijl Jantj

toon om den baas of de bazin alleen te mogen spreken, en fluisterend, met schuwe blikken om zich heen, ver

aatsen werd Jantje overvloedig getrakteerd. Hij was daar heelemaal niet aan gewend en 't steeg hem spoedig naar het hoofd. Van lieverlede deed hij minder geheimzinnig, werd druk en praterig, vertelde zonder eind zijn eigen geval, 't bedrog met die vroegere levering van stroo. Het werkte prikkelend op hem in, het wond hem hoe lang

ag stuurde hij Meelnie, de oude huismeid, naar buiten; en, nog vóór Jantje den tij

ze gezeid? Ho

driftig zwaaiend met zijn beide handen. "Ze zi

n de ruime, laag-gebalkte keuken aan. Hij merkte hoe het oudje aangeschoten was en zijn beve

," herhaalde hij schor, dreige

edankt zijt!" jokte Jantje, met de leege beur

aide met zijn stok, om het ve

Ge zij ne zatlap! G' hèt gewo

gewoaid! gewoaid!" riep Jant

vertelt!" beet Teum

elige stem die nu en dan bleef haperen, gaf hij omstandig verslag van al zijn bezoeken: hoe de menschen

of weerglansde op de koperen en tinnen schotels langs de wanden. De oude kasthorloge met onzichtbaar geworden zinken uurplaat tikte melancholisch-langzaam, en naast den zwarte

vaag in de vale schemering van het uitstervend vuur, Teums onbewegelijke, stokkerige, grijs-gekousde enkels en zijn bleeke klompen. De oude klok tikte nu overluid in de doodstille, donkere keuken en geheimzinnige schaduwen schenen laag over den vloer en om de wanden langzaam heen en weer

gge: da es alles. 't Wor loat

in zijn leunstoel weggezonken, als had hi

m, waarvan de klank hem zelf deed schrikken. En sidderend naar den ha

elijks zichtbaar, de donkere silhouet der huismeid, die, met de beid

gilde Jantje, door

an?" vroeg de m

r. Toe, steekt de lucht aan en

klein lampje branden en k

schrikten zij b

chouder, het aangezicht vertrokken en verkleurd, den mond half open en de ooge