Requiem ng Pusong Nawasak

"Halika na, isa pa," mariing bulong nito, at bakas sa mga salita ang pagmamadali.

Hapong-hapo at basa ng pawis, naramdaman ni Rachel Marsh na muli siyang binubuhat. Mabilis ang mga galaw, dala ng matinding pangangailangan. Sa kabila ng kasalukuyang sitwasyon, nagawa niyang ipunin ang sarili, at bahagyang iniangat ang ulo para magsalita. "Paano kung huminto tayo sa paggamit ng proteksyon?" tahimik niyang sabi, mahina ngunit seryoso ang boses. "Napag-isip-isip ko... gusto kong magkaanak."

Si Brian White, ang kanyang kasintahan, ay natigilan nang ilang segundo, at hindi mabasa ang kanyang ekspresyon. Ngunit panandalian lang ang pag-aalangan. Lumapit siya, dumampi ang labi niya sa tainga niya, at sumagot ng malamig at walang emosyon, "Ang pagkakaroon ng anak ay makapagpapagulo sa lahat. Hindi pa ako handa diyan."

Kinagat ni Rachel ang kanyang labi, at kumikislap ang kanyang mga mata na tila maiiyak na. "Ngunit malapit na ang kasal natin," wika niya, at halata sa tinig niya ang damdamin. "Ang mga magulang mo, bukambibig na nila ang kagustuhan nilang magkaapo. Hindi mo naman masasabing imposible, hindi ba?"

Ang pamilya kasama si Brian ang pangarap ni Rachel, pero dahil sa malamig at matigas niyang pag-uugali, pakiramdam niya ay maliit at wala siyang halaga.

Nilunok niya ang kanyang nararamdaman, at dahan-dahang tumango. "Sige. Pag-uusapan natin iyan mamaya."

Bahagyang lumambot ang ekspresyon ni Brian, na parang nababawasan ang tensyon sa pagitan nila. Pero bago pa siya makapagsalita, tumunog ang telepono niya, biglang sumira sa marupok nilang sandali.

Isang mahina at nag-aalinlangang boses ang narinig sa speaker pagkasagot ni Brian. "Brian, pasensya ka na sa abala sa ganitong oras... Nadapa ako sa sala at nasaktan ang paa ko. Kung abala ka, eh di..."

Si Tracy Haynes pala, ang unang pag-ibig ni Brian. Bago pa siya matapos magsalita, pinutol na siya ni Brian, mariin pero mahinahon ang boses. "Sandali lang, pupunta na ako diyan."

"Ay... hindi ko sinasadyang istorbohin kayo ni Rachel. Kung hindi ito magandang oras, magta-taxi na lang ako," sagot ni Tracy.

"Walang istorbo," paniniguro ni Brian, mahinahon at matatag ang boses. "Huwag kang mag-alala."

Si Rachel, na nakarinig sa usapan, ay hindi mapigilang mapatawa nang mapait.

Sa banyong may mahinang ilaw, makapal ang singaw. Pareho silang basa, magkalapit ang katawan, at hindi maikakaila ang pagiging malapit nila sa isa't isa. Kumpleto ang lahat, at perpekto ang kapaligiran.

Ngunit habang nakatayo roon si Rachel, may napagtanto siya na tumama sa kanya parang malamig na katotohanan. Ang pagiging paborito ay isang pribilehiyong hindi niya kailanman makikilala. Ito ay tungkol sa mga eksepsyon, tungkol sa pagbaluktot sa bawat patakaran para sa isang tao, at ang taong iyon ay hindi kailanman magiging siya. Ang atensyon, pag-aalaga, at pagmamahal ni Brian ay lahat ibinibigay sa iba, sa babaeng palagi niyang minahal, ang babaeng habambuhay na magtatangan ng bahagi ng kanyang puso. Ang kabalintunaan ng lahat ay parang nakakasakal.

Di nagtagal, ibinalot ni Brian ang malaking tuwalya kay Rachel, at niyakap ng malambot nitong tela ang kanyang payat na katawan. Ang kanyang mga kamay ay banayad, halos malambot, habang tinutuyo niya siya.

"Bubuhatin kita papunta sa kama," wika niya, at ang kanyang tinig ay mas malambot kaysa karaniwan. "Magpahinga ka."

Ngunit ang kanyang sinabi ay parang isang timba ng malamig na tubig, na pumawi sa init na namalagi sa pagitan nila. Nanghina ang puso ni Rachel. Aalis ba siya para puntahan na naman si Tracy?

Mahigpit na kumuyom ang mga kamay ni Rachel, at nanigas ang katawan niya dahil sa tensyon.

Matapos ang matagal na katahimikan, may biglang nagbago sa kanya. Humakbang siya paharap nang desperado, halos hindi niya namamalayan ang kanyang ginagawa.

Nang hindi nag-iisip, niyakap niya nang mahigpit si Brian, mahina ngunit nanginginig ang boses niya. "Samahan mo ako ngayong gabi... Pakiusap, huwag kang umalis."

Nagulat si Brian, at bahagyang nanigas ang katawan niya sa pagkabigla. Ngunit ang pag-aalangan ay tumagal lamang ng isang segundo. Agad siyang kumalma at dahan-dahang hinimas ang kanyang buhok, mahinahon ngunit mariin ang kanyang tinig. "Huwag maging matigas ang ulo, Rachel. Nasaktan siya. Hindi ko iyan pwedeng balewalain."

"Pero kailangan din kita," pakiusap ni Rachel, pula ang mata at nagniningning dahil sa luhang gustong kumawala. Kinagat niya nang mariin ang labi niya hanggang dumugo. "Isang beses lang, samahan mo ako."

Bumuntong-hininga si Brian, lumambot ang boses niya pero nanatiling matatag. "Palagi kang nakakaintindi. Huwag mong gawing mahirap ito."

Ngunit ngayong gabi, hindi gustong umintindi ni Rachel. Ang gusto lang niya ay manatili ito.

"Brian," bulong niya, humigpit ang hawak niya habang nakatingala sa kanya, at bakas sa mukha niya ang desperasyon.

Umiling si Brian, at lumamig ang boses niya. "Makinig ka, Rachel, kailangan mo nang bumitaw."

Umiling si Rachel, kumakabog ang puso niya, ayaw niyang sumuko.

"Ang sabi ko, bumitaw ka na!" Agad nanigas ang ekspresyon ni Brian, at nagdikit ang kanyang mga labi. Mahigpit siyang humawak at iniisa-isang binuksan ang mga daliri ni Rachel, sapat ang lakas niya para mapangiwi ito sa sakit.

Kumirot ang puso ni Rachel sa dibdib niya, pero hindi na niya kayang kumapit pa. Bumuntong-hininga siya ng mahina at mapait, na parang kinukutya ang kahinaan niya. Dahan-dahan niyang binitiwan ang pagkakahawak niya, nanginginig ang mga daliri niya dahil sa pagod, at sa wakas, naramdaman niya ang bigat ng pagkatalo niya.

"Babalik ako agad," sabi ni Brian, maikli ang tono, habang tumalikod at umalis nang hindi man lang sumulyap ulit.

Babalik ka agad? Parang walang laman ang mga salitang iyon, parang sinasabi mo lang para patahanin ang bata. Hindi mabilang na beses na siyang tinawagan ni Tracy noon, at lagi siyang nagpupunta roon. Hindi siya kailanman bumabalik nang mabilis.

Habang nakatayo si Rachel, bumalot sa kanya ang katotohanan na parang mabigat na kumot. Ayaw ni Brian na magkaanak sila, malamang dahil kay Tracy. Tutal, siya ang laging may hawak ng susi sa puso niya, ang labis niyang minamahal, ang babaeng hindi niya kayang pakawalan, ang babaeng hindi kailanman kukupas sa alaala niya. Siya ang una niyang pag-ibig, ang pag-ibig na hindi talaga natatapos. Kaya, siyempre, itinuring niya itong parang kayamanan, kahit na nangangahulugan itong balewalain ang mga pangangailangan at gusto ni Rachel.

Pagkatapos ng mahaba at nakapanghihina na sandali, tumalikod si Rachel at naglakad papuntang banyo. Tumayo siya sa ilalim ng shower, hinayaang dumaloy sa kanya ang tubig, kahit na hindi nito gaanong nabawasan ang bigat sa dibdib niya. Nang sa wakas ay gumapang siya sa kama, malamig at hindi kaaya-aya ang pakiramdam ng mga kumot. Kahit anong pagulong-gulong niya, ayaw uminit ng kama. Para bang ang kawalan sa tabi niya ay lumaganap na sa buong paligid ng kwarto, iniwan siyang nag-iisa sa malamig na katahimikan.

Alas sais ng umaga, biglang nagising si Rachel dahil sa tunog ng telepono niya. Inaantok pa, kinuha niya ito at nakita ang pangalan ni Debby White, ang ina ni Brian, na kumikislap sa screen.

"Naitakda na ang petsa ng kasal." Ang boses ni Debby ay malamig at parang walang emosyon gaya ng dati. "Tatlong buwan mula ngayon, magandang araw para sa kasal."

Alam ni Rachel na hindi tumatawag si Debby para humingi ng opinyon; tumatawag siya para ipaalam.

"Tumatawag ako para paalalahanan kang ihanda ang mga magulang mo," patuloy ni Debby, maikli ang tono. "Kahit mayaman ang pamilya namin, hindi kami mga hangal. Huwag mong akalaing makakaipon ka lang ng kayamanan mula sa kasal na ito."

Sinubukan ni Rachel na panatilihing kalmado ang boses niya. "Okay, sasabihin ko sa tatay ko. Huwag kang mag-alala, hindi ako hihingi sa iyo kahit isang sentimo."

Ngunit hindi pa nasiyahan si Debby. Isang mapanuyang tawa ang umalingawngaw sa kabilang linya. "Tama, wala kang halaga kahit isang kusing."

Pinigilan ni Rachel ang inis niya, nakinig lang siya nang hindi nagpapaliwanag. Alam niya na kahit humingi siya ng pera, mapupunta lang ito sa walang pakialam niyang ama at malupit niyang madrasta, mga taong hindi talaga nagmalasakit sa kanya.

"Hindi ko talaga alam kung ano'ng nakikita ni Brian sa iyo," dagdag ni Debby bago ibinaba ang telepono, at sumabog na ang inis niya. "Mahirap ka, mababang uri, at walang-wala. Kung hindi dahil sa pamimilit ni Brian at sa pagpayag ng lola niya, hindi ako kailanman papayag sa kasalang ito."

Nakatingin si Rachel sa telepono, medyo nanginginig ang kanyang mga kamay. Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi niya, may halong lungkot. Ang engagement niya kay Brian ay parang panaginip, isang panaginip na halos hindi niya mapaniwalaang totoo. Pero, ang pakasalan siya ang pinakamataas na hangarin niya sa buhay.

Noong labinlimang taong gulang si Rachel, dinala siya ng madrasta niya sa sinasabi nitong pagtitipon ng mataas na lipunan. Ngunit pawang panlilinlang iyon; napunta sila sa ari-arian ng White family. Doon, itinulak si Rachel sa swimming pool, at dahil sa malupit na pakana ng madrasta niya, nagpupumiglas siya sa malamig at nakakasakal na tubig.

Sigurado si Rachel na siya ay malulunod. Pero nang halos mawalan na siya ng pag-asa, isang binatang lalaki ang tumalon sa pool nang walang pag-aalinlangan. Hinila niya ito palapit, binuhat siya ng malalakas niyang braso patungo sa kaligtasan, iniligtas siya mula sa malamig na kamatayan. Nang sa wakas ay dumilat siya, ang nakita lang niya ay ang papalayo niyang pigura, na naglalaho sa malayo. Ang makintab na itim na relo sa pulso niya ang tanging natira sa isip niya.

Makalipas ang ilang taon, ang mismong relong iyon ang nagturo kay Rachel patungo sa kanya. Brian White, ang lalaking nagligtas ng buhay niya, ay hindi niya namalayang siya ang lalaking umagaw ng puso niya. Bilang pasasalamat sa buhay na ibinigay nito sa kanya, ibinigay niya ang puso niya nang buong-puso, umaasang mapapangasawa niya ito balang araw.

Ang tunog ng mga yabag sa ibaba ay humila kay Rachel mula sa kanyang pag-iisip. Pagkaraan ng ilang sandali, bumukas ang pinto ng silid-tulugan. Nakatayo roon si Brian, mabibigat ang kanyang mga mata dahil sa pagkapagod, kulubot at gusot ang kanyang suit.

Habang pinapanood ni Rachel si Brian na pumasok, lumungkot ang puso niya dahil sa bigat ng kanyang natanto. Malinaw kung saan siya nagpalipas ng gabi, inaalagaan na naman si Tracy. Nangako siyang babalik agad, pero heto siya, gusot ang damit at pamilyar na pamilyar ang kilos.

Iniwas ni Rachel ang tingin niya, ayaw siyang tingnan. Pero si Brian, tila walang kamalay-malay sa pagkabalisa niya, hinila siya nito sa mga bisig nito nang mahigpit. Dumampi ang malamig niyang labi sa kanya, at lumambot ang malalim niyang boses nang tanungin siya, "Galit ka ba?"

Nanatiling tahimik si Rachel, nakatalikod ang mukha niya. Hindi niya maaaring balewalain ang mahinang amoy ng pabango ng ibang babae na kumapit sa kanya o ang maliwanag at hindi mapagkakamalang bakas ng lipstick sa kanyang kamiseta. Ang marka, na walang dudang kay Tracy, ay parang karayom na tumutusok sa puso niya.

"Mahal mo pa ba si Tracy?" Malambot ngunit hindi nanginginig ang tinig ni Rachel nang sa wakas ay tiningnan niya si Brian, hinahanap ng kanyang mga mata ang katotohanan.

Hinila siya ni Brian papalapit, mahigpit ang yakap niya. "Ano'ng iniisip mo?" bulong niya, mahina at nakakapagpagaan ng loob ang boses niya. "Mahalaga sa akin si Tracy, pero magkaibigan lang kami, wala nang iba pa."

Hindi tumugon si Rachel sa paniniguro ni Brian. Tumingin lang siya sa kanya, mabigat ang kanyang puso dahil sa mga tanong na hindi nasasagot. Unti-unti, pinutol ng kanyang tinig ang katahimikan, tanong niya, "Paano naman ako, Brian? Mahal mo ba ako?"