Apat na Maliit na Lihim

Ang unang palatandaan na kasinungalingan ang buhay ko ay isang ungol mula sa guest room. Wala sa kama namin ang asawa ko sa loob ng pitong taon. Kasama niya ang intern ko.

Nalaman kong apat na taon nang may relasyon ang asawa kong si Ben, sa talentadong babaeng tinuturuan ko at personal na pinag-aaral—si Kira.

Kinabukasan, nakaupo siya sa mesa namin habang suot ang damit ni Ben, at ipinagluluto naman niya kami ng pancake. Nagsinungaling siya sa harap ko, nangakong hinding-hindi siya magmamahal ng iba, bago ko pa man malaman na buntis si Kira sa anak nila—ang anak na palagi niyang tinatanggihan na buuin namin.

Ang dalawang taong pinagkatiwalaan ko nang husto sa buong mundo ay nagsabwatan para wasakin ako. Hindi ko kayang mabuhay sa sakit; ito ay pagdurog sa buong mundo ko.

Kaya tumawag ako sa isang neuroscientist tungkol sa kanyang experimental at irreversible na procedure. Hindi ako naghahanap ng ganti. Gusto kong burahin ang bawat alaala ng asawa ko at maging unang test subject niya.

Kabanata 1

ELARA POV:

Ang unang palatandaan na kasinungalingan ang buhay ko ay hindi isang sigaw, kundi isang mahinang ungol mula sa guest room sa dulo ng pasilyo.

Idinilat ko ang aking mga mata. Ang digital na orasan sa aking nightstand ay kumikinang, isang malambot at nang-uuyam na 2:14 AM. Malamig ang espasyo sa tabi ko sa aming king-sized na kama. Walang laman. Wala si Ben.

Isang buhol ng kaba ang humigpit sa aking tiyan. Ilang buwan na siyang laging late umuwi dahil sa trabaho, palaki nang palaki ang hinihinging oras ng kanyang tech empire, pero palagi, palagi siyang tumatabi sa akin sa kama. Kahit na para lang halikan ang noo ko at ibulong na babalik siya sa kanyang home office, palagi niya akong tinitingnan muna.

Umupo ako, ang seda ng kumot ay bumagsak sa aking baywang. Tahimik ang bahay, nababalot sa malalim na katahimikan ng aming liblib na bahay sa tabi ng isang bangin sa Tagaytay. At pagkatapos ay narinig ko ulit. Isang mahinang, pambabaeng hagikgik, na mabilis na pinatahimik.

Dumagundong ang puso ko sa aking dibdib, isang nagwawalang ibon na nakakulong. Hindi maaari. Hindi sa bahay ko. Hindi sa aming tahanan.

Dahan-dahan akong bumaba sa kama, ang mga paa kong walang sapin ay tahimik sa malamig na sahig na gawa sa narra. Hindi ko binuksan ang mga ilaw. Gumalaw ako na parang multo sa mga pamilyar na anino ng buhay na akala ko ay binuo namin. Ang pasilyo ay isang mahaba at madilim na lagusan patungo sa isang katotohanang hindi ko tiyak kung kaya kong harapin.

Habang papalapit ako sa pinto ng guest room, naging mas malinaw ang mga boses. Ang boses niya, malalim at pamilyar, isang boses na minsan nang nagligtas sa buhay ko at nangakong mamahalin ako magpakailanman. At isa pang boses. Isang mas batang boses, hinihingal at sabik.

"Ben, tama na," bulong ng babae, ngunit ang tono niya ay mapaglaro, nang-aakit. "Maririnig niya tayo."

Nanlamig ang dugo ko. Siya. Ako si *siya*. Ang hadlang. Ang segunda lang sa sarili kong tahanan.

"Mahimbing matulog 'yon," bulong ni Ben pabalik, ang boses niya'y puno ng pagnanasang ilang buwan ko nang hindi naririnig. "Tsaka, pagod 'yon. Maghapon siyang nasa studio."

Ang kaswal na paraan ng pagsasalita niya tungkol sa akin, na parang isa lang akong muwebles na kailangan niyang iwasan, ay parang isang suntok. Idinikit ko ang aking tainga sa malamig na kahoy ng pinto, ang hininga ko'y pigil sa aking lalamunan.

"Gano'n ba talaga siya kagaling?" tanong ng babae, ang boses niya'y may kakaibang halo ng paghanga at hamon. "Ang dakilang Elara de Villa. Ang henyo sa arkitektura."

"Magaling siya," sabi ni Ben, at sa isang nakakasulasok na segundo, nakaramdam ako ng kislap ng pag-asa. Ipinagtatanggol niya ako. Ngunit pagkatapos ay idinagdag niya, "Pero ikaw, Kira... mayroon ka ng wala siya."