Akin Ka Aking Mapang akit na Stripper

Sinasaktan ako ng aking asawa, kaya tumawag ako ng pulis laban sa kanya.

Sinabi ng aking biyenan, "Lahat naman ng mag-asawa ay nagkakaroon ng kanilang mga pagtatalo, hindi ba?"

Oh, ganoon ba?

Pagkaraan, binugbog ang anak niya nang napakalala na halos hindi siya makagalaw.

Mabilis na nakialam ang aking mga biyenan upang ayusin ang lahat.

Ngunit sinagot ko, "Ang lahat ng mag-asawa ay may mga sigalot, hindi ba?"

Noong binugbog ako ng aking asawa nang napakalala na kailangan akong dalhin sa ospital, agad akong tumawag sa pulis.

Siya ay inaresto, at sinubukan ng aking mga biyenan at hipag na kumbinsihin ako na huwag na akong magsampa ng reklamo.

"Bakit hindi naman sinasaktan ni Gavin ang iba? "Mahal ka pa rin niya," sabi ng biyenan ko, habang nakaupo sa kama na nakatawid ang mga braso, pilit na nagmumukhang taos-puso.

"Lahat ng mag-asawa ay nagkakaroon ng kanilang mga pagtatalo. Kahit kami ng iyong biyenan ay nagkaroon ng aming mga sigalot. Hindi naman ito malaking bagay. Ang pag-uulat nito sa pulis ay nagmumukhang masama sa paningin ng iba. Makinig ka sa akin, pumunta ka sa pulis ngayong hapon at sabihin mong isa lang iyong hindi pagkakaintindihan. Bawiin mo ang reklamo."

Mapanuyang sinabi ko, "Mangarap ka pa! Akala mo masama na ito ngayon?" Nang sinasaktan niya ako, kayo naman ay parang walang malay na natutulog sa kabilang kwarto. Pag nakalabas na siya, magpapakalas ako!"

"Diborsiyo dahil sa ganitong kaliit na bagay? "Kung hindi mo kasalanan, sasaktan ka ba ng anak ko?"

Tama siya. Galit na galit ako na gusto kong bumangon at sampalin siya. Kung wala siyang kahit anong problema, sasaktan ko ba siya?

Ngunit pagkakatayo ko pa lang, nahilo ako at bumagsak muli sa kama.

Huminga ako ng malalim at sinabihan ang sarili ko na may panahon para dito mamaya.

"Ate, hindi ko sinasabing mali ka, pero sabi nila, ang mag-asawa, nag-aaway at agad ding nagkakasundo. Sinampal ka lang naman ng dalawang beses ng kapatid ko, at sumapak ka rin sa kanya. Kailangan ba talagang ipakulong siya?"

"Sabi ng doktor minor injuries lang naman ang natamo mo. Ilang araw lang makukulong ang kapatid ko. Kalimutan mo na lang."

Bakas ang pagkainip sa kanyang mukha habang humihingi siya ng pera sa akin, "Wala na akong cash." Magpadala ka ng pera sa akin mamaya. Aalis na ako."

Pagkasabi noon, umalis siya nang hindi lumilingon, sa lakas ng pag-sara ng pintuan.

Ang isang kapwa pasyente ay nagreklamo, "Ang pamilya na ito ay talagang walang hiya. Pumupunta sila para bisitahin ang pasyente ngunit walang dalang anuman, tapos nagkakalakas-loob pa silang humingi ng pera."

Ang mukha ng aking mga biyenan ay namutla at pagkatapos ay namula.

Maya-maya, bumulong ang aking biyenang babae, "Valerie, kami ang nagbayad ng iyong bayarin sa ospital. Huwag mong kalimutang bayaran kami."

Hinila niya ang aking biyenang lalaki at kaagad na umalis ng silid.

Walang nakakaalala na ako'y nakaratay pa rin.

Sa huli, isang matandang babae sa parehong ward ang hindi na nakatiis at bumili ng pagkain para sa akin.

"Talagang napakasama ng pamilyang ito. Napakabuting bata, binugbog ng ganito. Magugulantang ang iyong mga magulang kung malalaman nila."

Biglang namuo ang luha sa aking mga mata.