A Paradise in My World : Series #1

Isa akong simpleng babae na nakatira sa Isla ng Siargao. Isang babae na kumakayod, lumalaban at gagawin ang lahat para ihaon ang pamilya sa kahirapan.

Pinapatos ang kahit anong trabaho. Mangisda man, mag limpisa, maging katulong, taga lako ng isda, at kahit ano pa. Basta ma ka kita ako ng pera pang tustos sa pang araw araw na gastosin namin.

Hindi naman kasi sapat ang kinikita ng magulang ko para suportahan ang pangangailangan namin lalo na ng nakakatandang kapatid kong lalaki. Ang kuya ko ay isang estudyanteng nag aaral sa medisina.

Gusto niya sana akong patigilin na sa pagta-trabaho, kahit na gustong-gusto ko ay hindi ko magawa. Ayaw kong isuko niya ang pangarap niya dahil lang sa akin. Alam ko naman kasing pagkatapos ng mga paghihirap ko, paghihirap ng kuya, masusuklian din ito sa huli.

Ako yung babaeng ginagawa ang lahat ng trabaho maka kita lang at hindi magutom ang pamilya. Yung babaeng nagparaya para sa kinabukasan ng buong pamilya ko.

Ako si Kleian Marie Fuentes. Sa lahat ng nagawa kong sakripisyo sa pamilya ko wala akong pinagsisihan.

Sa lahat ng pagod na nararamdaman ko, makita ko lang na ayos sila ay okay na ako. Ang sarap sarap kasi sa pakiramdam na makita mo ang pamilya mong nakaahon na sa kahirapan.

Sa lahat ng pagkakataon sila lang ang inisip ko, sila lang ang laman ng isip at puso ko. Pero nang dumating si Thomas. Lahat yun nagbago na.

Ang pagbabago na hindi ko inaasahan na magiging malaking epekto sakin. Pinaranas niya saakin ang iba-ibang saya at lungkot, sarap at pagod sa buhay.

Wala akong pinagsisihan na nakilala ko siya. Siya pa nga ang nagsilbing anghel sa buhay ko.

Ang pinagsisisihan ko lang ay kung bakit ako nahulog sa kanya. Kung bakit hindi ko mapigilan ang naramdaman ko.

Alam kong pag nagsabi ako, may mawawala sakin. Alam ko ang pagkatao niya, pero mahal ko parin siya. Ewan ko kung tanga ba ang tawag sa nagmamahal kahit nasasaktan na.

Pangalawang beses ko na tong nasaksihan pero ba't ganito ang nararamdaman ko? Nung una, wala lang to sakin. Nakangiti pa nga akong tinitignan siya na nakikipag-halikan sa ibang babaeng nakilala niya lang.

Tinitignan siyang nakikipaghalikan sa iba, Hindi ko na alam ang nangyayari sakin. Hindi ko na maintindihan, hindi ko alam kung tama pa ba ‘to.

Lumabas na ako at di ko na nakayanan na masaksihan 'to. HIndi ko na rin napipigilan ang luha kong kanina pa nagbabadyang tumulo.

Lakad takbo ang ginawa ko habang pinupunasan ang luha ko. Medyo malayo na ako sa bar ng may biglang humila sa braso ko. Saktong natama ako sa dibdib niya.

Kitang kita ko ang nag-aalalang ekspresyon ng kanyang mukha. Ang nag-aalalang ekspresyon niya. Bakit iba ang dating pag sakin? Para bang may iba.

O baka pakiramdam ko lang yun.

"Kley." Sabi niya habang hawak hawak parin ang braso ko. Tinabig ko yon at nagsimula ulit maglakad.

"Kleain!" Tawag niya sabay hablot ulit sa braso ko. Wala na akong magawa kaya umiyak na ako ng umiyak sa harap niya. Ako na ang naawa sa sarili ko.

"Kleain what's wrong? What happened? Who hurt you?Ha sino?" Sunod sunod na tanong niya, puro hikbi lang ang nasasagot ko. Hindi ko kayang mag salita.

Naririnig ko palang ang boses niya, nararamdaman ko lang ang haplos niya ng hihina na ako.

"Kleian, I'm worried." Hinihimas niya pa ang magkabilang balikat ko at minsan hinahawi ang buhok ko.

"Kleian naman magsalita ka, who hurt you?" Malumanay niyang tanong at sinilip pa ang mukha ko. Napatuwid ako ng tayo at nakayuko paring pinunasan ang luha ko.

"Yung taong...mahal ko." Sagot ko at tumingala na sa kanya sabay pahid ng luha ko.

"Tell me, who's that damn man! And he'll taste a sweet punch!" Aakma na siyang susugod ng hinila ko siya pabalik.

"Wag na, Tommy." Ani ko at nginitian siya ng tipid. May halong sakit at pait.

"No, I won't let anyone hurt you." Ani niya at hinawakan ang pisnge ko. Sana nga hindi mo ako hahayaang masaktan, Tommy.

At sana nga hindi ko hinayaang masaktan ang sarili ko.

Napatulo naman ang luha ko. Ninanamnam ang huling sandali na maramdaman ang hawak niya.

"Just tell me, who is that man. Promise suntok lang, hindi ko hahayang ganitohin ka Kley" Ani niya. Napatuwid ako ng tayo. Huminga ng malalim bago siya tignan ng nakangiti.

"Siya ay..

Napatigil rin siya at hinihintay ang sagot ko. Huminga muna ako ng malalim bago ko ulit siya tignan sa mata.

"Ikaw." Sabi ko sabay ngiti, mapait na ngiti habang tumutulo nanaman ang luha ko.

"Hindi ko alam kung bat ganon, kala ko sa mga teleserye lang to nangyayari. Hindi rin ako makapaniwala. Boss kita, personal assistant mo lang ako."

"Kleian.." napahawak siya sa baba niya at di makapaniwalang tinignan ako.

"Alam ko Tom, alam ko nagkamali ako. Sorry, Sorry, Sorry. Kaya hanggang maaga pa, kakalimutan ko na tong nararamdaman ko." Ani ko at pinakita sa kanya ang ngiti na nagsasabing kaya ko iyong gawin.

"Kleian, hindi tayo bagay.." sabi niya na mas lalong ikinadurog ng puso ko. Hindi ko alam kung ganon ba siya talaga ka Insensitive, o baka pinipigilan niya lang talaga ako sa nararamdaman kong to.

"Oo nga, hindi nga." Nilakasan ko ang loob kong ma sabi sa kanya yun, napatawa pa ako ng bahagya pero alam kong halata ang pait sa boses ko.

"Kley.." tinignan niya ako at aakmang hahawakan uli ang braso ko ng lumayo ako sa kanya ang hinarang ang dalawang kamay ko.

"Parang...Parang ako lang yung buhangin sa Paraiso mo." Dagdag ko at di ko na napigilang maiyak.

Sa katotohanang, ganon lang ako sa kanya. A sobrang sakit na. Pero ayaw kong ipagsiksikan ang sarili ko. Awat na, masakit na.

Dapat natuto akong lumugar, natuto akong dumistansya, natuto akong pigilan ang nararamdaman ko. Pero pag nasa harap mo talaga ang situation ay naduduwag ka. Hindi mo na mapipigilan.

Yung tipong nilulunok mo nalang talaga ang lahat ng sinabi mo. Yung hanggang salita ka lang pala, pero hindi mo kayang gawin.

May swerte at malas talaga sa pag-ibig, sa dalawang 'yon ako ang malas. Ganito pala talaga no pag hindi mo na kayang itago ang nararamdaman mo.

Noon naartehan ako sa mga nag ku-kwento sa akin tungkol sa buhay pag-ibig nila, hindi ko naman kasi alam na ganito pala ang pakiramdam.

Bakit ba ang daming naduduwag at natatanga sa pag-ibig?

Pagkatapos non, hindi ko inaasahan na may mangyayari ulit na ikakadurog ko ng husto. Ano bang nagawa ko at nahihirapan ako ng ganito?

Kumaripas ako ng takbo papunta sa hospital...

Tatay...

————

Author's note:

Hi! This story is made up of author's imagination. Any similarities to real life situations is just purely coincidence. Names, places, events etcetera are purely made up of author's imagination.

There are some typographical errors and grammatical errors. Kaya pasensya na po hehe

i love you, (f) Yuni R. Hemwe<3

*NO TO PLAGIARISM*

THANK YOU!

Isa akong simpleng babae na nakatira sa Isla ng Siargao. Isang babae na kumakayod, lumalaban at gagawin ang lahat para ihaon ang pamilya sa kahirapan.

Pinapatos ang kahit anong trabaho. Mangisda man, mag limpisa, maging katulong, taga lako ng isda, at kahit ano pa. Basta ma ka kita ako ng pera pang tustos sa pang araw araw na gastosin namin.

Hindi naman kasi sapat ang kinikita ng magulang ko para suportahan ang pangangailangan namin lalo na ng nakakatandang kapatid kong lalaki. Ang kuya ko ay isang estudyanteng nag aaral sa medisina.

Gusto niya sana akong patigilin na sa pagta-trabaho, kahit na gustong-gusto ko ay hindi ko magawa. Ayaw kong isuko niya ang pangarap niya dahil lang sa akin. Alam ko naman kasing pagkatapos ng mga paghihirap ko, paghihirap ng kuya, masusuklian din ito sa huli.

Ako yung babaeng ginagawa ang lahat ng trabaho maka kita lang at hindi magutom ang pamilya. Yung babaeng nagparaya para sa kinabukasan ng buong pamilya ko.

Ako si Kleian Marie Fuentes. Sa lahat ng nagawa kong sakripisyo sa pamilya ko wala akong pinagsisihan.

Sa lahat ng pagod na nararamdaman ko, makita ko lang na ayos sila ay okay na ako. Ang sarap sarap kasi sa pakiramdam na makita mo ang pamilya mong nakaahon na sa kahirapan.

Sa lahat ng pagkakataon sila lang ang inisip ko, sila lang ang laman ng isip at puso ko. Pero nang dumating si Thomas. Lahat yun nagbago na.

Ang pagbabago na hindi ko inaasahan na magiging malaking epekto sakin. Pinaranas niya saakin ang iba-ibang saya at lungkot, sarap at pagod sa buhay.

Wala akong pinagsisihan na nakilala ko siya. Siya pa nga ang nagsilbing anghel sa buhay ko.

Ang pinagsisisihan ko lang ay kung bakit ako nahulog sa kanya. Kung bakit hindi ko mapigilan ang naramdaman ko.

Alam kong pag nagsabi ako, may mawawala sakin. Alam ko ang pagkatao niya, pero mahal ko parin siya. Ewan ko kung tanga ba ang tawag sa nagmamahal kahit nasasaktan na.

Pangalawang beses ko na tong nasaksihan pero ba't ganito ang nararamdaman ko? Nung una, wala lang to sakin. Nakangiti pa nga akong tinitignan siya na nakikipag-halikan sa ibang babaeng nakilala niya lang.

Tinitignan siyang nakikipaghalikan sa iba, Hindi ko na alam ang nangyayari sakin. Hindi ko na maintindihan, hindi ko alam kung tama pa ba ‘to.

Lumabas na ako at di ko na nakayanan na masaksihan 'to. HIndi ko na rin napipigilan ang luha kong kanina pa nagbabadyang tumulo.

Lakad takbo ang ginawa ko habang pinupunasan ang luha ko. Medyo malayo na ako sa bar ng may biglang humila sa braso ko. Saktong natama ako sa dibdib niya.

Kitang kita ko ang nag-aalalang ekspresyon ng kanyang mukha. Ang nag-aalalang ekspresyon niya. Bakit iba ang dating pag sakin? Para bang may iba.

O baka pakiramdam ko lang yun.

"Kley." Sabi niya habang hawak hawak parin ang braso ko. Tinabig ko yon at nagsimula ulit maglakad.

"Kleain!" Tawag niya sabay hablot ulit sa braso ko. Wala na akong magawa kaya umiyak na ako ng umiyak sa harap niya. Ako na ang naawa sa sarili ko.

"Kleain what's wrong? What happened? Who hurt you?Ha sino?" Sunod sunod na tanong niya, puro hikbi lang ang nasasagot ko. Hindi ko kayang mag salita.

Naririnig ko palang ang boses niya, nararamdaman ko lang ang haplos niya ng hihina na ako.

"Kleian, I'm worried." Hinihimas niya pa ang magkabilang balikat ko at minsan hinahawi ang buhok ko.

"Kleian naman magsalita ka, who hurt you?" Malumanay niyang tanong at sinilip pa ang mukha ko. Napatuwid ako ng tayo at nakayuko paring pinunasan ang luha ko.

"Yung taong...mahal ko." Sagot ko at tumingala na sa kanya sabay pahid ng luha ko.

"Tell me, who's that damn man! And he'll taste a sweet punch!" Aakma na siyang susugod ng hinila ko siya pabalik.

"Wag na, Tommy." Ani ko at nginitian siya ng tipid. May halong sakit at pait.

"No, I won't let anyone hurt you." Ani niya at hinawakan ang pisnge ko. Sana nga hindi mo ako hahayaang masaktan, Tommy.

At sana nga hindi ko hinayaang masaktan ang sarili ko.

Napatulo naman ang luha ko. Ninanamnam ang huling sandali na maramdaman ang hawak niya.

"Just tell me, who is that man. Promise suntok lang, hindi ko hahayang ganitohin ka Kley" Ani niya. Napatuwid ako ng tayo. Huminga ng malalim bago siya tignan ng nakangiti.

"Siya ay..

Napatigil rin siya at hinihintay ang sagot ko. Huminga muna ako ng malalim bago ko ulit siya tignan sa mata.

"Ikaw." Sabi ko sabay ngiti, mapait na ngiti habang tumutulo nanaman ang luha ko.

"Hindi ko alam kung bat ganon, kala ko sa mga teleserye lang to nangyayari. Hindi rin ako makapaniwala. Boss kita, personal assistant mo lang ako."

"Kleian.." napahawak siya sa baba niya at di makapaniwalang tinignan ako.

"Alam ko Tom, alam ko nagkamali ako. Sorry, Sorry, Sorry. Kaya hanggang maaga pa, kakalimutan ko na tong nararamdaman ko." Ani ko at pinakita sa kanya ang ngiti na nagsasabing kaya ko iyong gawin.

"Kleian, hindi tayo bagay.." sabi niya na mas lalong ikinadurog ng puso ko. Hindi ko alam kung ganon ba siya talaga ka Insensitive, o baka pinipigilan niya lang talaga ako sa nararamdaman kong to.

"Oo nga, hindi nga." Nilakasan ko ang loob kong ma sabi sa kanya yun, napatawa pa ako ng bahagya pero alam kong halata ang pait sa boses ko.

"Kley.." tinignan niya ako at aakmang hahawakan uli ang braso ko ng lumayo ako sa kanya ang hinarang ang dalawang kamay ko.

"Parang...Parang ako lang yung buhangin sa Paraiso mo." Dagdag ko at di ko na napigilang maiyak.

Sa katotohanang, ganon lang ako sa kanya. A sobrang sakit na. Pero ayaw kong ipagsiksikan ang sarili ko. Awat na, masakit na.

Dapat natuto akong lumugar, natuto akong dumistansya, natuto akong pigilan ang nararamdaman ko. Pero pag nasa harap mo talaga ang situation ay naduduwag ka. Hindi mo na mapipigilan.

Yung tipong nilulunok mo nalang talaga ang lahat ng sinabi mo. Yung hanggang salita ka lang pala, pero hindi mo kayang gawin.

May swerte at malas talaga sa pag-ibig, sa dalawang 'yon ako ang malas. Ganito pala talaga no pag hindi mo na kayang itago ang nararamdaman mo.

Noon naartehan ako sa mga nag ku-kwento sa akin tungkol sa buhay pag-ibig nila, hindi ko naman kasi alam na ganito pala ang pakiramdam.

Bakit ba ang daming naduduwag at natatanga sa pag-ibig?

Pagkatapos non, hindi ko inaasahan na may mangyayari ulit na ikakadurog ko ng husto. Ano bang nagawa ko at nahihirapan ako ng ganito?

Kumaripas ako ng takbo papunta sa hospital...

Tatay...

————

Author's note:

Hi! This story is made up of author's imagination. Any similarities to real life situations is just purely coincidence. Names, places, events etcetera are purely made up of author's imagination.

There are some typographical errors and grammatical errors. Kaya pasensya na po hehe

i love you, (f) Yuni R. Hemwe<3

*NO TO PLAGIARISM*

THANK YOU!

Isa akong simpleng babae na nakatira sa Isla ng Siargao. Isang babae na kumakayod, lumalaban at gagawin ang lahat para ihaon ang pamilya sa kahirapan.

Pinapatos ang kahit anong trabaho. Mangisda man, mag limpisa, maging katulong, taga lako ng isda, at kahit ano pa. Basta ma ka kita ako ng pera pang tustos sa pang araw araw na gastosin namin.

Hindi naman kasi sapat ang kinikita ng magulang ko para suportahan ang pangangailangan namin lalo na ng nakakatandang kapatid kong lalaki. Ang kuya ko ay isang estudyanteng nag aaral sa medisina.

Gusto niya sana akong patigilin na sa pagta-trabaho, kahit na gustong-gusto ko ay hindi ko magawa. Ayaw kong isuko niya ang pangarap niya dahil lang sa akin. Alam ko naman kasing pagkatapos ng mga paghihirap ko, paghihirap ng kuya, masusuklian din ito sa huli.

Ako yung babaeng ginagawa ang lahat ng trabaho maka kita lang at hindi magutom ang pamilya. Yung babaeng nagparaya para sa kinabukasan ng buong pamilya ko.

Ako si Kleian Marie Fuentes. Sa lahat ng nagawa kong sakripisyo sa pamilya ko wala akong pinagsisihan.

Sa lahat ng pagod na nararamdaman ko, makita ko lang na ayos sila ay okay na ako. Ang sarap sarap kasi sa pakiramdam na makita mo ang pamilya mong nakaahon na sa kahirapan.

Sa lahat ng pagkakataon sila lang ang inisip ko, sila lang ang laman ng isip at puso ko. Pero nang dumating si Thomas. Lahat yun nagbago na.

Ang pagbabago na hindi ko inaasahan na magiging malaking epekto sakin. Pinaranas niya saakin ang iba-ibang saya at lungkot, sarap at pagod sa buhay.

Wala akong pinagsisihan na nakilala ko siya. Siya pa nga ang nagsilbing anghel sa buhay ko.

Ang pinagsisisihan ko lang ay kung bakit ako nahulog sa kanya. Kung bakit hindi ko mapigilan ang naramdaman ko.

Alam kong pag nagsabi ako, may mawawala sakin. Alam ko ang pagkatao niya, pero mahal ko parin siya. Ewan ko kung tanga ba ang tawag sa nagmamahal kahit nasasaktan na.

Pangalawang beses ko na tong nasaksihan pero ba't ganito ang nararamdaman ko? Nung una, wala lang to sakin. Nakangiti pa nga akong tinitignan siya na nakikipag-halikan sa ibang babaeng nakilala niya lang.

Tinitignan siyang nakikipaghalikan sa iba, Hindi ko na alam ang nangyayari sakin. Hindi ko na maintindihan, hindi ko alam kung tama pa ba ‘to.

Lumabas na ako at di ko na nakayanan na masaksihan 'to. HIndi ko na rin napipigilan ang luha kong kanina pa nagbabadyang tumulo.

Lakad takbo ang ginawa ko habang pinupunasan ang luha ko. Medyo malayo na ako sa bar ng may biglang humila sa braso ko. Saktong natama ako sa dibdib niya.

Kitang kita ko ang nag-aalalang ekspresyon ng kanyang mukha. Ang nag-aalalang ekspresyon niya. Bakit iba ang dating pag sakin? Para bang may iba.

O baka pakiramdam ko lang yun.

"Kley." Sabi niya habang hawak hawak parin ang braso ko. Tinabig ko yon at nagsimula ulit maglakad.

"Kleain!" Tawag niya sabay hablot ulit sa braso ko. Wala na akong magawa kaya umiyak na ako ng umiyak sa harap niya. Ako na ang naawa sa sarili ko.

"Kleain what's wrong? What happened? Who hurt you?Ha sino?" Sunod sunod na tanong niya, puro hikbi lang ang nasasagot ko. Hindi ko kayang mag salita.

Naririnig ko palang ang boses niya, nararamdaman ko lang ang haplos niya ng hihina na ako.

"Kleian, I'm worried." Hinihimas niya pa ang magkabilang balikat ko at minsan hinahawi ang buhok ko.

"Kleian naman magsalita ka, who hurt you?" Malumanay niyang tanong at sinilip pa ang mukha ko. Napatuwid ako ng tayo at nakayuko paring pinunasan ang luha ko.

"Yung taong...mahal ko." Sagot ko at tumingala na sa kanya sabay pahid ng luha ko.

"Tell me, who's that damn man! And he'll taste a sweet punch!" Aakma na siyang susugod ng hinila ko siya pabalik.

"Wag na, Tommy." Ani ko at nginitian siya ng tipid. May halong sakit at pait.

"No, I won't let anyone hurt you." Ani niya at hinawakan ang pisnge ko. Sana nga hindi mo ako hahayaang masaktan, Tommy.

At sana nga hindi ko hinayaang masaktan ang sarili ko.

Napatulo naman ang luha ko. Ninanamnam ang huling sandali na maramdaman ang hawak niya.

"Just tell me, who is that man. Promise suntok lang, hindi ko hahayang ganitohin ka Kley" Ani niya. Napatuwid ako ng tayo. Huminga ng malalim bago siya tignan ng nakangiti.

"Siya ay..

Napatigil rin siya at hinihintay ang sagot ko. Huminga muna ako ng malalim bago ko ulit siya tignan sa mata.

"Ikaw." Sabi ko sabay ngiti, mapait na ngiti habang tumutulo nanaman ang luha ko.

"Hindi ko alam kung bat ganon, kala ko sa mga teleserye lang to nangyayari. Hindi rin ako makapaniwala. Boss kita, personal assistant mo lang ako."

"Kleian.." napahawak siya sa baba niya at di makapaniwalang tinignan ako.

"Alam ko Tom, alam ko nagkamali ako. Sorry, Sorry, Sorry. Kaya hanggang maaga pa, kakalimutan ko na tong nararamdaman ko." Ani ko at pinakita sa kanya ang ngiti na nagsasabing kaya ko iyong gawin.

"Kleian, hindi tayo bagay.." sabi niya na mas lalong ikinadurog ng puso ko. Hindi ko alam kung ganon ba siya talaga ka Insensitive, o baka pinipigilan niya lang talaga ako sa nararamdaman kong to.

"Oo nga, hindi nga." Nilakasan ko ang loob kong ma sabi sa kanya yun, napatawa pa ako ng bahagya pero alam kong halata ang pait sa boses ko.

"Kley.." tinignan niya ako at aakmang hahawakan uli ang braso ko ng lumayo ako sa kanya ang hinarang ang dalawang kamay ko.

"Parang...Parang ako lang yung buhangin sa Paraiso mo." Dagdag ko at di ko na napigilang maiyak.

Sa katotohanang, ganon lang ako sa kanya. A sobrang sakit na. Pero ayaw kong ipagsiksikan ang sarili ko. Awat na, masakit na.

Dapat natuto akong lumugar, natuto akong dumistansya, natuto akong pigilan ang nararamdaman ko. Pero pag nasa harap mo talaga ang situation ay naduduwag ka. Hindi mo na mapipigilan.

Yung tipong nilulunok mo nalang talaga ang lahat ng sinabi mo. Yung hanggang salita ka lang pala, pero hindi mo kayang gawin.

May swerte at malas talaga sa pag-ibig, sa dalawang 'yon ako ang malas. Ganito pala talaga no pag hindi mo na kayang itago ang nararamdaman mo.

Noon naartehan ako sa mga nag ku-kwento sa akin tungkol sa buhay pag-ibig nila, hindi ko naman kasi alam na ganito pala ang pakiramdam.

Bakit ba ang daming naduduwag at natatanga sa pag-ibig?

Pagkatapos non, hindi ko inaasahan na may mangyayari ulit na ikakadurog ko ng husto. Ano bang nagawa ko at nahihirapan ako ng ganito?

Kumaripas ako ng takbo papunta sa hospital...

Tatay...

————

Author's note:

Hi! This story is made up of author's imagination. Any similarities to real life situations is just purely coincidence. Names, places, events etcetera are purely made up of author's imagination.

There are some typographical errors and grammatical errors. Kaya pasensya na po hehe

i love you, (f) Yuni R. Hemwe<3

*NO TO PLAGIARISM*

THANK YOU!