Cesar Cascabel, Deel 1

churke

de Frazer. Het was dag en nacht blijven doorregenen, maar nu, meende de gids te kun

terrein weder in hooge mate golvend was. Daarna gingen zij

s en de karavaan zou aan

weg ontmoet. Over de diensten van den indiaan Ro-No konden zij

d zou zijn een etmaal rust te houden in een nabijgelegen dorp, wan

ascabel, die alles wat in Britsch-

rkendorp, antw

je, Sch

denk dat het de verbasterde naam is van een indiaansch

bel. Als er engelschen wonen, al waren het er maar

isjes van het dorp. Nog maar drie dagen en de grens tusschen Britsch-

ugkrijgen, die hij gemist had zoo lang hij op

onden zich echter eenige engelschen, jagers uit liefhebberij of om den brood

een twistzoeker van natuur en bovendien een van die engelschen, die denken dat hun alles geoorloofd is omdat zij engelschen zijn. Het spreekt van

om inkoopen te doen, hadden de honden van den edelen baronet niet ver van de Schoone Zwerfster eene ont

bestond dus reeds dadelijk eene gespannen verhouding. Het kwam tot blaffen, de tanden late

t begin van het dorp. Met opgeheven zweep s

n den baronet partij te trekken v

Onbeschaamd als hij ten allen tijde was, vond hij niet de minste reden om den kunstenmake

et vechten met de jachthonden v

en op den hals halen, vooral niet op engelsch grondgebied, en geen gevaar loopen vertraging in zijne r

nnen met de mijne aan

rddansershonden! Die verdienen niets a

llekeurig driftig wordende, dat hetgeen gij

s jij heb ik toch

leefd blijven, maar

te doen hebt? Ik heet S

ek, met fonkelende oogen en dreigende vuisten kwam h

zij, moeder v

stuurd omdat zij wilde dat haar

eona, zeg aan uwe moeder dat ik eerst e

de, begon de engelschma

en mooie naam voor zoo'n

Met over de borst gekruiste armen stapte

digt mij!

beleed

ot man, die uw heele eiland ingepakt zou heb

i,

geslikt hebben

amde praa

gaan en stelde zich in postuur als ee

ebt mij beleedigd en zult m

even aan een

worden. Wij zullen vechten zooals gij verkiest, m

kensblazen, spotte de baron,

dedi

u vechten met

lven van woede, met zoo'n kermisklant zal je

n, waar deze soort van heeren zich van hunne jeugd af in oefenen, zou Cesar hem te li

zou maken aan zoo'n ?kerel" en scholden de geheele familie Cascabel uit voor al wat leelijk is. Van die scheldwoorden trok de vastberadene Cornelia zich echter niets aan-ten minste zij deed a

er scheen kans te bestaan op eene algemeene kloppartij, maar ook

aal marsch! Naar de Zwerfster! N

n zijn hart om een w

grootsten held te bespotten! Hij wilde hem te lijf, hij zou hem op zijn gezicht slaan, hem en al zijne kameraads, al de schurkachtige bewoners van Schurkendorp. De jongens wilde

m al de driftkoppen tot bedare

n moest dat het ongelijk geheel aan den kant van sir Edward Turner was en dat zoowel haar man als de

dig hadden dien nog erger te maken. Toen haar man er op staan bleef dat hij

en Cesar! Ik ve

assen. Als zijne vrouw op dien too

delijker, dan kon zij weder gerust ademhalen. Teneinde overtuigd te zijn dat niemand gedurende den nacht buiten den wagen kwam, slo

s van hun vertrek kon merken. Dat was zeker het beste middel om alle verdere onaangenaamheden te voorkomen, maar zelfs toen maakte de anders zoo bedaarde vrouw een haast onbegrijpelijken spoed. Zij verkeerde in eenen toestand van zeldzame

g noodig om over de grens te

drie, antw

. Vóór alles is het noodig, da

e plek te verlaten, zonder dat hij den baronet zijne onbeschoftheid betaald had gezet, was een hard gel

, als men eenmaal den voet z

zou doen ontmoeten. Hij keek met vurige blikken naar de gesloten vensterblinden van het huis waar de baronet woonde, maa

jf bij mij, Cesar! Ik verkies niet

wd geweest was, had Cascabel zich met zulke onverbrekelijke

chts zat al wat leven had, de honden, de aap en de papegaai, het hoofd van het gezin met zijne zonen en zijn dochtertje, binnen in de Scho

, die het aan alle zijden omringden. Het begon pas eenigszins licht te worden; alles was doodstil. Op d

ad, en toen Cornelia er gerust op meende te mogen rekenen dat geen indiaan of engelschman haar iets in den weg zou kunnen leggen

e dan toch al heel erg bang gewee

al wat zijne vr

onders. Toen eindelijk, zooals de gids voorspeld had,

ne zijde der grenslijn. Daar hield z

. Hij werd bedankt voor zijne diensten en nam toen van het reisgezelschap afscheid, na hun den laatsten

erugkreeg. Het had er echter niets van. Drie dagen waren er reeds voorbij sedert hij in Schurkendorp de ontmoeting met den engelschm

t laten gaan om dien lor

eide moeder Cascabel op den

lijk gebeurd,

te gaan. Zij volgde hem een tijd lang in het eenzame bosch. Toen had zij hem ingehaald en daar, met niemand tot getuige dan de zwijgende boomen, had ?de eerste worstelares van den prijskamp te Chicago" den edelman een pak ransel toegediend, waar

d vernam, u dank ik het dat mijne eer gewroken is! Nie