De Wonderen van den Antichrist

heili

nniken. Maar men kon het nauwelijks als een klooster beschouwen, veeleer als een vesting. Het

coeli. De basiliek was gebouwd als herinnering aan het bezoek der

voor de vervulling van de profetie der sibylle, dat

n om te zingen en te bidden, meenden zij op vestingwallen te loopen

ist, en hun gansche godsdienst was één str

et gelaat, om hun oogen te besc

n het staren, en voortdurend meend

pijen rond en maakten zich gereed tot den strijd, gelijk kraaien, di

en en boetedoeningen? De sibylle heef

ten. Indien het kampen niet baatte, zou Hij ons

Kapitool door boetedoening, werken van barm

naarmate de tijden verstreken, werden

niken

langer bestaan. Er moet een wereldhersch

sten, dat de wereldverlosser de Antichrist moest zijn

even slecht als Christus goed, even ge?erd als Christus vernederd was. Hij voerde scherpe wapens en reed aan de spits van bloeddorstige woestelingen. Hij wierp kerken omv

over de zee der tijden nam, werd er van den wachttoren o

en en ten onder ging, riepen de monni

zer gebeden, dat de slechten vielen, vó

ze hoe wilde dieren hun cellen binnendrongen en zich naast hun brits uitstrekten. En elk wild dier was de Antichrist. Maar sommige monniken zagen hem

reven was, ging hij naar de kerk om daar troost te zoeken. Hij liep dan de geheele basiliek door naar een afgesloten kapel naast het hoofdaltaar. Daarin ontstak hij gewijde

ie het beeld geschonken waren door lijdenden, die het hadden aangeroepen om hulp. En de wanden der kapel waren bedekt met schilderijen, die deden zien hoe

het Christus, die op het K

. ?Wat kan U doen neerstorten, Gij machtige?" zei hij. ?Wie kan U doen vallen? Voor U buigt de eeuwige stad haar knie?n. Gij zijt Rome's heilig kind. Gi

richting hij ook den loop der stralen volgde, overal zag hij hoe de wereld vol kerken was, waar Christus werd aang

unt vallen," zei de monnik. ?

de, totdat de vrees zich opnieuw van hem meester maakte. Maar indien zij dit b

geworsteld, en nooit had het aan wachters ontbroken, want zoodra een van

te vroegen dood getroffen werden, nooit slonk de rij der monniken, wan

, en wegens de verdorvenheid der tijden streden de monniken met grooter i

aardoor zóó getroffen, dat ze dacht niet te kunnen leven, indien het niet in haar bezit kwam. Zij ging telke

k met gouden munten bedekt had, dan nog hadden de monniken ha

vervoering over het beeld, dat zij zo

haar verlangen kon bevredigen,

rst en liever wilde zij haar ziel wagen dan haar hart het geluk weigeren het vurig begeerde beeld te bezitt

lijvenberg gesneden, maar de Engelsche waagde het een beel

is niet door mensch

as het beeld geschilderd. Het had zich zelf voltooid, als teeken, dat God het beminde. Maar de Engelsche was zoo vermet

verguldsel. Ze bestelde sieraden, ze kocht ringen en halskettingen, armbanden en juweelen sterren-maar dat al

n naald en grifte in de kroon: ?Mij

alsof ze haar geweten had willen geruststellen. ?Ik heb immers niet een valsch Christusbee

eeld daaronder en ging naar Aracoeli. Daar verzocht

ren deuren geopend waren, en het beeld zich aan haar blikken vertoonde

te zich naar de sacristij om water te

am, had zij de heil

eeld genomen en het valsche en mach

et dubbele sloten en de Engelsche ging huiswaarts met Aracoeli's schat. Zij plaatste het i

onechte Christusbeeld gelijk men het echte had aangebeden. En toen het Kerstfeest aa

En zoo lang de grot daar was, kwamen er kinderen van Rome en van de Campagne en werden in een kleinen preekstoel in A

ou, dat zij Aracoeli's Christusbeeld gestolen had. Daarom bekende

et is zoo gelijk aan het echte als het s

r dienst. Op een dag toen deze door het vertre

eli ligt, en hoe Maria en San Giuseppe en de herders voor hem geknield liggen! En indien ge slechts wist hoe de kinderen op een kleinen pre

et kleine dienstmeisje we

ben en gezien heb hoe het ware kind in processie rondgedragen werd? Ze hielden een troonhem

j zoo iets hee

stmeisje voor de derde m

in zijn gouden wagen daar heen, maar het kan hen niet helpen, en ze sterven in vertwijfeling. En men begint te zeggen, dat het heilige kind van Aracoeli de kracht om goed

haastte om te openen, werd er op de poort geklopt. Dat kloppen klonk zoo luid alsof het met klinkend metaal geschiedde, en het werd door het gansche klooster gehoord

oort opende-toen m

s zijn kleine hand die aan het klokketouw getrokken had, het was

d haastig in zijn armen. Toen zag h

n den nacht door de stad geloope

ndeugd en zoo veel misdaden! Het was verschrikkeli

oonde hem het beeld. En zij waren verbaa

g bijeenroepen. En al de monniken van Aracoeli trokken naar de groote schemerac

zware duffel monnikspijen. Velen van hen weende

troost van ons was genomen? Is het niet de Antichrist, die R

tsen, vonden ze daarin het valsche kind, dat op zijn kroon

der onderzochten, von

r zich tot de monni

nzer kerk met zijde omwinden en alle waskaarsen en l

geweest, maar om den wille van al het lijden dergenen, die hier gele

gij gezien hebt, is het teeken, dat de Antich

e beeld van Christus gezonden, dat de woorden van den Antichrist in zijn kroon voert,

rusten, want de duistere profetie der sibylle

n ons nam en Zijn wil geschieden liet, zonder dat de werel

Gods genade staat, Zijn wil volvoert en

terras. Beneden hem lag de hooge, breede trap met honderd negentien marmeren treden, die van het Kapitool als naar een afgrond leidt. En hij hi