Island of Insanity

“And the winner of this year’s Quiz Bee is no other than...” naitungo ko ang aking ulo at nagsimulang magdasal. “Seah Enriquez! Congratulations, Seah of 3rd Grade, section 2! Kindly step forward for the flowers, medal, and certificate.”

“Congratulations also to Cios Montereal of 3rd Grade, section 1 for winning the second place!” Lumapit ako sa nag-aannounce at tinanggap ang aking medal at certificate. Hinanap ng mga mata ko sina Mom and Dad na nanonood. Nang matagpuan sila ng mga mata ko ay kumaway agad si Dad at malaki ang ngiting nag-thumbs up. Tiningnan ko naman si Mom na nakakibit-balikat at halata sa kaniyang mukha ang pagkadismaya.

Pagkababa ko sa stage ay sinalubong agad ako ng kapatid kong si Camila. Yumakap siya sa akin at binati ako, ganoon rin ang ginawa ni Dad. “Congrats, anak! You did well. Proud kami sayo ni Camila,” malaki ang ngiting sabi ni Dad. Hinanap ng mga mata ko si Mommy, pero wala na siya rito.

Pagkauwi namin sa bahay ay nagdadabog na si Mommy. Lumapit ako sa kaniya at ibinigay ang medal at certificate. “Ano naman ang gagawin ko riyan? You didn’t win. I’m so disappointed.” ani Mom.

Nakatungo kong pinulot ang medal at certificate na itinapon niya sa sahig. “I’m sorry, Mom. I’ll do better next time, I promise.”

Umismid siya, “Aba, dapat lang! Akala ko pa naman ay mananalo ka. Puro ka kasi laro eh! From now on, hindi ka na pwedeng lumabas. I’ll hire you a new tutor, and you’ll study on your free time. Do you understand?” Tumango ako at umakyat na upang magbihis sa aking kwarto.

Nakaupo ako sa kama nang bumukas ang pinto. Umiiyak na pumasok si Camila kaya naman nilapitan ko agad siya. “What happened? Why are you crying, Cam?” tanong ko.

Hindi siya sumagot at patuloy lamang sa pag-iyak. Pinatahan ko siya at sa pagtahan niya, narinig namin ang sigawan nina Mom and Dad sa baba. Inihiga ko si Camila sa aking kama at kinumutan ito. “Stay here. ‘Wag kang susunod sa akin, naiintindihan mo ba?” Tumango siya.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto upang alamin kung ano ang pinagtatalunan ni Mommy at Daddy. Nagtago ako sa may hagdan, habang sila naman ay nasa salas at nagtatalo parin.

“You don’t understand, Antonius! Kailangang sanayin na agad ang mga batang iyan na maging matalino habang maaga pa!” sigaw ni Mom. Nakita ko ang pag-iling ni Dad at paghawak sa braso ni Mom.

“Pero you’re doing it in the wrong way! We can’t force them to do anything we want dahil hindi naman preso o utusan ang mga bata. At saka, babaan mo nga iyang expectations mo sa kanila! Hindi mo ba nakikita na nape-pressure ang panganay mo? Paano kung iyan pa ang makapagpabagsak sa kaniya?” ani Daddy. Ramdam ko na sinusubukan niyang kumalma pero sadyang magagalitin si Mommy.

“Alam ko kung ano ang ginagawa ko! As their mother, kailangan nilang makinig sa akin dahil ang gusto ko lang naman ay ang mapabuti sila! At ikaw? Palagi mo nalang kinakampihan ang mga bata! Kaya sila nagiging suwail ay dahil sa iyo!” Mas lumakas ang sigaw ni Mom, binawi rin niya ang braso niyang kanina’y hawak ni Daddy.

“Ha! Kanina’y nanalo naman ang anak mo, pero ano ang ginawa mo? Ni hindi mo mayakap at masabihan ng simpleng ‘congratulations’! Iyan ba ang way mo para maging mabuting ina? Anong klaseng ina ang itatratong ganiyan ang anak nila?” Malakas nadin ang sigaw ni Dad. Kitang-kita ko kung paano siya sinampal ni Mommy.

“You don’t have the right to question my parenting, Antonius. Kung ganito lamang pala ang mangyayari, edi sana’y hindi na lamang kita pinakasalan!” At iyan ang huling linyang narinig ko bago umalis si Mommy sa bahay namin, at hindi na muling bumalik.

"Kyo? Hoy, Kyo? Hotdog!” Napakurap-kurap ako at masamang tiningnan si Red. Kasabay kong naglalakad ngayon si Sho.

“Are you okay? You were spacing out,” Sho said. Patuloy lang siya sa paglalakad at hindi ako tiningnan.

“Oh, I’m fine.” maikli kong sagot.

“Boss Kyo, ano’ng plano mo today?” tanong ni Red. Tumigil ako sa paglalakad at tumingin kay Red.

“Uuwi na. Why?"

"Ayaw mo muna ba kumain? Kakain kami ni Sho, sama ka? Sama ka na!" Sadyang makulit si Red. Hindi ko nga alam kung bakit ba napakakulit niya. Hindi siya tumatanggap ng no as an answer, pero dahil hindi iyon gumagana sa akin,

"Ayoko. Uuwi na kami ni Camila."

Speaking of Camila, nakita ko na siyang naglalakad kasama ang dalawa niyang kaibigan papunta sa direksyon namin. Kasalukuyan kaming nakatigil sa Gymnasium ng school. Marami-rami narin ang mga estudyanteng nasa loob. Pinapunta kami dito ng mga teachers after dismissal, may ia-announce raw.

"Kuya, pwede ba akong gumaー"

"Good Day, Students! We’ll be having an announcement kaya mabuting makinig muna kayong lahat."

Mukhang importante ang ia-announce niya kaya itinuon ko lang ang atensiyon ko sa kaniya kahit ramdam na ramdam ko ang mga matang nakatitig sa akin.