Kaçak Karı: Beni Asla Terk Etmeyeceksin

Güneş Çelik. Bugün evlendi. Ama damat ortalarda yoktu.

Boş odaya baktı, yüzü bir anda bembeyaz kesildi.

Derin bir utanç içini kaplamış, kendini paramparça hissediyordu. Güneş, aşağılanmanın acısını derin bir nefesle bastırmaya çalıştı. Bu hakareti kabullenemezdi.

Ama ne yapabilirdi ki?

Kendi hayatının iplerini hiç elinde tutmamıştı. Doğduğu günden beri kaderini başkaları örmüştü. Evliliği bile kendi seçimi değildi.

Babası onu, çıkarlarının masasına bir piyon gibi koymuştu. Açgözlülüğü vicdanının önüne geçmişti.

Büyükbabası, güçlü Kaya Ailesi'nin reisi Deniz Kayanın sadık şoförüydü. Talihsiz bir kaza sonucu, dedesi onu kurtarmak isterken hayatını kaybetmişti.

Son aylarda, ailesinin işlettiği küçük şirket her yönden büyük borçlara girmişti. Aile şirketi batmak üzereydi. Yine de, kurnaz babası Kaya ailesinden yardım istemeyi reddetti; çünkü bunun Çelik ailesine olan borçlarını ortadan kaldıracağını biliyordu. Bunun yerine, Güneşi, Deniz'in torunu Ege Kaya ile evlendirme planı yaptı.

Kaya ailesinin serveti düşünüldüğünde, Güneş'in eli karşılığında yüklü bir para vereceklerinden emindi.

Ve ek olarak, Kaya ailesi ile daha sağlam bir bağ kurulmuş olacaktı.

Tabii ki, Kaya Ailesi teklifi reddedemezdi, aksi takdirde itibarlarını kaybetme riskiyle karşı karşıya kalırlardı.

Ege, iki aile dışında kimsenin katılmadığı düğün yemeğine gelmeyerek tüm bunlara olan memnuniyetsizliğini gösterdi. Ayrıca, Güneş'in Kaya ailesi soyadını kullanmasını da yasakladı ve onun karısı olduğunu insanlara söylemesini engelledi.

Tüm bunlar boyunca, baştan sona, kimse Güneş'in fikrini sormaya zahmet etmedi.

Şimdi, sırtı dik ve omuzları geride duruyordu. Kirpikleri hafifçe titriyor olabilirdi ama gözlerinde inatçı bir ifade vardı. Aşağılanmaya boyun eğmeyecekti.

Ama bundan sonra nasıl ilerlemesi gerekiyordu? Bir meslektaşından mesaj aldığında, bu geceyi nasıl geçireceğini düşünüyordu.

Kadın, Güneş'ten gece vardiyasını devralmasını istiyordu.

Güneş bir an bile tereddüt etmedi. Odadan çıkıp taksi çağırarak hastaneye gitti.

Birkaç dakika sonra, hastanenin personel odasında hasta kayıtlarını inceliyordu, akşam elbisesi çoktan beyaz bir laboratuvar önlüğüyle değiştirilmişti.

Kocaman bir gürültüyle, kapı dışarıdan aniden açıldı ve duvara çarparak geri sekildi.

Güneş, ne olduğunu görmek için başını kaldırmadan önce, kapı tekrar sertçe çarpılarak kapandı. Anahtarın tık sesiyle birlikte, oda karanlığa büründü.

Tüyleri diken diken oldu.

"Kim—"

Cümlesinin geri kalanı boğazında kaldı, çünkü adam onu masanın üzerine itti. Bir demet kırtasiye malzemesi yere saçıldı, tam o sırada soğuk, keskin bir bıçağın ucunu boynunda hissetti. "Sessiz ol!" diye hırladı yabancı.

Güneş, adamın yüzünü seçemiyordu, ama gözleri dikkat çekiyordu. Loş ışığın içinde parlıyor, uyanık ve tetikte olduğunu her halinden belli ediyordu.

Etraflarındaki hava, tanıdık bir metalik kokuyla doldu, bu, adamın yaralı olduğunu fark etmesini sağladı.

Güneş, doktor olarak yılların verdiği eğitim ve deneyim sayesinde soğukkanlılığını koruyabildi.

Bir bacağını ağır ağır kaldırdı, dizini kullanarak saldırmayı planlıyordu. Ancak adam, onun niyetini hemen anladı. Hareketini hissettiği anda, bacaklarını zorla birleştirdi ve güçlü kollarıyla onu masaya sabitledi.

Bir anda, koridordan gelen ayak sesleri duyuldu. Doğrudan personel odasına yöneliyorlardı.

"Çabuk, onu bu yönde gördüm!"

Yapması gereken tek şey bir kez yardım için bağırmaktı ve o insanlar odaya dalacaklardı.

Artık çaresiz adam başını eğdi ve Güneş'i öptü.

Güneş direndi ve adamı oldukça kolay bir şekilde itebilmesine şaşırdı. Daha da şaşırtıcı olan, adamın tekrar bıçakla tehdit etmemesiydi.

Güneş'in aklı karmakarışıktı.

Bu anda, kapının diğer tarafındaki biri kapı tokmağını tuttu.

Kararını veren Güneş, adamı kendine çekti ve kollarını boynuna doladı. Bu sefer, onu öpen Güneş oldu.

"Sana yardım edebilirim," diye mırıldandı, korkusunun belli olmadığını umarak.

Adam, duyulur bir şekilde yutkundu. Bir an için düşündü ve hemen kararını verdi, sonra sıcak nefesini Güneş'in kulağında hissetti. "Bunun sorumluluğunu alacağım." Sesi kısık ve çekiciydi.

Ama görünüşe bakılırsa, yanlış anlamıştı. Güneş, tüm bunların bir oyun olmasını amaçlıyordu. Adamın hiçbir şeyin sorumluluğunu almasına gerek yoktu.

Sonraki saniyede, kapı tekrar şiddetle açıldı.

Güneş ve adam hiç vakit kaybetmeden bir başka öpüşmeye daldılar. Güneş, porno filmlerinde duyduğu gibi uzun, duyusal bir inilti bile çıkardı. İçinde bulundukları gergin duruma rağmen, adamın vücudu bu sese tepki verdi.

Kapıdaki sesler olmasa, kendini tümüyle o anın içinde kaybederdi.

"Kahretsin! Bunlar sadece sevişen bir çift. Adamım, gerçekten hastanede yapıyorlar. Biraz terbiyeniz olsun!"

Koridordan gelen ışık odaya sızdı ve birbirine dolanmış çifti ortaya çıkardı. Adamın bedeni, Güneş'i tamamen kapatmıştı, böylece yüzü meraklı bakışlardan gizlenmişti.

"Ege Kaya? O İsak denilen adam? Bu adam kesinlikle Ege değil. O pislik fena halde yaralı. Bir kadın ne kadar çekici olursa olsun, ona karşı bir adım atacak kuvveti olduğunu pek sanmıyorum." Ege Kaya--dışarıda herkes ona Ege der; cemaatte ise İsak olarak bilinir. Ege de İsak da aynı kişidir.

"Ama dostum, kadın oldukça hoş sesler çıkarıyor, ha?"

"Kapa çeneni ve ilerle! Ege'yi bir an önce bulmalıyız, yoksa başımız belaya girer!"

Hışırtılar ve ayak sesleri duyuldu, adamlar hızla uzaklaşırken kapı tekrar kapandı.

Peşindekilerin uzaklaştığını fark etmişti; yine de yalnız olduklarını bilmek, sabrını ve kendini tutma gücünü sarsıyordu. Birdenbire, yüksek bir arzu dalgası onu sardı.

Aynı istek akımı, Güneş'i de esir almıştı. Belki aralarındaki yakınlık, belki bulundukları pozisyonun mahremiyeti, belki de ani adrenalin patlamasıydı, ama içinde varlığından bile haberdar olmadığı isyankar bir damar yüzeye çıktı.

O ana kadar, hep başkalarının onun için belirlediği kurallara ve planlara uyarak gri ve monoton bir yaşam sürmüştü.

Bu sefer—ilk kez—kendini şımartacaktı.

Güneş, kendini tutmayı bıraktı ve adamın istediğini yapmasına izin verdi. İşte böyle, o gece ilk deneyimini yaşadı.

İşlerini bitirdiklerinde, adam dikkatle yanağına bir öpücük kondurdu. "Seni bulacağım," diye hırıltılı bir sesle fısıldadı, sesi hala o anın etkisiyle titriyordu. Ve sonra, geldiği gibi aniden oradan ayrıldı.

Güneş, uzun bir süre sonra güçlükle yeniden ayağa kalkabildi. Belinde ve sırtında bir sızı vardı, vücudunun geri kalanı da yorgunluktan ağrıyordu.

Odadaki sessizlik, telefonunun çalmasıyla bozuldu. Etrafa baktı ve telefonun masanın kenarına takılıp sallandığını fark etti.

Düşmeden önce onu kaptı ve cevaplamak için kaydırdı. "Doktor!" diye telaşlı bir ses geldi. "Bir hasta acile yeni getirildi. Bir araba kazası geçirmiş ve ciddi yaralanmış. Hemen gelmeniz gerekiyor!"

Güneş, sesinin titrememesi için boğazını temizledi. "Tamam, hemen geliyorum."

Telefonu kapattı ve kapıya yöneldi, ancak duraksadı. Kendisine baktı.

Kıyafetleri dağınık ve buruşmuştu. Bacaklarının arasında rahatsız edici bir his vardı. Güneş gerçekle yüzleştiği anda adeta irkildi. Kendi düğün gecesinde bir yabancıyla sevişmişti.

Şimdiye kadar yaptığı en çılgınca şey buydu!

Ama bunu düşünerek vakit kaybedemezdi. Kendini toparladı ve acil servise gitti.

Gecenin kalan kısmını, tüm dikkatini işine vererek geçirdi.

İşi bittiğinde neredeyse şafak sökmüştü. Personel odasına dönünce, odanın hala dağınık olduğunu gördü.

Elleri yumruk oldu; sadece birkaç saat önce yaşanan geceye dair anılar zihnini doldurdu.

"Vardiyamı devraldığın için teşekkür ederim, Dr. Çelik." Meslektaşı Şafak Griffith minnetle gülümsedi.

Güneş zorlukla gülümseyerek karşılık verdi. "Rica ederim."

"Kalanını ben hallederim. Sen dinlenmeye git." Şafak yerdeki kağıtlara baktı ve kaşlarını kaldırdı. "Burada neler olmuş? Neden her yer dağınık?"

Güneş panik içinde gözlerini kaçırarak, "Ah, yanlışlıkla düşürdüm. Lütfen sen topla. Çok yorgunum, ben çıkıyorum," dedi aceleyle.

Şafak bu cevabı tuhaf buldu ama üzerinde durmadı. Vedalaştıktan sonra, ortalığı toplamaya başladı.

Henüz işe yeni koyulmuştu ki, hastane müdürü kapıda belirdi. Yanında Ege'nin asistanı vardı.