Bir Zamanlar Aptal Karısı, Şimdi Onun Ebedi Takıntısı

"Ben evliyim."

Karanlıkta Kadriye Uysal sırtının kapıya çarptığını hissetti, uzun boylu bir adam tepesinde belirince nefesi kesildi. Adamdan ısı yayılıyor, nefesi kız kontrolsüzce titreyene kadar boynuna değiyordu.

Parmakları mengene gibi beline kenetlenmiş, onu yerinde tutuyordu. Alçak sesle, alaycı bir kahkaha attı. "Evli, ha? Hala gecenin bir yarısı tek başına bir otelde gizleniyor musun? Kocanız gerçekte ne yaptığınızı biliyor mu?"

Acı Kadriye'nin göğsüne saplandı. Bir saat kadar önce telefonuna bir video gelmişti; kocası Levent Ateşer, üvey kız kardeşi Ceyda Uysal'le yatakta sarmaş dolaştı, aralarında zerre kadar suçluluk duygusu yoktu.

Kadriye çaresizlik içinde onları suçüstü yakalamak için otele hücum etmişti. Ama daha doğru odayı bulamadan, bu tanımadığı adam onu tam da bu odaya sürüklemişti.

"Madem buradasın, rol yapmayı bırak," diye mırıldandı adam ve onu kabaca omzuna alıp yatağa fırlattı. Kravatını hızlı bir hareketle çekip çıkardı ve bileklerini başının üzerinde sabitledi. Ağzı sert ve acımasız bir şekilde onunkinin üzerine çöktü.

"Evli olduğunu iddia ettiğine göre, bu işin nasıl yürüdüğünü biliyor olmalısın," diye alay ederek kadının giysilerini parça parça yırttı.

Kadriye boşuna mücadele etti. "Ben..." Dudakları aralandı ama kelimeler ağzından çıkmadan soldu. Üç yıl boyunca bir kocaya zincirlenmişti ve hâlâ bakireydi. Buna kim inanır ki?

Levent ve Ceyda'nın videosu kafasında tekrar oynadı. Göğsüne bir sıcaklık doldu; öfke, çiğ ve kavurucu. Mücadelesi sona erdi.

Sonra adam acımasızca kadının içine girdi. Kemikleri kırılacakmış gibi keskin ve acımasız bir acı vücuduna yayıldı. Kanı tadacak kadar sertçe ısırdı, metalik tat ağzını doldurdu.

İlk tutunduğu zaman, karanlıkta yüzünü bile seçemediği bir adam tarafından acımasız bir pervasızlıkla ondan koparıldı.

...

Sabah ışığı odaya süzüldü ve telefonunun vızıltısı Kadriye'yi uykusundan uyandırdı. El yordamıyla aradı ve sersemlemiş bir şekilde cevap verdi.

"Bayan Uysal, ben Olgacan Hastanesi'nden. Acil bir durum, lütfen hemen buraya gelin. Annenle ilgili."

Arkasındaki yataktan o derin, alaycı ses tonu geldi. "Seni kontrol eden kocan mıydı?"

Kadriye dağılan giysilerini toplamak için çırpındı, telaşlı elleriyle giysilerini kaydırdı. "Dün gece hiç olmamış gibi davranalım." diye mırıldanırken yüzü asıktı.

Ona göre, bu pervasız karşılaşma Levent'in ihanetinin intikamından başka bir şey değildi.

Adam yatağın kenarına yarı çıplak oturmuş, ağzı alaycı bir ifadeyle kıvrılmıştı. "Düşündüğümden daha da karışıksın."

Ona karşı duyduğu küçümseme açıktı. Evliydi ama hâlâ bir sürtük gibi düzüşüyordu ve şimdi hiçbiri olmamış gibi davranmak mı istiyordu?

Kadriye ona cevap vererek tatmin olmayı reddetti. Her düşüncesi annesi tarafından tüketiliyordu. Ona bir bakış bile atmadan, hışımla odadan çıktı.

Birkaç dakika sonra, tereddütlü bir kapı sesi duyuldu. "Bay Erdemir," diye seslendi biri içeri girerken usulca.

Arda Erdemir parmaklarını zonklayan şakağına bastırdı, dün geceki alkol hâlâ kafatasını dövüyordu. "Bunu büyükannem mi yaptı?"

Asistanı Kerem Bennett, Arda'nın keskin bakışları altında gözle görülür bir şekilde büzüşerek hızla başını salladı.

Arda kaşlarını çattı. Yani o kadını yatağına gönderen büyükannesi Aylin Erdemir'di. Bir hayal kırıklığı dalgası onu vurdu. Olgacan şehrindeki en büyük finans imparatorluğunun başındaydı. Ve bu ülkedeki en büyük halka açık şirket olan Antay'ı kontrol ediyordu. Oysa bekâretini evli bir kadına yeni kaybetmişti.

Dün geceyi düşündükçe öfkesi daha da alevlendi. Gece boyunca, adam ne kadar sert davranırsa davransın, kız tek bir ses bile çıkarmamıştı. Bunun deneyim anlamına geldiğini düşünmüştü, hem de çok fazla. Az önceki sakin ve kayıtsız görünüşü onun kararını kesinleştirmişti; o, erkekleri kullanıp bir saniye bile düşünmeden çekip giden türdendi.

Arda, büyükannesinin onun için böyle bir kadını nereden bulduğunu ya da neden onu yatağına itmeyi seçtiğini anlayamıyordu. Eğer alkolün etkisi olmasaydı, ona asla dokunamazdı.

Sonra bakışları, kırmızının keskin bir şekilde göze çarptığı buruşuk çarşaflara takıldı. Evliydi, değil mi? Yani olabilir mi...

Gitmeden önce dudağının kenarındaki hafif kan lekesi aklına geldi. Eğer kız bakireyse ve adam ona çok sert davranıp bunu ondan aldıysa...

...

Kadriye bir taksi çevirdi ve sokaklarda hızla Olgacan Hastanesi'ne doğru ilerledi.

Kadriye içeri adımını atar atmaz Ceyda belirdi, Levent'le kol kola girmiş, koridorda sanki oranın sahibiymiş gibi geçit töreni yapıyordu.

Kadriye'nin gözlerinin arkası alev alev yanıyordu. "Siz ikiniz ne zamandır birlikte yatıyorsunuz?"

Ceyda Levent'in omzuna doğru kıvrıldı, hınzır ve alaycı bir gülümsemesi vardı. "Onunla evlendiğin gece," dedi sesi memnuniyetle titreyerek. "Kocan yatağıma ilk o zaman geldi. Üç yıllık evlisin ve hala bakire misin? Bu düpedüz acınası bir durum."

Kahkahası koridorda çınladı, keskin ve acımasızdı.

Bu şok Kadriye'yi sanki biri yüzüne buz gibi bir su fırlatmış gibi etkiledi.

Kadriye üç uzun yıl boyunca evi idare etmiş, itaatkâr eş rolünü oynamış, her gece Levent'in dönmesini beklemişti; ancak Levent'ın Ceyda'la düğün gecelerinde ona ihanet ettiğini öğrenmişti. Onun için şimdiye kadar ürettiği tüm bahaneler - geceleri geç kalması, soğuk mesafesi - bir anda paramparça oldu. Ona hiç dokunmamıştı çünkü zaten başka bir kadını, öz üvey kız kardeşini almıştı.

Kadriye'nin göğsü aşağılanma ve öfke karışımıyla yandı. Daha iyi bilmesi gerekiyordu. Ceyda oyuncak, elbise ya da şimdi kocası olsun, kendisine ait olan şeyleri çalmaktan her zaman zevk almıştı.

Levent gözlerinde duygudan eser olmayan bir ifadeyle, "Kadriye, boşanalım. Elinizde hiçbir şey olmadan çekip gideceksiniz."

Kadriye'nin göğsü bir bıçak saplanmış gibi gerildi. Üç yıllık sadakat, üç yıllık bekleyiş ve karşılığında ona verdiği şey buydu.

Kadriye'nin dudaklarından acı bir kahkaha kaçtı. "Levent, gerçekten senin lanet paranı önemsediğimi mi sanıyorsun?"

Kadriye hiçbir zaman açgözlü bir tip olmamıştı; annesinin ailesi zengindi ve o hiçbir zaman parayı önemsememişti.

Levent alaycı bir homurtu çıkardı. "Hâlâ korunaklı bir varis olduğunu mu sanıyorsun? Annen gittiği an, sen de bir hiç olacaksın; sokakta kıt kanaat geçinen başka bir kadın."

Kadriye kaskatı kesildi, yüzünde inançsızlık ifadesi belirdi. "Sen neden bahsediyorsun?"

"Kadriye," diye araya girdi Ceyda, sırıtışı kan çekecek kadar keskindi. "Eğer şimdi kaçarsan, çok geç olmadan annene veda edebilirsin."

Kadriye'nin midesi guruldadı ve içgüdüsel olarak koridorda hastane odasına doğru koşmaya başladı.

"Üzgünüm ama Betül Uysal bileğine kendi eliyle açtığı bir yaradan dolayı vefat etti." Doktorun sesi her hecede Kadriye'nin midesine acımasız bir yumruk gibi iniyordu.

"Bu imkansız!" Kadriye'nin gözyaşları yüzünden akarken sesi çatallaştı. "Annem yıllardır bir sersemliğin içinde hapsolmuş durumda. Bir günü diğerinden zar zor ayırt edebiliyordu - kendi bileğini kesmiş olmasına imkan yok!"

Doktor nazikçe, "Hastaneye kaldırıldığında kafası yerindeydi," diye cevap verdi.

Kadriye buna bir anlam veremedi. Annesi yıllarca sisler arasında gidip gelmişti; nasıl olur da birdenbire kendi hayatına son verecek kadar berrak bir zihne sahip olabilirdi?

Ceyda kapının eşiğinde çerçeveye rahatça yaslanmış, Levent de yanında belirmişti.

Ceyda alaycı bir kahkaha attı ve Kadriye'nin ayaklarının dibine bir kâğıt attı. "İyi bakın. Bu annenin son mektubu. Kendi canına kıydığını ve sizin de onun malvarlığı üzerindeki hak iddianızdan kendi isteğinizle vazgeçtiğinizi söylüyor. Babam aradı. Uysal ailesinden atılmışsın. Şu an itibariyle, adınıza kayıtlı tek bir kuruşunuz bile yok."