Eşini geri kazanma yolu uzun

Defne'nin Bakış Açısı:

Bir köşede durmuş, önümdeki görkemli düğünü izliyordum; insanlar gelip geçiyordu. Ama içimde ne bir sevinç ne de bir kutlama duygusu vardı… Sadece gönülsüzlük ve kırgınlıkla doluydum.

Bugün babamın ikinci evlilik düğünüydü ve Gümüş Sırt Sürüsü, Alfa (lider veya başkan) olduğu için onun için büyük bir düğün töreni düzenliyordu.

Bu onun ilk evliliği olmasa da, babam bu nikâha büyük önem atfetmişti. Düğün mekânını ihtişamla süslemiş, bazı insanlar aralarında, annemle yaptığı düğünden bile daha güzel olduğunu fısıldıyordu. Babam ayrıca birçok Alfayı da davet etmişti, bu da yeni eşine olan sevgisini ve saygısını açıkça gösteriyordu.

Ama unuttuğu bir şey vardı: Bugün aynı zamanda annemin ölüm yıldönümüydü.

Düğün sorunsuz ilerliyor, herkes mutlu görünüyordu. Ama annemin mezarı bomboştu… Ne bir ziyaretçi, ne bir çiçek…

Bu aptal düğünde olmak istemiyordum. Sadece annemin yanında olmak istiyordum.

"Defne, nereye gidiyorsun?"

Keskin bir kadın sesi, hizmetçim Vildan Koç ile konuşmamı yarıda kesti.

Sesin geldiği yöne döndüm ve üvey annem Meryem Clarkson ve hizmetçisinin bize doğru yürüdüğünü gördüm.

Meryem, babamdan çok daha gençti. Aslında benden sadece dört yaş büyüktü. Buzlu Nehir Sürüsü'nün Alfa'sının kızıydı ve son derece güzeldi. Meryem'in beyaz gelinliği rüzgârda hafifçe dalgalanıyordu. Dalgalı sarı saçları yüzünü çerçevelemiş. Porselen bir bebek gibi görünüyordu.

Onunla konuşmak istemediğim için başımı çevirdim.

"Böylesine önemli bir olayı kaçırmayı ve babanın Luna'sı(sürü lideri eşi)nı utandırmayı mı düşünüyorsun?" diye sordu Meryem.

"Tabii ki hayır!" Vildan hemen araya girerek durumu yatıştırmaya çalıştı. "Defne yorgun ve sadece dinlenmek istiyor o kadar."

"Öyle mi?" Meryem gözlerini kısarak bana baktı ve aniden gülümsedi. "İyi. Seninle konuşmak istediğim bir şey var."

"Neden?" diye sordum temkinli bir şekilde bakarak.

Meryem ile hiçbir zaman iyi geçinemedim ama babamın mutluluğu için onun yolundan mümkün olduğunca uzak durmaya çalıştım. Ve Meryem asla kendi isteğiyle yanıma gelmezdi.

Şimdi ise konuşmak istiyordu. İçgüdülerim, kötü bir şey olacağını söylüyordu.

"Rahatla." Meryem'in gülümsemesi genişledi. "Sadece taktığın kolyeyi ödünç almak istiyorum. Gelinliğimle mükemmel uyum sağlayacak."

"Üzgünüm, ama hayır." Tereddütsüz reddettim. "O kolye anneme ait."

O kolye, annemin bana bıraktığı tek şeydi.Onu çok değerli buluyordum. Annemle aramdaki tek bağ buydu. Onu taktığımda, annemin hâlâ yanımda olduğunu hissediyordum.

Üvey anneme ya da herhangi birine ödünç vermem mümkün değildi.

Meryem sanki aklımdan geçenleri okuyordu. Ses tonunu yumuşattı, "Bana neden bu kadar soğuksun? Bugün artık bir aileyiz."

Eğer Meryem beni gerçekten ailesinden biri gibi görseydi, annemin bana bıraktığı son hatırayı benden almaya çalışmazdı.

"Üzgünüm ama onu veremem," Gözlerimi ona soğuk bir şekilde kısarak baktım.

"Öyleyse beni suçlama. O kolyeye ihtiyacım var." Meryem'in nazik gülümsemesi anında alaycı bir ifadeye dönüştü. Ardından hizmetçilerine işaret verdi.

İki hizmetçi aynı anda harekete geçti. Biri sol kolumu, diğeri sağ kolumu tuttu. Beni zorla diz çöktürdüler, dizlerim sertçe yere çarptı.

Acıyla inleyerek başımı kaldırdım ve önümde duran Meryem'i gördüm.

Güzel yüzü alayla lekelenmişti. İnce parmaklarını uzatarak kolyemi boynumdan kopardı.

Hemen ardından, toka açıldı ve kolye benden alındı.

"Ne yapıyorsun sen?" Bu kadının bu kadar arsız olabileceğini hiç düşünmemiştim. "Meryem, bana kolyemi geri ver!"

Vildan bile şaşkına dönmüştü. "Bunu yapamazsın! O kolye Defne'ye annesi tarafından verildi!"

Konuşurken, Vildan Meryem'in gitmesini engellemek için öne doğru atıldı.

Beni tutan hizmetçilerden biri ona sertçe tekme attı.

Vildan sendeleyip yere düştü, alnı taş sütuna çarptı. Yaradan akan kan, solgun yüzünü boyadı.

Vildan annemin en iyi arkadaşıydı. Annemin ölümünden sonra benim için sürüde kalmış, hayatı boyunca evlenmemişti. Beni o büyütmüştü.

Meryem onun canını nasıl yakmaya cüret edebilirdi?

Kurtum Bozkurt huzursuzlandı. Ben de öfkeyle deliye dönmüştüm.

Bozkurt zihnimde hırladı, "Parçala onları, Defne!"

Ama ben bir çılgınlık yapmadan önce, Vildan ayağa kalkmak için mücadele etti. Taş sütuna yaslanarak destek aldı ve "Defne, düşünmeden hareket etme!" diye bağırmayı başardı.

Haklıydı. Çünkü Meryem artık babamla evliydi ve sürümüzün resmi Luna'sıydı. Eğer ona zarar verirsem, babam da tüm sürü üyeleri de bunu hemen hissederdi.

Vildan konuşurken, kaşından çenesine kadar kan süzülüyordu.

Onu bu halde görmek kalbimi paramparça etti. Hemen yanına koştum, yardım ettim.

"İğrenç, bu kolye ne kadar da ucuzmuş." Meryem'in yüzünde annemin kolyesine daha yakından bakarken alaycı bir gülümseme belirdi. "Annen sana nasıl böyle ucuz bir şey bırakabilir? Yazık!"

Konuşurken kolyemi rastgele kurcalıyordu.

"Merak etme. Sana geri vereceğim. Sadece bir kolye. Şimdi Luna olduğuma göre, bundan çok daha iyilerine sahip olacağım."

Çat!

Meryem kolyemi yere olabildiğince sert bir şekilde fırlattı. Zincir anında koptu, taşlar yere saçıldı.

Annemden bana kalan tek şey yok edilmişti.

O an, kalbim sanki görünmeyen bir el tarafından sıkılıyormuş gibi hissettim.

Kulaklarım uğuldadı, kendimi kaybetmiş şekilde yere çömeldim ve taşları toplamaya başladım.

Bir anda elimin arkasında keskin bir acı hissettim.

Meryem, elimi ezmişti.

Topuklu ayakkabısını elime bastırmış, tüm gücüyle bastırıyordu.

"Sen asil bir Alfa'nın kızısın. Bu pis çöplere nasıl dokunursun? Bırak onları, sevgili üvey kızım," dedi.

Başımı yavaşça kaldırdım ve ona baktım.Gözlerim nefret ve öfkeyle doluydu.

"Orospu bu kadın!" Bozkurt o kadar kızgındı ki Meryem'i paramparça etmek istiyordu. "Ayağını çek şu pislik kadın!"

Tabii ki Meryem yerinden kıpırdamadı. Zaten korkacak hiçbir şeyi yoktu.

Bana alaycı bir şekilde gülümsedi ve uyarıda bulundu, "Defne, yeni Luna'nıza nasıl saygı göstereceğini öğrenmelisin."

Tam o anda, düğün müziği çalmaya başladı. Meryem ayağını yavaşça çekti, elbisesini düzeltti ve hizmetçileri eşliğinde kibirle uzaklaştı.

Elimdeki acıya aldırmadan, yere saçılmış taşları toplamaya devam ettim.

Şimdi anlıyordum neden o kolyeyi istediğini… Aslında tek amacı, bana açık bir mesaj vermekti.

Bugüne kadar, Meryem sadece benden kaçınıyordu çünkü henüz babamla evlenmemişti ve resmi Luna değildi. Ama artık evliydiler. Artık Luna'ydı.Ve asi üvey kızına ders verme zamanı gelmişti. Sürünün gerçek hanımefendisinin kim olduğunu göstermek istiyordu.

"Ah, zavallı şey..." Vildan iç çekti ve beni kaldırdı. "Merak etme. O kolyeyi onaracağım. Aynı eskisi gibi olacak, söz veriyorum."

"Teşekkürler, Vildan." Ona zoraki bir gülümseme yolladım, içimdeki hüznü yutmaya çabalıyordum.

Babam ve Meryem'in düğünü resmen başladı.

Göz kamaştıran ışıkların altında, babam ve Meryem aşklarını kutluyor, kurtlar yeni Luna'larını coşkuyla karşılıyordu. Ama köşede yapayalnız, perişan halde oturan dişi kurdu kimse fark etmiyordu. Kimse ölmüş annemi hatırlamıyordu.

Hem öfkeli hem de yıkılmış bir halde, bir şişe şarabı kaptım ve tamamını bir dikişte içtim.

Alkolü pek kaldıramam. Kısa süre içinde başım dönmeye, gözlerim kararmaya başladı.

Ama ne kadar içsem de, Meryem'in yüzündeki o kahrolası gülümsemeyi unutamıyordum, bu beni kusturacak gibi yapıyordu.

Artık dayanamayacaktım. Buradan çıkmalıydım.

Tam çıkmak için arkamı döndüğümde, arkamda duran kişiye çarptım.