Kırık Bir Kalbin Ağıdı

"Hadi, sadece bir kez daha," diye fısıldadı alçak sesle, emredici bir şekilde, kelimeler aciliyetle damlıyordu.

Terden sırılsıklam olan Handan Göktepe vücudunun bir kez daha kaldırıldığını hissetti. Hareketler hızlıydı, acil bir ihtiyaçtan kaynaklanıyordu. O anki telaşa rağmen kendini toparlamayı başardı ve başını konuşabilecek kadar kaldırdı. "Ya korunmayı bırakırsak?" dedi sessizce, sesi yumuşak ama ciddiydi. "Düşünüyordum da... Bir bebek sahibi olmak istiyorum."

Nişanlısı Özgür Türkmen bir an için dondu kaldı, ifadesi okunamıyordu. Ama tereddüt kısa sürdü. Eğildi, dudakları kızın kulağına değdi ve soğuk, mesafeli bir ses tonuyla cevap verdi: "Çocuk sahibi olmak her şeyi karmaşıklaştırıyor. Buna hazır değilim."

Handan dudağını ısırdı, gözleri dökülmemiş yaşlarla parlıyordu. "Ama yakında evleniyoruz," dedi sesi duygusallıktan titreyerek. "Annenle baban torun sahibi olmak istediklerinden bahsediyorlardı. Bunun gerçekten imkansız olduğunu söyleyemezsiniz, değil mi?"

Özgür'le bir aile kurmak Handan'ın her zaman hayalini kurduğu şeydi ama Özgür'ün soğuk ve inatçı tavrı Handan'ın kendini küçük ve önemsiz hissetmesine neden oluyordu.

Duygularını yuttu ve yavaşça başını salladı. "Pekala. Bunu daha sonra konuşuruz."

Özgür'ün ifadesi sanki aralarındaki gerilim azalıyormuş gibi hafifçe yumuşadı. Ama daha konuşamadan telefonu çaldı ve o kırılgan an aniden kesildi.

Özgür cevap verir vermez hoparlörden yumuşak, tereddütlü bir ses geldi. "Özgür, seni bu kadar geç saatte rahatsız ettiğim için özür dilerim. Oturma odasında takıldım ve ayağımı incittim. Eğer meşgulsen, ben sadece..."

Yeter Karagülleydi, Özgür'ün ilk aşkı. O sözünü bitiremeden Özgür araya girdi, sesi sert ama nazikti. "Bekle, bir dakika içinde orada olacağım."

"Oh... Sizi ve Handan'ı bölmek istememiştim. Eğer kötü bir zamansa, taksiye binebilirim," diye cevap verdi Yeter.

Özgür yumuşak ve kararlı bir sesle, "Kesinti yok," diyerek onu rahatlattı. "Bunun için endişelenme."

Bu konuşmaya kulak misafiri olan Handan, içinden yükselen acı kahkahayı bastıramadı.

Loş banyoda yoğun bir buhar vardı. İkisi de sırılsıklamdı, vücutları birbirine yakındı ve aralarındaki yakınlık inkâr edilemezdi. Her şey yerli yerindeydi ve ortam mükemmel bir şekilde hazırlanmıştı.

Ama Handan orada dururken, onu soğuk bir gerçek gibi çarpan bir şeyi fark etti. Kayırılmak onun asla bilemeyeceği bir ayrıcalıktı. Bu istisnalarla ilgiliydi, bir kişi için her kuralı esnetmekle ilgiliydi ve o kişi asla o olmayacaktı. Özgür'ün tüm ilgisi, özeni ve sevgisi bir başkasına, her zaman el üstünde tuttuğu, kalbinin bir parçasını sonsuza dek taşıyacak olan kadına verilmişti. Tüm bunların ironisi boğucu geliyordu.

Çok geçmeden Özgür Handan'ın etrafına büyük bir havlu sardı, yumuşak kumaşı ince bedenini sarıyordu. Onu kuruladığı sırada elleri nazik, neredeyse şefkatliydi.

"Seni yatağa taşıyacağım," dedi, sesi alışılmadık derecede yumuşaktı. "Dinlenmelisin."

Ama sözleri bir kova soğuk su gibi geldi ve aralarındaki sıcaklığı söndürdü. Handan'ın kalbi sıkıştı. Yeter'i tekrar görmek için mi gidiyordu?

Handan'ın elleri sıkıca kenetlenmiş, vücudu gerginlikten kaskatı kesilmişti.

Uzun bir süre sonra içinde bir şeyler koptu. Çaresizlikle öne doğru adım attı, zihni hareketlerini zar zor yakalıyordu.

Hiç düşünmeden Özgür'e sıkıca sarıldı, sesi yumuşaktı ama titriyordu. "Bu gece benimle kal... Lütfen gitme."

Özgür şaşırdı, vücudu bir an için şaşkınlıkla kaskatı kesildi. Ama tereddüt sadece bir saniye sürdü. Kendini çabucak toparladı ve kızın saçlarını nazikçe okşadı, sesi sakin ama kararlıydı. "İnatçı olma, Handan. O yaralı. Bu görmezden gelebileceğim bir şey değil."

"Ama benim de sana ihtiyacım var," diye yalvardı Handan, gözleri kızarmış ve dökülmemiş yaşlarla parlıyordu. Dudağını o kadar sert ısırdı ki kan aktı. "Sadece bu seferlik, benimle kal."

Özgür içini çekti, sesi yumuşamıştı ama hâlâ kararlıydı. "Her zaman anlayışlı oldun. Bunu zorlaştırmayın."

Ama bu gece Handan anlayışlı olmak istemedi. Sadece onun kalmasını istedi.

"Özgür," diye fısıldadı, ona bakarken eli sıkılaştı, çaresizlik yüzüne kazınmıştı.

Özgür başını salladı, sesi daha soğuk çıkmaya başlamıştı. "Dinle Handan, kendini bırakmalısın."

Handan başını salladı, kalbi çarpıyordu, teslim olmak istemiyordu.

"Bırak dedim!" Özgür'ün ifadesi bir anda sertleşti, dudakları ince bir çizgiye dönüştü. Sıkı bir kavrayışla parmaklarını teker teker açtı, gücü kadının acıyla irkilmesine yetti.

Handan'ın kalbi göğsünde sıkıştı ama daha fazla dayanamadı. Yumuşak, acı bir kahkaha attı, neredeyse kırılganlığıyla alay ediyordu. Yavaşça elini bıraktı, parmakları gerginlikten titriyordu ve sonunda yenilgisinin ağırlığı içine çöktü.

"Birazdan dönerim," dedi Özgür, ses tonu kısıktı, dönüp ikinci kez bakmadan uzaklaşırken.

Yakında dönecek misin? Bu sözler bir çocuğu teselli etmek için söylenmiş boş sözler gibiydi. Yeter onu daha önce sayısız kez aramıştı ve o da her seferinde ona gitmişti. Bir daha geri gelmedi.

Handan orada öylece dururken, gerçek ağır bir battaniye gibi üzerine çöktü. Özgür, muhtemelen Yeter yüzünden onun çocuğunu doğurmasını istemedi. Ne de olsa, kalbinin anahtarını her zaman elinde tutan, derinden değer verdiği, bırakamadığı, anısı asla solmayacak olan kadın oydu. Onun ilk aşkıydı, gerçekten hiç bitmeyen türden bir aşk. Elbette Handan'ın ihtiyaçlarını ve arzularını görmezden gelmek anlamına gelse bile ona bir hazine gibi davranıyordu.

Uzun, uyuşuk bir andan sonra Handan döndü ve banyoya doğru yürüdü. Duşun altına girdi ve suyun kendisini yıkamasına izin verdi, ancak bu göğsündeki ağırlığı temizlemek için çok az şey yaptı. Sonunda yatağa girdiğinde, çarşaflar soğuk ve davetkâr değildi. Ne kadar dönüp durursa dursun, yatak ısınmayı reddediyordu. Sanki yanı başındaki boşluk odanın dokusuna sızmış ve onu ürpertici sessizlikte yalnız bırakmıştı.

Handan sabahın altısında çalan telefonuyla sarsılarak uyandı. Sersemlemiş bir halde telefonu eline aldı ve ekranda Özgür'ün annesi Zübeyde Türkmen'in adının yanıp söndüğünü gördü.

"Düğün tarihi belirlendi." Zübeyde'nin sesi her zamanki gibi soğuk ve klinikti. "Üç ay sonra, düğün için güzel bir gün."

Handan, Zübeyde'nin danışmak için değil, bilgilendirmek için aradığını biliyordu.

"Ailenizi hazırlamanızı hatırlatmak için aradım," diye devam etti Zübeyde, sesi kısıktı. "Ailem varlıklı olsa da biz aptal değiliz. Bu evlilikten bir servet kazanabileceğinizi düşünmeyin."

Handan sesini sabit tutmaya çalıştı. "Tamam, babama haber veririm. Merak etmeyin, sizden bir kuruş bile istemeyeceğim."

Ama Zübeyde tatmin olmaktan çok uzaktı. Hattın diğer ucunda alaycı bir kahkaha yankılandı. "Gerçekten de, bir kuruşa bile layık değilsin."

Handan hayal kırıklığını bastırarak bir açıklama yapmadan dinledi. Para istese bile bunun, onu hiçbir zaman gerçekten önemsememiş olan ilgisiz babasının ve zalim üvey annesinin eline geçeceğini herkesten iyi biliyordu.

Zübeyde telefonu kapatmadan önce, "Özgür'ün sende ne bulduğunu gerçekten bilmiyorum," diye ekledi. "Fakir, alt sınıftan ve tamamen sıradan birisiniz. Özgür'ün ısrarı ve büyükannesinin onayı olmasaydı, bu evliliği asla kabul etmezdim."

Handan telefona baktı, elleri hafifçe titriyordu. Dudaklarında hüzünle karışık acı bir gülümseme kıvrıldı. Özgür'le nişanlanması bir rüya gibiydi, gerçek olduğuna inanmakta güçlük çekiyordu. Yine de onunla evlenmek hayatının en büyük dileğiydi.

Handan on beş yaşındayken, üvey annesi onu yüksek sosyetenin bir toplantısı olduğunu iddia ettiği bir yere götürmüştü. Ama hepsi bir oyundu; kendilerini Türkmen Ailesinin malikanesinde buldular. Orada, Handan yüzme havuzuna itilmiş, üvey annesinin acımasız düzeneği onu soğuk ve boğucu suyun içinde çırpınmaya bırakmıştı.

Handan boğulacağından emindi. Ancak tam umutsuzluk hakim olmaya başlamışken, genç bir adam tereddüt etmeden havuza atladı. Onu kendine çekti, güçlü kolları onu güvenli bir yere taşıdı ve ölümün buz gibi pençesinden kurtardı. Sonunda gözlerini açtığında, gördüğü tek şey adamın geri çekilen ve uzaklarda kaybolan figürüydü. Aklında kalan tek şey adamın kolundaki şık siyah saatti.

Yıllar sonra, aynı saat Handan'ı ona götürdü. Özgür Türkmen, onun hayatını kurtaran adam, farkında olmadan kalbini ele geçiren adam olmuştu. Ona verdiği hayat için minnettarlıkla, bir gün onunla evleneceğini umarak kalbini hiç çekinmeden ona verdi.

Alt kattan gelen ayak sesleri Handan'ı düşüncelerinden uzaklaştırdı. Bir an sonra yatak odasının kapısı gıcırdayarak açıldı. Özgür orada duruyordu, gözleri yorgunluktan ağırlaşmıştı, takım elbisesi kırışmış ve dağılmıştı.

Handan, Özgür'ün içeri girişini izlerken, fark ettiği şeyin ağırlığıyla kalbi sıkıştı. Geceyi nerede geçirdiği belliydi, yine Yeter ile ilgileniyordu. Yakında döneceğine söz vermişti ama işte buradaydı, giysileri buruş buruştu ve tavırları fazlasıyla tanıdıktı.

Handan ona bakmak istemeyerek bakışlarını başka yöne çevirdi. Ama Özgür onun tedirginliğinden habersizmiş gibi, sert bir el hareketiyle onu kollarına çekti. Soğuk dudakları onunkilere değdi ve derin sesi yumuşayarak "Kızgın mısın?" diye sordu.

Handan sessiz kaldı, yüzü başka tarafa dönüktü. Adamın üzerine sinmiş başka bir kadının parfümünün hafif kokusunu ya da gömleğindeki parlak, belirgin ruj izini görmezden gelemedi. Hiç şüphesiz Yeter'e ait olan iz, kalbini delen bir iğne gibi hissettiriyordu.

"Yeter'i hala seviyor musun?" Handan'ın sesi yumuşak ama kararlıydı, sonunda Özgür'e baktı, gözleri gerçeği arıyordu.

Özgür onu kendine çekti, sıkıca kucakladı. "Ne düşünüyorsun?" diye mırıldandı, sesi alçak ve güven vericiydi. "Yeter benim için özel biri ama bu sadece arkadaşlık, daha fazlası değil."

Handan, Özgür'ün güvencesine karşılık vermedi. Sadece ona baktı, kalbi cevaplanmamış sorularla doluydu. Yavaşça, sesi sessizliği bozarak sordu: "Peki ya ben Özgür? Beni seviyor musun?"