Geri Dön Sevgilim: İhmal Edilmiş Eski Eşi Kazanmak

Ayşe Öz, Esin Lloyd'un sosyal medya hesabını didik didik ediyor, her videoyu iğneyle kuyu kazarcasına izliyordu.

"Şuna bakar mısın? En tatlı karpuz dilimini yalnızca benim için ayırıyor."

"Eve ne kadar geç gelirse gelsin, bana mutlaka küçük bir hediye getirir."

"Ve bak, sürpriz! Camiden benim için bir dua okuttu.

Kliplerdeki kız Esin, sade beyaz elbisesiyle yumuşak, narin bir hava yayıyordu. Çarpıcı güzellikte değildi ama onda tertemiz bir sadelik vardı; gülümsemesi gerçekten alımlıydı.

Ayşe, adeta bir casus gibi ekrana kilitlenmiş, Esin'in erkek arkadaşının yüzünü görmek için sabırsızlanıyordu.

Esin'in neşeli anlatımları ve sevgilisiyle günlük hayattan kesitleri, Ayşe'yi karamsarlığa sürüklemeye yetiyordu.

Öğrendiğine göre bayram arifesi, Sevgililer Günü ve hatta kendi doğum günü gibi özel günlerde Esin, Yiğit Öz'le birlikteydi; sözde kocası son üç yıldır tüm önemli anlardan buhar olup kaybolmuştu.

Hesabın kullanıcı adı "Hayata veda" idi. Bu, Ayşe'nin takip ettiği tek hesaptı.

Korkutucu adı üzerine düşünmeye kalmadan banyo kapısı aniden açıldı.

Loş ışıklı odada, geniş omuzları dar bir bele doğru incelen Yiğit, beline sarılı havluyla belirdi. Saçlarından damla damla su süzülüyordu.

Loşluğa rağmen, keskin hatları hiçbir şey kaybetmemişti.

Ayşe refleksle telefonunu kapatıp düşüncelere dalmış hâlde ona baktı. Yiğit'i en son görüşünün üzerinden uzun zaman geçmişti.

Bu gece burada oluşu kendi isteği değildi.

Büyükannesi Neva Öz hastaydı; torun hasreti onu dönmeye mecbur bırakmıştı. Yoksa belki de hiç geri dönmeyecekti.

Üç yıllık evlilikleri boyunca Yiğit eve nadiren uğramış, vaktinin çoğunu Oya Villaları'nda geçirmişti.

Ayşe'ye karşı en ufak bir sevgi beslemediği herkesin dilindeydi.

Ayşe, sadece kâğıt üzerinde var olan bir evlilikte mahsur kaldığını hissediyordu.

"Sana bir şans vereceğim. Hamile kalıp kalmaman kaderine kalmış," dedi Yiğit; sesi yankılı ve derindi.

Ne demek istiyordu, aklı almıyordu.

Ayşe daha düşünemeden Yiğit, onun bileğini kavrayıp kendine çekti; gölgesi küçük bedeninin üzerine düştü.

Ansızın havluyu fırlattı; dizleriyle sertçe bacaklarını ayırdı.

Oda, yırtılma sesiyle çınladı.

Elbisesini kolayca parçaladı; çıplak göğsü aşağılayıcı biçimde açığa çıktı.

Ayşe, Yiğit'in gaddarlığı karşısında beti benzi attı; korkuyla kasıldı.

"Yiğit! Dur, bunu istemiyorum..."

Sözleri panik içindeki çırpınışlarıyla kesildi. Sevdiği adamla böyle bir şeye zorlanmak onu utanç ve korkuyla dolduruyordu.

Yiğit'in alaycı sesi havayı yardı. "Bir keresinde beni ilaçlamaya kalktın; bu günü göreceğini bilmeliydin. Sadece katlan."

Bu sert sözler üzerine Ayşe'nin gözleri doldu; kirpikleri yaralı bir kelebek gibi titredi. Sert yüzüne baktı; sesi ince ince titriyordu. "O zaman sarhoştum. Bunu kastetmemiştim— Ah!"

İtirazı, keskin bir çığlıkla yarıda kaldı. Çarşaflara tutundu; acısı her hâlinden belliydi.

Yiğit bileklerini başının üstüne bastırdı; üzerine eğilirken yüzü ifadesizdi.

Birden ileri atıldı; sert ve derin bir hamleyle Ayşe'yi acıyla bükülmeye zorladı.

Yoğun acı onu boğdu; direnci tükenirken umutsuzluk üstüne çöktü. Orada öylece kalıp unutulmayı diledi.

Yiğit arzularını giderdikten sonra soluğu kesik kesikti. Yerden bir havlu kapıp beline sardı. "Gördün mü; nazlanmak, ölü gibi yatmaktan daha ilginçmiş," diye hırladı kinle.

Duşunu alıp geriye bakmadan çıktı; sanki yeterince hızlı kaçamayacakmış gibi.

Öncesinde ve sonrasında ritüele dönmüş bu duşlar, sanki vicdanındaki kiri söküp atıyormuş gibi onu arındırıyordu.

Ayşe, Yiğit'in hayatındaki yerini çözmekte zorlanıyordu. Yalnızca zevki için bir oyuncak mıydı?

Yoksa ailesinin varis beklentisini karşılamak için bir piyon mu?

Pencere ardına kadar açıktı; içeri keskin bir soğuk rüzgâr vuruyordu.

Ayşe ürperdi, battaniyeye daha sıkı sarındı.

Onu titreten yalnızca havadaki soğuk değildi. Kalbi paramparça olmuştu; açık yarasından esen buz gibi bir rüzgârla savruluyordu.

Neredeyse sekiz yıldır hayran olduğu adam şimdi ona büsbütün yabancıydı.

Üç yıl önce, Oz Ailesi'nin düzenlediği görkemli bir ziyafette Ayşe şarabı fazla kaçırmıştı. Uyandığında kendini Yiğit'le aynı yatakta, çıplak bulmuştu.

Düşüncelerini toparlamasına fırsat kalmadan erkek kardeşi ve Oz Ailesi'nden birkaç kişi odaya dalmıştı.

Ok yaydan çıkmıştı; geri dönüş yoktu. Yiğit'in büyükannesi duruma el koyup evliliklerini ayarlamıştı.

O günden beri Yiğit, Ayşe'nin onu tuzağa düşürmek için ilaçladığına inandı.

Ayşe bir zamanlar Yiğit'in bu derin kini karşısında afallıyordu; onu ilaçladığına inansa bile. Sonuçta, birlikte büyümüşlerdi.

Ama şimdi anlıyordu.

Yiğit'in gözünde o, Esin'le ilişkisini sabote eden kötü kadından ibaretti.

Ayşe, Esin'in videolarında Yiğit'in ne kadar kusursuz göründüğünü sık sık düşünürdü—hep nazik, hep düşünceli. O şefkati kendisine asla göstermeyeceği gerçeği ise yüreğine saplandı.

Ne kadar süre öyle kaldığını bilmeden battaniyeyi kenara itip ayağa kalktı; sızlayan bedenini banyoya sürükledi.

Duşun altına girdi; buz gibi su teninde dolaşırken önce tir tir titredi.

Aynada hayalet gibi solgun yüzünü, morluklarla kaplı bedenini gördü.

Sonunda gözyaşlarını tutamadı; hıçkırıklarla çöktü.

O gece uykusu huzursuz, parça parça oldu.

Sabaha karşı rüyasında, Yiğit'le aralarının bozulmadığı günlere döndü.

Rahatsız uykudan sıçrayarak uyandı; alışılmadık biçimde erkendi.

Hazırlanıp rahat kıyafetlerini giydi ve aşağı indi.

Sevim Jenkins, yılların emektarı hizmetçi, Ayşe'nin merdivenden inişini görür görmez onun damak tadını bilen biri gibi kahvaltıyı masaya koydu.

Ayşe kahvaltısını yavaş ve dikkatle yiyordu.

"Sayın Öz Hanım, neden Sayın Öz'ü dün gece kalmaya ikna etmediniz? Eve pek sık uğramaz," diye sordu Sevim; sesinde Ayşe'ye duyduğu sempati vardı.

Sevim, Oz Ailesi'nde yıllarca çalışmış; Ayşe ile Yiğit'in çocukluk arkadaşıyken nasıl karşı cephelere savrulduğunu görmüştü.

Ayşe'nin yüzünden kısa bir rahatsızlık gölgesi geçti, ama bunu sakin bir gülümsemeyle örttü.

"Denemiştim, ama kalmadı," diye itiraf etti.

Yiğit'i fiziksel olarak yanında tutsa bile kalbi başka yerdeydi.

Onun sevgisi, gerçekten değer verdiği kişinin evi olan Oya Villaları'ndaydı.

Sevim, yeniden konuşmadan önce duraksadı; tonu ihtiyatlıydı. "Belki de Sayın Öz, şirket işleriyle fazlasıyla meşguldür. Böylesine büyük bir yapıyı yönetmek vaktinin çoğunu alır."

Üç yıl önce Ayşe'ye yeniden hizmete verildiğinden beri Sevim, bu evliliğin kırılgan dengelerini herkesten iyi kavramıştı.

Bu sezgisi, Ayşe'ye karşı içten bir acımayı da beraberinde getiriyordu.

Ayşe'nin kirpikleri titreşti; tostundan küçük bir lokma alırken gözleri duygusal yükten hafifçe doldu.

Evet, Yiğit meşguldü; ama Esin için her zaman vakit yaratıyordu. Kurtuluş Camii'ne sık sık nazarlık almak için uğruyordu.

Yoğun programına rağmen tatilleri onunla geçirmeyi aksatmıyordu.

Tam o sırada Ayşe'nin telefonu sessizliği bozdu.

Sevim yemek odasından çıkarken Ayşe telefonu aldı; en yakın arkadaşı Öznur Nash'in aradığını gördü.

"Öznur, boşanmak istiyorum," dedi Ayşe; sesi kısılmıştı.