Hızlı Yolda Aşk

Yumuşak ışıkların süzdüğü odada, geniş yatağın üstünde bir erkekle bir kadın şefkatle birbirine sarılıydı.

Yatağın üstünde, duvarda asılı bir gelin tablosu vardı; yüzünde nazik bir sevinç ifadesi.

"Ya Nuran bizi burada, kendi yatağında yakalarsa ne olur? Sence sinirden ağlar mı?" dedi kadın, alaycı bir cilayla.

"Burası onun yatağı değil," "Bunca yıl onunla neredeyse hiç aynı yatakta uyumadım," "Hep yan odadaki misafir odasında geceliyor," diye burnundan soluyarak karşılık verdi adam.

"Derin, bana karşı öylesine naziksin ki..."

Fısıltıları, ağır nefeslerle birbirine karışıyordu.

Tam o sırada, kapıda beliren genç kadın ellerini ağzına götürdü; duyduklarını işitince gözlerinden yaşlar süzüldü.

Az sonra o yakınlık sönümlendi.

Derin Arabacı, bir bardak su almak için şortunu geçirip ayağa kalktı. Nuran Velioğlu'nu oturma alanında sessizce otururken görünce yüzüne şaşkınlık yerleşti. Nuran’ın ne zaman döndüğünü, neleri duyduğunu düşündü.

"Her şeyi duydun mu?" Kanepeye uzanmış, elinde bardakla sakince sordu.

Derin’in teninde gezinen öpücük izlerine aldırmadı; Nuran’ın onları görüp görmediğini ya da ne hissettiğini umursamıyordu. Yalnızca suyunu yudumladı.

"İmzalama vakti geldi." Bir çekmeceden dosya çıkarıp masaya bıraktı. "Madem duymuş olabilirsin, uzatmanın manası yok."

Nuran çekinerek belgeye uzandı; gözleri ilk sayfadaki "Boşanma Anlaşması" ibaresine takıldı. Son sayfayı çevirince Derin Arabacı’nın gösterişli imzasını gördü.

"İncele. Eklemek istediğin bir şey varsa, bana bildir. Aksi takdirde, sadece imzala," diye emretti Derin.

Geriye yaslanıp bir sigara yaktı; duman, soğuk tavrına perde oldu.

"Bize bir şans daha veremez misin?" Başını öne eğmişti; gözyaşları sesini kısıyor, düz kakülleri gözlüklerinin koyu çerçevesine düşüyor, mahzun ifadesini belirginleştiriyordu.

Arabacı ailesine gelin olduğundan beri, Nuran kendini Derin'e adamıştı, mutluluk dolu bir gelecek umarak.

Kar fırtınasında onu koruyan o çocuğa dair anı, elini istemsizce sıkmasına neden oldu; yanında kalmak için en küçük bir umut dilendi.

"Nuran, bu kadar çaresiz hissetme. Benimle Melis arasında ne olduğunu biliyordun. O hâlâ neden bu evliliğe tutunuyorsun? Kendini bu kadar değersiz hissetme." Derin’in sabırsızlığı, kül tablasına kül silkelerken yüzeye çıktı: "Evliliğimiz hiçbir zaman fayda hesabının ötesine geçmedi."

Nuran’ın yüreği bir anda ağırlaştı. Melis Polat’ın, Derin’in gerçekten sevdiği kişi olduğunu anladı. Nihayet farkına varmıştı.

Parmakları etek ucuyla oyalanırken, Melis ortaya çıktığında, Derin’in dikkatinin bütünüyle ona kaydığını fark etti.

Yıllar önce Melis yurtdışına gittiğinde Derin peşinden gitmiş, fakat ardından yaşanan trajik bir trafik kazası onu yanıtsız bırakmıştı. Derin, Velioğlu ailesinden Ayça ile evlenecekti. Ancak Ayça başka biriyle ilişkiye girip bir çocuk doğurunca, Velioğlu Ailesi bu kez Nuran’ı gelin olarak önerdi. Nuran, Ayça’nın yerine geçip Derin’le evlendi.

Nuran, neredeyse tüm geçmişiyle bağlarını koparıp kendini Derin’in bakımına adadı. Tasarım, araba yarışı, cerrahi ve kodlama gibi tutkularını bıraktı; yalnızca ona odaklandı.

Derin bir yıl önce komadan uyandığında yine Nuran, gece gündüz başucundaydı. Ne var ki Melis yurtdışından döndüğünde, Derin Nuran’ın bu nezaketini göremedi.

İki yıllık evliliğe ve bakıma rağmen Nuran, Derin’in kalbinde yer edemediğini kabullendi.

Nuran’dan yanıt alamayan Derin kaşlarını çattı, karşısında oturan kadını süzdü.

Kalın kakülleri ve büyük gözlükleriyle çerçevelenen yüzü çekiciydi; ancak görünüşünü sık sık ihmal ediyor, dağınık duruyordu. Mizaç olarak fazlasıyla içine kapanıktı.

Derin uyanalı beri Nuran gece gündüz yanındaydı; yine de ona karşı hiçbir duygusal bağ hissetmiyordu. Onu inanılmaz derecede sıkıcı buldu.

Bitmeyen bakım ve ilgi; tekdüze görünüm ve rutin… sade su kadar sıkıcıydı. Derin için bu tekdüzelik dayanılmaz hâle gelmişti.

Son iki yıldır Arabacı Ailesi için yetenekli bir bakıcı gibi hareket etti; ama asla eşi olmaya layık görmedi.

Bir sigarayı daha ezip söndürürken gayet sıradan bir sesle, "Burası Arabacı Ailesi’nin evi..." dedi.

Sözünü yarıda kesti; hâlâ başı eğik duran Nuran’ı fark etti. Duruşundaki hüzün canını sıktı.

"Velioğlu Ailesi’ndeki mutsuzluğunuzun farkındayım. Boşanmanın ardından size üç villa ve otuz milyon vereceğim. Garajdaki herhangi bir arabayı alabilirsiniz. Bu, gelecekte rahat bir yaşam sürmenizi sağlamalı," diye teklif etti Derin.

Derin, Nuran’ın yataktayken gösterdiği titizliği ve komadan sonra iyileşme egzersizlerinde yanından ayrılmayışını hiç unutmayacaktı.

Nuran'a karşı bir sevgisi olmasa da, yıllar süren bağlılığı için cömert bir uzlaşma teklif etmeye istekliydi. Hayatının en iyi iki yılını gerçekten ona adamıştı.

Derin kollarını kavuşturduğunda Nuran, kolundaki küçük dövmeyi gördü ve içi bir kez daha sızladı. Dövmede Melis Polat için MP baş harfleri vardı.

Derin'in sabrı azalıyordu. "Koşulları göz önünde bulundurarak, düşünmeniz için size bir gün izin vereceğim. Koşullar uymuyorsa değişiklik önerebilirsiniz; fakat fazla ileri gitmeyin. Sabırlı biri olarak tanındığım söylenemez..."

"Düşünmeme gerek yok." Nuran, masadan kalemi aldı ve boşanma belgelerine adını düzgün bir şekilde yazdı. "Eşyalarımı toplayıp yakında gideceğim. Artık yolunuza çıkmayacağım."

Derin onaylayarak başını salladı. "Bunu duyduğuma sevindim."

Derin, Nuran'ın her zaman boyun eğmesini takdir ederdi, sanki kararlarına itiraz etmeyen sadık bir hizmetçiymiş gibi. Bugün bile böylesine gergin bir durumda, ortalığı karıştırmak yerine sakinliğini korumayı başardı.

Derin içinse, Nuran’ın bu tutumu tam anlamıyla bunaltıcıydı. Bu kadar sıradan bir kadınla birlikte olmanın, sonunda kendi ruhuna da sirayet edeceğinden endişe duyuyordu. Sonuçta, aşk zorlama ile değil, gönül rızasıyla olurdu.

Derin, sözleşmeyi gözden geçirirken bir şey söylemek üzereydi ki, beyaz gömleğiyle zarif bir Melis kapıdan süzülür gibi çıktı.

Gömleği neredeyse kalçalarına kadar iniyor, birkaç düğmesi açık kalmış, fazlasıyla tenini sergiliyordu.

Nemli saçları gömleğe yapışmış, bu haliyle görüntüsüne ayrı bir cazibe katıyordu.

Hareketi duyan Nuran, Melis’in giydiği gömleğin, Derin için seçtiği gömlek olduğunu anında fark etti.

Bakışları kesiştiğinde Melis, Nuran’a alayla karışık meydan okuyan bir tebessüm gönderdi.

Derin’in bakışlarını üzerinde hisseden Melis, o gülümsemeyi hızla bastırdı.

"Nuran, sonunda tanıştık. Ben Melis Polat." Zarif bir edayla Derin’in yanına yaklaşarak oturdu. Omzuna yaslanarak, "Derin'in seni sık sık andığını duydum. Seninle tanışmak gerçekten büyük bir zevk," dedi.

Nuran başını eğdi, hiçbir şey söylemedi.

Melis ardından Derin’i hafifçe dirseğiyle dürttü. "Derin, Nuran’a üç villa teklif ettiğini duydum. Göl kenarındaki villayı istediğimi bilmiyor muydun? Neden ona söz verdin? Artık beni sevmiyor musun?"

Derin, Melis’in kaprislerine her zamanki gibi boyun eğdi, sonra yeniden Nuran’a döndü. "Senin için başka bir villa seçeceğim."

Nuran, gözlüklerinin ardından Derin’e sessiz bir sitemle baktı. "Ama o villa benim için olduğunu söylemiştin?"

Melis’in dudakları büküldü, somurtkanlığı yüzüne yansıdı. "Derin..."

Derin’in yüzünde kısa bir huzursuzluk gölgesi belirdi. "Nuran, az önce söylediklerimi duymadın mı? Bunları sadece bir jest olarak düşün. Değişiklik yapmaya niyetin yoksa, lütfen ısrardan kaçın."