Terk Edilmiş Gelin: Aşkın İkinci Şansına Aldatılmak

Zeynep Yılmaz, kımıldamadan oturuyordu; dikkati, kocası Ali Kaya'nın sanki başka bir hayatta donup kalmış gülümsemesini taşıyan çerçeveli fotoğrafına kilitlenmişti.

Yaklaşık iki hafta önce, Ali'nin ikiz kardeşi Mehmet Kaya, göğsüne bastırdığı bir kül kabıyla eşiği geçmişti. Karşısında öylece dururken ağzından dökülen kelimeler ağır ve belirsizdi. "Zeyno, keşke bunu söylemenin daha iyi bir yolu olsaydı. Ali gitti. "Uçağı düştü, bir daha eve geri dönmeyecek."

Zeynep, zaten kırılgan olan sağlığı nedeniyle bu beklenmedik şok karşısında tamamen savunmasız yakalanmıştı. Bu haberler onu adeta yerle bir etti, dünya bir anda kararıp üzerine kapandı.

Bilinci nihayet yerine geldiğinde, vedalaşmak için artık çok geçti. Ali çoktan toprağa verilmişti ve onu son kez görebilme fırsatını elinden kaçırmıştı.

Mezarının nerede olduğunu bile bilmiyor, içten içe bu belirsizlikle kavruluyordu.

Zeynep, oturduğu yerden güçlükle doğrulup Ali'nin annesi Fatma Kaya'nın odasına, mezarın yerini sormak için yöneldi.

Kapıya yaklaştığında içeriden gelen sesler kulağına çarptı ve onu olduğı yere çiviledi. Duydukları, bütün bedeninde yukarı doğru tırmanan ürpertici bir dalga oluşturdu.

"Ali, ne yaptığının farkında mısın? Ölen Mehmet'ti, sen değil. Zeynep'e kazada kaybolanın sen olduğunu düşündürmekteki amacın neydi? Ya bir gün kardeşi gerçeği öğrenirse?"

Sanki koridorun havası çekilip alınmış, etrafı boğucu bir boşluk kaplamıştı. Zeynep'in kalbi göğsünde gümbür gümbür çarpıyor, düşünceleri ise darmadağın olup tamamen kontrolden çıkıyordu.

Alt dudağını derinlemesine ısırarak kendini şimdiye, bu acı gerçekliğe tutunmaya çalıştı. Dudağındaki acıdan yükselen sarsıntı, yaşadığı korkunç gerçeği kavrayabilmesi için onu kısmen de olsa yeniden kendine getirdi.

Ali'nin, en başından beri Mehmet gibi davranarak aslında hayatta olduğunu mu anlamalıydı? Aile, gerçekten de böylesine acımasız bir oyuna, böylesine büyük bir aldatmacaya ortak mı olmuştu?

İkizlerin neredeyse birebir aynı yüzleri ve Ali'nin özenle sürdürdüğü kılığı düşünüldüğünde, onları ayırt etme şansının hiç olmadığını dehşetle fark etti.

Zeynep, duyduğu her kelimeyi yanlış duymuş olmayı dileyerek, hırıltılı ve sığ nefesler alıyordu. Bir zamanlar asla zarar vermeyeceğine yemin eden Ali'nin, ona böyle bir ihanet edebileceğine inanamıyordu.

Ama sonra o tanıdık ses, içinde tutunduğu son umudu da paramparça etti. "Başka hiçbir şey umurumda değil. Tek istediğim Ayşe."

Bir anda dünyası altüst oldu. Ayşe Kaya—Mehmet'in karısı, Ali'nin ise kendi baldızıydı.

Zeynep, duyduğu gerçeği zihninde bir türlü oturtamıyordu. Üç yıldır sevdiği adam, dokunulmaz ve yasak olan birine kalbini çoktan vermişti.

Ali'nin sözleri, delirecekmiş gibi hissedene kadar zihninde durmadan yankılanmaya devam etti. "Anne, her zaman biliyordun ki Ayşe, benim için hep tek umurumda olan oydu. Mehmet'e takılıp kalmasaydı, Zeynep'i gerçekten seçer miydim? Bu evliliği üç yıl boyunca sahte bir oyun gibi sürdürdüm ve her gün başlı başına bir işkenceydi. Şimdi Mehmet gittiğine göre, Ayşe'yi bu dünyada yapayalnız bırakmamı mı bekliyorsun? O, tüm bunlarla tek başına yüzleşemeyecek kadar kırılgan, narin. Can için endişelenme. Gerçeği asla duymayacak."

Her cümle Zeynep'in ruhunu delip geçmiş, her kelime biraz daha derine saplanmıştı, ta ki geriye hissettiği tek şey yakıcı bir acı kalana kadar.

Üç yıl boyunca biriktirdiği sevgi ve bağlılık, meğer baştan sona acımasız bir yalandan ibaretti.

Bedeni kontrolsüzce titrerken, gözyaşları sessizce yanaklarından süzüldü; yaşadığı kalp kırıklığı neredeyse taşıyamayacağı kadar ağırdı.

Yedi yıl önce, her iki ebeveynini de kaybettiğinde Zeynep'in dünyası çoktan paramparça olmuştu. O ve evlatlık kardeşi Can Yılmaz, geriye kalan tek akrabaları olan amcaları Mustafa Yılmaz'ın bakımına bırakılmıştı. O ilk günlerde, Can ile huzur içinde büyüme umuduna sıkı sıkıya tutunmuş, Mustafa'nın çatısı altında onu ne tür bir karanlığın beklediğini asla tahmin edememişti.

Oysa Mustafa'nın yüzündeki nazik maskenin altında gerçek bir canavar yatıyordu. Can'ı ondan uzaklaştırdı, ebeveynlerinin tüm mal varlığına el koydu ve Zeynep'e yıllarca sürekli kötü muamele etti. Onu tamamen kontrolü altına almak için, yavaş etkili bir zehir bile vermeye başladı.

Can, Zeynep'i kaçırmak için ne kadar uğraştıysa, Mustafa her seferinde onları yakaladı. Her başarısız deneme, Zeynep'e daha da ağır bir ceza olarak geri döndü.

Korku, yavaş yavaş günlük hayatlarının sıradan bir parçası haline geldi. Zeynep, Yılmaz malikanesinin loş koridorlarında gölgeler gibi sessizce hareket etmeyi öğrendi. Mustafa bakmazken, tıbbi ders kitaplarına gömülüp zehre karşı koymanın bir yolunu bulmak için çaresizce çalıştı. Ama kullandığı toksinler o kadar karmaşıktı ki, her gün vücudu biraz daha ona ihanet ediyordu.

Başka seçeneği kalmayınca, Zeynep rolünü oynadı; minnettar bir yeğen gibi davranıp Mustafa'yı dışarıya karşı şefkatli bir koruyucu gibi gösterdi.

Her gün, sanki hiç bitmeyecekmiş gibi uzayan, yalnızca Mustafa'nın planları tarafından yutulmuş karanlık bir gelecek gibi görünüyordu.

Sonra Kaya ailesi evlilik teklifiyle kapıya geldi ve bir anda, karanlığın içinde küçük bir umut ışığı belirdi.

Başka çıkış yolu kalmadığı için, Zeynep, Kaya ailesine katılma fırsatını yakaladı ve bunu Mustafa'nın zalimliğinden kurtulabileceği tek yol olarak gördü.

Çünkü Kaya ailesi, Yılmaz ailesine yıllar öncesinden bir iyilik borçluydu; evlilik sözleşmesi çok önceden yapılmıştı ve Mustafa'nın tüm itirazları sonuçsuz kalmıştı.

Başlangıçta, Mehmet onun kocası olmak üzere seçilmişti.

Ama her şey, Ali onu ilk gördüğü gün kökten değişti. O andan itibaren duygularını saklamadı, açıkça belli etti ve amansızca onun peşinden gitmeye başladı. Onun bu gözü kara adımları, ailenin yıllardır kurduğu tüm planları altüst etti. Hatta Mehmet ve Zeynep için düzenlenen nişan partisinin tam ortasında bile, kimse onu durduramadan Zeynep'i kolundan tutup kaçırdı.

Ali, ailesine baş kaldırmasının bedelini ağır ödedi. Üç ay boyunca ev hapsinde tutuldu, Zeynep'i seçmenin bedelini her gün yeniden ödeyerek yaşadı.

Bu göze aldığı fedakârlıklar, Zeynep'i onun sevgisinin gerçek olduğuna inandırdı. Kaya ailesi damat adayını değiştirmeyi önerdiğinde, Zeynep tek an bile tereddüt etmeden kabul etti.

Üç yıl boyunca, evlilikleri herkesin gıptayla baktığı bir peri masalını andırıyordu. Ali, ona hep sıcaklık ve bağlılıkla davranmış, birlikte evli mutluluğun adeta simgesi gibi görünmüşlerdi.

Zeynep, yaşadıkları her anın gerçek olduğuna inanmıştı. Şimdi ise Ali'nin gerçeği itiraf ettiğini duyduğunda, bütün bu illüzyon tek bir darbeyle yıkıldı.

Aniden, evliliğinin gerçekte neye dönüştüğünü gördü—her jestin Ayşe'yi memnun etmek için tasarlandığı, ince ince planlanmış bir oyun. Ali ile paylaştığını sandığı aşk, meğer sadece süslü bir yalandan ibaretti ve bu gerçeği kabullenmek, neredeyse onu içten içe paramparça etti.

Şok, Zeynep'i yerinde çiviledi; bacakları ne kadar umutsuzca harekete geçmeye çalışsa da ona yanıt vermeyi reddediyordu.

Mustafa'nın ona zorla içirdiği zehir, sanki tam da o an yeniden yüzeye çıkmayı seçmişti. Vücudunda dalgalar halinde yayılırken, cildinden soğuk terler boşaltan ve onu tir tir titreyerek bırakan keskin bir acıyla doldu.

Kapının arkasından, Fatma'nın sesi sis perdesini yaran bir bıçak gibi duyuldu. "Zeynep'e yeni bir koca bulalım. Sırrımızı güvende tutar."

Ali, umursamaz bir tonla yanıt verdi, "Bana bu kadar körü körüne bağlıyken bunu asla kabul etmez. Boş ver anne, ben bunu kendim halledeceğim."

Bunu duyduğunda, Zeynep'in içinde acı bir alay hissi kabardı.

Öyleyse, Ali'ye kalbini düşünmeden ezip geçmesi için kendi elleriyle mi fırsat vermişti?

Bu nasıl bir çarpık mantıktı, akıl alır gibi değildi.

Aniden yükselen mide bulantısı dalgası onu iki büklüm etti ve kontrolsüzce kusmasına yol açtı.

Kapının diğer tarafındaki konuşma bir anda kesildi, hava ağır bir sessizliğe büründü.

Gerçeğin ortaya çıktığını anlamanın verdiği çıplak korku içini sardı—yakalanmıştı.

Zeynep, son gücünü toplayarak kendini sürüklercesine odasına geri döndü. İçeri güvenle girdikten sonra kapıyı kapattı ve bir zamanlar özenle cilaladığı, şimdi masanın üzerinde dalgalanan anı fotoğrafına uzun uzun baktı.

Öfkeyle çerçeveyi kavrayıp tüm gücüyle yere fırlattı. Cam, keskin kıymıklara ayrılıp odaya dört bir yana savruldu.

Cam parçalarının derinlere saplandığı avucundan kan sızdı; zehrin bitmeyen kaşıntısıyla karışıp cildinin altında dolaşır gibi yandı.

Gözleri yukarı kaydı; Ali'nin günler önce Ayşe'nin odasına hevesle girdiği anı zihninde bir kez daha canlandı. O çiğ heyecan, duvarın ötesinden bile kulak tırmalayan bir gürültü gibi yankılanmıştı.

Bunu, karı koca arasındaki pervasız bir tutku patlaması olarak görmezden gelmeyi seçmişti. Artık hissettiği coşkunun tamamen günahın kendisinden beslendiğini çok iyi biliyordu. Yasak olanın çekiciliğini, olmaması gerekenin heyecanını yaşıyordu.

Bu düşünce, midesini yeniden altüst etti.

Evliliğinin her parçası, Ali'nin her jesti, bir anda kirlenmiş, boğucu ve ağır bir yük gibi üstüne çökmüştü.

Zeynep'in tabiatında hiçbir şeyi kolay kolay unutmak yoktu ve bu ihanet, taşıyabileceğinden çok daha fazlaydı. Ali'nin onu bir daha asla küçük düşürmesine izin vermeyecekti.

Ali, yaptıklarının sonuçlarıyla yüzleşecek ve er ya da geç herkes ne yaptığını öğrenecekti.

Nefesi kısa kısa ve düzensiz alıp veriyor, öfkenin acıyla harmanlandığı elleri kontrolsüzce titriyordu.

Üç dakika bile geçmeden, bir kapı tıkırtısı kapıyı yerinden oynatır gibi salladı.

Zeynep daha kendini toparlayamadan kapı sertçe açıldı.

Ali, kapı aralığını tamamen doldurarak karşısında belirdi; bakışları keskin, sorgulayıcı ve delip geçiciydi. "Zeynep, daha önce neredeydin?"