Langs lijnen van geleidelijkheid

eling van klein gekibbel tusschen hen geweest was, en zelfs-omdat mama en de zusjes dien middag

langs geweest, zei

niet de ru?

ee

rom

n er toch geen verleden meer in

an in Rome gekomen?

had wel in snikken

ergens anders ook kunnen gaan.... Maar ik had mij

oe

et waarom, maar ik krijg dien indruk. En ik ben tegenwoordig in ee

limla

den Palatijn. Ik moet u Rome

en zij kleedde zich vlug en ging met hem het h?te

ole!? ri

oos e

Dien neem ik altijd. Hij k

angue, Signorina! zeide Ga?

rede

ng voor die koets

imlachend. Ik ho? van ze. Ik ho? va

alles goe

voorbehoud over aan e

om ve

, van hardheid en gevoelloosheid, alt

d Rome

ier gaan we l

k ik aan miss Hope e

de niet

is de P

t en gingen d

van Tiberius. Boven dit paleis, boven deze bo

n slechte keizers waren. Zoo leerden wij dat op s

st. Maar waarom moet ik

n belang stel in die

oven, in den tu

dede

me hier nie

antwoordde zij. Maar hij

hieke of antipathieke menschen. Dat heeft u nu gehad. Vergeet dat. En probeer alleen te voelen de atmosfeer van Rome. Het is of de atmosfeer hier de zelfde is gebleven, niettegenstaande de eeuwen op elkaar gestapeld liggen. Eens hebben de m

zw

verbeelding is voor ons, die geen menschen van doen zijn, de troost van ons leven. Hoe heerlijk een heel leven lang te droomen, t

ver de moderne vraa

roeg hij. Het soc

voor

j. Ik denk wel aan z

mee

jn natuur. Mijn natuur is te droomen,

niet ove

mijn inwezen? Neen. Het

u ooit

over mijn volslagen nutteloosheid als mensch, als

toe zoo open me

haar ver

. Ik praat òf niet, òf ik praat zooals

et iedereen zo

r had ik een vriend, hij is dood

k geloof

elen, als u het vond. O, wat is

lk

l sterk, hij was heel somber, en hij was een beest. Hij was zonder ideaal. Daar verder op is het paleis van Caligula, een geniale gek. Hij bouwde een brug ov

een tijd van keizers, d

óór mij zie, in het

t voor u ziet, en de vraagstukken van dez

ag ha

mij mijn slechtheid, mijn zonde. De ide

aan, bijna m

n uw tijd, ze

en.

ooit hong

n haalde de

arbeider, of fabrieksmeid, die zich moê, oud,

lig, en zoo leelijk: praat

aar lippen trokken neêr va

? vroeg hi

ij zacht. Ik b

me een nutteloos wezen van

lf, om u uw nuttelo

n konden! riep hij ui

W

ne zo? altijd schoonhei

wijden aan een doel, zo? het voo

precht. Waarom is u toch niet naar Londen gegaan, na

zelf denk, aan verdriet, dat ik pas gehad he

hand krachtiger, en wijdt u dan aan uw doel: brood voor de Toekom

Toen zeid

t. Laat ons na