Ang Pulang Kuwintas

alaga sa kabisera ang sad

kalsadang gawa sa ladrilyo (brick), lupa, at malambot na bato. Kanina pa napapansin

kaya't lakas loob siyang nagtanong. "Saan ka ba p

tugon naman ni Mateo at binili

papalapit sa engrandeng tarangkahan ng pamilya Esperanza, pabilis nang pabilis ang tibok

nito sa biglaang p

it-ulit niyang minumura ang sarili sa kan'yang isipan, 'Stupid self! Stupid! Stupid! Why didn't I realized it? Darn stupid self!' Mateo ang pangalan ng la

ang nagngangalang Mateo, di'ba? Pero b

umuloy pa sa dakong bahagi ng kaparangang iyon!" bab

Oriente. Kaharap na nito ang silangang karagatan ng Pilipinas. Nang mapansin ni Vahlia ang matarik an bangin ay biglaan

akay ni Manolo. "Titigil ka rin pala, akala ko'y tuluyan mo nang tatalunin ang banging iyan.

a na siya namang ikinangisi nito. "Aba, ako pala'y iyong na

a mo ba kun

n ngunit naulinigan ko kay Carlo

oria,

iyon. Mabilis na naglalakad ang isang ginang sa puting kasuotan pa

ilala ang ginang na iyon. Nanatili naman sa pagkakat

ng lalaking ito?)" Hindi naman makasagot si Vahlia sa katanungan ng kan

n sa aking itatanong, señora Vivian. Ngunit kilala po ninyo ang binibining it

tuluyan na ngang napanganga si Mateo nang marinig ang sagot ng Ginang. Hindi makapaniwalang ang dapat san

ng iyong mga magulang upang mamanhikan, mangyaring pu

iya. Sa kabila ng pagkagitla ay lihim na napapangiti si Mateo, nakayukong naglalakad habang iginigiya ang kaba

in kay Victoria." Iminuwestra ng Ginang ang sala mayor para sa kanila upang maupo, ngu

aad ni doña Vivian nang marating na nila ang azotea. Unti-unti namang n

a mo ang lal

t kagabi, Ina. Ngunit hind

n ay kasama mo ang isang

y napahawak sa kan'yang dibdib, "Jusmiyo, Hija! Ano

tanong na nagmula sa bibig ni doña Vivian. "Ha

nang sa gitna iyon ng dilim." Napapayuko na lang si Vahlia sa hiya, tama nga naman ang Ginang. "Papaano kung nagkataong ibang lalaki

n si Mateo dahil sa pagiging maginoo kuno niya o panatilihin ang pagtutol dahil sa kalokohang

pala kagabi, bakit mo ginawa

po ginusto ang kasunduang

kagustuhan mo ang mahalin at pahalagahan ang isang tao, kusa mo itong mararamdaman hanggang sa unti-unti ay hindi mo namamalayang nahuhul

k. "Ngunit hindi ko masasabing ang pagmamahalan at pagkakaroon ng asawa ay palaging masaya at maliligayang karanasan ang h

ng ganito? Mukha p oba akong atat magkaas

ugon ng doña na animo'y nabasa niya ang nasa isipan ni Vahlia. Wala namang nagawa ang dalaga kundi an

malinaw sa kan'ya ang dahilan kung bakit siya naibalik muli sa nakaraan. At tanging mga key words lang ang iniwan

*

contrar, (Amiga Carmen, kamusta ka na? Matagal na rin nang muli tayong nagkita

u chica, (Nagagalak akong makita kang muli, Vivian! Hanggang ngayo'y hindi pa rin ako makapaniwalang ikakasal ang

glalakad papalapit sa kan'yang mga magulang na ngayo'y parehong nanlalaki ang mga ma

ng mapapangasawa. Oh siya, magandang bagay na rin iyan." Puna ng k

saktong alas-tres na lang rin ng hapon kung kaya't ipinag-utos ni don Gonzal

sa puno ng narra. Ang mga upuan ay gawa sa rattan na kung titignan ay napakael

rito at mapag-usapan ang tungkol sa

mga anak, mas mainam na sigurong pag-usapan natin ang ka

Vahlia sa kanilang pagtititigan. Mayabang na nakangisi ang binata na sinusuklian naman ng nagbab

ahlia na walang imik at hindi man lang siya hinaharap o sinagot. Abala sa pakikipagsagutan ng titig kay Mateo kun

gabi, hindi pa ba sapat ang paninitig mo sa akin?" preskong pagkakasabi ni Mateo na tila s

pagitan nila at gigil na kinuwelyuhan si Mateo. Ipinantay niya ang kan'ya

g mong sab

! Anong a

Sinasabi mo bang magkasa

ni'yo bang may ginawa nga

. Nakakailang man ang posisyon nila dahil mistulang nakapatong siya sa hita ni Mateo ngunit hindi ito nakaapekto sa dalaga. Sa kan'yang isip-isip ay sinasad

aring malaman ng taumbayan na may nangyari sa kanilang dalawa bago pa man s

Mateo, "A-aray! eres realmente cruel alguna vez. (napakalupit mong talaga kahit kaila

" Utos ni don Gonzalo sa anak, wala namang nagawa si Vahlia kung hind

hil doon ay akmang lalapit na naman ang dalaga sa kan'ya at magpapalipad ng suntok tungo sa pisngi nito nang mahagip ni Mateo ang kaniyang kamao. "Maawa ka naman sa akin.

alaga, pupunitin ko iyang ipinagmamalaki mong pagmumukha!" tugon ng dalaga sa

si don Gonzalo. Samantalang ang mag-asawang Villamarquez naman ay nananatiling tahimik sa nangyayari sa pagitan ng

ni doña Vivian habang hinihila palayo ang anak mula sa binata. Bumuntong-hininga na lamang si V

g lumabas," mahinahong pamamaalam niya na siya