Onunla Evlenmek Kolaydı, Onu Kaybetmek Cehennemdi

Ayla Aydın'ın telefonuna bir mesaj geldi ve onunla birlikte bir sürü fotoğraf da geldi. Dağınık kıyafetler, birbirine sıkı sıkıya sarılmış iki insan, dağınık çarşaflar ve buğulu bir aynadaki puslu yansıma...

Ayla daha önce de böyle şeyler görmüştü. Bu onun için yeni bir şey değildi.

Ayla kadının bileğini tutan büyük eli görür görmez, bunun Umut'un eli olduğunu anladı. Kocası. Dört yıldır evli olduğu adam.

Sonra gözleri fotoğraflardaki tarihe takıldı ve midesi bulandı. Aynı gün evlilik yıldönümleriydi.

Umut akşamı birlikte geçireceklerine söz vermişti ama üç gün boyunca ortadan kaybolmuştu. Tek aldığı mesaj, asistanından gelen ve acil bir işi olduğunu söyleyen bir mesajdı.

"Acilmiş, öyle mi?" Ayla soğuk bir kahkaha attı. Acilmiş, ama başkasının yatağında. Daha sonra mesajı kapatıp rehberindeki birini aradı.

Karşıdaki kişi hemen cevap verdi.

"Ayla," dedi telefondaki ses.

"Gizli araştırma projesiyle ilgili kararımı verdim," dedi sakin bir şekilde.

"Aday kim?" diye sordular.

"Ben."

Hattın diğer ucunda derin bir sessizlik oldu, ardından keskin, kararlı bir ses duyuldu. "Şaka yapma, Ayla. Bunun ne anlama geldiğini biliyorsun! Bir kere gizli araştırma projesine dahil olduğunuzda, geri dönüş yoktur. Dışarıyla hiçbir iletişim yok, kişisel bağ yok. Resmi olarak kayıp listesine alınacaksın ve geçmişinle ilgili her şey silinecek. Sizin için yeni bir kimlik oluşturulacak. O halde kendinize sorun: Ailenizden ayrılmaya gerçekten hazır mısınız? Umut'tan?"

Ayla'nın gözleri yakınlarda asılı duran çerçeveli düğün fotoğrafına takıldı.

Bir zamanlar içindeki gülümsemeler içini ısıtıyordu ama şimdi sadece yüreğini acıtıyordu.

Umut'un daha önce kulağa tatlı gelen vaatleri artık soğuk ve boş geliyordu.

"Kararımı verdim," dedi sessizce. "Yarın gelip formları dolduracağım."

Telefondaki kişi başka bir şey söylemesine fırsat vermeden telefonu kapattı. Daha fazla duymak istemiyordu. Kararını çoktan vermişti.

Tam o sırada dışarıda bir araba durdu. Birkaç dakika sonra, uzun boylu Umut Yılmaz içeri girdi ve siyah kravatını gevşeterek doğrudan banyoya yöneldi.

Askıya tembelce astığı ceketinin üzerinde hala VRA markasının son kadın parfümü FIRE2'nin o baştan çıkarıcı kokusu vardı. Cesur, ateşli; görünüşe göre artık onun olmadığını gösteren her şey.

Umut, birkaç dakika sonra hızlı bir duş almış şekilde, gri bir bornozla çıktı.

Bornoz gevşek bir şekilde sarılıydı, göğsünü ve karın kaslarını ortaya çıkarıyordu. Nemli saçlar yüzünün etrafına düşmüş, buhar onu daha soğuk gösteriyordu. Keskin.

Güçlü Yılmaz Ailesi'nin varisi olan Umut her şeye sahipti; görünüş, statü ve para.

Bir zamanlar bunların hepsine ilgi duyuyordu. Şimdi, sadece onu hasta ediyordu.

"Bu bakış da ne?" Umut güldü, kolunu beline dolarken, sesi alçak ve alaycı. "Beni özledin mi bebeğim?"

Eli yanına doğru kaydı, ama dokunuşu tenini ürpertti. Hızla geri çekildi.

Umut'un eli hareketini yarıda kesti, kaşları çatıldı. "Ne oluyor? Bana kızgın mısın?"

Ayla nefes aldı, kendini sakinleştirdi. Başka bir kavgaya enerji harcamayacaktı.

Yüreğindeki acıyı bastırarak eğildi ve çekmeceden kilitli bir kutu alıp ona uzattı. "İşte. Bir hediye."

İçinde? Çoktan imzaladığı boşanma evrakları. Son hediyesi. "Açmak için şifreyi tahmin etmen gerekecek," dedi düz bir sesle.

Umut, bunun tuhaf oyunlarından biri olduğunu düşünerek tembelce baktı ve masaya fırlattı. Sonra onu tekrar kendine çekti ve çenesini omzuna yasladı. "Sen benim istediğim tek hediyesin."

Ayla istemeden kaskatı kesildi. Umut bunu fark etti ve hafifçe kıkırdadı.

"Hala yıldönümümüzü kaçırdığım için mi somurtuyor? "İşler çok yoğun," dedi ve yanağına bir öpücük kondurdu.

Sonra onu bıraktı, ceketinin cebinden küçük bir kutu çıkardı ve ona uzattı.

"Beğendin mi?"

İçinde, özenle yapılmış zarif, altın kaplama bir saç tokası vardı.

"Bunu senin için özel olarak yaptırdım. Sen hep böyle şeyleri severdin değil mi? Denesene."

Sesi o bildik kontrol ve şefkat karışımını taşıyordu.

Bu ton bir zamanlar onun kararlılığını eritmeye yetmişti.

Bulutkent'teki herkes Umut'un eşine düşkün olduğunu sanıyordu.

Ayla da buna inanmıştı.

Telefonunda kayıtlı fotoğraflar olmasaydı, hediye onu gerçekten çok duygulandırabilirdi.

Fotoğraflardaki kız yirmili yaşlarındaydı, güzel ve kendine güvenen bir kızdı, cilveli gözleri ve uzun, dalgalı saçları vardı ve o saçlar, şimdi Ayla'nın önünde duran aynı tokayla tutturulmuştu. Saçlarının gevşek yapısı, morluklarla dolu pürüzsüz boynunu ortaya çıkarıyordu.

"Dünyada sadece bir tane var. Beğendin, değil mi?" Umut yavaşça saçlarını kaldırdı, sert parmakları hem tanıdık hem de fazlasıyla samimi bir şekilde tenine değdi.

Ayla'nın sabrı hızla tükeniyordu; neredeyse lanet şeyi doğrudan göğsüne saplayacaktı.

Ona baktı, gözleri her zamankinden daha soğuktu. "Dünyada bir tane, öyle mi?"

Onda bir tuhaflık vardı. Umut bunu içgüdüsel olarak hissetti. Ama gülümsediği an, o tanıdık yumuşaklık geri döndüğünde, şüpheleri ortadan kayboldu.

"Eğer gerçekten eşsizse, evet, bayılırım." Ayla kutuyu sakince kapattı. "Bu gece yapmam gereken işler var. Hadi sen uyu."

Kollarından sıyrılıp kutuyu sıkıca tuttu ve ona tek bir bakış bile atmadı.

Açık bornozdan içeri soğuk hava süzüldü ve Umut, nedense garip bir boşluk hissetti.

Bu gece her zamankinden daha soğuk görünüyordu.

Masanın üzerindeki kilitli kutuya baktı ve garip bir sakinlik hissetti.

Sonuçta Ayla'nın duygularını ondan daha iyi kimse anlayamazdı. Onu çok seviyordu... O kadar çok seviyordu ki, ne yaparsa yapsın, onu asla gerçekten terk etmeyecekti.

Şimdi değil, asla değil.

Bornozunun cebindeki telefon durmadan çalıyordu.

Sonunda kontrol ettiğinde, ekranda beliren cesur, flörtöz mesajlar boğazını düğümledi.

Kısa bir cevap verdi, her şeyi sildi ve yatağa girmeden önce telefonu umursamazca bir kenara fırlattı.

Çarşaflara sinmiş yumuşak, tanıdık koku sinirlerini yatıştırdı ve çok geçmeden derin bir uykuya daldı.

Bu arada Ayla çalışma odasında sessizce saç tokasının fotoğrafını çekip lüks bir ikinci el mağazaya gönderdi. "Bunu sat. EN KISA ZAMANDA."

Bir banka hesabı ekledi. "Parayı buraya gönder."

Enstitünün resmi hesabıydı.

Lekelenmiş bir şey bile iyi bir amaç için kullanılabilirdi.

...

Sabah olup da Umut gözlerini açtığında, Ayla çoktan giyinmişti.

Dirseklerine yaslanarak doğruldu ve ona yanına gelmesini işaret etti.

Sesi uykudan dolayı boğuk ve yumuşaktı. "Gel buraya. Bana sarıl."

Ayla'nın parmakları bluzunun düğmelerinde durdu. Derin bir nefes aldı, bakışları net ve kararlıydı. "Enstitüde acil bir durum çıktı. Şimdi gitmem gerekiyor. Kahvaltı hazırlamaya zamanım olmadı, bugün kendin halletmen gerekecek."

Çantasını kaptı ve tıpkı dün geceki gibi dışarı çıktı; ne baktı ne de tereddüt etti.

Umut'un elleri hareket halindeyken dondu, göğsüne boş bir his yayıldı. Başını yavaşça ovuşturdu, silkelenmeye çalıştı.

Programı ne kadar yoğun olursa olsun Ayla hiçbir sabahı kaçırmazdı. Kahvaltının her zaman tam zamanında hazır olmasını sağlardı. Sonra onu nazikçe uyandırır, ona sarılmasını sağlar ve o tatlı gülümsemesiyle bir sabah öpücüğü verirdi.

Ama bugün değil.

"Ayla."

Tam kapıyı açacağı sırada arkasından onun sesini duydu. Sanki göğsünde keskin ve derin bir şey yırtılıyordu.

Yavaşça döndü, bakışları sabitti. "Evet?"

Umut ona uzun bir süre baktı. Normal görünüyordu. Belki de sadece kafasındaydı. "İşler ne kadar yoğun olursa olsun mutlaka yemeğini ye. Ve çok geç saatlere kalma. Ufuk Limanı anlaşması aksadı, bu yüzden bu hafta geç saatlere kadar çalışacağım. Beni bekleme."

"Tamam." Ayla gülümsedi.

Yüzündeki güneş ışığı, o sıcak gülümsemesi ve ışıldayan gözleriyle bir zamanlar nefesini kesen kızı hatırlatıyordu ona.

Umut'un kalbi bir anlığına durdu. Sesi daha da yumuşaklaştı. "İşler sakinleşince Akışta Adası'na gidelim. Kaçırdığımız balayını telafi edelim."

Zaten sızlayan yüreği, sanki yeniden kırılacakmış gibi hissediyordu.

Düğünü planlarken birlikte seyahat edecekleri yerleri dikkatlice listelemişti; her yıldönümlerinde bir balayı daha. Sonsuza kadar aşık kalacaklarına inanmıştı.

Ama bu yıl Umut, başka bir kadını da aynı yere götürmüştü. O İkisinin birlikte çekilmiş fotoğrafları hala telefonundaydı.

Ayla bakışlarını indirdi ve sakin bir şekilde cevap verdi: "Elbette... her şey yoluna girdiğinde."

Bunun üzerine arkasını dönüp dışarı çıktı.

Gözlerinde en ufak bir sıcaklık belirtisi kalmamıştı.

Ve ne yazık ki onun için bu şans asla gelmeyecekti.