Zehirli Aşkı, Kaçışım

Name: Zehirli Aşkı, Kaçışım
Rating: 5.0 (1 reviews)

Gavin

Çağdaş | Tamamlanmış

5.0

Yorum(lar)

590

Görüntüle

Bölümler

Kocam Arslan, tüm dünyanın bana hayranlıkla bakan o adam, aslında acılarımın sanatçısıydı. Beni tam doksan beş kez cezalandırmıştı ve bu, doksan altıncısıydı. Sonra telefonum titredi. Üvey kardeşim Jale'den bir mesaj gelmişti: Mükemmel manikürlü elinde tuttuğu şampanya kadehinin fotoğrafı. Altında ise şu not vardı: "Yeni bir zaferi kutlarken. Gördün mü, beni daha çok seviyor işte." Hemen ardından Arslan'dan ikinci bir mesaj geldi: "Aşkım, dinleniyor musun? Doktoru çağırdım, gelip bakacak. Böyle olmak zorunda kaldığı için çok üzgünüm ama artık bir ders alman gerekiyor. Birazdan yanında olacağım, seninle ilgileneceğim." Tetiği çekenin her zaman Jale olduğunu biliyordum ama mekanizmayı bir türlü çözemiyordum. Bunun sadece Arslan'ın Jale'nin yalanlarıyla ateşlenen kendine özgü zalimliği olduğunu sanıyordum. Ama sonra Arslan'ın bir ses kaydını buldum. Sakin sesi, sessiz odayı doldurdu: "...doksan altıncı numara. Kırık bir el. Bu seferlik Jale'yi yatıştırmaya yeterli olmalı. Ama borcumu ödemek zorundayım. On beş yıl önce Jale hayatımı kurtardı. O kaçırılma olayından sonra yanan arabadan beni o çıkardı. O gün ona yemin ettim, onu her şeyden ve herkesten koruyacağım diye. Kendi karımdan bile." Zihnim bomboş oldu. Kaçırılma. Yanan araba. On beş yıl önce. Orada olan bendim. Patlamadan saniyeler önce arka koltuktan dehşet içinde ağlayan o çocuğu çıkaran kız bendim. Adı Arslan'dı. Bana "küçük yıldızım" demişti. Ama polisle geri döndüğümde, orada başka bir kız vardı; ağlayarak Arslan'ın elini tutuyordu. Bu Jale'ydi. Bilmiyordu. Tüm o sapkın adalet sistemini koskoca bir yalan üzerine kurmuştu. Jale hayat kurtaran kahramanlığımı çalmış, bedelini ise ben ödüyordum. Vücudumdaki her bir hücre tek bir kelime haykırıyordu: Kaç.

Dram Kaçırılma Zalimlik İhanet Güçlü kadın kahraman

Bölüm 17

11-21 10:02

Bölüm 1

Kocam Arslan, tüm dünyanın bana hayranlıkla bakan o adam, aslında acılarımın sanatçısıydı. Beni tam doksan beş kez cezalandırmıştı ve bu, doksan altıncısıydı.

Sonra telefonum titredi. Üvey kardeşim Jale'den bir mesaj gelmişti: Mükemmel manikürlü elinde tuttuğu şampanya kadehinin fotoğrafı. Altında ise şu not vardı: "Yeni bir zaferi kutlarken. Gördün mü, beni daha çok seviyor işte."

Hemen ardından Arslan'dan ikinci bir mesaj geldi: "Aşkım, dinleniyor musun? Doktoru çağırdım, gelip bakacak. Böyle olmak zorunda kaldığı için çok üzgünüm ama artık bir ders alman gerekiyor. Birazdan yanında olacağım, seninle ilgileneceğim."

Tetiği çekenin her zaman Jale olduğunu biliyordum ama mekanizmayı bir türlü çözemiyordum. Bunun sadece Arslan'ın Jale'nin yalanlarıyla ateşlenen kendine özgü zalimliği olduğunu sanıyordum.

Ama sonra Arslan'ın bir ses kaydını buldum. Sakin sesi, sessiz odayı doldurdu: "...doksan altıncı numara. Kırık bir el. Bu seferlik Jale'yi yatıştırmaya yeterli olmalı. Ama borcumu ödemek zorundayım. On beş yıl önce Jale hayatımı kurtardı. O kaçırılma olayından sonra yanan arabadan beni o çıkardı. O gün ona yemin ettim, onu her şeyden ve herkesten koruyacağım diye. Kendi karımdan bile."

Zihnim bomboş oldu. Kaçırılma. Yanan araba. On beş yıl önce. Orada olan bendim. Patlamadan saniyeler önce arka koltuktan dehşet içinde ağlayan o çocuğu çıkaran kız bendim. Adı Arslan'dı. Bana "küçük yıldızım" demişti. Ama polisle geri döndüğümde, orada başka bir kız vardı; ağlayarak Arslan'ın elini tutuyordu. Bu Jale'ydi.

Bilmiyordu. Tüm o sapkın adalet sistemini koskoca bir yalan üzerine kurmuştu. Jale hayat kurtaran kahramanlığımı çalmış, bedelini ise ben ödüyordum. Vücudumdaki her bir hücre tek bir kelime haykırıyordu: Kaç.

Bölüm 1

Alara Tekin, doksan beş cezaya katlanmıştı.

Bu, doksan altıncısıydı.

Acı, kemiklerine işleyen tanıdık bir zehirdi. Banyonun soğuk mermer zemininde uzanıyordu; vücudu taze ve solgun morluklarla dolu bir tuval gibiydi.

Tüm dünyanın ona tapan bir aşık olarak gördüğü kocası Arslan Karam, bu acının sanatçısıydı.

Ve tüm bunları üvey kardeşi Jale için yapıyordu.

Bir hafta önce, bir aile yemeğinde Jale "yanlışlıkla" halıya takılıp düşmüş, elindeki kırmızı şarabı önemli bir siyasetçinin karısının üzerine dökmüştü.

Jale ağlayarak titreyen parmağıyla Alara'yı işaret etmişti.

"Halıyı oraya bilerek koymuş olmalı. Beni her zaman kıskanmıştır."

O gece Arslan eve buz gibi bir hayal kırıklığı maskesiyle gelmişti.

Onu mutfağa sürüklemiş ve kırık camların üzerinde diz çöktürmüştü.

"Jale hassas bir kız, Alara. Bunu biliyorsun. Onun yanında daha dikkatli olmayı öğrenmelisin."

Bundan iki hafta önce, doksan dördüncü ceza vardı.

Arslan onu iki gün boyunca, tek bir şişe su dışında yiyecek vermeden şarap mahzenine kilitlemişti.

Sebep mi? Jale, bir yardım balosunda Alara'nın elbisesinin kendisininkinden daha fazla iltifat almasından şikayet etmişti.

Arslan kalın ahşap kapının ardından, "Onu küçük düşürdün," demişti. "Haddini bilmeyi öğrenmelisin."

Doksan üçüncü ceza daha da absürttü.

Neredeyse bayılana kadar kafasını küvetin içinde suya batırmıştı.

Suçu, Jale'nin onlara hediye ettiği ve Alara'nın alerjisi olan bir saksı orkideyi sulamayı unutmasıydı.

"Bu bir hediyeydi, Alara. Onun nezaketinin bir sembolü. Senin bu dikkatsizliğin ona yapılmış bir hakaret."

Ve şimdi, doksan altıncısı.

Sol eli paramparçaydı.

Çalışma odasından aldığı ağır bir kitapla eline defalarca vurmuştu.

Yeni bir mimari tasarım üzerinde çalışıyordu, gurur duyduğu bir çizimdi ve Jale'den gelen bir aramayı açmayı unutmuştu.

Jale bunun üzerine Arslan'ı aramış, hıçkırıklar içinde Alara'nın onu görmezden geldiğini, ondan nefret ettiğini söylemişti.

Alara'nın nefesi kesildi. Elindeki ıstırap, bembeyaz bir çığlıktı. Hareket etmeye, o devasa, soğuk odanın ortasından sürünerek uzaklaşmaya çalıştı ama her kası isyan ediyordu.

Kavga sırasında makyaj masasının altına kayan telefonu aniden aydınlandı.

Bir mesaj. Jale'den.

Mükemmel manikürlü elinde bir şampanya kadehi tuttuğu bir fotoğraf. Altındaki yazı: "Yeni bir zaferi kutlarken. Gördün mü, beni daha çok seviyor işte."

Alara'nın kalbi durdu. Tetiği çekenin her zaman Jale olduğunu biliyordu ama mekanizmayı bir türlü çözemiyordu. Bunun sadece Arslan'ın Jale'nin yalanlarıyla ateşlenen kendine özgü zalimliği olduğunu sanıyordu.

Sonra ikinci bir mesaj titredi. Bu Arslan'dandı.

"Aşkım, dinleniyor musun? Doktoru çağırdım, gelip bakacak. Böyle olmak zorunda kaldığı için çok üzgünüm ama artık bir ders alman gerekiyor. Birazdan yanında olacağım, seninle ilgileneceğim."

Dünya, Arslan Karam'ı karısına delicesine aşık bir koca olarak tanıyordu. Gözü dahi mimar karısı Alara Tekin'den başkasını görmeyen bir teknoloji devi. Ona adalar satın alır, şirketlerine onun adını verir, röportajlarında ondan tanrılara özgü bir saygıyla bahsederdi.

Kimse gerçeğe inanmazdı.

Bazen Alara bile inanamıyordu. Yaralarını böyle bir şefkatle öpen adam, o yaraları açan kişi nasıl olabilirdi?

Onu elde etme sürecini hatırladı. Amansız bir hayranlık ve büyük jestler fırtınasıydı. Hayatının en dipte olduğu bir anda hayatına dalmıştı.

Aşka karşı her zaman temkinli olmuştu. Geçmişi ona böyle olmayı öğretmişti.

Annesi o on yaşındayken ölmüştü. Sosyetede yükselme takıntılı babası, bir yıl içinde yeniden evlenmişti.

Yeni karısı ve onun kızı Jale, Alara'nın hayatını sessiz bir cehenneme çevirmişti. Kendi evinde maaşsız bir hizmetçi, her talihsizlikten sorumlu tutulan bir gölge olmuştu.

Babası, yeni karısının çevresine muhtaç olduğu için buna izin vermişti. Alara'yı bir kız evlat olarak değil, bir pürüz olarak görüyordu.

Sonra Arslan Karam ortaya çıktı. Onu gördü. Babasının verdiği bir partide misafirdi ve Jale'nin "yanlışlıkla" Alara'ya çelme takıp onu kısa bir merdivenden aşağı yuvarladığını görmüştü.

Onu yerden kaldırmadı. Bunun yerine babasına yürüdü ve alçak, tehlikeli bir sesle konuştu.

Ertesi gün babasının şirket hisseleri çakıldı. Arslan, onun işini sistematik olarak yok etmişti.

Sonra Alara'ya babasının şirketinden geriye kalanların çoğunluk hisselerini sunmuş, babasının tamamen Jale'ye vermeyi planladığı mirası ona geri vermişti.

Babasını ve üvey annesini halkın önünde ondan özür dilemeye zorlamıştı. Jale'yi başka bir şehirdeki bir okula nakil ettirmişti.

Yüzünü avuçlarının arasına almış, gözleri kurtuluş gibi hissettiren bir yoğunlukla yanıyordu.

"Bir daha kimsenin seni incitmesine izin vermeyeceğim, Alara. Yemin ederim."

Ve o, korunmaya ve sevgiye aç bir kız olarak ona inanmıştı. Kollarına atılmış ve ruhunun kırık parçalarını ona emanet etmişti.

Bir yalan. Hepsi bir yalandı.

Onu korumamıştı. Sadece onu incitebilecek tek kişi haline gelmişti. Ve tüm bunları Jale için yapıyordu.

Bu farkındalık, midesine oturan soğuk, sert bir taştı.

Nedenini bilmesi gerekiyordu. Bu deliliğin temelini anlaması gerekiyordu.

Elindeki yangını görmezden gelerek makyaj masasından destek alıp kendini yukarı çekti. Ofisine gitmeliydi. Özel çalışma odasına. Sırlarını orada saklıyordu.

Banyodan çıkıp büyük, sessiz koridordan aşağı sendeledi. Ev, güzel bir mezar gibiydi.

Çalışma odası batı kanadının sonundaydı. Kapı biyometrik bir tarayıcıyla kilitliydi. Onun parmak izi işe yaramazdı.

Ama şifresi her zaman aynıydı. Onun doğum günü. Bu ironi, ağzında acı bir tat bıraktı.

Kapı bir tıkırtıyla açıldı.

Oda deri ve pahalı parfümü gibi kokuyordu. Nadiren girmesine izin verilen bir yerdi.

Masasına gitti. Bilgisayarında bir ses kayıt uygulaması hala açıktı. Sık sık düşüncelerini kaydederdi.

Bugünün tarihini taşıyan en son dosyaya tıkladı.

Sakin ve mantıklı sesi sessiz odayı doldurdu.

"...doksan altıncı numara. Kırık bir el. Bu seferlik Jale'yi yatıştırmaya yeterli olmalı. Yeterli olmak zorunda. Alara'yı bundan daha fazla incitmeye dayanamam. Ama borcumu ödemek zorundayım."

Ses devam etti ve Alara ayaklarının altındaki zeminin kaydığını hissetti.

"On beş yıl önce Jale hayatımı kurtardı. O kaçırılma olayından sonra yanan arabadan beni o çıkardı. O zamanlar küçücük bir çocuktu, çok cesurdu. O gün ona yemin ettim, onu her şeyden ve herkesten koruyacağım diye. Kendi karımdan bile."

İç çekti. Gerçek bir çatışmanın sesiydi.

"Alara benim dünyam ama çok başına buyruk. Düşünmeden Jale'yi incitiyor. Bu cezalar... onu düzeltmenin, dengeyi sağlamanın bir yolu. Jale'ye verdiğim sözü tutarken Alara'yı yanımda tutmanın tek yolu. Başka çare yok."

Alara'nın zihni bomboş oldu.

Kaçırılma. Yanan araba. On beş yıl önce.

Orada olan bendim.

Ormanda oynarken o siyah minibüsün kaza yaptığını gören kız bendim. Patlamadan saniyeler önce arka koltuktan dehşet içinde ağlayan o çocuğu çıkaran bendim.

Adı Arslan'dı. Kaşının üzerinde küçük bir yara izi vardı, hiç unutmadığım bir detay. Saçındaki yıldız şeklindeki toka yüzünden bana "küçük yıldızım" demişti.

Yardım çağırmak için koşmuştum ama polisle geri döndüğümde, orada başka bir kız vardı; ağlayarak Arslan'ın elini tutuyordu.

Bu Jale'ydi.

Dünya karardı. Alara masaya tutundu, bir mide bulantısı dalgası onu sardı.

Bilmiyordu. Tüm o sapkın adalet sistemini koskoca bir yalan üzerine kurmuştu. Jale onun hayat kurtaran kahramanlığını çalmış, bedelini ise Alara ödüyordu.

Midesine keskin, ıstırap verici bir ağrı saplandı. Son birkaç aydır daha da sıklaşan bir ağrıydı bu. Doktorlar bir neden bulamamıştı.

Geçen hafta Arslan'ın ona sarılıp saçlarını okşadığını hatırladı.

"Bunu çözeceğiz aşkım. Dünyadaki bütün uzmanları tutacağım. Senin acı çekmene dayanamam."

Sevgisi bir yalandı. Koruması bir kafesti. İlgisi zehirdi.

Vücudundaki her bir hücre tek bir kelime haykırıyordu.

Kaç.

Bunu tek başına yapamazdı. Arslan'ın gücü mutlaktı. Her yerde gözleri ve kulakları vardı.

Onun bir düşmanına ihtiyacı vardı. Ona meydan okuyabilecek kadar güçlü birine.

Dağhan Arsoy.

Teknoloji dünyasındaki en büyük rakibi. Magazin haberlerine göre yıllardır Arslan'dan nefret eden bir adam.

Üniversiteden tanıdığı bir adam. O zamanlar kabul etmeye çok korktuğu sessiz bir nezaketle ona bakan bir adam.

Eli zonkluyordu ama damarlarına yeni, soğuk bir kararlılık doldu. Gizli, yedek telefonunu çıkardı.

Boğaziçi Üniversitesi mezunlar ağından numarasını buldu. Mesajı yazarken parmakları titriyordu.

"Dağhan Arsoy. Ben Alara Tekin. Yardımına ihtiyacım var. Karam Holding'deki hisselerimi sana verebilirim. Hepsini. Sadece beni bu ülkeden çıkar. Bana yeni bir hayat ver."

Gönder tuşuna bastı.

Okumaya Devam Et