Fundamenta Krestomatio

VESTOJ

Ande

s pri siaj soldatoj, nek pri teatro kaj ?aso, esceptinte nur se ili donadis al li okazon montri siajn novajn vestojn. Por ?iu horo de la tago li havis ap

eksistoj kaj teksas la plej belan ?tofon, kiun oni nur povas al si prezenti; ke ne sole la koloroj kaj desegnoj de tiu ?i ?tofo estas eksterordinare belaj, s

ta?gas por la ofico, kiun li havas; mi povus diferencigi la sa?ajn de la malsa?aj! Jes, la ?tofo devas tuj esti t

a postuloj ili estis tre fervoraj kaj postuladis la plej delikatan silkon kaj la plej bonan oron. Tion ?i

sia ofico, ne povas vidi la ?tofon. Li estis kvankam konvinkita, ke li pro si ne devas timi, tamen li preferis anta?e sendi alian personon, por vidi, kiel la

sis la re?o, li la plej bone vidos, kiel la ?tofo elrigardas, ?ar

anta? la malplenaj teksiloj kaj laboris. ? Dio, helpu al mi! ekpensis la maljuna min

kaj belegaj koloroj. ?e tio ?i ili montris la malplenan teksilon, kaj la malfeli?a ministr

upozis kaj tion ?i neniu devas scii?i! ?u mi ne ta?gas por mia

diras! rimarkis u

kaj rigardis tra siaj okulvitroj. Tiu ?i desegno kaj tiuj ?i

prenigis la neordinaran desegnon. La maljuna ministro atente a?skultis, por

bezonis por la teksa?o. Ili ?ion metis en sian propran po?on, en la teksilon ne veni

?u la ?tofo balda? estos preta. Estis kun li tiel same, kiel kun la ministro, li rigardadis

iris la trompantoj kaj montris kaj klarig

anga, sed almena? oni ne devas tion ?i lasi rimarki! Tiel li la?dis la ?tofon, kiun li ne vidis, kaj cert

rbo parolis nur pr

ktitaj homoj, inter kiuj sin trovis anka? la amba? maljunaj honestaj oficistoj, kiuj estis

Re?a Mo?to nur admiru, kia desegno, kiaj koloroj! kaj ?e tio ?i ili montris su

apon kaj observadis la malplenan teksilon; li ne volis konfesi, ke li nenion vidas. La tuta sekvantaro, kiun li havis kun si, rigardadis kaj rigardadis, sed nenion pli rimarkis, ol ?iuj aliaj; tamen ili ?iam ripetadis post la re?o : ho, ?i ja estas tre bela! Kaj ili konsilis al li porti tiuj

, kiel okupitaj ili estis je la pretigado de la novaj vestoj de la re?o. Ili faris mienon, kvaza? ili prenas la ?tofon de la teks

ion tenus, kaj diris : ? Vidu, jen estas la pantalono! jen estas la surtuto! jen la mantelo! kaj tiel plu. ?i estas t

ganoj, sed nenion povis

ej altajn vestojn, diris la trompantoj, kaj ni al Via

vestoj, kiuj kvaza? estis pretigitaj; kaj ili prenis lin per la kokso kaj faris kvaza? ili ion alliga

e ili sidas! ?iuj kriis. Kia desegno, ki

kiun oni portos super Via Re?a Mo?to en la

? Kaj ankora? unu fojon li turnis sin anta? la spegulo, ?a

vidas. Tiel la re?o iris en parada mar?o sub la belega baldakeno, kaj ?iuj homoj sur la stratoj kaj en la fenestroj kriis : ? Ho, ?ielo, kiel senkomparaj estas la novaj vestoj de la re?o! Kian belegan trena?on li

da infano. - Ho ?ielo, a?du la vo?on de la senkulpeco! diris

la tuta popolo. Tio ?i pikis la re?on, ?ar al li jam mem ?ajnis, ke la popolo estas prava; sed li pensis : nun nenio helpos, oni devas

NDRO M

oria legendo

n. Kaj liaj pensoj alte levi?is super la nubojn kaj flugadis kiel per aglaj flugiloj tiel alte sub la

kie trovi?as la oro kaj kie regas virino

n maljunulojn ka

oni povas veni e

don, respondis la maljunuloj, ?ar

i ne ?an?os, kolere respondis la re?o; mi

, kaj ili prenu anka? tre longajn ?nurojn kaj alligu ilian unu finon al via palaco; veturu, ho re?o, kun via militistaro sur la azenoj tiun loko

kiuj tenis la ?nurojn en la manoj, kaj ili forveturis al

virinoj eliris al li kaj sin turn

nin venkos, la popoloj diros, ke nur virinojn vi venkis,

kaj petis de ili panon. La virinoj alportis

pano? demandis Aleksa

respondis la virinoj; ?u en via lando mankas

: ? Mi, Aleksandro, estis malsa?ulo en la da?ro de mia tuta vivo ?is la tempo, kiam la Afrika

ia rivero, kaj lavetante salan fi?on en la akv

be elvenas el la para

u ?i rivero ?is li venis al la pordoj de ia

mi la pordon

o, respondis al li vo?o el interne; nur

ekkriis Aleksandro, kaj donac

ia mano donas al li homan kapon, li

kaj la telero mallevi?is ?is la tero. Sur la duan teleron li metis milojn da pecoj da ar?ento kaj

s? demandis Aleks

?ar en la kapo sin trovas homa okulo,

n tia okazo? dem

a okulon, tiam ?i nenion vidos

ita, la telero, sur kiu ku?is la

andro, ke la sa?uloj havas

is N.

PLEJ BONA AMI

akonto, traduki

n veni la estontan vendredon en tian kaj tian profunda?on, kie li anka? estos kaj montros sin al li aparte dankema. Li nur ne venu sole, sed alvenu kun sia plej bona amiko. La malgrand'ruso pensis, ke la plej bona amiko de viro estas lia edzino, kaj tial li iris tien kune kun sia edzino. Kiam ili alvenis al la signita loko, la diablo ankora? ne estis tie kaj, por iel pasigi la tempon, la malgrand'ruso ku?igis sian kapon sur la bruston de sia edzino, kaj, dum ?i ?in purigadis de certaj malpuraj bestetoj

sur si mem, estas la plej bona amiko de la viro, sed la hundo. La edzinon oni povas malsa?igi, delogi; ?i ofte forlasas la edzon, dum la hundo restas fidela al sia

urni vian atenton sur viajn efektivajn, verajn amikoj

NO DE L

a leg

ia rigardo la puraj, blankaj, delikataj, aromaj lilioj. Mahadeva de?iris unu el la lilioj kaj ?etis ?in en la lazuran maron. La vento ek?ancelis la kristalan akvon kaj enkovris la belegan lilion per blanka ?a?mo. M

rigardis en la kristal

mi esta

gardis ?irka?

mondo es

el la akvo (de tiu ?i tempo la vir

iljardoj da scivolaj okuloj. Tiuj ?i okuloj ekbrulis per ekstazo. De tiu ?i tempo lumas l

erbejoj, kaj ?io silente estis ravita de ?i. T

?io estas ravita de mi, sed mi ne a?das, ne sc

birdoj kantadis ravajn kantojn al la beleco de la belega virino. La virino

ojn, en ili oni parolas, ke mi estas belega. Sed kia beleco tio ?i

?irka?prenadis la belegan virinon kaj rampis apud ?iaj piedoj.

imiti. La najtingalo kantas belege, kaj la kardel

ion. La simio imitis ?iun movon de la virino, kaj la virino

as apud miaj piedoj kaj min imitas. Oni min admiras kaj min envias, tiel ke mi e

leono gardis la virinon. La virino tri horojn

a ami tiun ?i grandegan, teruran leonon, por kiu mi sentas estimon kaj timon! Kaj en tiu

la virino kaj komencis karesi

a hundeto ekbojis kaj forkuris, ?i ekbatis la leonon - la leono ekmurmuregis kaj foriris - ?i surpa?is per piedo sur la ser

s, kiam mi fari?as kolera! Mi sola! Ho, ?iopova Mahadeva! Je la lasta fojo mi vin petas : Kreu al mi tian ekzista?on, sur kiun mi povu

is kaj - kreis al

s A. Gr

I?O DE

A LE

konto de Cervera

inlein F

is al ni la kanon, por skribi, kaj kiu ?iutage inst

ero; la lumo de la sunoj, kiuj brilas super la montegoj, venas de Liaj okuloj. Unu el Liaj fingroj guvernas

la sonoj de la guzlo [Piednoto: Orienta unukorda ludinstrumento.], sidante apud la pordoj de la kafejoj de Bagdado a? anta? la bazaroj de la ri?ega D?edo. ?i ne estas unu el la rozaj legendoj, kiujn la beduenoj kantas apud la ? Puto de Beno ? d

la ? Sankta Kiblo ? [Piednoto: Mekko.] kaj kiun rakontis al mi Ali Hasan el la gen

nuojn kaj ekparolis la Fatah. Kiam lia pre?o estis finita, li sin levis

de tiu ?i folio, kies odoron ni nun flaras kaj kies fumo supre

mi ne konas,

bu?o de la profeto, malkovris la misterojn de la objektoj kovrit

li rakontis al mi la sekvantan legendon, s

sur kiu la profeto rajdis, metis unu hufon sur serpentejon, kaj tuj oni ekvidis serpenteton, dormantan de malvarmo. Mahometo kompatis la rampa?on, deiris de la ?evalo, prenis la serpenteton kaj met

i volas mord

danka, respon

tiel

kiu vin igas fari malbonon al mi,

? nia : la piedoj de la viaj kaj la hufoj de viaj ?eva

ur inter vi kaj mi estas la afero. Kian do malbonon mi al vi faris? ?u mi

or ke poste vi ne faru malbonon al

agos malbonon por bono. Ve al vi, kiu tiel malbo

ere, mi volas, kaj mi ?uras al vi per Di

rofeto ne kura?is pli respondi.

a! Ni estas de Li kaj

rpento tie mordu. Kaj la serpento m

in en la nomo de Allah, ?ar ?i estis maldanka, kaj kun ?i li malbenis anka? ?iujn, k

n la rampa?o tie lasis. Kaj li kra?is sur la sablon de la dezerto. En tiu sama minuto sur

sola, pardonema kaj bonkora, kiu savis la estron de la kredantoj de pereo per la veneno; kaj

h, plantas ?in en la oazoj kaj flaras ?ian odoron kun respekto kaj ?ojo, ?ar ?ia gusto enha

de la ulemoj, kiuj instruas la sa?econ apud la sojlo de la meskito de El-Hazar, fonto de g

?, devas ami lin kaj defendi lin ?is la morto, se estus bezone, ?ar la malbeno de la profeto staras s

o, rakontata de la maljunaj kredantoj, tra la centjaroj kaj generacio

RA

lo. Rakont

La bramano ne povis elporti la turmentojn, ricevatajn de sia edzino, kaj foriris. En la vojo vidis lin la diablo kaj diris : ? Hodia? mi regalos vin. Ne timu! Mi lo?is en arbo apud via dom

faris ?ion, kion faras la aliaj magiistoj, sed la diablo ne eliris. Fine

is pri la magiisto Kecava. Tiu ?i venis al la turmentata re?ino, sed la diablo, vidinte lin, diris : ? Jam unu fojon mi helpis al vi; nun gardu vin. ? La bramano alpa?is pli proksime kaj ekmurmuretis al

INETO

de An

a plej pura vitro, sed ?i estas tre profunda, pli profunda, ol povas atingi ia ankro; multaj turoj devus

?oj. ?iuj fi?oj, malgrandaj kaj grandaj, traglitas inter la bran?oj, tute tiel, kiel tie ?i supre la birdoj en la aero. En la plej profunda loko staras la palaco de la re?o de la maro. La muroj estas el koraloj, kaj la altaj fenestroj el la ple

nobeloj ne devis porti pli ol ses. Cetere ?i meritis ?ian la?don, la plej multe ?ar ?i montris la plej grandan zorgecon kaj amon por la malgrandaj re?idinoj, ?iaj nepinoj. Ili estis ses belegaj infanoj, sed la plej ju

sukcenaj fenestroj estis malfermataj, kaj tiam la fi?oj enna?adis al ili, tute kiel ?e ni enflugas la hirundoj, kiam n

La tero estis la plej delikata sablo, sed blua, kiel flamo de sulfuro. Super ?io estis ia blua brileto. Oni povus pli diri, ke oni sin trovas alte supre, en la aero, havante n

iel tiu. ?i estis en ?io originala infano, silenta kaj pensanta, kaj kiam la aliaj fratinoj sin ornamis per la mirindaj objektoj, kiujn ili ricevis de ?ipoj, venintaj al la fundo, ?i volis havi, krom la ru?aj floroj, kiuj similis je la suno, nur unu belan statuon, kiu prezentis tre belan knabon. ?i estis farita el blanka klara marmoro kaj fal

bela kaj mirinda estis por ?i, ke la floroj supre sur la tero odoras, kion ne faras la floroj sur la fundo de la maro, kaj ke la arbaroj estas verdaj kaj la fi?oj, kiujn oni vidas tie inter la

! Balda? unu el la fratinoj devis atingi la a?on de dekkvin jaroj, sed la aliaj. . . . ?iu el ili estis unu jaron pli juna, ol la alia, tiel ke al la plej juna mankis ankora? plenaj kvin jaroj, ?is ?i povus sin levi de la fundo de la maro kaj

pren tra la mallume blua akvo, kiel la fi?oj per siaj na?iloj kaj vostoj ?in batis. La lunon kaj stelojn ?i povis vidi; ili ?ajnis tre palaj, sed por tio ili tra la akvo elrigardis multe pli grandaj, ol anta? niaj okuloj. Se sub

sur la bordo de la maro, belan urbon, kie la lumoj brilas kiel centoj da steloj, a?di la muzikon kaj la bruon de kale?oj kaj homoj, vidi la multajn pre?ejojn kaj turojn kaj a?skulti la sonadon de la pre?ejaj sonoriloj. ?uste ?ar al la plej juna estis ankora? longe malpermesite sin levi, ?i la plej multe sentis grandan dez

ta ?ielo elrigardis kiel oro, ?i diris, kaj la nuboj - ha, ilian belecon ?i ne povus sufi?e bone priskribi! Ru?aj kaj nigrabluaj ili sin transportis super ?i, sed multe pli rapide ol ili, fl

vis na?i sub la akvon, por iom malvarmigi sian brule varmegan viza?on. En unu malgranda golfo ?i renkontis tutan amason da belaj homaj infanoj; ili kuradis tute nudaj kaj batadis en la akvo. ?i volis ludi kun ili, sed kun teruro ili forkuris. Poste venis malgranda nigra besto, tio estis

alproksime ?irka?e, kaj la ?ielo staras kiel vitra klo?o super la maro. ?ipojn ?i vidis, sed nur tre malproksime, ili elrigardis kiel mevoj; la luda

ol la turoj, kiujn la homoj konstruas. En la plej mirindaj formoj ili sin montris kaj brilis kiel diamantoj. ?i sidi?is sur unu el la plej grandaj, kaj ?iuj ?ipistoj forkuradis kun teruro de la loko, kie ?i sidis kaj lasis la venton ludi kun ?iaj longaj haroj. Sed je la vespero la ?ielo kovri?is je nuboj, ?i

i kiel granda?aj knabinoj havis la permeson supreniri ?iufoje la? sia volo, ?i fari?is por ili indiferenta; ili deziregis ree hej

aj ili povis supozi, ke rompi?os ?ipoj, ili na?adis anta? la ?ipoj kaj kantadis agrable pri la beleco sur la fundo de la maro, kaj petis la ?ipanojn ne timi veni tien. Sed tiuj ?i ne povis kompreni la vortojn, ili

malgranda fratino restis tute sola kaj rigardis post ili, kaj estis al ?i, kiel ?i

diris. Mi scias, ke ?uste mi forte amos la mondon t

is la a?on de

inojn! ?i metis al ?i kronon el blankaj lilioj sur la harojn, sed ?iu folieto de floro estis duono de perlo; ka

as! diris la v

nio postulas maloport

kronon! ?iaj ru?aj ?ardenaj floroj staris al ?i multe pli bone, sed neni

ro. La virineto de maro alna?is ?is la fenestro de la kajuto, kaj ?iufoje, kiam la akvo ?in levis, ?i provis rigardi tra la klaraj vitroj de la fenestroj en la kajuton, kie staris multaj ornamitaj homoj, sed la plej bela el ili estis la juna re?ido kun la grandaj nigraj okuloj. Li povis havi la a?on de dekses jaroj, lia tago de naski?o ?uste nun estis festata, kaj pro tio ?i regis la tuta tiu gajeco kaj belegeco. La ?ipanoj dancis sur la ferdeko, kaj kiam la re?ido al ili eliris, pli ol cent raketoj levi?is en la aeron. Ili lumis kiel luma tago, tiel ke la virineto de

s la velojn. La granda ?ipo balanci?is en rapidega kurado sur la sova?a maro; kiel grandaj nigraj montoj sin levadis la ?a?manta akvo, minacante sin trans?eti super la mastoj, sed la ?ipo sin mallevadis kiel cigno inter la altaj ondoj kaj levadis sin ree sur la akvajn montojn. Al la virineto de maro ?i ?ajnis kiel veturo de plezuro, sed la ?ipanoj tute alie tion ?i rigardis; la ?ipo ?emegis kaj krakis, la ?efa masto rompi?is en la mezo kiel kano, kaj la ?ipo ku?i?is sur flanko kaj la akvo eniris en la interna?on de la ?ipo. Nun la virineto de maro vidis, ke la ?ipanoj estas en dan?ero, ?i devis sin m

akvon kaj sin levis denove inter la altaj ondoj. Fine ?i atingis la junan re?idon, kiu jam apena? sin tenis sur la supra?o de la sova?a maro. Liaj manoj kaj piedo

vangoj de la re?ido ricevis vivon, tamen liaj okulaj restis fermitaj. La virineto de maro kisis lian altan belan frunton kaj reordigis liajn malsekaj

?in diferencigi, sed konstruo ?i estis. Citronaj kaj oran?aj arboj kreskis en la ?ardeno kaj anta? la eniro staris altaj palmoj. La maro faris tie ?i malgrandan golfeton, en kiu la akvo estis tute trankvila, sed tre profunda

o de maro forna?is kaj ka?is sin post kelkaj altaj ?tonoj, kiuj elstaris el la akvo, kovris la harojn kaj bruston per

e la re?ido denove ricevis la konscion kaj ridetis al ?iuj ?irka?starantoj, sed al sia savintino li ne ridetis, li ja e? ne sciis, ke al ?i li devas danki la

kora? pli multe. La fratinoj ?in demandis, kion ?i vidis

aj montoj, sed la re?idon ?i ne vidis, kaj ?iam pli mal?oja ?i tial revenadis hejmen. ?ia sola plezuro estis sidi en sia ?ardeneto kaj ?irka?preni per la brakoj la belan marmoran statuon, kiu estis simi

pli ol tiu, kaj kelkaj aliaj virinetoj de maro, kiuj tamen rakontis ?in nur al siaj plej proksimaj amikinoj. Unu el ili povis doni

nte la brakojn reciproke post la ?ultroj, ili sin levis en lon

a tegmentoj, kaj inter la kolonoj, kiuj ?irka?is la tutan konstruon, staris marmoraj figuroj, kiuj elrigardis kiel vivaj ekzista?oj. Tra la klara vitro en la altaj fenestroj oni povis r

vadis ?is la vitra kupolo de la plafono, tra kiu la suno lumis sur la

i proksime al la tero, ol kiel kura?us ia alia, ?i e? sin levadis tra la tuta mallar?a kanalo, ?is sub la belega mar

namita per flagoj; ?i rigardadis tra la verdaj kanoj, kaj se la vento kaptadis ?ian longan

la juna re?ido, kaj ?i ?ojadis, ke ?i savis al li la vivon, kiam li preska? sen vivo estis pelata de la ondoj, kaj ?i ekmemoradis

a maron, sin levi sur la altajn montojn alte super la nubojn, kaj la landoj, kiujn ili posedas, sin etendas kun siaj arbaroj kaj kampoj pli malproksime, ol ?i povas atingi per sia rigardo. Multon

e maro, ?u ili tiam povas vivi eterne, ?u ili n

mbon inter niaj karaj. Ni ne havas senmortan animon, ni jam neniam reveki?as al vivo, ni similas je la verda kreska?o, kiu, unu fojon detran?ita, jam neniam pli povas revivi?i. Sed la homoj havas animon, kiu vivas eterne, kiam la korpo ja

maro. Kun plezuro mi fordonus ?iujn centojn da jaroj, kiujn mi povas vi

o, nia sorto estas multe pli feli?a kaj pl

a?dados la muzikon de la ondoj, ne vidados pli la belajn florojn ka

o de fideleco tie ?i kaj ?ie kaj eterne, tiam lia animo transfluus en vian korpon kaj vi anka? ricevus parton en la feli?o de la homoj. Li donus al vi animon kaj retenus tamen anka? sian propran. Sed tio ?i neniam povas fari?i! ?uste ti

?emis kaj rigardis mal

t jaroj, kiujn la sorto al ni donas; ?i estas certe sufi?a tempo, poste on

ozoj kaj verdaj kiel herbo, staris en vicoj sur ?iu flanko kun blue brulanta flamo, kiu lumigis la tutan salonon kaj tralumis e? tra la muroj, tiel ke la maro ?irka?e estis tute plena je lumo.

enove komencis pensadi pri la mondo supra. ?i ne povis forgesi la belan re?idon kaj sian doloron, ke ?i ne havas senmortan animon kiel li. Tial ?i el?teli?is el la palaco de sia patro, kaj dum interne ?io kantadis kaj ?ojadis, ?i sidis malgaja en sia ?ardeneto. Tiam subite ?i eka?dis la sonon de korno penetrantan al ?i tra la akvo, kaj ?i ekpensis : ? nun li kredeble ?ipas tie sup

oj kaj arbeta?oj estis polipoj, duone besto duone kreska?o, ili elrigardis kiel centkapaj serpentoj, kiuj kreskis el la tero; ?iuj bran?oj estis longaj ?limaj brakoj kun fingroj kiel fleksaj vermoj, kaj ?iu membro sin movadis, de la radiko ?is la plej alta supro. ?ion, kion ili povis en la maro kapti, ili ?irka?volvadis fortike, por jam neniam ?in ellasi. La malgranda re?idino kun teruro haltis anta? tiu ?i arbaro; ?ia koro batis de timego; ?i jam estis preta iri returne, sed ?i ekpensis pri la re?ido kaj pri la akirota homa animo kaj fari?is denove kura?a. Siajn longajn, libere defalantajn harojn ?i alligis fortike ?irka? la kapo, por ke la pol

n. En la mezo de la placo staris domo, konstruita el la blankaj ostoj do homoj pereintaj en la maro; tie sidis la sor?istino de la maro kaj man?igadis testudon el sia b

la testudo kaj la serpentoj falis sur la teron. Vi ne povis veni en pli oportuna tempo. Morga? post la levi?o de la suno mi jam ne povus al vi helpi, ?is ree pasus jaro. Mi kuiros al vi trinka?on, kun kiu vi ankora? anta? la levi?o de la suno devas na?i al la tero, sidi?i sur la bordo kaj eltrinki la trinka?on; tiam via fi?a vosto turni?os en tion, kion la homoj nomas gracia

un tremanta vo?o kaj pensis pri la

la palaco de via patro, kaj se vi ne akiros la amon de la princo, tiel ke li pro vi forgesu patron kaj patrinon, alligi?u al vi per ?iuj siaj pensoj kaj ordonu al la pastro, ke tiu metu vi

virineto de maro kaj ?i

undo de la maro, per ?i vi esperas tie ensor?i la re?idon, sed la vo?on vi devas doni al mi. La plej bonan, kion vi posedas, mi volas ri

vo?on, diris la virineto de

j, per kiuj vi jam povas malsa?igi homan koron. Nu, ?u vi perdis la kura?on? Eletendu via

kunligis en unu tuberon. Poste ?i gratis al si mem la bruston kaj engutigis en la kaldronon sian nigran sangon. La vaporo formis la plej strangajn flgurojn, tiel ke estis terure ilin vidi. ?iun mom

is al la virineto de maro la langon; la virineto

nka?o, tiam iliaj brakoj kaj fingroj disfalos en mil pecojn! Sed tion ?i la re?idino ne bezonis, la polipoj timigite sin retiris de ?i, kiam

ne kura?is iri al ili nun, kiam ?i estis muta kaj la koro volis dis?iri?i al ?i de mal?ojo; ?i en?teli?is en la ?ardenon, derompis f

la aminda juna re?ido, kiu direktis sur ?in siajn okulojn nigrajn kiel karbo, tiel ke ?i devis mallevi la siajn, kaj tiam ?i rimarkis, ke ?ia fi?a vosto perdi?is kaj ?i havis la plej graciajn malgrandajn blankajn piedetojn, kiujn bela knabino nur povas havi. Sed ?i estis tute nuda, kaj tial ?i envolvis sin en siajn densajn longajn harojn. La re?ido demandis, kiu ?i estas kaj kiel ?i venis tien ?i, kaj ?i ekrigardis lin per siaj mal

vestitaj en silko kaj oro, eliradis kaj kantadis anta? la re?ido kaj liaj gepatroj. Unu kantis pli agrable ol ?iuj aliaj, kaj la re?ido apla?dis kaj ridetis al ?i; tiam la

brakojn, stari?is sur la pintoj de la fingroj piedaj kaj ekflugetis sur la planko, dancante kiel ankora? neniu dancis. ?e ?iu movo

alte, kvankam ?iufoje, kiam ?ia piedo tu?is la plankon, ?ajnis al ?i, kiel ?i ekpa?us sur akran tran?ilon. La

?ultrojn kaj la birdetoj kantadis inter la fre?aj folioj. ?i levadis sin kun la re?ido sur la altajn montojn, kaj kvankam ?iaj graciaj piedetoj sangadis, ?i tam

sur la lar?an marmoran ?tuparon kaj malvarmigadis siajn brulantajn piedojn en la

kiel profunde ?i ilin ?iujn mal?ojigis. De tiu tempo ili vizitadis ?in ?iun nokton, kaj en unu nokto ?i rimarkis en granda malproksimeco la maljunan avinon, kiu jam de tre longa tempo ne es

n, sed fari ?in re?ino tio ?i neniam venis al li en la kapon, kaj tamen ?i ja devis fari?i lia edzino,

la okuloj de la re?idineto, kiam li ?in prenadis

?ipo, kiu rompi?is; la ondoj alpelis min al tero proksime de sankta pre?ejo, en kiu multaj junaj knabinoj faris la meson. La plej juna el ili trovis min tie sur la bordo kaj savis al mi la vivon; nur du fojojn mi ?in vidis. ?i estus la

, ?u ne venos al li ia homo. Mi vidis la belan knabinon, kiun li amas pli ol min! La virineto de maro profunde ?emis, plori ?i ne povis. La knabino apartenas al la sankta pre?

ro balancis la kapeton kaj ridetis; ?i konis la pensojn de la re?ido pli bone ol ?iuj aliaj. ? Mi devas veturi! li diris al ?i, mi devas rigardi la belan re?idinon; miaj gepatroj ?in postulas, sed por preni ?in kiel fian?ino, tion ili ne volas min devigi. Mi ne povas ?in ami! ?i ne estas simila je la bela knabino en la

lando de la najbara re?o, kaj li rakontis al ?i pri ventegoj kaj senventeco, pri mirindaj fi?oj en la profunda?o kaj kio

de tiu palaco staris la maljuna avino kun la ar?enta krono sur la kapo kaj rigardadis sendeturni?e tra la ondanta akvo al la kilo de la ?ipo. Jen ?iaj fratinoj elna?is el la interna?o de la maro, rigardadis ?in malgaje kaj kunerompadis la blan

etoj, dum la soldatoj kun etenditaj standardoj kaj brilantaj bajonetoj staris orditaj en parado. ?iu tago estis pasigata feste. Baloj kaj kolekti?oj sekvis unu la a

n pli belan kaj ?arman ?i neniam ankora? vidis. ?ia ha?to estis delikata kaj travide

feli?a, li diris al la virineto de maro. La plej bona, kiun mi neniam esperis atingi, estas al mi plenumita. Vi ?ojos je mia feli?o, ?ar vi min amas la plej multe! La virineto de maro kis

balancadis la fumilojn kaj la gefian?oj donis unu al la alia la manon kaj ricevis la benon de la episkopo. La virineto de maro staris en silko kaj oro kaj tenis la trena?on de la vesto

ovadis en la aero, kaj en la mezo de la ?ipo estis konstruita re?a tendo el oro kaj purpuro kaj pro

ante apla?dadis al ?i, neniam ankora? ?i dancis tiel belege. Kvaza? akraj tran?iloj tran?adis en ?iaj delikataj piedoj, sed ?i ?in ne sentadis, ?ar pli multe ?i tran?adis al ?i la koron. ?i sciis, ke ?i estas la lasta vespero, ke ?i lin vidas, lin, por kiu ?i forlasis la amikojn kaj hejmon, fordonis sian belegan vo?on kaj ?iutage suferadis malfacilajn dolorojn, dum li ?in e? la plej malmulte ne scietis. ?i estis la lasta nokto, ke ?i enspiradis tiun saman

de la ?ipo kaj rigardadis al oriento, atendante la ?ielru?on de mateno. ?i sciis, ke la unua radio de la suno estos ?ia alportanto de morto. Tiam ?i ek

tiam viaj piedoj kunkreski?os en unu fi?an voston kaj vi denove fari?os virineto de maro, vi povos veni al ni en la maron kaj vivi viajn tricent jarojn, anta? ol vi fari?os malviva sala ?a?mo de la maro. Rapidu, rapidu! Li a? vi devas morti anta? la levi?o de la suno. Nia maljuna avino mal?o

elo, kie la ru?o de la mateno ricevadis ?iam pli brulantan koloron, ekrigardis la akran tran?ilon kaj direktis ree siajn okulojn sur la re?idon, kiu en la son?o elparoladis la nomon de sia fian?ino, - ?i sola vivis en liaj pe

rdo duone estingita, ?etis sin de la ?ipo en la mar

avideblaj belegaj esta?oj; ?i povus tra ili vidi la blankajn velojn de la ?ipo kaj la ru?ajn nubojn sur la ?ielo. Ilia vo?o estis kiel sonorado de sferoj, sed tiel spiritia, ke nenia homa orelo povis ?in a?di, kiel anka? nenia

nis kiel la vo?o de la aliaj esta?oj, tiel spir

faroj. Ni flugas al la varmaj landoj, kie la brulanta spiro de la pesta aero mortigas la homojn; tie ni blovetados malvarmeton. Ni disetendas la bonodoron de la floroj tra la aero kaj alportas refre?i?on kaj sani?on. Se ni en la da?ro de tricent jaroj penadis fari ?ion bonan, kion ni povas, tiam ni ricevas senm

is, kiel la re?ido kun sia bela fian?ino ?in ser?as, malgaje ili direktis siajn okulojn sur la ondantan ?a?mon, kiel se ili scius, ke ?i ?etis sin en la maro

ni tiel transflugetos

faras ?ojon al siaj gepatroj kaj meritas ilian amon, Dio mallongigas al ni nian tempon de provado. La infano ne scias, kiam ni flugas tra la ?ambro, kaj kiam ni el ?ojo pro tiu infano ridetas