Bavo en Lieveken

an, zonder uren lang haar in het spellen te oefenen. Er was iets wonderlijks in de aanhoudendheid en in de vlijt van den kle

aad voor een werkmanskind, bestond er eene bijzondere reden van zijne drift en haast om zijne speelgenoote te leeren lezen. Hij wist, dat zij, zoohaast het mogelijk zou

offering voor hen eene domheid, zoohaast er middel bestaat om ze te ontwijken. Alhoewel hij zijne kleine Godelieve meer dan zijne andere kinderen beminde, verschrikte het hem, dat zij te huis met een boek op de knie?n zat, en door hare netheid en

en. Daar zou zij eerlang elken dag eenige centen verdienen, en dit was toch alweder zooveel in het huishouden gewonnen. Daarenboven, zij zou gevoelen, d

; maar moeder Wildenslag had hem telkens tot een uitstel overgehaald, d

; want Lieveken scheen gezond te worden, en hare le

en haar werd bekend gemaakt, dat zij des anderen daags '

zij wist niet, wat haar in dezen nieuwen toestand wachtte; maar de vad

voor een arm werkmanskind. Poog het liever te vergeten, want anders zou het u gedachten kunnen ge

. Lang overwoog zij. Zij zou niet meer mogen leeren! Dit gepeins rukte tranen uit

Damhout was reeds terug naar zijne fabriek; maar dewijl het Donderda

il van zijnen stoel op, gree

jscht? Wie heeft e

luide te snikken en

s u geschied? Het zal niet er

meer leeren lezen!

morde Bavo met eene uitdrukking

eer. O, Bavo, ik kan reeds bijna lezen, en nu

gt dit?" kre

en er is niets aan te doen," a

herhaalde Ba

erkhuis, en ik mag nooit een boek meer in de hand nem

tusschen hare vingeren.-Bavo, door medelijden ontroerd, lie

r niet in. Om hun eenigen moed te geven, beloofde zij eindelijk, dat zij moeder Wildenslag zou ga

les in de kamer, en ze

dat uwe ouders beslist hebben u

amhout, reeds v

niet wat een ka

wel naar het kantwerkhuis gaan, ik zal er mijn best doen zooveel ik k

moeder. Krijsch niet meer. Missch

a trad vrouw Damhout in

. "Zijt gij op den wandel? Het gebeurt u niet veel. Ik heb daar juist koffie opgesc

anders zal het troef op uwen rug zijn!... Nu, zit neer, Chris

ordde vrouw Damhout, zich nederzettende. "Is het inderdaad waar,

niet af, en hij heeft misschien gelijk. Hoe vroeger men de kinderen aan het werk gewent, hoe beter. Dan brengen zij al gauw iets of wa

edroef

rom

e hem, mij niet van daar weggenomen om mij naar de school te laten gaan. Ziet gij, Lina, in zulk kantwerkhuis zitten de arme kleine meiskens van den vroegen morgen tot den laten avond over een kantkussen gebogen. Men laat toe, dat de kinderen een oogenblik ademhalen. Nooit opzien, nooit verroeren; altijd werken met gekromde leden en verpletterde borst. Dit eeu

bazin Wildenslag. "Maar het is zeker

zij op het kantwerkhuis zijn geweest; maar had ik een kind, dat zoolang ziek was als Godelieve, ik zou het niet du

ben moeder!" kree

at gij besloten hebt ze morgen naar het kantwerkhuis te doen gaan. Mij raakt de zaak wel niet persoonlijk; maar gij zult het mij vergeven, dat ik uw kind gaarne zie. Zij is toch zoo mi

erontwaardiging. "Ik ben arm, ik ben eene onwetende sloor, dit beken ik; maar ik heb ook een moede

de bazin Damhout, "dat gij uw arm Godelie

wat hij wil; ik kom daar ook niet tusschen. Wees niet bevreesd, Christina; al verroerde hij hemel en aarde, onze Lieveken zou toch niet naar het kantwerkhuis gaan. Het i

den lof en de vriendschap harer buurvrouw, en het was met onverborgene blijdschap, dat

aat blijven loopen? Haar vader knort dagelijks daartegen, en hij heeft geen ongelijk.

nen goeden raad

ar goeden raad,

odelieve voor een paar j

na?" riep vrouw Wildenslag als verbaasd. "Hebben wij, arme fabriekwerkers, de middele

rroepelijk veroordeeld blijven, om tot het einde van haar leven eenvoudige werkster en dienstmeid van anderen te blijven. Met hare geleerdheid zou zij zeker winkeldochter worden, en later zou ze zonder twijfel zelve eenen winkel oprichten en meesteresse worden. Het verwondert u? De geleerdheid, Lina, maakt den mensch tot alles b

eopende oogen; zij scheen niet wel t

later zelve meesteresse; dat zij veel geld winne en als eene ware juffrouw gekleed ga

aad, Ch

zeggen, dat gij, gij alleen de oorzaak zijt van hare

n hare arme ouders w

ergeten en tot op haren ouden dag nog in zich zelve zou zeggen: mijn geluk, mijne welvaart ben ik verschuldigd aan mijne moeder.

roffen; hare oogen schen

ouw, de meesteresse van dien schoonen modewinkel, is de dochter van bazin Wildenslag. De arme werkmansv

," zuchtte de moeder van Godelieve,

het middel kent om haar een beter lot te bezorgen? Zijt gij niet moeder, en zou de overtuigi

zeggen," mompelde vrouw Wildenslag, het ho

t kosteloos leeren, zoolang gij wilt. Wat zijn die twee jaren? Lieveken kan toch niets winnen, en, eens geleerd, zal zij zooveel te sp

og het hoofd en zag

j van mijnen raad?"

gewichtige zaak. Ja, ik ben moede

rukte zich eene zuivere muts op het hoofd en wie

," riep zij, "g

doen?" vroeg bazin

nderen. Zóó ben ik. Het moet maar seffens gedaan worden, anders komt het er niet van. Wij

rst uwen man daar

eens afgedaan en geklonken is, zal haar vader zooveel te gemakkelijker te overwinnen zijn. Kom, kom, geen tijd verloren. Gij kun

t huis en verdwenen onmiddell

ouw Damhout. In het eerst hadden zij elkander getroost met de hoop op goed nieuws;

e deur werd geopend en zij hunne moeders zagen verschijnen. Bevend spr

et niet naar het kantwerkhuis! Morgen gaat gij naar de school, bij

omhelsde hare moeder en vrouw Damhout; zij greep Bavo

ren, gelijk gij, Bavo!" riep zij, in de

eder, streelde haar de wangen met de beide handen en

ed voor uw arm Lieveken. O, wat zie ik u gaarne! Wat

had ze nog nooit gevoeld. Het scheen haar, dat er iets in hare natuur was veredeld geworden: zij had ten minste di

eederen nazien en u een nieuw paar schoenen koopen. De kinderen op de school zijn

zondere kracht de hand van vrouw

k, d