Noodlot

dat het weêr hem niet uitlokkend scheen; dat boven den bergenkrans, die het fjord afsloot, zwaar grauwe wolken dreven, als laag neêrhangende draperie?n van regen, die weldra dreigden geheel ui

tie op zijne verlakte muiltjes in het salon van h

ikwijls het pad, dat in plassen moeras wegzonk, of onder, nog van regen druipende, varens en dwars door eene woekering van blauwe boschbessen schuil ging. De modder stapten zij op rotsblok na rotsblok over, de oude heer zonder hulp, maar Eve met hare hand in die van Frank, vreezende voor het uitglijden harer natte zolen op het gladde, geelgroene mos. Zij lachte helder, trippelen

en was hem steeds eene zeer onaangename taak, minder om het verleden van zijn vriend dan wel om diens heden: zijn rustig klaploopen op

riet heeft gehad, sprak hij vaag

aangenamen indr

as vette modder ware gevallen, zoo Frank zijn arm

ibald, hoofdschuddend. W

e zich reeds, met

, hun gesprek vervolgend. Als ik u geh

uurl

ien boos worden. Want ik zie w

dan nie

d ik hem onuitstaanbaar. Met u schoten we dadelijk aangenaam op, als met een p

ak Frank, die m

h. Maar later ben ik wel anders gaan denken e

weinig blijdschap over die veranderi

? ik bijna zeggen, zulke zachte, zwarte oogen en zoo een lieve stem. Ziet u, dat alles vond ik eerst onuitstaanbaar, maar nu vind

oorsidderde hem als eene huivering. Zijn blik zag even bijna week op naar het mooie jonge meisje, dat soms zoo verstandig, soms zoo na?ef was; geleerd, waar het hare lievelingsliteratuur, onwetend waar het het re?ele leven betrof; een dof medelijden kwam over

iep de oude heer, een tw

prak Eve, en zij sprong van het laatste steenblok af

geloof, dat we een omweg hebben gemaakt. Jullie kakelen ook maar in pl

die steenen was he

n nu gemakkelijker voort; hunne voeten verzonken in de bloeiende erica, druipend paars en

en ze snoepte er van, terwijl hare lippen en hare handen zich

heerlijk zoet en zoo groot! En nu gingen zij voort, achter Sir Archibald, steeds bukkende, juichend als kin

Archibald was reeds ver uit het gezicht, zoodat ze moesten rennen om hem in te halen. Eve schateren

wel veel bij de h

riep Eve en hel

h kinderen! Wat zij

m er gauwer te zijn. Eensklaps hoorden zij een luid geroep, en zij zagen naar boven en bespeurden Sir Archibald staande op de steenmassa, waarin

sloten! riep

staat ze er dan, als ze geslot

Archibald, alsof dit de natu

m den weêrhaan beklimmen en zij zagen

, maar treur

êrsloeg. En de bergen weenden, als ijle roerlooze spoken, somber droevig en tragisch onder eene ontzachelijke, bovenmenschelijke smart: een leed van reuzen en azen; het fjord, met zijn stadje,-wat groezelige vlakjes van dakjes en huizen, en het vaalwitte chalet van het Grand-H?tel-het weende, roerloos onder de zwarte afspiegeling van de lucht: eene spectrale kilheid rees uit de kom van het fjord op naar die drie menschen in de hoogte, niets,

reurigheid, die als mist om hen heen weende. Toen Eve eindelijk sprak, s

t is hier zoo treurig, zoo treurig!.... Wat kan ik me goed Oswalds klacht begrijpen in "Gespenster", als hij krankzinnig

ang en bleek en hare oogen groot en verlangend. En zij voelde zich eensklaps zoo verlaten in geheel hare zi

Willen we weggaan?

sklaps aan hare doode moeder en of die ook wel eens zich zoo verlaten gevoeld had als zij, trots de gene

sneden in die deur. Laten wi

ebt het koud en

er in snijden. Ik wil het! pruilde

n, Eve,

il het! s

toe, mopperend, maar Frank ha

er ook in, alleen: Eve! Het zijn maar

en snijden, al ware die ook nog zoo lang, maar hij zweeg: het had

elingenboek. Eve stond stil te turen naar het westen, en ze z

rbaar, rillend, met een bleek lachj

n. Sir Archibald vroeg of zij

imlachend met hare wimp

aar, mr.

korf nog haastig z

e Rhodes, met zeer nette, gelijke, glad uitgeschaafde karakt

sneden? vroeg ze en hare stem kl

r was, antwoordd