Nişan Partisi Kâbusu

Nişan Partisi Kâbusu

Gavin

5.0
Yorum(lar)
17
Görüntüle
10
Bölümler

Çırağan Sarayı'ndaki nişan partim, benim peri masalım olmalıydı. Ben Elif Aydın, yakında İstanbul Borsası'nın altın çocuğu Can Arslan'ın karısı, yani Bayan Arslan olacaktım ve rüya gibi elbisemin içinde kendimi bir prenses gibi hissediyordum. Sonra, aşk dolu slayt gösterimiz için kurulmuş olan dev ekran titredi. Yıllar öncesinden, bir üniversite partisinde çekilmiş, sarhoşluktan kendimi tamamen kaybettiğim, rezil olduğum grenli bir video oynamaya başladı. Balo salonunda toplu bir nefes kesilmesi yaşandı. Can'ın yüzü önce bembeyaz oldu, sonra öfkeden kıpkırmızı kesildi. Mikrofonu kaptığı gibi, "Bu nişan BİTTİ!" diye kükredi. Parmağımdaki pırlanta yüzüğü hırsla çekip çıkardı ve nedimem Selin'in eline, vahşice parmağına geçirdi. "Selin, en azından sende biraz asalet var." Annemle babam hıçkırıklara boğulurken, davetliler arasında önce bir fısıltı, sonra kahkahalar dalgalandı. Uyuşmuş parmaklarımın arasındaki şampanya kadehiyle birlikte benim dünyam da paramparça oldu. Ben utanç içinde donakalmışken, ana kapılar ardına kadar açıldı. Şehrin fısıltıyla konuşulan gücü, Selin'in "vasisi" Miran "Kral" Karabey, gölgelerin arasından belirdi. Salona ölüm sessizliği çöktü. Videoyu durdurdu, bir mikrofon aldı ve yumuşak ama tüyler ürpertici sesiyle herkese gitmelerini emretti. Sadece annemle babam, Can, Selin ve ben kalmıştık. Sonra bana yaklaştı. "Sana bir sözleşme teklif edeceğim Elif. Bir evlilik. Benimle." Hakkında canavar olduğu söylentileri dolaşan bir adamla evlenmek mi? Benim yüzüğümle övünen Selin'i işaret etti. Kariyerim, geleceğim, itibarım... hepsi yok olmuştu. Çaresizlik beni yuttu. Başka ne seçeneğim vardı ki? "Evet," diye fısıldadım.

Bölüm 1

Çırağan Sarayı'ndaki nişan partim, benim peri masalım olmalıydı. Ben Elif Aydın, yakında İstanbul Borsası'nın altın çocuğu Can Arslan'ın karısı, yani Bayan Arslan olacaktım ve rüya gibi elbisemin içinde kendimi bir prenses gibi hissediyordum.

Sonra, aşk dolu slayt gösterimiz için kurulmuş olan dev ekran titredi. Yıllar öncesinden, bir üniversite partisinde çekilmiş, sarhoşluktan kendimi tamamen kaybettiğim, rezil olduğum grenli bir video oynamaya başladı. Balo salonunda toplu bir nefes kesilmesi yaşandı.

Can'ın yüzü önce bembeyaz oldu, sonra öfkeden kıpkırmızı kesildi. Mikrofonu kaptığı gibi, "Bu nişan BİTTİ!" diye kükredi. Parmağımdaki pırlanta yüzüğü hırsla çekip çıkardı ve nedimem Selin'in eline, vahşice parmağına geçirdi. "Selin, en azından sende biraz asalet var." Annemle babam hıçkırıklara boğulurken, davetliler arasında önce bir fısıltı, sonra kahkahalar dalgalandı. Uyuşmuş parmaklarımın arasındaki şampanya kadehiyle birlikte benim dünyam da paramparça oldu.

Ben utanç içinde donakalmışken, ana kapılar ardına kadar açıldı. Şehrin fısıltıyla konuşulan gücü, Selin'in "vasisi" Miran "Kral" Karabey, gölgelerin arasından belirdi. Salona ölüm sessizliği çöktü. Videoyu durdurdu, bir mikrofon aldı ve yumuşak ama tüyler ürpertici sesiyle herkese gitmelerini emretti.

Sadece annemle babam, Can, Selin ve ben kalmıştık. Sonra bana yaklaştı. "Sana bir sözleşme teklif edeceğim Elif. Bir evlilik. Benimle." Hakkında canavar olduğu söylentileri dolaşan bir adamla evlenmek mi? Benim yüzüğümle övünen Selin'i işaret etti. Kariyerim, geleceğim, itibarım... hepsi yok olmuştu. Çaresizlik beni yuttu. Başka ne seçeneğim vardı ki? "Evet," diye fısıldadım.

Bölüm 1

Çırağan Sarayı'nın balo salonundaki kristal avizeler parıldıyordu.

Nişan partim.

İstanbul Borsası'nın altın çocuğu Can Arslan ile.

Ben, Elif Aydın, yakında Bayan Arslan olacaktım ve kendimi bir prenses gibi hissediyordum.

Sonra, aşk hikayemizi anlatan slayt gösterisi için kurulmuş dev ekran titredi.

Grenli bir video başladı.

Ben. Yıllar önce. Bir üniversite partisinde. Sarhoş. Rezil bir halde.

Sadece çakırkeyif değil. Kütük gibi sarhoş.

Ses kaydı, utanç verici saçmalıklardan ibaretti.

Salonda toplu bir nefes kesilmesi yaşandı.

Can'ın yüzü önce bembeyaz oldu, sonra öfkeden kıpkırmızı kesildi.

Grup liderinin elinden mikrofonu kaptı.

"Bu nişan BİTTİ!"

Sesi, hoparlörlerden yükselerek acımasızca yankılandı.

Parmağımdaki pırlanta yüzüğü hırsla çekip çıkardı.

Elim sızladı.

Nedimeme, ev arkadaşım Selin Çelik'e döndü.

Yüzüğü onun parmağına geçirdi.

"Selin, en azından sende biraz asalet var."

Önce alçak bir mırıltı, sonra daha yüksek sesle kahkahalar davetliler arasında dalgalandı.

Babam bir adım atmaya çalıştı, annem hıçkırıklara boğuldu.

Ben donakalmıştım, pahalı şampanya kadehi uyuşmuş parmaklarımdan kayıp mermer zeminde paramparça oldu.

Geriye doğru sendeleyerek giderken bir spot ışığı beni takip ediyor gibiydi.

Sonra, balo salonunun ana kapıları ardına kadar açıldı.

Koyu renk takım elbiseli iki iri adam içeri daldı.

Onların arkasından, gölgelerin arasından bir siluet belirdi.

Miran "Kral" Karabey.

Selin'in "vasisi". Şehrin fısıltıyla konuşulan gücü.

Limanlar, sendikalar, nakliyenin yarısı onundu.

Ölüm sessizliği çöktü. Mutlak bir sessizlik.

Miran salonu süzdü, gözleri buz parçaları gibi soğuktu.

Doğruca ses kabinine yürüdü.

Adamlarından biri kontrol panelini parçaladı. Video kesildi.

Miran bir mikrofon aldı.

Sesi yumuşaktı ama tüyler ürpertici bir otorite taşıyordu.

"Parti bitti. Herkes gitsin. Şimdi."

Kimse itiraz etmedi.

Salon dakikalar içinde, marka ayakkabıların ve ipek hışırtılarının oluşturduğu bir izdihamla boşaldı.

Sadece Can, Selin, annemle babam ve ben kalmıştık. Ve Miran'ın adamları.

Miran bana yaklaştı.

Nazikçe kolumu tuttu.

"Elif," dedi, sesi şaşırtıcı derecede yumuşaktı. "İyi misin?"

Konuşamadım. Sadece titriyordum.

Can'a baktı. "Sen bir aptalsın."

Can alayla güldü. "Rezil oldu. Onunla evlenemem."

Miran'ın gözleri kısıldı. "Rezil olmak görecelidir."

Sonra tekrar bana döndü.

"Sana bir sözleşme teklif edeceğim Elif. Bir evlilik. Benimle."

Başımı hızla kaldırdım.

Annemle babam şok içinde nefeslerini tuttular.

"Seni koruyacağım. Kimse bir daha adını saygısızca ağzına almaya cesaret edemeyecek."

Can'ın yüzüğüyle övünen Selin'i işaret etti.

"Bazı insanlara yerlerini öğretmek gerekir."

Çaresizlik beni yuttu. Geleceğim, avukatlık kariyerim, itibarım... hepsi yok olmuştu.

Miran Karabey ile evlenmek mi? Canavar olduğu söylenen bir adamla?

Ama ne seçeneğim vardı ki?

Tereddüt ettiğimi gördü.

"Bunu bir iş anlaşması olarak düşün Elif. Karşılıklı faydaya dayalı."

Gözyaşlarına boğulmuş anneme, öfkeli babama baktım.

Can'ın kendini beğenmiş yüzüne, Selin'in zafer dolu sırıtışına baktım.

Mahvolmuştum.

Miran Karabey bana bir çıkış yolu sunuyordu. Karanlık bir yoldu, ama bir yoldu.

Küçük, kesik bir hareketle başımı salladım.

"Evet," diye fısıldadım.

Miran'ın dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi.

"Mükemmel."

Adamlarından birine işaret etti.

"Evrakları hazırlayın. Yarın evleniyoruz."

Okumaya Devam Et

Gavin tarafından yazılan diğer kitaplar

Daha Fazla
Onun Piyonundan Kraliçesine

Onun Piyonundan Kraliçesine

Romantik

5.0

Ben Asya Koray, siyasi bir hanedanın asi gazetecisiydim. Tek kaçışım, buzdan ve mantıktan yoğrulmuş güçlü bir CEO olan Demir Arslan ile yaşadığım gizli ve tutkulu bir ilişkiydi. O bana "benim güzel felaketim" derdi; onun lüks rezidansının duvarları arasına hapsedilmiş bir fırtına. Ama ilişkimiz bir yalan üzerine kuruluydu. Onun beni sadece başka bir kadına, babamın özel kalem müdürünün kırılgan kızı Ceylin'e olan ödenemez borcuna karşılık bir iyilik olarak "evcilleştirdiğini" keşfettim. Herkesin önünde beni değil, onu seçti. Gözyaşlarını bana hiç göstermediği bir şefkatle sildi. Onu korudu, onu savundu ve ben bir avcı tarafından köşeye sıkıştırıldığımda, onun yanına koşmak için beni terk etti. En büyük ihanet ise, "dersimi almam gerektiğini" tıslayarak beni hapse attırıp dövdürmesiyle geldi. Son darbe bir araba kazası sırasında geldi. Bir an bile tereddüt etmeden kendini Ceylin'in önüne attı, vücuduyla ona siper oldu ve beni çarpışmayla tek başıma yüzleşmek için bıraktı. Ben onun aşkı değildim; feda etmeye hazır olduğu bir yüktüm. Bir hastane yatağında kırık dökük yatarken sonunda anladım. Ben onun güzel felaketi değildim; onun aptalıydım. Ben de yapabileceğim tek şeyi yaptım. Onun mükemmel dünyasını yakıp kül ettim, bana huzur vaat eden iyi kalpli bir milyarderin evlilik teklifini kabul ettim ve aşkımızın küllerini arkamda bırakarak yeni bir hayata başlamak için çekip gittim.

Kırılmamış Mirasçı

Kırılmamış Mirasçı

Çağdaş

5.0

İstanbul'un köklü siyasetçi ailelerinden birinin kızı olan Asya Tekin, her şeye sahip olduğunu sanıyordu: Ankara'nın yükselen yıldızı Ateş Karam ile göz kamaştırıcı bir düğün ve iki güçlü ailenin kusursuz birleşimi. Ancak Çankaya'daki o devasa evdeki sessizlik ve Ateş'in, evlatlık kız kardeşi Ceyla'ya olan sarsılmaz bağlılığı, bambaşka bir gerçeğe işaret ediyordu. Bir gece, o gerçek patladı. Asya, Ateş'in evliliklerinin "amaca giden bir araçtan" ibaret olduğunu ve kendisinin "hiçbir anlam ifade etmediğini" itiraf ettiğini duydu. Ateş'in tüm sadakati yalnızca Ceyla'ya aitti. Kalbi tuzla buz oldu, hayatının o güzel görünen cephesi etrafında un ufak oldu. Ateş, Asya'nın acısını açıkça görmezden geldi ve Ceyla'nın kötü niyetli eylemlerini korumayı seçti. Hatta Ceyla'nın, Asya'nın en yakın arkadaşı Meyra'yı öldürdüğünü soğukkanlılıkla itiraf etmesini bile örtbas etti. Ailesinin akıl almaz gücünü kullanan Ateş, Ceyla'nın serbest kalmasını sağladı, gerçeği çarpıtarak Asya'yı suçlu gösterdi ve sadık asistanını tehdit etti. En büyük ihanet ise felaketle sonuçlanan bir yat partisinde yaşandı. Ateş, içgüdüsel olarak önce Ceyla'yı kurtardı ve çaresiz Asya'yı Göcek'in azgın sularında boğulmaya terk etti. Sevdiği adam, hayat arkadaşı olması gereken adam, onu nasıl bu kadar acımasızca ölüme terk edebilirdi? Neden manipülatif bir sosyopat olduğu bu kadar açık olan bir kız kardeşe körü körüne bağlıydı? Sınırın en ucuna itilmiş, bu derin adaletsizlik ve bir hiç uğruna harcanabilir olduğu gerçeğiyle tamamen yıkılmış olan Asya, olduğu yere yığıldı. Ancak iyileşirken, içinde soğuk ve sarsılmaz bir kararlılık filizlendi. Ateş'in Ceyla'ya olan bu sapkın sadakatinin ardındaki tüm gerçeği ortaya çıkaracak ve Meyra'dan esirgenen adalet için savaşacaktı. Gözden çıkarılan eş Asya, şimdi onlar için geliyordu. Güçlü bir aileyi, her seferinde bir sırrı açığa çıkararak yerle bir etmeye hazırdı.

Zulmü, Dirilişi

Zulmü, Dirilişi

Romantik

5.0

Kocam Kenan, benim kahramanımdı. Üç yıl önce, onun saplantılı aşığı Ceyda, çizim yaptığım elimi sakat bırakarak mimarlık kariyerime son vermişti. Kenan bana adalet sözü vermiş, işlediği suçun cezasını çekmesi için onu ücra bir dağ evine hapsetmişti. Beşinci evlilik yıldönümümüzde, kayıtlarımı güncellemek için nüfus müdürlüğüne gittim. Memur bana acıyarak baktı. "Hanımefendi, kayıtlarımıza göre üç yıl önce boşanmışsınız. Eski eşiniz Kenan Soykan, aynı gün yeniden evlenmiş." Hemen ardından okuduğu isim dünyamı başıma yıktı: Ceyda Yılmaz. Ceza bir yalandı. Onların hapishanesi, bir aşk yuvasıydı. Üç yıl boyunca çifte bir hayat yaşamış, bizim yıldönümümüzü diğer karısıyla kutlamıştı. Onu "iyileşme sürecim" için olduğunu iddia ederek hizmetçi olarak evimize getirmişti. Hatta onu kurgulanmış bir düşüşten kurtarmak için beni herkesin içinde yere itmişti. Son ihanet, Ceyda'nın bana iftira atmasıyla geldi. Kenan'ı, ona saldırmaları için adam tuttuğuma ikna etmişti. Beni karanlık bir odaya sürükledi, bir maskenin ardında beni tanımadı bile. Gerçek karısına zarar veren bir yabancı olduğuma inanıyordu. "Kim karımın kılına dokunursa," diye dişlerinin arasından tısladı, "bin katı acıyı tadar." Beni tam doksan dokuz kez kendi elleriyle kırbaçladı. Beni korumaya yemin eden adam, aslında gerçekte sevdiği kadını savunduğuna inanarak benim celladım olmuştu. İşi bitirmeleri için adamlarına emir vererek beni ölüme terk etti. Ama kaçtım. Kanlar içinde ve paramparça bir halde, yeni bir kimlikle ülkeden kaçtım. Kalbimde tek bir şey vardı: Paris mimarlık yarışmasına katılmak ve onun yok etmeye çalıştığı hayatı geri almak. Kanatlarımı kırdığını sanmıştı ama bana sadece küllerimden nasıl uçulacağını öğretmişti.

Mahkumdan Anka'ya: Pişmanlığı

Mahkumdan Anka'ya: Pişmanlığı

Milyarderler

5.0

Üç yıldır, zar zor geçinen bir MMA dövüşçüsü olan Kaan'la mutlu bir evliliğim olduğunu sanıyordum. Geçinebilmek için iki işte çalışıyor, yaralarını sarıyor, onun tek dayanağının benim sevgim olduğuna inanıyordum. Özellikle de bir araba kazası hafızamı silip süpürdüğünden ve onu benim bütün dünyam haline getirdiğinden beri. Sonra, küçücük mutfağımızın zeminini ovarken, yerel haberlerde bir manşet parladı: "Teknoloji devi Kaan Demirkan, Demirkan Holding'in CEO'su, bugün Başkan Yardımcısı Selin Altan ile nişanlandığını duyurdu." Ekranda, bir gökdelenin önünde duran, göz alıcı bir kadına sarılan adam, benim kocamdı. Üzerinde, tanıdığım yaralı bereli dövüşçünün aksine, özel dikim bir takım elbise vardı. Yıldönümümüz için özenle yaptığım küçük, oyma ahşap kuş, o kadını derinden, sahiplenircesine öperken göğsünde duruyordu. Mideme kramplar girdi, başım zonklamaya başladı ve onun için pişirdiğim biftek dumanlar çıkarmaya, sıkışık dairemizi acı, yanık bir kokuyla doldurmaya başladı. Cevaplar için çaresizce Demirkan Holding'e bir taksi çevirerek dışarı fırladım. Orada, Selin'le gülerken gördüm onu, benim varlığımdan habersizdi. Aramamı sessize alıp mesaj attı: "Toplantıdayım bebeğim. Konuşamam. Bu gece geç geleceğim. Beni bekleme. Seni seviyorum." Kelimeler gözyaşlarımın arasından bulanıklaştı. Yüksek ve ham bir hıçkırık koptu benden. Başımda bir şimşek çaktı ve sonra anılar sel gibi geri geldi: Araba kazası bir kaza değildi, şoför Selin Altan'dı ve babamın himayesindeki Kaan, bu koca yalanı, sadakatimi ölçmek için bu zalim oyunu tezgahlamıştı. Her şeyimi almıştı - kimliğimi, servetimi, ailemi - ve beni, onu koşulsuz sevmeye devam edip etmeyeceğimi görmek için yoksulluğa atmıştı. O bir canavardı ve ben onun esiriydim. Ama göğsüme soğuk, sert bir kararlılık oturdu: Dünyasını başına yıkacaktım ve işe kendi ölümümü sahneleyerek başlayacaktım.

Ayrıca beğenebilirsiniz

Bölümler
Şimdi Oku
Kitabı İndir